"Paanong hindi pareho?" Hinahabol ni Sean ang isang dead end at gumawa ng masama, sarkastikong komento. "Tiyak na hindi magbibigay ng bendisyon si Joshua kung mapupunta ka sa ibang lalaki. Kung hindi niya kaya, bakit parang adulto siya para sermunan ako ng ganito?"Muling natahimik ang sala.Napakunot ng noo si Joshua at tumingin sa namumulang mata ni Sean. "Sinabi ko bang susuko ako?"Dahan-dahan siyang naglakad patungo kay Sean na may malakas na aura, na sobrang nakakasakal. "Sean, hindi masama na gusto mong mahalin at protektahan ang isang babae—ito ang iniisip ng bawat lalaki. Para maprotektahan at mahalin ang babaeng pinili, gayunpaman, kailangan mong maging isang mabigat na kalaban laban sa iyong mga karibal sa pag-ibig.”"Kung may kasamang ibang lalaki si Luna, ikukumpara ko ang sarili ko sa lalaking iyon. Kung siya ay tunay na mas mabuting tao kaysa sa akin at tinatrato siya nang mas mahusay kaysa sa akin, mas pipiliin kong pakawalan siya."Noon ay bumaling si Joshua kay L
Laking gulat ng lahat maliban kina Luna at Joshua nang makita si Nellie.Walang ideya si Theo na nasa Merchant City si Nellie, samantalang hindi pa nakikita nina Caleb at Rachel ang anak na ito nina Luna at Joshua.Napatingin si Rachel habang tumatakbo pababa ng hagdan ang maliit na batang babae na may mukha na katulad ni Joshua. "Luna, ito ay si..."Ngumiti si Luna at naglakad para buhatin si Nellie sa kanyang mga bisig. "Ito ang panganay kong anak na babae, si Nellie. Nagkaroon kami ng alitan ni Joshua, at pareho naming naramdaman na hindi ligtas sa Merchant City. Siya at ang pangalawa kong anak na lalaki, si Neil, ay nanatili sa Banyan City mula noon.”"Dahil naayos na namin ang aming relasyon at gumaling na ang aking mga magulang at hinihintay silang makita, ipinadala sila dito ng aming mga kaibigan sa Banyan City."Itinuro niya si Rachel at Caleb. "Nellie, ito si Tita Rachel at Tito Caleb."Tumingin si Nellie sa kanila, palipat-lipat ang tingin nito, bago ngumiti sa kanila.
"Pagkatapos po mabuksan ni Nigel ang laptop ni Uncle Jim, napansin po niyang puno ito ng mga materyales mula noong magkasintahan sina Uncle Jim at Tita Bonnie. Pareho po silang malalim, baliw sa isa't isa pagkatapos ng lahat!"Tumawa si Joshua at tinapik ang ulo ni Nellie. "Alam mo ba ang pakiramdam ng ma-in love?"Pagkatapos noon, tumingin siya kay Sean at sinabing, "Halika, akyat tayo sa itaas at tingnan."Saglit na nag-alinlangan si Sean ngunit hindi pa rin napigilan ang kuryosidad habang sinusundan niya si Joshua sa hagdan.Sa study room, si Neil ay nakaupo sa sulok habang tahimik na nagbabasa ng kanyang libro, samantalang si Nigel ay nakatingin sa iba't ibang mga laptop at nakatutok sa pagsulat ng kanyang code. Pareho sila ng itsura, pero iba ang aura nila. Si Neil ay banayad at mainit, parang sinag ng araw. Sa kabaligtaran, si Nigel ay kalmado, hindi nababahala, at mature.Nang bumukas ang pinto, napatingin si Luna sa dalawa niyang anak, at sa loob ng isang minuto, ayaw niya
Nakaramdam ng pagkabalisa si Sean sa tanong ni Luna. Natahimik siya dahil hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong nito at kung anong sagot ang tama.Ito ay parang kapag nagtanong kay Jim—kung bumalik na ba siya sa dati niyang pagkatao—na siyang magbibigay ng 'ligaya magpakailan man' kay Bonnie. Napakalinaw ng sagot.Napakagat labi si Sean at mariin na ikinuyom ang mga kamao. Makalipas ang ilang segundo, tumingin siya kay Luna, halatang namumula ang mga mata niya sa puntong ito. "Kailan mababawi ni Jim ang kanyang alaala? Isang araw? Dalawang araw? Sa isang taon, o dalawa?”"Paano kung hindi na niya maalala? Dapat bang pahirapan si Bonnie at hintayin siyang makaalala?"Kumunot ang noo ni Luna sa mga tanong ni Sean. Pero bago pa siya makasagot, malamig na sumingit ang boses ng isang lalaki, "Hindi mo dapat alalahanin iyon, Sean."'Itong mababa, malalim na tono...' Sumimangot si Sean at tumalikod nang walang malay.Si Jim, nakatayo sa likuran niya, ay nakasuot ng gintong put
Ipinikit ni Jim ang kanyang mga mata habang ang pagsisisi ay mabigat sa kanyang puso. 'Mag-iiba kaya ang lahat kung pinili kong hindi maniwala kay Charlotte, at mas maniwala pa kay Bonnie? Anim na araw na lang ang natitira kay Bonnie, at nasa coma pa rin siya. Sapat na ba ang anim na araw para magsisi ako at bumawi sa lahat ng kasalanan ko sa kanya?'"Jim." Nang tingnan kung gaano kalungkot si Jim, hindi napigilan ni Rachel na lumapit sa kanya at tapikin ang balikat nito. "May kaunting pagkakataon sa kalagayan ni Ms. Craig—""Isang napakaliit na pagkakataon," putol ni Joshua bago natapos si Rachel. Kumunot ang noo niya at tumingin kay Jim. "Bagama't anim na araw na lang ang natitira, hindi mo dapat gugulin sa panghihinayang. Dapat mong planuhin ng mabuti kung paano mo gustong gugulin ito kasama siya. Kahit na hindi siya magigising, dapat mong gawin ang lahat ng iyong makakaya. para sa kanya."Sa lahat ng oras na ito, nagpe-play ang laptop ng video noong hingin ni Jim ang kamay ni Bo
Ang pamilyar na boses ay napa-angat ng ulo ni Rachel, para lamang mapagtanto na nakaharang si Theo sa kanilang daraanan habang nakabuka ang mga braso.Malamig niyang tinignan si Rachel. "Dr. Liddell, dahil sinabi mong galit ka sa mga taong nagsisinungaling, sigurado akong hindi ka rin magsisinungaling. Tama ba ako?"Kumunot ang noo ni Rachel at walang magawang tumingin kay Theo. "Sabihin mo na lang kung anuman ang iniisip mo. Hindi na kailangang magpaikot-ikot."Biglang natahimik si Theo dahil sa sinabi ni Rachel. Naisip niya kung ano ang magiging reaksyon ni Rachel kung tatanungin siya nito, ngunit hindi niya inaasahan na ganoon kadirekta ito.Huminga siya ng malalim at pumikit, nagtanong, "Gusto lang kitang tanungin... Sabi mo tuwang-tuwa ka nang maging engaged ka kay Caleb. Totoo ba iyon?"Ang tanong na ito ay parang isang sumpa na gumugulo sa kanyang isipan matapos niyang marinig si Rachel at Caleb na pinag-uusapan ang kanilang engagement. Gusto niyang malaman kung ano ang ibi
"Aminin mo, Rachel. May nararamdaman ka pa rin sa akin, 'di ba?"'Siya ay hindi isang walang pusong tao; Ako pa rin ang nasa puso niya! Kahit na engaged na siya ngayon kay Caleb, kahit fiancee siya ni Caleb, sukatan lang ng pagiging angkop iyon dahil nasaktan ko siya. May nararamdaman pa rin siya sa akin!'Sa isiping iyon, nagningning ang mga mata ni Theo. 'May chance pa naman ako diba? May pagkakataon akong humingi ng tawad at makasama siya muli!'Napakunot ng noo si Rachel dahil sa init mula sa kanyang kamay at mapupusok niyang mga mata. Malayo niyang binawi ang kanyang kamay at walang pakialam na sumagot, "Theo, inaamin ko na wala ako sa tabi mo, at hindi ako tunay na nagagalak na makasama si Caleb, ngunit wala itong ibig sabihin. Ito ay nagpapatunay lamang na ako ay isang napaka sentimental na tao, o marahil, ako ay isang napaka-tapat na tao pagdating sa mga relasyon."Inangat niya ang ulo para titigan ng malamig ang lalaking nasa harapan niya. "Kilala mo ako. Kapag nakapagdesi
Napaurong si Theo na parang nawalan ng lakas ang katawan matapos marinig ang sinabi ni Rachel. Habang ginagawa niya, mabilis na hinawakan ni Caleb si Rachel at nilagpasan siya bago tuluyang umalis.Sa lahat ng oras, ang mga mata ni Theo ay nakatuon kay Rachel, ngunit ni minsan ay hindi ito lumingon sa kanya...kahit isang beses.Parang dinudurog ang puso niya na parang tinamaan ng mabigat na martilyo.Nang tingnan kung gaano nakapanghihilakbot si Theo, nagkatinginan sina Joshua at Luna. Nang malapit na silang maglakad, isang maliit na pigura ang sumulpot sa harap nila.Si Neil iyon.Lumapit ang bata at hinawakan ang kamay ni Theo. "Huwag kang malungkot, Uncle Theo. Nandito pa rin naman ako."Nagulat si Theo sa murang boses, dahilan para mapatingin siya sa baba nang hindi namamalayan. Si Neil, bilang ganti, ay tumingin sa kanya ng malinaw na mga mata."Uncle Theo, nasabi na sa akin ni Mommy ang nangyari sa inyo ni Tita Rachel. Alam kong nagkamali ka, pero may pagkakataon ka pang
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya