Mabuti na lang at hindi umimik si Riley sa sandali na buhatin siya ni Sean na para bang naiintindihan niya kung ano ang sinabi ni Sean at tumahimik siya. Sa panggugulo ni Denise, mabilis niyang nadala si Riley sa kotse. Nang makabalik na si Sean sa kotse, tumuro siya sa ilong ni Riley. “Good girl.” Nang natapos na ang lahat, tumingin siya sa pinto ng mansyon. Sa mga sandaling ito, pinipigilan si Denise ng mga guard. Nagsisikap sila para pigilan si Denise sa pagpasok. “Hindi na masama.” Ngumiti si Sean. Nilabas niya nag phone niya, tumawag siya kay Denise. Sa pinto ng mansyon, nakikipaglaban pa rin si Denise sa mga guard. “Bahay ito ng kapatid ko. Ano ang problema kung pumasok ako? Ang lakas ng loob niyo para hawakan ako!” Biglang nagring ang phone niya. Kumunot ang noo niya at nang mapansin niya na ito ay mula sa number na hindi niya kilala, maingat niya itong sinagot. “Pwede ka nang bumalik ngayon,” Tumunog ang masayang boses ni Sean mula sa kabilang linya ng phone. “‘Wag
“Gusto ko siyang kilalanin, pero imposible ito.” Patuloy si Sean sa pakikipaglaro kay Riley habang nakatingin siya sa harap. “Pero nakita ko na si Luke at kilala ko siya…” Huminto siya ng ilang sandali at nagpatuloy siya, “Dahil kambal ni Luke ng kapatid mong si Steven, naniniwala ako na isang mabuting tao ang kapatid mo. Baka nakatadhana lang na wala silang pagkakataoon para magkita noong buhay sila at sa halip ay pinagsama sila sa isang tao.” Nanginig ang kamay ni Denise habang nakahawak siya sa manibela. Ang lahat, pati si Gwen at ang lahat ng may kakilala kay Luke dati, ay gustong hanapin si Luke. Gusto nilang ibalik si Luke mula sa kapatid ni Denise. Walang may pakialam talaga kay Steven. Kahit na ito ang unang beses na nakilala ni Denise si Sean, ang mga salita ni Sean ay maginhawa sa bawat parte ng katawan ni Denise, at guminhawa din ang puso niya pagkatapos itong marinig. Napatingin siya sa lalaking may hawak na sanggol sa tabi niya mula sa rearview mirror, at napuno
“Wala.” Ngumiti si Steven. Itinabi niya ang phone niya at tumingin siya kay Gwen. “Ano pa ang sinabi ng asawa ni Mr. Zink?” Huminto ng ilang sandali si Gwen at hindi na siya nagtanong pa ng tungkol sa bata. Sa halip, ngumiti siya at sinabi niya kung ano ang sinabi ng asawa ni Mr. Zink. “Sinabi niya na nagmamadali na umalis si Mr. Zink ng bahay nang makatanggap sia ng tawag mula kay Senior Howard. Hindi na siya bumalik simula nito.” Kumunot ang noo niya at tumingin siya kay Steven. “Bakit pinaiimbestigahan siya ni Joshua sayo?” Umiling si Steven. “Wala akong alam tulad mo. Sinabi sa akin ni Joshua na humanap ng paraan para siguraduhin na ligtas si Mr. Zink. Kapag ligtas na siya, doon lang maaayos ni Joshua ang ilang problema.” Nilabas niya ang phone niya at tumingin siya dito. Ito ay ang lahat ng taktika na sinend ni Joshua para malagpasan niya ang ilang mga problema. “Dahil wala tayong mahanap na impormasyon tungkol kay Mr. Zink dito…” Huminto siya. “Pupunta tayo sa hospita
Agad na naging seryoso ang ekspresyon ni Gwen. Hindi niya inaasahan na itatanong ito ni Steven sa kanya. Gayunpaman… nagkaroon siya ng ganitong mahinang pag iisip dati. Habang nakapikit, naalala niya ang eksena na nangyari sa Sea City noong nakalipas na isang taon na. Sa mga panahong ‘yun, ang tatay ni Hailey ay nagpadala ng mga tao para gahasain siya, at pinili ni Ben na makipaghiwalay sa kanya sa oras na malaman ito ni Ben. Nadurog siya habang iniisip na dinungisan siya at wala nang lalaki sa mundo ang may gusto sa kanya. Sa kalagitnaan ng kalungkutan, nalaman niya na buntis siya sa isang anak ng demonyo. Araw araw siyang nasaktan, at ang gusto niya lang ay magpakamatay, at lagi siyang pinipigilan ni Luke. Noon, kakakilala niya lang kay Luke at hindi niya alam na si Luke ay magiging isang mahalagang parte ng buhay niya. Sa mga panahong ‘yun, tinangka niyang magpakamatay ng maraming beses dahil naisip niya na walang saysay na ang buhay niya. Tuwing aakyat siya ng bintana, ag
Nanginig si Gwen dahil sa sinabi ni Steven habang yakap niya ito. Kumunot ang noo niya at umalis siya sa yakap ni Steven. Pagkatapos punasan ang mga luha sa kanyang mukha, tinanong niya, “Paano mo siya maibabalik?” Nagbuntong hininga si Steven nang makita niya ang namamaga na mga mata ni Gwen. Nilabas niya ang bote ng gamot mula sa kotse. “Gamit ito.” Ito ang gamot na hiniling niya sa doctor kahapon. “Baka makatulong ang gamot na ito para maibalik ng unti unti ang mga alaala ni Luke. Pero, kailangan kitang balaan sa mga panganib ng gamot na ito, Mr. Hughes. Dahil sa espesyal na kondisyon mo, hindi pa kami nakakita ng pasyente na may kondisyon mo dati, kaya kailangan naming sabihin ang katotohanan sayo.” “Ang pinakamagandang parte ng gamot na ito ay matutulungan ka nito na maibalik ang mga aalaa ni Luke ng unti unti para ikaw ay maging ang taong gusto mo maging. Pero, sa pagkatao mo ngayon, lalamunin ka nito,” Ang sabi ng doctor. “Ano ang pinakamasamang mangyayari?” Ang tanong
Hindi nagtagal, dumating sina Gwen at Steven sa hospital. Ang lahat ay nangyari na tulad ng inaasahan ni Joshua; sa sobrang dami ng nagbabantay ay wala silang pagkakataon para pumasok. Ang guard sa entrance ay seryoso at hindi sumusuko. “Pasensya na, pero ito ay isang private hospital. Pagkatapos ng pagkamatay ni Mr. Howard, nireserve ng pamilya ang hospital. Walang kahit sino ang pwedeng pumasok maliban sa mga empleyado ng hospital at sa mga pasyente na nandito at ang mga pamilya nila.” Pagkatapos magpaliwanag, tumingin ang guard kay Steven at nagpaliwanag siya, “Mr. Hughes, bakit kayo nakikisama sa problema ng pamilya Howard?” Ang simpleng tanong na ito ay pumigil sa plano ni Steven na baguhin ang pagkakakilanlan niya para pumasok ng hospital. Kung kilala ng guard sa entrance si Steven, hindi siya papayagan ng guard na pumasok kahit na anong pagkakakilanlan ang gamitin niya. Wala siyang magawa, bumalik si Steven at Gwen sa kotse. Sa mga sandaling ito, nagring ang phone ni Gwe
Pagkatapos sumagot, tumahimik ang buong kotse. Tumingin si Steven sa mukha ni Gwen. May gusto siyang sabihin, ngunit hindi niya alam kung ano ang sasabihin niya. Kaya naman, pumikit siya at nagbuntong hininga siya. Huwag na nga. Siya ay hindi si Luke at hindi ang kasintahan ni Gwen. Wala siyang karapatan para pigilan si Gwen sa pag alis. Gayunpaman. May saysay pa ba na bumalik siya sa pagiging si Luke kapag wala na si Gwen? “Tara na.” Sa mga sandaling ito, naputol ang pag iisip niya dahil sa boses ni Gwen. Nang bumalik na sa sarili si Steven, binuksan na ni Gwen ang pinto at naglakad na siya patungo sa car park. Tila matamlay siya ng ilang sandali, ngunit mabilis siyang humabol kay Gwen. Mula sa tulong ni Nigel gamit ang phone, naiwasan nila ang lahat ng mga guard at karamihan sa mga surveillance camera. Sa huli, naabot nila ang isang resting room sa loob ng underground car park. Nahanap din nila si Mr. Zink na nakakulong sa kwartong ito. Natagpuan nila si Mr. Zink na h
Nang mawawalan na ng pagpipilian sina Gwen at Steven, huminga ng malalim si Gwen at tumakbo siya papunta kay Steven. Bago pa siya makarating kay Steven, sumuntok pa ng ilang beses si Steven. Ngayon naman, tumama ang mga suntok niya sa mukha ng malaking guard. Nang bumalik ang payat na guard, tumalikod si Steven at nilabanan niya ang payat na guard. Nabigla si Gwen sa eksenang ito. Lumaki ang mga mata niya at tumigil siya sa pagtakbo, alam niya na hindi dapat siya makialam. Sa mga sandaling ito, pakiramdam niya ay nakikita niya si Luke na nakikipaglaban sa mga guard sa halip na si Steven. ‘Oo, siya si Luke!’ Naniniwala si Gwen na ang lalaking nakikipaglaban sa harap niya ngayon ay si Luke. Si Luke lang ang may kakayahan na lumaban ng malupit, sakto, at relax na paraan. Nang mapatumba na ang dalawang guard, bumalik si Steven at ngumiti siya kay Gwen. “Tapos na.” Nakatayo sa lugar si Gwen at humigpit ang kanyang kamao. Pakiramdam niya na para bang may bagay na naipit sa puso niy