Mali ang pagkakaunawa?Tumikhim si Luna ng malamig. Tumingin siya kay Bonnie.“Baka naniniwala ka nga sa mga sinasabi ni Jason, pero ako hindi.”Naramdaman ni Luna na sinabi lang ni Jason kay Bonnie na hindi niya kilala si Joshua dahil sinusubukan niyang itago ang mga bagay na ginawa ni Joshua.Kumunot ang noo ni Bonnie.“Luna, kahit na nagsinungaling sa akin si Jason tungkol sa ibang mga bagay, hindi niya kailangan magsinungaling tungkol dito. Ikaw…”Bago pa matapos sa pagsasalita si Bonnie, nagring ang phone niya.Ito ay si Jason.Habang nakaupo sa restaurant, malamig na nakatingin si Jason sa kanila sa labas sa pamamagitan ng bintana.“Tapos ka na ba? Kakain ba tayo o hindi?”Medyo malupit ang tono ni Jason. Tumigil ang puso ni Bonnie. “Oo, oo, kakain tayo!”Pagkatapos, agad niyang binaba ang phone at hinila si Luna pabalik ng restaurant.Pagkatapos ihain ng mga waiter ang mga pagkain, sinabi ni Bonnie kay Luna na kumain na.Konti lang ang kinain ni Luna.Sa buong kain
Tumawa ng malakas si Jason.“Alam na ng buong bayan ang tungkol sa kasal namin ni Bonnie. Sa tingin mo ba ay matagumpay akong magpapakasal kay Bonnie kung hindi pumayag ang asawa ko?”Tahimik ng ilang saglit si Luna. Makalipas ang ilang sandali, tumawa siya.“Tama ka. Bagay nga kayo. Natural na wala din masyadong prinsipyo ang asawa mo.”“Prinsipyo? Ano ‘yun?” Tumikhim ng malamig si Jason at humalukipkip siya. “May prinsipyo ka nga, pero mas maganda ba ang buhay mo kaysa sa amin?”Ang mga salita ni Jason ay parang isang kutsilyo na tumusok sa puso ni Luna.Oo. May mga prinsipyo siya, pero mas maganda ba ang buhay niya kumpara sa iba?Dalawa sa apat na anak niya ay patay na. Ang mga buhay naman, ang isa sa kanila ay may malalang sakit, ang isa naman ay autistic.Ang mga taong nanakit sa kanya ay namumuhay ng malaya.Napuno si Luna ng pagkamuhi. Gusto niyang lumapit para patayin si Jason!Gusto niyang buksan ang dibdib nila Jason at Joshua. Para makita kung may puso nga talaga
Buong gabi na nasa Blue Bay Villa si Luna.Kinaumagahan, dumating ng maaga si Jason sa Blue Bay Villa para sunduin si Bonnie para magsukat ng mga wedding gown.Dumating ng maaga si Jason, hindi pa gising si Bonnie. Umiyak ng buong gabi si Bonnie. Nakatulog lang siya ng umaga dahil sa tulong ni Luna.Dinala ni Luna sina Nellie at Neil sa ibaba. Agad nilang napansin si Jason na nasa sala.Nang marinig ang mga yapak, lumingon si Jason para tumingin.Nang makita niya si Nigel, lumaki ang mga mata niya sa gulat.“Hindi ba’t namatay na ang anak mong lalaki?”“Oo, isang multo ako.” Tumingin ng malamig si Nigel kay Jason. “Nandito ako para kunin ang buhay mo.”Sa sobrang nakakakilabot ng boses ni Nigel, natakot at natahimik si Jason.Pagkatapos ng ilang saglit, kumunot ang noo ni Jason at tumingin siya kay Nigel habang tumatawa, “Anong buhay? Hindi ako ang pumatay sa kapatid mo.”Pagkatapos, hindi napigilan ni Jason na suriin si Nigel at sinabi niya, “Kakaiba talaga ang mga kambal. M
Nasa sahig si Jason, inaapakan siya ni Joshua. Sinusubukan niyang kumawala. Puno pagkamuhi at galit ang mga mata niya.Kumunot ang noo ni Luna.Kung nagpapanggap lang sina Joshua at Jason kahapon, paano naman ngayon?Hindi nagsisinungaling ang mga biglaan na reaksyon.Niyakap ni Luna si Nellie. Medyo naantig siya bigla.Hindi kaya’t…Wala talagang kinalaman sina Jason at Joshua sa isa’t isa?Ang isang taong tulad ni Jason, ang isang tao na umakyat mula sa baba at napunta sa katayuan niya ngayon, ang tanging hindi niya matatanggap ay tapakan siya ng iba.Alam na dapat ni Joshua ang tungkol dito, pero ginawa niya pa rin ito.Kung magkasamang nagtatrabaho sina Joshua at Jason, hindi ba natatakot si Joshua na baka magalit si Jason at pagtaksilan siya nito?“Mr. Lynch.”Biglang narinig ang boses ni Bonnie mula sa likod nila.Si Bonnie, na nakasuot pa ng pajama, ay nakakunot ang noo habang pababa.“Bitawan mo siya, pakiusap.” Naglakad pababa si Bonnie at tumayo siya sa harap ni
Nanunuya si Luna at tumingin siya kay Joshua. “Hindi ba’t araw araw naman ako nakikipaglaro sa apoy? Baka nga mapanganib na tao si Jason, hindi ba’t ikaw rin naman, Mr. Lynch?”Dumilim ang ekspresyon ni Joshua dahil sa mga sinabi ni Luna.Sumingkit ang mga mata niya at tumingin siya kay Luna. Malamig ang boses niya. “Kailangan mo ba akong ikumpara sa isang tao na tulad ni Jason?”“Dahil pareho kayong uri ng tao.”Tumawa ng mahina si Luna. Malamig ang kanyang mga mata. “Hindi lang kayo parehong uri ng tao, nagtutulungan pa kayong dalawa.”Kumunot ng malalim ang noo ni Joshua. Tumingin siya kay Luna at sinabi niya, “Luna, sinabi ko na sayo. Wala akong kinalaman kay Jason.”Ngumiti si Luna. “Sino naman ang maniniwala sayo?”“Hindi kita matutulungan kung hindi ka maniniwala sa akin.” Huminga ng malalim si Joshua at umakyat na siya.Sa itaas, bukas ang pinto ng study room.Nakatayo pa rin sa pwesto si Luna, pinapanood niya na umakyat ng hagdan si Joshua.Ang katotohanan, simula pa
Si Joshua na may gulay pa sa kamay, ay nagdalawang isip ng ilang saglit, bago niya nilagay ito sa plato ni Luna.Kumunot ang noo ni Luna. Nang makita niya na parang ayaw ito ni Joshua, nalungkot siya.Klank! Binaba ni Luna ang kutsara at tinidor niya. “Busog na ako.”Pagkatapos, tumayo siya, inutos kay Lily na bantayan ang mga bata, tumalikod, at umakyat.Habang nakaupo sa mesa, tumingin si Joshua sa paalis na si Luna. Hindi niya mapigilan na magbuntong hininga.“Nakita mo ba ‘yun? Hindi naman sa hindi ko sinusubukan. Wala lang akong pagasa.”Napansin ni Nigel ang mga kilos ni Joshua. Kumunot ang noo niya at tumingin siya kay Joshua. Ang tono niya ay mature at hindi ito parang isang boses ng anim na taong gulang na bata.“Kung wala po kayong pagasa, gumawa po kayo. Kung gusto niyo pong makuha ang mga gusto niyo, hindi po kayo pwedeng umasa lang sa pagsisikap ni Nellie.”Tumigil ng ilang saglit si joshua bago siya tumingala para tumingin kay Nigel. “Naiintindihan ko.”Samanta
Biglang tumigas ang katawan ni Luna nang marinig niya ang mga sigaw ni Lily.Hindi man lang siya sumagot kay Bonnie. Hinagis niya ang phone niya sa tabi at agad siyang bumaba.Hindi pa rin nasa magandang kondisyon ang katawan ni Nigel. Mabilis siyang magkasakit kapag hindi nabantayan ang mga emosyon niya!Mabilis na bumaba si Luna ng nakapaa. Ang nakita niya ay hindi si Nigel na may sakit, sa halip…May hawak si Nigel na maliit na kutsilyo na mula sa mesa at nakatutok ngayon sa leeg ni Joshua.Ang talim ng kutsilyo at humiwa na ng maliit sa leeg ni Joshua. May mga dugo na ang tumutulo.Maputla si Lily at yakap niya si Nellie sa tabi. Ayaw niya na makita ni Nellie ang ganitong madugong eksena.Kahit na walang sakit si Nigel, nagulat pa rin si Luna sa eksena na nasa harap niya at wala siyang masabi.Kumunot ang noo niya at lumapit siya.“Anong nangyayari dito?”Kalmadong tumingin si Nigel kay Luna. Sinabi niya ng bata ngunit mature na boses, “Mommy, ‘wag po kayong manghimasok.
May dalawang phone si Joshua. Ang isa ay para sa business, ang isa ay personal.Ang phone na nagring ay ang personal niyang phone.Habang nakatingin sa Blake na ito, kumunot ang noo ni Luna sa pagkalito.Sa mga tao na kilala ni Joshua, may tao ba na may apelyidong Blake?Paano niya hindi alam ito?Noong una, naghihintay si Luna para sagutin ni Joshua ang phone para hulaan kung sino ito base sa pag uusap nila.Gayunpaman, hindi niya inaasahan na sa sandali na tingnan ni Joshua ang caller ID sa phone, nagdalawang isip ito.Tumaas ang kamay ni Joshua na nakahawak sa phone na nag riring. Tumayo siya.“May mga bagay pa akong dapat puntahan. Aalis na ako.”Nakahawak pa rin si Luna sa iodine.Nakatingin si Luna sa dugo mula sa sugat sa nasa leeg ni Joshua. “Kailangan munang gamutin ang sugat mo, hindi ba?”Kanina, pinapaamin siya ni Joshua na gusto niyang gamutin ang sugat nito. Bakit ngayon, dahil sa isang phone call, hindi man lang siya nag-abala na ipagamot ang sugat niya?“Ayo
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya