Nang makita ni Joshua si Mickey, nakita din nito si Joshua.Ngumiti siya ng maamo at sinabi niya, “Nagkita muli tayo, Mr. Lynch.”Sumingkit ang mga mata ni Joshua.Kung tama ang pagkakaalala niya, ito ang pangatlong beses na nakasalubong niya ang lalaking ito, at tuwing nakasalubong sila, lagi siyang binabati ni Mickey ng mabait.“Kilala niyo ba ang isa’t isa?” Kumunot ang noo ni Luna, tila nabigla siya.Kahit na sinabi ng butler na ang lalaking ito na si Mickey ay ang estudyante ni Rosalyn, ito pa rin ang unang beses makilala ni Luna si Mickey.Gayunpaman, ayon sa pagbati ni Mickey kay Joshua, tila matagal na silang magkakilala.“Syempre.” Lumapit si Joshua, nakangisi, at sinabi niya ng may malamig na boses, “Matagal na akong may gusto itanong kay Mr. Mickey.”Tinaas ni Mickey ang gold-rimmed glasses niya sa ilong niya at tila hindi siya nagulat sa reaksyon at mga salita ni Joshua. “Dahil tinawag ako ng tatay ko para makipagkita kay Ms. Luna at sagutin ang mga katanungan niya,
“Oo.” Pagkatapos, sinara niya ang pinto.Nang masara ng malakas ang pinto ng kotse, magulo ang isip ni Luna.Pinadala ba ng nanay niya si Mickey para puntahan si Granny Lynch sa araw na namatay ito?Bumukas ang makina ng kotse. Napalingon si Luna at tumingin siya sa labas ng bintana.Nakatayo pa rin sa pwesto si Joshua. Sa sobrang lamig ng aura niya ay naramdaman ito ni Luna mula sa bintana ng kotse.Pakiramdam ni Luna na nasasakal siya.May kinalaman din ba ang pagkamatay ni Granny Lynch sa nanay niya? Pati, mula sa pag uugali ni Joshua kay Mickey, matagal na sigurong alam ni Joshua na binisita ni Mickey ang crime scene ng pagkamatay ni Granny Lynch at na isa si Mickey sa mga tauhan ni Rosalyn.Naisip ni LUna ang araw na sinaktan ang nanay niya, walong taon na ang nakalipas…Noong araw na ‘yun, sinaksak din ang nanay niya sa dibdib. Hindi ba’t ito rin ang parehong nangyari kay Granny Lynch?Pumikit si Luna, may naisip siya na nakakatakot. Hindi kaya’t… sinaktan ni Joshua si R
Nabigla si Luna. TInikom niya ang mga labi niya at maingat siyang tumingin kay Mickey. “Edi… bakit ka pinadala ng nanay ko para puntahan si Granny Lynch?”Sumingkit ang mga mata ni Mickey at tumingin siya kay Luna ng nagdadalawang isip. Pagkatapos ng ilang sandali, inayos niya ang mga emosyon niya at tumingin siya sa labas ng bintana.“Hindi ako pinayagan ni Mrs. Landry na sabihin ito sa kahit sino. Kung gusto mong malaman, dapat mong hintayin na gumising siya. Maririnig mo sa kanya ang tungkol dito.”Nang matapos siyang magsalita, huminto ang kotse sa entrance ng courtyard.Ngumiti si Mickey at tumingin siya kay Luna. “Ms. Luna, nandito na tayo.”Si Luna, na nalilito pa rin, ay lumabas ng kotse kasama si Gwen. Noong umalis na si Mickey, nakatayo si Luna sa entrance habang pinapanood na umalis si Mickey. Kumunot ang noo niya.“Nakauwi na tayo!” Nagunat si Gwen. Tumalikod siya at umakbay siya kay Luna. “Tara, bumalik na tayo para magpahinga! Kahit na gaano kasama ang loob mo dahi
Gayunpaman, may kaunting pag asa pa rin si Luna.Sa mga panaginip niya ng gabi, iniisip siya lagi kung magpapakita si Joshua sa labas ng pinto niya, pinilit nito na makasama siya kahit na may pag aaway sa mga pamilya nila.Gusto niyang iwanan ang lahat at magsimula ulit kasama si Joshua sa isang lugar kung saan walang may kilala sa kanila, sa isang lugar kung saan walang pag aaway ng pamilya. Walang mga Landry, walang mga Lynch, pati walang mga Quinn.Gayunpaman, alam ni Luna na imposible ito. Imposible. Imposible ang lahat ng ito. Kailangan niyang harapin ang malamig na katotohanan.Ang sinabi sa kanya ni Mickey ngayong araw, ang katotohanan na dumurog sa natitirang pagasa sa puso niya.Hindi bibitawan ni Joshua ang pagaaway na ito. Kung kayang sumuko si Joshua, hindi niya na sasaktan si Rosalyn ng dahil lang kay Granny Lynch.Matagal siyang umiiyak, humiga si Luna kay Rosalyn, yakap niya ito ng mahigpit.“Nanay, ako po ay…” Nasa kalagitnaan ng pagsasalita si Luna nang may mara
Agad na naisip ni Luna si Joshua dahil sa mga sinabi ng doctor.Kinagat niya ang labi niya at sinabi niya sa sarili niya an imposible ito. Si Joshua ay hindi…Una sa lahat, nagtitiwala siya na hindi ganito kalupit si Joshua. Pangalawa, hindi naman pinuntahan ni Joshua si Rosalyn, kaya’t paano niya—“Luna?” Bumalik sa katotohanan si Luna nang marinig niya ang boses ni Jim.Bumalik sa sarili si Luna. “Ano ‘yun?”Nagbuntong hininga si Jim. Lumingon siya para tumingin kay Rosalyn, na ang sugat ay nililinis ng doctor.“May tao ba na nakipagkita kay nanay ngayong araw?”Nasa Banyan City siya nitong nakaraan. Walang karanasan si Bonnie sa pag aalaga sa mga bata. Ilang araw na ang nakaraan, nagkasakit ang mga anak nila Joshua at Luna, at sinabi ng mga doctor na may posibilidad na pneumonia ito.Tinawagan ni Bonnie si Jim ng gabing gabi, umiiyak, at umaamin sa mga pagkakamali niya. Sinabi niya na magpapaulan siya hanggang sa magkasakit at magkaroon siya ng pneumonia, at doon lang gagaan
Mabuti na lang at nasa Merchant CIty sila, ang teritoryo ng mga Landry at mga Quinn. Kung nasa Banyan City ang mga Landry at ang mga Quinn tulad ng dati, hindi tatagal ng isang buwan bago sila pabagsakin ni Joshua.Nakakatakot ang lalaking ito. Kung walang kalamangan, walang makakakontrol sa kanya!“Malcolm.” Tinulak ni Heather pabukas ang pinto, naiinis siya. Tila hindi siya masaya. “Tumawag si Jim, at sinabi niya na pumunta tayo sa bahay ni Luna. May nangyari daw na masama kay Rosalyn.”Ang sabi ni Heather habang gumulong ang mga mata niya, “Nakakainis! Kahit na alas onse na ng gabi! Ano ang mangyayari kay Rosalyn na lantang gulay?”Sumingkit ang mga mata ni Malcolm nang marinig niya ang mga salita ni Heather. “Mabilis nilang natuklasan ang tungkol dito.”Ayon sa plano niya, malalaman lang nila Luna ang tungkol sa pagbubulok ng katawan ni Rosalyn bukas ng umaga.Sa mga sandaling ‘yun, ang likod ni Rosalyn ay mabubulok na ng sobra.“Ano ang natuklasan nila?” Tila nalilito si He
Umabot ng isang oras para linisin ng doktor ang mga sugat ni Rosalyn. Nang halos matatapos na, saka lang dumating sina Malcolm at Heather kasama ang isa pang doktor. Magulo ang damit nina Malcolm at Heather. May halatang chikinini din sa leeg niya. Pagpasok nilang dalawa, tumingin si Jim sa relo niya at ngumisi. "Mahigit isang oras. Ang paglalakbay mula sa Quinns papunta dito ay tumatagal lang ng halos kalahating oras, ngunit kayo ay tumagal ng higit sa isang oras..." sabi ni Jim habang tinitigan niya sila ng malamig na tingin. Umismid siya.”Wag nyong sabihin sakin na matapos tanggapin ang tawag ko, ginagawa pa rin ninyong dalawa ang bedroom deed?” Medyo naging pangit ang ekspresyon ni Heather dahil nalantad siya sa mga bagay na ginawa niya. Si Malcolm naman ay medyo natawa. Marahan niyang niyakap si Heather at sinabing, "Sinabi sa akin ni Heather na tumawag ka, sinasabing may nangyari kay Rosalyn. Alam kong wala si Christopher, at sigurado akong wala kang doktor na magag
Gayunpaman, si Malcolm, sa sandaling iyon, ay sinisisi siya sa nabubulok na likod ni Rosalyn. Hindi ba't sinabi niyang pinakapinagkatiwalaan siya nito? Napakamura ba ng kanyang tiwala? Bahagyang natigilan si Malcolm sa sinabi ni Luna. Gusto lang niyang lituhin si Jim, hayaang isipin ni Jim na hindi niya alam ang tungkol sa likod ni Rosalyn. Hindi niya akalain na masosobrahan niya ito kapag sinabi niya ang mga katagang iyon. Kung tutuusin, hindi niya ginawang tratuhin ng ganoon kalamig si Luna noon. "Ang sugat sa likod ni Nanay ay walang kinalaman kay Luna." Nang makitang medyo awkward sa pagitan nina Luna at Malcolm, kumunot ang noo ni Jim at binasag ang katahimikan. "Kanina lang dumating ang doktor para i-check siya. Kinumpirma niya na may ibang nanakit kay Nanay. May gumamit ng espesyal na gamot sa kanyang likod na maaaring mapabilis ang proseso ng pagkabulok ng isang tao na nasa isang parang gulay na kalagayan. Ito ang dahilan kung bakit ang likod ni Nanay ay lumala ng husto s
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya