Matapos tapusin ang tawag kay Fiona, sinilip ni Luna ang oras. 8:30 a.m na noon. Napahikab siya at muling tumingin sa screen ng computer niya. Hindi lamang siya nabigo na makatanggap ng tugon mula sa hindi nagpapakilalang nagpadala, ngunit maging ang hindi kilalang email na natanggap niya kagabi ay nawala na. Ito ang nangyari sa nakaraang dalawang pagkakataon. Ang email ay masisira pagkatapos ng isang nakapirming panahon. Napabuntong-hininga si Luna. Sa sandaling inabot niya upang patayin ang kanyang laptop, ang katok ni Nigel ay tumunog sa pinto mula sa labas. “Mommy, gising ka na ba? Nagluto kami ni Nellie ng almusal. Gusto mo?" Huminto siya. Nagluto ng almusal sina Nellie at Neil. Paanong hindi siya makakakain, kung gayon? Huminga siya ng malalim, isinara ang laptop at naghilamos ng mukha, saka sumunod kay Nigel pababa. Ang almusal na ginawa nina Nigel at Nellie ay napaka-simple: isang baso ng mainit na gatas at ilang hiwa ng toasted bread, na may pritong itlog na hugis
"Hindi ka pa kumakain, 'di ba?" Huminto si Christian, saka tumango. Ngumiti siya ng mapait habang papalapit sa kanila at umupo sa tabi ni Luna. "Kailan kayo aalis?" tanong niya habang kumakain. Huminto si Luna. Si Christian na ang pangatlong tao na nagtanong sa kanya ng tanong na ito ngayon. Nagsalubong ang kilay nito at sumulyap sa kanya. “Di ba sabi ko sa’yo may mga bagay pa akong dapat asikasuhin? Aalis lang ako kapag tapos na sila." Mukhang nagulat si Christian, tapos ngumiti siya. “I mean, pwede ka nang umalis. Matutulungan ka namin ni Bonnie sa anumang kailangan mong gawin. Ano ang napakahalaga na hindi mo ito maipagkatiwala sa amin, at ipilit na manatili dito upang gawin ito mismo?" Kumunot ang noo ni Luna, maingat na tinitigan siya ng mga mata. "Pumunta ka dito ng maaga para lang sabihin ito sa akin?" Sinabi na ni Luna sa kanya na aalis siya pagkatapos ng isang linggo, pagkatapos niyang ayusin ang lahat ng kailangan niyang harapin sa Banyan City. Bakit siya sumugod
Natigilan si Luna ng marinig ang sinabi ni Joshua. Nagkaproblema si Fiona? Kakatawag lang niya sa kanya kaninang umaga, pinipilit siyang umalis sa Banyan City. Kumunot ang noo niya. "Anong nangyari kay Fiona?" Sa kabilang dulo ng telepono, bumuntong-hininga si Joshua, bakas sa boses niya ang kawalan ng kakayahan. “Nakipag-away sa akin si Fiona at nag-iisang nagmaneho palabas ng Orchard Manor. Pagkatapos, naaksidente siya… Huminto si Luna, saka kinagat ang kanyang mga labi. “Kung ganoon, dapat ay sinasamahan mo siya. Hindi mo kailangang ipaalam sa akin ang tungkol sa isang bagay na tulad nito, hindi ko siya kayang alagaan o—" "Luna." Sa kabilang dulo ng telepono, huminga siya ng malalim at mahinang pinutol siya. "Inutusan ko na sina Lucas at Zach na sunduin kayo ni Nigel." Nagulat siya sa sinabi ni Joshua. Naaksidente si Fiona at naospital. Bakit niya ito sasabihin sa kanya at yayain siyang pumunta sa ospital? Naiintindihan pa rin niya kung gusto niya itong pumunta, ngunit b
Kinagat ni Luna ang kanyang labi at naghamon, "Paano kung hindi ko dalhin si Nigel?" "Pagkatapos ay hahayaan ko si Lucas at ang ilan sa aking mga tauhan na dukutin siya," malamig na tugon ni Joshua. "Hindi mo naman gugustuhing maranasan ng anak mo 'yan, 'di ba? “Dalhin mo agad dito si Nigel. Si Fiona ay hindi nangangailangan ng maraming dugo, kaya hindi ito magkakaroon ng anumang malaking kahihinatnan sa kanyang kalusugan. Kasabay noon, binaba na niya ang phone. Mahigpit na hinawakan ni Luna ang kanyang cellphone. Kinagat niya ang kanyang mga ngipin sa galit nang marinig ang tunog ng dial tone sa speaker. Napakawalang muwang niyang isipin na may konsensya si Joshua! Kasalanan niya iyon. Masyado siyang madaling nalinlang. Ang lalaking ito ay isang makasarili, walang kabuluhang masamang lalaki! Handa itong tulungan siya, ihatid pauwi, at nagkunwaring nagpaalam sa kanya, basta't garantisado ang kaligtasan nila ni Fiona. Gayunpaman, kung sinuman ang magbanta sa kanyang mga
"Ikinalulungkot kong gawin ito sa iyo, Luna." Si Lucas, kasama si Zach at ilan pang bodyguard, ay itinali sina Luna at Nigel. Ang Blue Bay Villa ay nasa ganap na kaguluhan. Si Lily, na nakayakap pa rin kay Nellie, ay bumungad sa kanila, "Ang lakas ng loob nyong tratuhin si Young Master Nigel ng ganito?" Napakagat labi si Nellie. Hindi siya umiiyak, ngunit nangingilid ang mga luha sa kanyang mga mata. "Alam ba ni Daddy na ganito ang trato ninyo kay Mommy at Nigel?" Napabuntong-hininga si Lucas at sumagot, “Ito ang gusto ni Sir. Sinabi niya sa amin na kung ayaw nyong sumama sa amin sa ospital, kailangan naming gumawa ng matinding mga hakbang." Pinikit ni Luna ang kanyang mga mata at sinabing, may panunuya na naglalaro sa kanyang mga labi, “Ito ay itinuturing na paglabag at pagpasok. Alam ninyo, maaaring kasuhan ko kayo at si Joshua sa kadahilanan ng pagkidnap." Binigyan siya ni Lucas ng mapait na ngiti. "Luna, dapat mas alam mo kaysa kanino man kung gaano kahirap ipakulon
Si Christian ay naging bahagi din nito. Natakot si Lucas na kapag hindi niya sinasadyang masaktan siya, sasabihin ni Christian kay Luna ang totoo sa lahat. Nang umandar na ang sasakyan, nagpakawala ng hininga si Christian at bumulong sa tenga ni Luna, “Huwag mag-alala, nandito ako para tulungan kayo. Pagkalabas natin ng sasakyan mamaya…” Bago niya matapos ang pagpapaliwanag sa kanyang plano kay Luna, gayunpaman, tumunog ang kanyang telepono. Ito ay isang mensahe mula kay Fiona. Walang text, isang larawan lang ang nakakabit sa mensahe. Larawan iyon ni Violet na nakahiga sa kanyang kama, ang kanyang mukha ay may malalim na lilim ng ube at asul, mukhang matigas at walang buhay. Napalakas ang paghatak ng kamay ni Christian nang makita niya ito na muntik na niyang itapon ang kanyang telepono. Nang sa wakas ay nakabawi na siya at tatanggalin na sana ang larawan, lumabas ang text ni Fiona sa screen. [Kung ayaw mong makulong, umupo ka at huwag mo akong guluhin.] Hinawakan ng ka
Ngumuso sa galit si Luna, saka tumalikod na balak umalis. Nang makitang aalis na siya, napakunot ang noo ni Joshua at hinawakan ang kanyang pulso. "Saan ka pupunta?" "Wala akong dapat sabihin kay Ms. Blake," sagot ni Luna habang binitawan niya ang kamay ni Joshua. “Noong una, hindi ko maintindihan kung bakit ikaw, ang pinakamakapangyarihang tao sa Banyan City, ay tila hindi nakahanap ng ibang makakapag-donate ng dugo sa iyong mahal na Ms. Blake, bukod kay Nigel. “Pero naiintindihan ko na ngayon. Ang dahilan kung bakit wala kang ibang gusto maliban kay Nigel ay dahil anak ko siya, tama ba?" Ang malamig na tono ni Luna ay parang isang matulis na talim sa puso ni Joshua. “Ang dahilan kung bakit naaksidente si Fiona ay dahil nag-away kayo. Iyon ang dahilan kung bakit sinusubukan mong makuha ang kanyang mabuting panig ngayon. Pinilit mo ang anak ko na mag-donate ng dugo sa kanya dahil gusto mong isipin niyang wala kang pakialam sa iba maliban sa kanya, hindi ba? "Joshua Lynch, wal
Bumuntong-hininga si Fiona at tinapunan ng simpatikong tingin si Luna. “Nang tinawagan kita kaninang umaga, sinabi ko sa iyo na i-pack mo ang iyong mga bag at umalis sa Banyan City, ngunit hindi mo ako pinakinggan. Ito ang makukuha mo sa pagsuway na iyon. Ito ba ang nais mo?" Napatingin si Luna kay Fiona at pinikit ang mga mata sa galit. "Sinasadya mo ito." "Hindi mahalaga kung sinasadya ko ito o hindi. Sa huli, mamahalin at ii-spoil ako ni Joshua.” Tumawa si Fiona sa tagumpay. “Luna, hayaan mo akong bigyan ka ng isa pang payo: Kung may pagkakataon kang umalis, kunin mo. Ano sa tingin mo na mababago mo ang resulta sa pamamagitan ng pananatili dito ng ilang araw? Bukod pa sa…" Pinikit niya ang kanyang mga mata at nagpatuloy, "Kung mas matagal kang mananatili sa Banyan City, mas matagal akong magkakasakit at mawawalan ng dugo. Kung mangyayari iyon, baka kailanganing isalin sa akin ni Nigel ang kanyang dugo araw-araw... Gusto mo bang mangyari iyon?" Pumikit si Luna. Sa wakas ay
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya