Kasalanan niya ang lahat!Hindi nagtagal ay dumating na ang sasakyan sa ospital.Matapos dalhin si Nikki sa ospital, mabilis na ipinaliwanag ni Sean kung ano ang nangyari sa mga doktor at nars, na nagpatuloy sa pagpapaalis sa kanya para sa isang serye ng mga pagsusuri, na mukhang naaawa para sa kanya.Gayunpaman, dahil pribado ang lahat ng mga checkup na kinailangan sumailalim ni Nikki, hindi pinayagan si Sean na sumama sa kanya, kaya kailangan niyang maghintay sa lobby ng ospital.Habang naghihintay ay patuloy pa rin siyang tumatawag sa numero.Wala pa ring sagot.Nang malapit nang mawalan ng pasensya si Sean, may tumawag.Sa pag-aakalang ito ang bastard na sekswal na nanakit kay Nikki, sinagot ni Sean ang tawag at sumigaw nang hindi man lang tinitingnan kung sino iyon, "Ano ba ang problema sa iyo, Terry Simmons? Paano mong nagawa ito sa kapatid ko nung inutusan ka ni Boss natulungan mo siyang ipadala sa ospital?”"Nasaan ka ngayon? Wag ka nang mangahas na magtago dahil hahana
Sa isang kisapmata, hindi alam ni Bonnie ang isasagot.Hindi napigilan ni Sean na mapabuntong-hininga nang makita kung gaano siya mukhang natalo. “Hindi mo dapat sisihin ang sarili mo. Ang taong nanakit kay Nikki ay ang bastard na iyon, at wala itong kinalaman sa iyo.”"Kung may dapat managot sa nangyari, ang taong iyon ay ako."Inilagay ni Sean ang kanyang kamay sa kanyang noo, tinakpan ang kanyang buong mukha, at sinabi sa paos na boses, "Sinabi na sa akin ni Nikki ang tungkol sa kanyang napipintong pag-atake nang umalis ako ng bahay, ngunit hindi ko siya sineryoso. Akala ko sinabi lang niya iyon para pigilan ako sa pagpunta upang iligtas ka, ngunit dapat naniwala ako sa kanya, o at least kaya ay…”"Dapat isinama ko siya noong pumunta ako para tulungan ka. Sa ganoong paraan, hindi lang siya magiging ligtas, ngunit nakatulong din ako sa iyo sa parehong oras… “"Kasalanan ko ang lahat. Dapat ay naging mas matalino ako tungkol dito, at kung ginawa ko, hindi sana nasaktan si Nikki..
“Ang lalaking gumahasa sa kapatid mo ay si Terry Simmons, hindi ba?” Si Luke, na siyang nakatayo sa likod ni Gwen, ay biglang nagtanong. Huminto ng ilang sandali si Sean, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, ang pangalan niya ay Terry Simmons. Isa siyang lalaki na kasama ko sa trabaho noong nasa factory pa ako…” “Nahuli ko na siya.” Tumingin si Luke kay Sean at nagpatuloy siya sa kalmadong tono, na para bang pinag uusapan lang nila ang kakainin para sa hapunan, “Ano ang plano mong gawin sa kanya? Gusto mo bang putulin ko ang binti niya? O hindi kaya… gusto mong putulin natin ang ginamit niya para gahasain ang kapatid mo?” Ngumisi siya at idinagdag niya, “Hindi mo kailangan na ikaw ang gumawa nito; tutulungan ka ng mga tauhan ko na gawin ito para sayo.” Tumigas ang buong katawan ni Sean nang marinig niya ito. Tumitig siya ng nakatulala kay Luke, hindi siya makapaniwala. Hindi niya pa nakita ang lalaking ito dati, at hindi niya kilala ang taong ito, ngunit base sa itsura at mga g
“Hindi.” “Hindi.” Sabay na nagsalita sina Sean at Bonnie sa sandali na matapos magsalita si Gwen. Sa sandali na sabihi niya ito, huminto silang dalawa na para bang may sasabihin sila. Sa huli, tumingin si Bonnie kay Sean, sumenyas siya sa mauna na ito. Akala niya ay itatanggi ni Sean ang pagiging boyfriend niya, ngunit sa ikinagulat niya… Umakbay si Sean kay Bonnie at sinabi, “Oo, boyfriend niya ako ngayon, pero hindi ako kapalit ni Jim.” “Kahit na magkamukha kami, wala kaming relasyon sa isa’t isa, at ayaw kong maging parte ng buhay niya.” “Dapat lumayo ang lalaking ‘yun kay Bonnie. Pati—” Tumingin siya kay Gwen at nagpatuloy siya, “Sana ay huwag mo na ulit banggitin ang pangalan niya kay Bonnie. Hindi siya nararapat kay Bonnie, kahit konti.” Napahinto sina Gwen at Bonnie nang marinig nila ito. Sobrang nagulat si Gwen sa announcement ni Sean. Samantala, nabigla si Bonnie at umamin si Sean na boyfriend siya nito… at sinabi niya ito na parang isang boyfriend. May
Gayunpaman, hindi niya inaasahan na… hindi pinatay ni Luke si Terry dahil gusto niyang mabuhay si Terry sa kulungan para marinig niya ang hatol sa kanya. Tama si Luke: ang pinakamagandang parusa ay ang ipadala si Terry sa kulungan, kung saan magdurusa siya ng habang buhay, kumpara sa madugo at mabilis na pagkamatay. Sa sandali na maisip niya ito, ang kalupitan sa mga mata ni Sean ay napalitan ng paghanga kay Luke. “‘Wag mo akong tingnan ng ganyan. Tumutulong lang ako.” Ngumisi si Luke nang maramdaman niya ang titig ni Sean, pagkatapos ay yumuko siya para tumingin kay Gwen. “Gusto mo pa bang manatili dito?” Kumunot ang noo ni Gwen, pagkatapos ay tumingin siya kay Bonnie at Sean. “Hayaan mo na,” Sumagot siya at tumitig kay Bonnie. “Bonnie, sinabi sa akin ni Luna sa phone na galing ka sa surgery at halos namatay ka dahil nakulong ka sa loob ng kotse…” “Sino naman ang gumawa sayo nito? Kailangan mo ba ang tulong ni Luke para maghiganti?” Hindi mapigilan ni Bonnie na tumawa ng
Agad na kumunot ang noo ni Sean nang marinig niya ito. Huminto ng ilang sandali si Bonnie at tumingin siya kay Sean, pagkatapos ay kay Luna. May gusto siyang sabihin, ngunit para sa dignidad ni Nikki, hindi niya ito pwedeng sabihin ng malakas. Si Nikki, na hubad pagkatapos ng maraming checkup, ay tumanggi na hawakan siya ni Luna o ibang hospital staff at pinilit na si Sean lang ang pwedeng mag alaga sa kanya. Ibig sabihin ay pinipilit niya na makita ni Sean ang hubad na katawan niya. Alam ni Bonnie na masama ang kondisyon ni Nikki pagkatapos ng naranasan nito, ngunit… ang hiling na ito ay hindi makatwiran. Habang iniisip ito, lumingon si Bonnie at tumingin ulit siya kay Sean. Nakaupo sa upuan si Sean, ang mga labi niya ay nakatikom habang pinag iisipan niya kung susuko siya at tutulungan niya si Nikki. “Alam ko na nasa mahirap na posisyon ka, at sinubukan kitang tulungan.” Nagbuntong hininga si Luna nang makita niya na hindi komportable ang itsura ni Sean, pagkatapos ay i
Tumigil ng ilang sandali si Sean. “Sa tingin ko ay mas mabuti kung ako na lang ang mag aalaga sa kanya.” Pagkatapos, lumapit siya sa tabi ng nurse at sinabi niya, “Kapatid ako ng pasyente, kaya’t ako ang pupunta.” Tumingin sa kanya ang nurse, pagkatapos ay kay Bonnie, at sa huli ay tumitig siya kay Luna. “Ms. Luna…” Tumahimik ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumingin siya kay Bonnie. “Kaya mo bang gawin ito?” “Walang problema.” Ngumiti si Bonnie. “Sobra lang ang sinasabi ni Sean nang sinabi niya na halos mamatay ako. Dehydrated lang ako sa init ng kotse, ‘yun lang. Mabuti na ang pakiramdam ko ngayon.” Pagkatapos, inalis niya ang kamay ni Sean. “Tutal, kasalanan ko na nangyari ito kay Nikki. Dahil payag siyang hayaan na alagaan ko siya, gagawin ko ito.” Lumingon siya at tumingin siya kay Sean. “Bukod sa pagtulong sa akin, nilagay mo pa sa panganib ang kapatid mo dahil sa akin… Ayos lang sa akin kung mababawasan ang pagiging awkward niyo ni Nikki.” Pagkatapos, ngumit
Hindi mapigilan ni Luna na manuya nang marinig niya ang mga salita ni Jim. Ngumisi siya at sinagot niya, “Anong problema, Mr. Jim Landry? Naalala mo na ba na may kinulong ka na tao sa kotse mo? Ano ang problema mo? Paano mo nagawang iwan si Bonnie sa loob ng kotse ng ganun? Alam mo ba na halos mamatay na siya dahil sayo?” Kumunot ang noo ni Jim nang marinig niya ang mga sigaw ni Luna. Habang nakaupo sa airport, kinurot niya ang noo niya sa inis at sinagot niya, “Base sa sagot mo, maayos na siya ngayon, hindi ba?” Mas nagalit si Luna dahil dito. Hindi siya makapaniwala na ang mahalaga kay Jim ay kung maayos si Bonnie o hindi. Akala niya ba ay kung ayos lang si Bonnie, hindi siya mananagot sa mga kilos niya? Alam ni Jim na galit si Luna, ngunit hindi rin maganda ang mood niya. Gayunpaman, dahil alam niya na kasalanan niya ito, ipinaliwanag niya kay Luna, “Luna, makinig ka sa akin: nag aalala talaga ako sa kaligtasan ni Bonnie. Ngayon at pinagalitan mo ako at sinabi mo pa na
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya