Alam ni Alice na ang kanyang dahilan ay hindi sapat para makumbinsi si Joshua na sukuan ang dalawang bata at iwanan ang mga ito kasama niya. Pero gayunpaman, tinikom niya ang kanyang bibig at palihim na hinila ang manggas ng damit ni Joshua, at muling sinubukan sa huling pagkakataon. "Joshua…" Humikab si Luna at lumingon paalis, at sa sandaling iyon ay nakita niya na umandar na ang kalesa. Binaba niya ang kanyang mga mata at binulungan ang tenga ni Nellie. Tinikom ni Nellie ang kanyang labi at tumayo, habang bitbit ang ang kanyang teddy bear. "Daddy, dahil sa masyado kang abala, ayaw mong mapanalunan ang laruan na iyon para sa akin. Lalo na, wala kang naibibigay sa akin na kahit na anong makahulugang regalo simula pa noon, at sanay naman na ako!" At doon, hinawakan ng munting dalaga ang kamay ni Luna at tinubfo ng mag-ina ang direksyon ng kalesa. Nang makita niya na nakaalis na ang mga asungot, nakahinga ng maluwag si Alice, "Joshua, tara na…" “Daddy.”Bago pa man niya matapo
Mukhang marami siyang nakitang mga kakaibang ugali ni Luna ngayong araw na ito. Hindi nagtagal ay naunawaan niya kung bakit ang mga bata ay gustong gusto siya, kung bakit sinusubukan pa rin nila na protektahan siya kahit na alam nila na siya ay ang peke nilang ina na dumukot sa kanila. Ito ay dahil sa nararapat siya. Sa buong araw na iyon, ang apat na mag-anak ay sinubukan ang lahat ng mga ride sa amusement park. Sa labas, hindi talaga umalis si Alice. Sa may kuha ng CCTV, tinignan niya ang mga nakangiting mukha nila Luna at Joshua, at kinuyom niya ang kanyang mga kamao. Plano talaga ni Joshua na magtrabaho ngayong araw. Pero dahil sa masama pa rin ang loob niya pagkatapos siyang pagbantaan ni Luna sa may ospital kahapon, kinulit niya si Joshua, habang pinagpipilitan na isama siya nito ngayong araw na ito para gumawa ng gulo. Subalit, hindi niya inaasahan na mananatili tahimik si Luna, at sa halip ay ang dalawang bata ang gagawa ng gulo para sa kanya! Nang maisip lang niya an
Sa sumunod na sandali, natawa siya, "Tama ka, magkapareho nga kami. Pero mukhang hindi siya katulad ng dati." Napahinga ng malalim si Joshua. "Nagbabago ang tao, nagbago na siya ng tuluyan mula sa babaeng nakilala ko noon." Inangat ni Luna ang kanyang tingin at tinignan si Joshua. "Ano naman ikaw? Ikaw pa rin ba ang lalake ngayon tulad noon?" Huminto si Joshua, saka tumawa, "Hindi mo pa ako kilala noon." Napangiti si Luna. "Totoo iyon." Alam na alam niya kung anong klase siyang lalake noon, kaysa sa ibang tao. At muling natahimik ang paligid ng restawran. Nang makatapos silang pareho na kumain, pareho silang binabagabag ng kanilang mga isipan, tumigil na ang malakas na ulan. Ang sariwa, at amoy ng basang lupa ang nangingibabaw sa hangin. Marahil ay dahil sa magkasama silang nagsasaya kasama ng mga bata buong araw, napakakalmado ng pakiramdam ni Joshua. Oyon ang dahilan kung bakit pagkatapos ng hapunan, inimbitahan niya si Luna sa may bubong para tingnan ang buwan. Sa
Kapag binuksan lang niya ang pintuan na ito at nahuli sila sa akto, mawawalan na ng tiyansa sila Luna at Joshua na muling magkabalikan!Pero…Kapag ginawa niya talaga ang bagay na iyon, pipiliin ba ni Luna na pareho na lang silang mamatay at ibunyag ang tunay niyang pagkatao? Ilang buwan pa lang nakakalipas nung nakulong si Dennis at wala pa siyang nakukuhang kahit na ano sa Lynch Group. Kapag nabunyag ang kanyang pagkatao sa puntong ito, hindi lang siya, pati ang buong Walter family ang mawawalan!At nung naisip niya iyon, ang tanging nagawa lang niya ay pigilan ang umaapaw na galit sa kanyang dibdib, hinila palabas ang susi, at bumalik na lang sa katabing kwarto. Ang pader ng hotel ay soundproof, kaya kahit na umupo siya sa tabi na kung nasaan ang kwarto ni Joshua, hindi niya naririnig ang kahit na anong tunog na nagmula sa kwarto niya. Pero hindi porket hindi niya naririnig ang mga ito ay hindi ibig sabihin ay wala sila doon. Tinignan ni Alice ang balita sa kanyang phone sa
Huminto ang dugo sa mga ugat ni Luna sa tunog ng boses ng lalaki. Lumingon siya. Nakatayo si Joshua sa pintuan, madilim ang kanyang ekspresyon, nakataas ang kanyang kamay, at hinaharangan ang daan ni Theo. Sa tabi niya, nakatingin si Alice sa direksyon ni Luna nang may ngiti sa kanyang mukha. Nang makita niya siyang lumingon, pinalaki ni Alice ang mga mata niya para magmukhang nagulat. "Kagabi, sina Luna at Mr. Allen ay…" Habang nagsalita siya, nilampasan pa niya si Theo at pumunta sa tabi ng kama ni Luna, pinulot ang jacket niya mula sa lapag, at nilagay ito sa kanyang mga balikat, "Paanong punit-punit ang mga damit mo? Isang eleganteng artist si Mr. Allen, bakit hindi siya malumanay pagdating sa ganitong bagay?" Naningkit ang mga mata ni Luna. Nang yumuko si Alice para ilagay ang jacket sa balikat niya, hininaan niya ang boses niya at bumulong, "Ginawa mo to?" Ngumiti ang mga labi ni Alice. "Hindi ko naiintindihan ang sinasabi mo." Pagkatapos nito, humakbang siya paatra
Na para bang nabasa niya ang iniisip niya, malamig na tumawa si Joshua. "Kalimutan mo na yan. Maagap na bara si Neil, umalis na siya kasama ni Nellie sampung minuto ang nakakaraan." Maraming emosyon ang lumitaw sa mukha ni Luna, mula sa kaba at panlulumo, at sa huli ay kawalan ng pag-asa. Hindi lang niya nalampasan ang pagkakataon na ihatid ang mga bata sa airport… Hindi pa niya maipaliwanag ang nangyayari sa pagitan nila ni Theo. "Ang sabi ko, hindi kami nasa ganoong klase ng relasyon ni Luna!" Kumunot ang noo ni Theo. "Mali kayo ng iniisip!" "Paano kaming magkakamali?" Nang paulit-ulit na pinipilit ni Theo na wala siyang kinalaman kay Luna, nagsalubong na ang mga kilay ni Joshua at tinignan silang dalawa ni Luna nang walang pakialam. "Ang sabi mo walang nangyari sa inyong dalawa, pero paano ninyo ipapaliwanag ang lahat ng nasa kwartong to?" Sa loob ng kwarto, hindi lang ang buong kama ang magulo, ang mga damit ni Luna ay nakakalat sa carpet. Ang kanyang sapatos, bag, j
"Yung marka sa leeg ng asawa ko… syempre ako ang may gawa nito." Arogante pa ring nakayakap si Alice sa dibdib ni Joshua at mapagmataas na nakatingin kay Luna. "Kung hindi ako, wag mong sabihing ikaw ang may gawa nito?" Ngumiti si Luna, inangat ang mga mata niya, at tinignan ang malamig si Joshua. "Mr. Lynch, sa tingin mo rin ba ang asawa mo ang nag-iwan nito sa'yo?" Kaagad na nagdilim ang ekspresyon ni Joshua. Naaalala niya kung saan nanggaling ang marka sa leeg niya. Kagabi, pinagmamasdan niya ang mga bituin kasama ni Luna sa bubong. Lasing siya at sa kung anong dahilan ay nagsimula silang maghalikan. Naalala niyang matagal silang naghalikan; nag-iwan pa nga ng marka si Luna sa kanyang leeg. Hindi nagtagal, nanaig ang alak sa utak niya at nanlabo ang kanyang isipan. Ngunit bahagya niyang naaalala na nakipagtalik siya sa isang babae. Akala niya ay kasama niya si Luna buong gabi, pero hindi niya inaasahang paggising niya ng umaga, ang babaeng nasa tabi niya ay si Alice! Nag
Naningkit ang kanyang mga mata. "Isa kang empleyado ng Lynch Group! Kapag kumakalat ng balita na makalat ang personal mong buhay, masisira ang reputasyon ng Group!" Tumawa ulit si Luna. "Mr. Lynch, kayong dalawa lang ni Mrs. Lynch ang nakakaalam sa bagay na to. Kung hindi niyo ito sasabihin sa kahit na sino, paanong maaapektuhan ng magulo kong personal na buhay ang reputasyon ng Group?" Pagkatapos nito, nilipat niya ang kanyang tingin kay Alice. "Mrs. Lynch, sa tingin mo ba tama ako?" "Syempre, syempre." Mabilis na sumagot si Alice, pero suminghal siya mula sa loob niya. Kagaya ng inaasahan kay Luna. Kahit na sa ganitong oras, naalala pa niyang patahimikin ang bibig niya gamit ng mga ganitong salita. Sa sandaling lumabas ang mga salita sa bibig ni Alice, bahagyang umatras si Luna at malamig na tinignan si Joshua. "Mr. Lynch, hindi ka pa ba aalis? Gusto mo bang manatili rito at ipagpatuloy na pag-usapan natin ang corporate culture ng Lynch Group… O gusto mong ipagpatuloy n
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya