Madilim ang ilaw sa bahay, ngunit nakikita ni Bonnie na maraming mga larawan na nakasabit sa dingding.Lahat ng mga larawan ay kasama si Lucy.May mga larawan niya kasama ang isang nakababatang si Sean at ang ilan ay siya at isang batang babae na may pigtails.Nakilala ni Bonnie ang babae bilang kapatid ni Sean, si Nikki.Ang mga larawan sa dingding ay inayos ayon sa pagkakasunud-sunod ng mga pangyayari, mula sa pagkabata ni Sean hanggang sa kanyang paglaki.Ang huling larawan ay isa kina Lucy, Sean, at Nikki. Sa larawan, si Sean ay mukhang mga 14 o 15 taong gulang, samantalang si Nikki ay mukhang 10.Pakiramdam ni Bonnie ay nanlamig ang kanyang dugo.Paano ito nangyari?Hindi ba namatay si Lucy mahigit 20 taon na ang nakalilipas? Bakit siya lumitaw sa mga larawan kasama si Sean, na, sa pinakahuling isa, ay tila nasa kanyang teenage years?Si Sean ay 20 taong gulang lamang sa kasalukuyan, na nangangahulugang...Si Lucy ay buhay pa at least anim na taon na ang nakalilipas!Hi
Hindi lang iyon, nagpahayag pa si Bonnie na isisilang niya ang sanggol sa kanyang sinapupunan, na nagpapahiwatig kay Nikki na hindi siya interesado kay Sean.Hindi napigilan ni Nikki na maramdaman maging tanga kung ihahambing sa katapatan ni Bonnie.Napayuko siya sa hiya at tumalikod. "Sean, medyo masama ang pakiramdam ko, kaya sa tingin ko ay matutulog na ako."Kasama niyon, tumalikod na si Nikki at umalis.Walang magawang sumulyap si Sean sa direksyon na iniwan niya, saka lumingon kay Bonnie. "Pakiusap huwag mo itong personalin, Ms. Craig. Ang kanyang kalusugan ay hindi maganda, at hindi ito dahil sa ayaw niya sa inyo.""Ayos lang." Humalakhak si Bonnie. "Hindi ko ginustong mag-host sa akin ang isang maysakit."Dahil doon, muli niyang sinulyapan ang mga larawan sa dingding. "Ngayon lang, sinabi ng kapatid mo na ang babae sa mga litratong ito ay nanay mo."Napatingin siya kay Sean sa gilid ng mata niya. "Okey lang ba kung tatanungin ko...kung anong pangalan ng nanay mo?"Nagu
Namalaging maliwanag ang bahay ni Joshua sa buong magdamag.Samantala, sa Landry Mansion, si Jim, ay gising din buong gabi.Kinaumagahan, inihatid ng mayordomo ang kanyang almusal sa kanyang silid sa ganap na alas-8 ng umaga. "Master Landry, buong gabing sumisigaw si Ms. Charlotte sa cellar, kaya't nawalan na siya ng boses ngayon. Hindi mo ba siya… papalabasin?"Pinikit ni Jim ang kanyang mga mata ngunit hindi man lang niya sinulyapan ang dala niyang pagkain. "Hayaan mo siyang manatili doon.""Pero..." Medyo hindi komportable ang butler. "Ngayon lang, sumisigaw siya na si Shelly ay kinidnap ni Roanne, at hiniling nito na makipagkita si Ms. Charlotte sa kanya ng eksaktong 10 ng umaga dala ang gusto nitong pera.”"Dalawang oras na lang ang natitira, at kung hindi mo siya papakawalan sa lalong madaling panahon, maaaring maging huli na ang lahat…”"Kung may masamang mangyari kay Shelly dahil dito...magkakaroon kayo ni Ms. Charlotte ng mabigat na kasalanan habang buhay."Napakunot n
Dahil dito, walang pagpipilian si Charlotte kundi magkunwari ng kalungkutan at pagkakasala para maniwala si Jim sa kanya kung sasabihin niyang aksidente ang pagkamatay ni Shelly.Gayunpaman, gaano man naisip ang kanyang plano, nakikita ito ni Jim.Kumunot ang noo niya at malamig na inalis ang kamay nito sa suot niyang sando. "Charlotte, wala akong pakialam sa iniisip mo; isa lang ang sasabihin ko sa iyo.”"Inagaw ni Roanne si Shelly dahil sa'yo, at nagboluntaryo kang iligtas si Shelly ngayon. Kung may mangyari man sa kanya, dito na magtatapos ang relasyon natin. Naiintindihan mo ba?"Ang malamig na boses ni Jim at mas malamig pa na ugali niya ang nagpalubog sa puso ni Charlotte.Naiiyak na nakagat niya ang labi ngunit tumango pa rin bilang pagsang-ayon. "Sige... Ipinapangako ko sayo, Jim... Ipinapangako ko sayo na iuuwi ko si Shelly ng ligtas at maayos!""Tandaan mo ang sinabi mo." Hindi na sinadya ni Jim na mag-aksaya pa ng oras sa pakikipag-usap sa kanya at sa halip ay tumayo.
Sa sandaling ang isip ni Jim ay puno ng pagdududa tungkol dito, si Charlotte ay biglang nabigla, "Bakit mo binabanggit ito ngayon?”"Dinalhan kita ng pera!" Inihagis niya ang bag ng pera sa lupa nang may lagabag at sinabing nakaismid, "Hindi ko akalain na isang araw ay ipagkanulo ako ng isang asong tulad mo!”"Nakalimutan mo na ba kung gaano kabait kita trinato sa bahay ampunan? Kung wala akong sinabi noong bumalik si Jim para kunin ako, nandoon ka pa rin sa kaawa-awang lugar na iyon! Ako ang dahilan kung bakit meron ka ng kung anong meron ka ngayon!”"Isang bagay ang maging walang utang na loob, ngunit isa pang bagay ang ganap na pagtataksil sa akin, kidnapin ang anak ni Jim, at pigilan siya para ipatubos! Isa kang walang utang na loob na asong babae, Roanne!"Hindi mapigilan ni Roanne ang mapangiti nang marinig ito. "Charlotte, sigurado ka bang ginawa mo ang lahat ng iyon dahil sa kabaitan at awa mo sa akin?"Tumayo siya at, mabagal na hakbang patungo kay Charlotte, malamig na s
"Nang mahanap mo si Jason at gumawa ng plano kasama niya na buntisin si Bonnie sa anak ni Jim dahil hindi ka mabuntis, sa tingin mo magagawa mo ito kung hindi dahil sa akin?"Napapikit si Charlotte nang marinig ang sinabi ni Roanne. "Sinusubukan mo bang kumuha ng kredito para sa nangyari anim na taon na ang nakakaraan?"Ang bawat salita ng pag-uusap ng dalawang babae ay umalingawngaw sa nakatagong mikropono papunta sa tenga ni Jim.Mahigpit na hinawakan ni Jim ang kanyang panulat habang siya ay nakaupo sa kanyang upuan.Kahit na nalaman na niya ang totoong kulay ni Charlotte mula sa recording na ibinigay sa kanya ni Joshua kagabi at ang surveillance footage...Lahat ng sinabi nina Charlotte at Roanne ay nakagulat pa rin sa kanya kaya hindi man lang siya nakapag-react.Sa lahat ng panahon, si Charlotte ay hindi Number-9.Noon pa ito nagsisinungaling sa kanya.Inamin pa nga niya sa sarili niya na gusto niyang patayin si Shelly, pero ang pinakamahalaga...Sinabi ni Roanne na si C
Hindi inisip ni Roanne na magdadala ng sandata si Charlotte.Habang bumubulwak ang dugo sa kanyang katawan at ang sakit sa kanyang tiyan, inangat ni Roanne ang kanyang ulo upang titigan si Charlotte, hindi makapaniwalang kuminang ang kanyang mga mata.Kahit na mas alam niya kaysa sa sinuman kung gaano kalupit at walang puso si Charlotte, hindi niya akalain na papatay si Charlotte.Gayunpaman, isang ngiti ang naglaro sa kanyang mga labi habang pinagmamasdan ang matingkad na pulang dugo na umaagos mula sa kanyang tiyan at tumutulo sa puluhan ng punyal.Tinitigan niya si Charlotte, na galit na galit na nakatitig sa kanya, na may medyo nalilitong tingin ngunit nakangiti pa ring sinabi, "Sa tingin mo ba ni-record ko ang lahat ng iyon, Charlotte?"Sa tingin mo ba ay sinusubukan kong mapaamin ka sa iyong mga nakaraang krimen at ingatan ang mga ito bilang isang recording upang magamit ko ang mga ito laban sa iyo sa hinaharap?"Habang sinasabi niya ito, niluwa ni Roanne ang isang subo ng
Ang masama ay, marami pang iba.Fake pala ang lahat ng nangyari sa pagitan nila ni Charlotte.Walang naging totoo.Pumikit si Jim at nagpakawala ng buntong-hininga. "Charlotte, kung ipapadala mo si Roanne sa ospital ngayon, maliligtas pa rin ang mga bagay. Mangyaring huwag magpatuloy sa maling daan."Alam ni Jim na si Charlotte ay nakagawa ng napakaraming krimen para bilangin, ngunit sa ilang kadahilanan, marahil ito ay dahil sa droga, o marahil dahil siya ay talagang naghintay para sa kanya ng maraming taon…Biglang naisip ni Jim na kung magigising si Charlotte sa kanyang mga pagkakamali sa sandaling ito, makikita niya sa kanyang sarili na patawarin siya sa huling pagkakataon.Gayunpaman, nadismaya siya sa sumunod na nangyari.Nanigas ang buong katawan ni Charlotte nang marinig ang boses ni Jim na tumutunog mula sa wireless speaker, at napatitig siya sa madilim na lente ng camera.Isang mapait na tawa ang pinakawalan niya. "Maliligtas pa rin ang mga bagay, sabi mo? 'Wag magpa