Samantala, sa underground na kulungan ng Quinn Mansion, nakahiga sa kama si Charlotte, nakatitig siya ng mapanglait sa lalaking nakatayo sa harap niya. “Dito mo ba ako patitirahin sa impyernong ito?” Pagkatapos itong sabihin, ngumuya siya ng mga almond sa mangkok sa tabi niya at tumingin ulit siya sa lalaki. “Sirius— ah, teka, Quentin na ang tawag sayo ngayon.” “Akala ko ay bilang master ng pamilya Quinn, marami kang kapangyarihan at impluwensya sa mga tao, pero mukhang mataas masyado ang tingin ko sayo.” Naghagis siya ng ilang almond sa lalaki at sinabi niya, “Hindi ako tumira sa isang pangit na lugar ng higit sa sampung taon na, simula nang kunin ako ni Jim mula sa bahay ampunan. Paano mo tinatrato ang sarili mong anak ng ganito?” Sumingkit ang mga mata ni Quentin nang marinig niya ito. Tumingin siya ng masama kay Charlotte at sinabi niya ng malamig, “Ano ba ang gusto mo? Inaasahan mo ba na dadalhin kita sa bahay at sasabihin kong anak kita?”“Isa kang mamamatay tao, Charl
Si Charlotte ang tanging anak niya. Kahit anong mangyari, poprotektahan ni Sirius si Charlotte! Ngumisi si Charlotte at inulit niya ng masaya, “Sinabi ko na mas malaki kang halimaw kaysa sa akin, Quentin.” Ang matagumpay na ngisi niya ay pananakot lang kay Quentin. Sumingkit ang mga mata ni Quentin, lumapit siya, at hinawakan niya ang leeg ni Charlotte, binuhat niya ito mula sa leeg. “Charlotte, maraming bagay na hinahayaan ko lang dahil alam ko na hindi ka tinuruan ng mabuti ng nanay mo noong bata ka pa, pero may mga bagay na hindi mo dapat sabihin.” Tumitig siya ng sobrang lamig kay Charlotte at wala mang bahid ng emosyon ng isang tatay na meron dapat para sa isang anak. “Naiintindihan mo ba?” “Ahk!” Umubo si Charlotte. “Na… Naiintindihan ko po…” Namula ang buong mukha niya dahil sa kakulangan sa hangin, na para bang mamamatay na siya sa anumang sandali.” Pilit niyang tumakas sa hawak ni Sirius at nagmakaawa siya, “Pa… Pasensya na, Quen—hindi… Tatay… Pasensya na po…” An
“Hindi ko rin alam kung ano ang ginagawa ko dito.”Sa sandali na makita nila si Jim, biglang napagtanto ni Bonnie na para bang ang puso niya ay hindi na tumitibok. Ngumiti siya ng mapait, lumingon siya para tumingin sa dalawang tao sa likod ni Jim. “Mr. at Mrs. Landry, sa tingin ko po ay mali ang oras ng pagdating ko.” “Dahil ayaw po akong makita ni Mr. Jim Landry, dapat po siguro ako maghintay sa labas. Papasok na lang po ako kapag tapos na bumisita si Mr. Jim.” Pagkatapos, lumingon siya ng hindi man lang niya binigyan ng oras na kumilos ang tatlo. Kumunot ang noo ni Jim nang makita niya na umalis si Bonnie pero hindi ito sumagot. Halos napatayo si Rosalyn sa kama dahil dito. “Jim, pigilan mo siya! Inimbitahan ko siya dahil gusto ko siyang kausapin; pakiusap, ‘wag mo siyang hayaan na umalis!” Kumunot ang noo ni Jim nang marinig niya ito, pagkatapos ay lumingon siya para tumingin kay Rosalyn, “Bakit niyo po siya gustong kausapin?” Gumulong ang mga mata ni Rosalyn. “Hindi l
Noon pa man ay gusto ni Jim ang magiliw, elegante, ngunit matatag na kababaihan tulad ni Number-9 o si Charlotte.Si Bonnie ay napakarilag at kaakit-akit, hindi tulad ng isang rosas na may mga tinik sa tangkay nito. Kahit na siya ay napakaganda, tila may iba pang nakatago sa ilalim —isang bagay na makamandag at posibleng nakamamatay.Habang iniisip niya ito, narating niya ang gilid ni Bonnie at biglang napagtanto na sa sandaling ito, si Bonnie ay nakatitig sa isang larawan, pinalaki ito sa kanyang telepono at pinagmamasdan ito ng husto.Larawan iyon ng isang lalaki.Ibinaba ni Jim ang kanyang ulo at sinulyapan ang larawan, sinusubukang alamin kung sino iyon. Tapos, nagdilim ang ekspresyon niya.Nakita na niya ang lalaking ito dati.Si Sean iyon, ang bagong mekaniko at driver na kinuha ni Joshua.Ang parehong lalaki na nagkaroon ng kapansin-pansing pagkakahawig sa kanya at na-admit sa isang ospital noong nakaraang gabi dahil sa kanilang pag-aaway.Sa sandaling ito, sinisiyasat n
Nanigas ang buong katawan ni Bonnie dahil sa sinabi ni Jim, .Makalipas ang ilang segundo, naintindihan na niya ang ibig nitong sabihin.Itinago niya ang kanyang telepono, nakaismid, pagkatapos ay sinulyapan si Jim ng malamig na tingin. "Ano bang masama kung tinitingnan ko ang mga larawan ng boyfriend ko? Bakit may pakialam ka ba, Mr. Landry? Tsaka—"Bigla siyang tumayo at idinagdag, "Ang dahilan kung bakit ako nagpunta dito ay hiniling nina Mr. at Mrs. Landry na pumunta ako. Tatlong beses niya akong tinawagan, iginiit na kailangan kong pumunta.”“Kung ayaw mong bumisita ako sa kanila, Mr. Landry, dapat mong sabihin ito sa kanila at linawin mo na hindi ako ang ayaw sumama.”"Aalis na ako ngayon."Kasama niyon, tumalikod siya at naglakad palayo.Kumunot ang noo ni Jim habang pinagmamasdan itong umalis, pagkatapos ay humakbang pasulong upang hawakan ang balikat nito. "Saan ka pupunta sa tingin mo? Pinapunta ako ng mga magulang ko dito para hanapin ka."Huminto si Bonnie sa kanyan
Kumunot ang noo ni Bonnie nang marinig ang pangalan ni Christopher. "Kumusta... si Christopher ngayon?"Hindi na niya nakita si Christopher mula noong huling beses na nagpunta ito sa lugar ni Joshua kasama si Jim, na hinihiling sa kanya na umuwi siya kasama nito.Sinabi ni Joshua na nagkasakit si Christopher at ipinadala niya ito sa ibang lugar upang magpagamot.Gayunpaman, hindi alam ni Bonnie na ipinadala ni Joshua si Christopher sa Lincoln City upang makasama si Rosalyn."Mas lalong gumanda ang kalagayan niya ngayon." Isang bakas ng awa ang bumungad sa mga tingin ni Rosalyn sa pagbanggit kay Christopher. "Gusto pa niyang humingi ako ng tawad sa iyo para sa kanya…”"Sinabi niya sa akin na marami siyang nagawa sa iyo na hindi niya dapat gawin noong siya ay may sakit.”"Hindi niya sinasadyang gawin ang alinman sa mga bagay na iyon para saktan ka, ngunit hindi niya makontrol ang sarili sa kanyang psychotic na estado."Pagkatapos, sinulyapan niya ang daliri ni Bonnie na nakabalot
Natahimik ang buong kwarto.Parehong natigilan sina Bonnie at Jim sa inanunsyo ni Rosalyn.Si Bonnie ang unang naka-recover sa kanyang pagkahilo. Medyo nahihiya niyang sinulyapan si Rosalyn at sinabi sa nanginginig na boses, "Mrs. Landry, siguradong...nagbibiro ka po?"Isang kasal? Sa pagitan nila ni Jim?Paano ito mangyayari?Naghiwalay sila ni Jim mula nang mawala ang mga alaala nito, at siya lang ang patuloy na nagsisikap na maibalik ang mga alaala nito.Sumuko na siya sa pakikipagkasundo, kaya bakit inaanunsiyo ni Rosalyn na gusto niyang matuloy pa ang kanilang kasal?At saka, kahit pumayag si Bonnie, hindi ibig sabihin niyon na papayag si Jim.Sa sandaling naisip niya ito, likas na sumulyap si Bonnie kay Jim.Ang kanyang ekspresyon ay kalmado at walang kibo, walang kahit isang bahid ng emosyon.Kinagat ni Bonnie ang kanyang labi, sinulyapan si Rosalyn, at sinabi sa mahinang boses, "Mrs. Landry, alam kong may hindi kayo nauunawaan tungkol sa relasyon namin ni Jim...""H
"Pero Bonnie, dahil pumayag ka na na maging boyfriend niya, hindi mo siya dapat pinagtataksilan."Ngumiti si Jim kay Rosalyn at Charles ng maganda at idinagdag, "Tatay, Nanay, sa tingin ko mas mabuti na kumalma muna kayong dalawa.”"Hinding-hindi po ako magpapakasal kay Bonnie."Pagkatapos, tumalikod siya at lumabas ng kwarto.Nanatiling hindi gumagalaw si Bonnie, nakakuyom ang kanyang mga kamao habang pinapanood siyang umalis.Nasanay na siya sa pagiging malamig at pagkapoot ni Jim, ngunit...Hindi niya maiwasang malungkot nang marinig niyang sabihin nito sa kanyang mga magulang ang mga bagay na ito.Alam niyang masunuring bata si Jim, at bihira nitong tanggihan ang mga kahilingan ni Rosalyn.Kahit na hindi partikular na mahal ni Jim ang kanyang ama, bihira niyang kausapin si Charles ng ganoon at palaging magalang sa kanya. Ang tanging pagkakataon na hindi siya magpapakita ng kawalang-galang kay Charles ay kung si Jim ay nasa ilalim ng matinding emosyonal na stress o kaguluhan