Si Bonnie, na siyang nakahiga ng tahimik sa kama, ay kumunot ang noo at tinanong ito kay Luna. Agad na bumalik sa sarili si Luna at pinaliwanag niya ang lahat kay Bonnie. “Nagsinungaling si Luke. Akala ko dati ay nagkasakit si Gwen dahil sa mahinang kalusugan at sa pagmamaltrato ni Luke sa kanya. Nang sabihin sa akin ni Dr. Liddell ang katotohanan, doon ko lang napagtanto na seryoso pala ito…” Tumahimik ang buong kwarto. Makalipas ang ilang sandali, pumikit si Bonnie at nagbuntong hininga siya. “Mukhang muling pinatunayan ni Luke ang sarili niya. Dati, naisip ko marami pang bagay na hindi natin alam, at ang pagmamahal ni Luke kay Gwen ay mas malalim pa kaysa sa ipinapakita niya, pero…” Lumingon siya para tumitig kay Luna. “Sigurado ka ba na ayaw mong sabihin kay Gwen ang katotohanan?” Sumandal si Luna sa sofa, hinayaan niya ang buong katawan niya na lumubog sa sofa. “Hindi ko alam.” Agad siyang pumunta doon pagkatapos na masigurado na ayos lang si Gwen. Nag aalala si Lu
Kumunot ang noo ni Luna sa pagkalito. “Ano ang pinagsasabi mo, Yannie?” Bakit sinasabi bigla ni ito Yannie? Patuloy sa pag iyak si Yannie, “Hindi… niyo pa po ba nakita ang balita, Ms. Luna? May kumuha po ng litrato namin ni Mr. Lynch at nilagay po nila ito sa balita!” “Dapat po kayong maniwala sa akin, Ms. Luna; wala pong namamagitan sa amin ni Mr. Lynch! Ako… Alam niyo naman po ang pinag dadaanan ko ngayon, at hindi ko pa po nalalagpasan ang konsensya at nawala sa akin ang anak ko… kaya bakit naman po ako sisiping sa ibang lalaki?” “Bukod pa po dito, tinatrato niyo po ako ng mabuti, at hindi lang po sa asawa niyo si Mr. Lynch siya pa po ang tatay ng apat na anak niyo… Hindi ko po susubukan na sumiping sa kanya! Dapat po kayong maniwala sa akin!” Tumulo ang mga luha sa pisngi ni Yannie habang sinasabi niya, “Ms. Luna, hindi ko po alam na mangyayari ito! Hi—Hindi ko po alam kung paano ito ipapaliwanag sa inyo… Pakiusap… Pakiusap po, magtiwala po kayo sa akin, at magtiwala po k
Agad na tumango si Yannie. “Tama po! Ms. Luna, dapat po kayong maniwala sa akin!” “Nakipagkita po kami ni Mr. Lynch… dahil may pinag usapan po kami tungkol sa trabaho!” Sumagot ng pabulong si Luna, “Yannie, nagtitiwala ako na pareho kayong inosente ni Joshua, pero kahit na inosente kayo, dapat mong sabihin sa akin ang totoo—ano ang pinag usapan niyo ni Joshua noong araw na ‘yun?” “Kung hindi mo masasabi sa akin ang katotohanan ngayon… hindi kita mapapaniwalaan ng buo.” Ang mga daliri ni Yannie ay pumalibot sa phone. Sa totoo lang, gusto niyang sabihin kay Luna na may kasunduan sila ni Joshua—na nangako si Joshua na bigyan siya ng pera, at ang trabaho niya ay ang maging malapit kay Thomas! Gayunpaman, hindi niya ito pwedeng sabihin kay Luna. Ayon kay Joshua, hindi niya pwede sabihin ang kahit anong tungkol sa kasunduan nila sa ibang tao ng walang permiso ni Joshua, at kapag nilabag niya ito, doble ang kanyang ibabayad. Ibig sabihin ay kapag sinabi niya ang totoo kay Luna
Pagkatapos ipasa ni Yannie ang gatas sa katulong nang bumalik siya sa ibaba, tumakbo siya palabas ng bahay ni Joshua at dumirecho siya sa bahay ni Thomas. Sa nakalipas na ilang araw, naging busy si Luna sa pagsama kay Bonnie, kaya’t si Yannie ang umaasikaso sa trabaho nila pagdating kay Thomas. Kaya naman, pamilyar si Yannie kung saan nakatira si Thomas. Sa sobrang galit niya ay pinili niyang sumakay ng taxi, malayo ito sa kanyang ugali na pagiging matipid. Sa normal na mga araw, kalahating oras pa bago siya makarating mula sa bahay ni Joshua papunta sa mansion ni Thomas. Kapag nakasakay siya ng taxi, 10 minuto lang ang kailangan niya. Pagbaba niya ng taxi, galit siyang pumunta sa bahay ni Thomas. “Thomas! Thomas! Lumabas ka dito!” Nakatayo siya sa sala ng mansion habang galit na tinatawag ang pangalan ni Thomas. “Lumabas ka dito ngayon na! Ang lakas ng loob mo para gawin ito pero wala kang lakas ng loob para umamin? Wala kang lakas na loob na makita ito pagkatapos ng lahat ng mg
Bakit kailangan ni Thomas na sirain ang relasyon niya kay Wendy dahil lang kay Yannie? Huminga siya ng malalim at kumunot ang noo niya bago niya kinuha ang movie script mula sa mesa at pinilit niya ang sarili niya na basahin ito. Gayunpaman, naririnig niya pa rin ang mga boses ng dalawang babaeng ito mula sa ibaba. “Ikaw pala si Yannie?” Tumunog ang boses ni Wendy. “Ako nga. Ano ang meron? SIno ka? Nasaan si Thomas? Sabihin mo sa kanya na bumaba dito at harapin niya ako!” Ang sagot ni Yannie, halata pa rin sa tono niya ang galit niya. Habang naririnig ang bastos na pananalita ni Yannie, tumawa ng bigla ng malakas si Thomas, at nagulat ang assistant niya. “Sir…” Ang maingat na sinabi ng assistant, “Ma—May nakakatawa po ba sa script?” Kakaiba ito. Ang movie script niya ay malungkot na romansa. Kumunot ang noo ni Thomas nang marinig niya ang tanong ng assistant niya. Umikot ang mga mata niya at sinabi niya, “Tumahimik ka! Bakit ba ang daldal mo?” Nagpatuloiy siya sa pagb
Kumunot ang noo ni Wendy nang makita niya na gumagawa ng gulo si Yannie. Kung may galit siya dati sa bastos na babaeng ito, ay agad na nawala sa sandaling ito. Paano magiging problema sa kanya ang isang bastos at maingay na babaeng ito? Kahit na bulag o bingi si Thomas, hindi siya magkakaroon ng interes sa babaeng ito! Habang iniisip ang mga ito, ngumiti ng malamig si Wendy. “Sinasabi mo na gusto mong abalahin si Thomas ng habang buhay? Sa tingin mo ba ay kaya mo ito? Mahalaga ka ba para sa kanya?” Sa mga nakalipas na taon na nasa entertainment industry si Thomas, marami na siyang nakita na iba’t ibang uri ng babae. Siguradong wala siyang pakialam kay Yannie! Kumunot ang noo ni Yannie at hindi na siya nagsalita. Kung hindi patay ang anak niya, pwede niyang gawin ang sinabi niya—habang buhay niyang hindi hahayaan si Thomas. Gayunpaman, sinasabi niya lang din ito. Kaya naman, huminga siya ng malalim. “Ms. Fann, ayaw kong makipag away sayo o agawin ang ibang bagay mula sayo. Nandi
Pagkatapos, dumiretso ng tayo si Yannie at nagpatuloy siya sa hagdan. Sa mga sandaling ito, napansin ni Wendy na bahagyang nakabukas ang pinto ng study room, at may naisip siyang ideya. Mabilis siyang lumapit at hinawakan si Yannie. “Hindi ka pwedeng umakyat! Ayaw kang makita ni Thomas!” Ayaw ni Yannie kapag may ibang tao na humahawak sa kanya ng pisikal, ngunit ang babaeng ito, isang galit na estranghero, ay hinawakan siya bigla! Kumunot ang noo niya at tinulak niya palayo si Wendy. “‘Wag mo akong hawakan!” Naalala niya na hindi gaano malakas ang pagtulak niya, at hindi ito sapat para gumawa ng distansya sa kanila, ngunit— Kablag! Nahulog sa hagdan si Wendy, at nagulat si Yannie dahil dito. “Wendy!” Nang lumabas ng study room si Thomas, nakita niya na bumagsak ng hagdan si Wendy. Kumunot ang noo niya at mabilis siyang lumapit kay Wendy, tinulungan niya itong tumayo. “Ano ang nangyari?” Sa sobrang sakit ng naramdaman ni Wendy ay namutla ang kanyang mukha, at tumulo ang
Nalilito si Wendy sa mga pangyayari. Hindi niya inaasahan na sabihin ni Thomas ang mga ganito sa kanya, lalo na at nasaktan siya. Kinagat niya ang labi niya at tumingin siya kay Thomas ng may nakakaawang ekspresyon. “Thomas, paano mo nagawa ito… Paano mo nasabi sa akin ang ganitong mga bagay? Pinoprotektahan kita! Natatakot ako na ang bastos na babaeng ito ay aabalahin ka, at ito ang rason kung bakit pinigilan ko siya, at tinulak niya ako! Ikaw…” “Ito ba talaga ang nangyari?” Tumingin ng malamig si Thomas kay Wendy. “Maraming taon mo na akong kilala. Alam mo na may kagawian ako na maglagay ng mga surveillance camera sa bahay ko, hindi ba?” Isang simpleng tanong lamang ito, ngunit kinagat niya ang labi niya dahil dito, at mas naging maputla si Wendy kaysa sa pader na nasa likod niya. Tama si Thomas; alam niya na mahilig si Thomas na maglagay ng mga surveillance camera sa bahay. Gayunpaman, naaalala niya na sinabi sa kanya ni Thomas na bagong bili lang ang mansion. Hindi pa din
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya