Nang makarating sina Luna at Joshua sa puno ng cherry blossom, 2 a.m. na. Gumamit sina Lucas at mga tauhan niya ng mga malalaking flashlight para ilawan ang gabi para sa kanilang dalawa. Noong una, gusto ni Joshua na gumamit ng pala, ngunit, bigla niyang naalala na ang bata na inilibing nila sa ilalim ng puno ay walang kabaong at ang pala ay baka makasira sa bangkay ng bata. Kaya naman, sa huli, inutusan niya si Lucas na maghanap na lang ng maliit na pala para sa kanila. Kalagitnaan ng gabi ngayon, kaya’t walang magawa si Lucas kundi utusan ang mga tauhan niya para maghanap ng maliit na pala. Ngunit, pagkatapos umalis ni Lucas, tumalikod si Joshua at nakita niya na nakaluhod na si Luna sa lupa at hinuhukay ang libingan gamit ang mga kamay nito. Makikita ang kirot sa mga mata ni Joshua habang pinanood niya ang payat na babae, pati na rin ang mga kamay nito na may siyam na daliri at naghuhukay sa lupa. Huminga siya ng malalim at mabilis siyang lumapit para hawakan ang maduming
“Nahanap mo na ba ang sanggol? Gumawa na kayo ng DNA test?” Umiling ng malungkot si Luna. “Hindi namin siya mahanap…” Nagpatuloy siya ng seryoso habang pumunta siya sa bahay, “Gwen, sa tingin mo ba ay kakaiba na may taong nagnakaw sa anak namin ni Joshua?” Kinagat niya ang labi niya at sinubukan niyang pigilan ang mga luha niya. “Bakit naman nanakawin ng ibang tao ang bangkay ng isang sanggol? Ano naman ang makukuha nila sa pagnanakaw sa sanggol na namatay pagkatapos ipanganak?” Suminghot si Luna at nagpatuloy siya, “Hindi kaya’t ang tao na nagnakaw sa anak amin ni Joshua ay kinamumuhian kami sa punto na hindi nila hahayaan ang anak namin na yumao ng payapa?” Hinawakan ni Gwen ang nanginginig na katawan ni Luna at nakaramdam siya ng sakit sa kanyang puso habang nakinig siya sa malungkot na boses ni Luna. Kinagat niya ang labi niya at naalala niya ulit ang sinabi ni Vivian. “Luna, ‘wag ka na maging pesimista. Paano kung totoo ang sinabi ng katulong? Baka buhay pa ang anak ni
Pagkatapos ibaba ang phone, sumingkit ang mga mata ni Joshua at tumitig siya sa report na nasa harap niya. Ang batang namatay noong nakalipas na buwan ay hindi sa kanya. Kaya naman, hindi nagsisinungaling ang katulong; hindi nila ito anak ni Luna. Gayunpaman… Ang kinaroroonan ng anak nila, at kung buhay pa ito o hindi, ay hindi pa rin nila alam. Kaya naman, bago pa mahanap ang bata at masigurado na buhay pa ang sanggol, walang intensyon si Joshua na sabihin ito kay Luna. Kakalagpas pa lang ni Luna sa kalungkutan ng mawala ang anak niya, at kapag binigyan ni Joshua ng pagasa si Luna ngayon… Nag aalala siya na kung ang kalalabasan ay hindi nila inaasahan, hindi kakayanin ni Luna ang emosyonal na sakit. Pumikit si Joshua at sumandal siya sa sofa. Sa katotohanan, sigurado siya na ang tao na nag-utos sa sniper na patayin si Vivian ay walang iba kundi si Malcolm. Kaya naman, alam niya na si Malcolm ang taong nagpalit sa anak nila ni Luna. Ano ang binabalak ni Malcolm? Nas
Nang matapos na siya magsalita, lumingon si Malcolm at naglakad siya palabas ng pinto, kasabay nito ay inayos niya ang kurbata niya. “‘Wag kang mag alala; may ibang plano pa ako.” Umalis na ng Merchant City si Hunter ng isang buwan, at naghanda siya dati ng isang babae at sanggol na magpakita sa Quinn Mansion para makisama sa pagpapanggap ni Hunter. Kaya naman, siguradong walang oras si Joshua para imbestigahan si Malcolm ngayon at si Hunter ang dapat niyang imbestigahan ngayon. Nanatiling walang kibo si Heather at humigpit ang kamao niya, tumitig siya habang paalis si Malcolm. Walang hiya para mahalin ng lalaking ito si Luna pero tinawag siya nito na isang tanga! Kahit ilang beses sabihin ni Malcolm na wala siyang pakialam kay Luna, alam ni Heather na mahal pa rin ni Malcolm si Luna at mas gugustuhin pa nito na kamuhian siya kaysa kay Luna! Kung hindi lang dahil aksidenteng sumiping sila sa isa’t isa ni Malcolm noong walong buwan na ang nakalipas… Baka tinapon na siya ni Mal
“Magaling ka talaga magbiro, Jim.” Tumawa si Heather. “Syempre anak namin ni Malcolm si Riley, paano naman kami magkakamali?” Pagkatapos, mabilis niyang binago ang pinag uusapan nila. “Kamusta na po kayo, tatay? Masakit pa rin po ba ang ulo niyo?” Gayunpaman, tumanggi si Jim na baguhin ang pinag uusapan nila. “Heather, sa tingin ko ay hindi ka dapat sigurado sa sarili mo. PInapanood ko ang balita, at maraming kaso kung saan nagpapalit ang mga anak sa Merchant City nitong nakaraan.” Sumingkit ang mga mata niya at idinagdag niya, “Sa tingin ko ay magiging mabuti kung nagpa-DNA test kayong tatlo nila Malcolm, at Riley. Maganda kung anak mo nga talaga si Riley, pero kung hindi, pwede pa rin natin makuha ang totoong anak mo.” Pagkatapos, tumingin siya kay Charles. “Ano sa tingin niyo, tatay? Ayaw niyo naman mangyari ang nangyari kela Heather at Luna ulit, hindi ba?” Kumunot ang noo ni Charles. Sa katotohanan, pumayag siya kay Heather at naisip niya na hindi na kailangan sumailal
Tumalikod si Heather at ngumiti siya sa lalaking nakasandal sa ulo ng kama. “Opo, tatay.” “Nasaktan ka ba?” Tumingin si Charles sa balikat ni Heather. Tumigil ng ilang sandali si Heather, pagkatapos ay umiling siya habang pinunasan niya ang mga luha niya. “Hindi, ayos lang po ako. Hindi po ako nasaktan.” Suminghot siya at umupo siya sa tabi ni Charles, pagkatapos ay pinalubag niya ang loob nito, nagbuntong hininga siya. Si Charles, na iniisip na nagbuntong hininga si Heather dahil kay Jim, ay tinaas ang ulo ni Heather para himasin ang buhok nito. “‘Wag kang masyadong maabala sa bwisit na ‘yun. Dati nang masama ang ugali niya sa mga tao sa paligid niya.” “Pero lagi po siyang mabait kay Luna.” Suminghot si Heather at lumingon siya para tumingin sa mga mata ni Charles. “Tatay, hindi po ba’t kailangan ni Luna ng isang tao na tulad niya?” Kumunot ang noo ni Charles. “Anong ibig mong sabihin?” Nagbuntong hininga si Heather at nagpatuloy siya, “Sa totoo lang po, kahit na nagalit
Hindi inaasahan ni Luna na maghahanda si Charles ng blind date para sa kanya! Humigpit ang hawak niya sa phone niya at kumunot ang noo niya. “Tatay, hindi ko po kailangan nito. Ako ay—” Bago pa siya matapos magsalita, binaba na ni Charles ang phone. Kumunot ang noo ni Luna habang nakikinig siya sa dial tone. Pagkatapos ibaba ang phone, mabilis niyang tinawagan ang number ni Charles, ngunit hindi ito sumasagot. Galit na galit si Luna dahil dito. Paano naman siya pupunta sa isang blind date kahit na habang alam niya na hindi pa rin tapos ang problema sa anak niya? Gayunpaman, naghanda na agad ng date si Charles para sa kanya, at kapag hindi siya pumunta, bababa ang tingin sa kanya ng kabilang partido. Nagdesisyon si Luna na hindi na siya maabala nito, at natulog na siya. Nakatulog siya hanggang gabi. Sa huli, nagising siya sa pagkatok ni Gwen ng pinto. “Luna, pumunta ang butler ng pamilya Landry para sunduin ka sa blind date mo.” Antok na dumilat si Luna at hindi ni
Pagkatapos, inabot niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Pero, kung ayos lang sayo, sa tingin ko ay pwede tayong magtulungan para matupad natin ang mga kagustuhan ng pamilya natin.” Kumunot ang noo ni Luna at kinuha niya ang card. Nakatupi ang card, at nang buklatin niya ito, nakita niya ang isang maikling pangungusap. [Bakla ako.] Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat at lumingon siya para tumingin sa lalaking nasa harap niya. Ngumiti si Master Crawford at nagpakilala siya, “Nice to meet you. Ang pangalan ko ay Caleb Crawford.” Tumahimik si Luna ng dalawang segundo bago siya ngumiti at kinamayan si Master Crawford. “Hello, nice to meet you.” Hindi niya ayaw sa mga tao na tulad ni Master Crawford. Kung sabagay, maraming iba’t ibang klase ng tao sa mundong ito, at basta’t hindi sila makakagulo sa buhay ni Luna, wala siyang problema sa kasarian nila. Gayunpaman, nang matuklasan niya na hindi interesado si Master Crawford sa mga babae, mas naging bukas si Luna sa pakikipa
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya