Naramdaman ni Luna na may kakaiba habang nakatitig sa larawang ipinadala sa kanya ni Malcolm. Isa siyang jewelry designer, kaya natural, may photographic memory siya pagdating sa mga ganitong bagay. Kahit na saglit lang niya itong hinawakan sa kamay pagkatapos ibigay ni Samuel ang singsing na ito sa kanya, pakiramdam niya ay may hindi tama. Kumunot ang noo ni Luna at naisip na ang singsing na ito ay hindi pareho. Akala niya ay pinaglalaruan lang siya ng isip niya, kaya binigyan niya ang larawan ng isa pang mahaba at mahirap na tingin, pagkatapos ay sinubukang isipin kung ano ang pakiramdam ng hawak niya ang singsing sa kanyang palad... Parang hindi tama. Kinagat ni Luna ang kanyang mga labi at nag-type ng tugon kay Malcolm, [Malcolm, sigurado ka bang ito na yun? Hindi ko maiwasang maramdaman na may kakaiba.] Sa kabilang dulo ng linya, napakunot ang noo ni Malcolm at sinulyapan ang singsing na nasa harap niya.Ano ang naiba? Ibang-iba ba ang singsing na ito sa bigay ni
“Si Joshua Lynch ay malamang na buhay pa! "Ang pamilya Lynch ay hindi pa nagpaplano ng libing, kaya habang tumatagal siya sa Merchant City, ibig sabihin ay nandito pa rin siya!" Kahit anong mangyari, hindi niya maililipat ang mga tauhan niya na paghahanap kay Joshua. Sa sandaling naisip niya ito, inangat ni Malcolm ang kanyang ulo at nagtanong, "Paano ang mga tauhang ipinadala ko upang sundan si Jim Landry?" “Siya ay… Siya ay medyo malaya nitong mga nakaraang araw. Simula nang bumalik siya sa Merchant City, lumipat sila ng kanyang anak paalis sa Landry Mansion at pumunta sa Swan Lake Chalet sa hilagang bahagi ng lungsod.” Pinikit ni Malcolm ang kanyang mga mata. "May kahina-hinala ba sa kanyang aktibidad?" “Meron.” Ang assistant ay tumahimik at nagpatuloy, "Noong nakaraan, si Master Landry ay palaging nakikipag-hang-out sa isang alternatibong medikal na practitioner na nagngangalang Dr. Christopher Roberts, at ayon sa mga tsismis, silang dalawa ay nagkaroon ng isang espesya
“Mr. Joshua!” Nang marinig ang utos ng kanyang ama, mabilis na naabutan ni June si Joshua at iniunat ang magkabilang braso nito para harangin ang daraanan nito. "Sabi ng Daddy ko bawal kang lumabas!" Ang dalaga ay kasing lambot at kasing liit ni Nellie. Tinitigan ni Joshua ang maliit na batang babae na nakaharang sa kanyang dinaraanan at hindi maiwasang isipin si Nellie. Isang buwan pa lang silang nagkahiwalay, at nakita pa niya ito sa video call nila, pero habang nakaharap niya si June, hindi pa rin maiwasan ni Joshua na alalahanin ang pakiramdam na hawak niya si Nellie. Siya ay malambot at mabilog, na may mga payat na braso at mataba na maliliit na daliri, na ginagawa itong kapisil-pisil at masarap hawakan sa kanyang malalaking kamay. Sa sandaling maalala niya si Nellie, hindi nagawa ni Joshua na magalit sa batang babaeng nakatayo sa kanyang harapan. Nag-squat siya sa kapantay ng mata nito at nagtanong, "Bakit hindi ako pwedeng makalabas?" Kinagat ni June ang kanyang l
Kasama noon, bumalik na si Rosalyn sa sasakyan. Nakaupo si Joshua sa hardin habang nakikinig sa pag-uusap nina Rosalyn at Jim sa labas at hindi niya maiwasang ma-curious kung ano ang hitsura ni Mrs. Landry. Ang kanyang boses ay parang isang maamo, banayad na ugali na babae, kaya paanong ang isang babaeng tulad nito...ay ikinasal sa isang halimaw na tulad ni Charles Landry? Paano niya pinalaki ang isang anak na babae tulad ni Heather at ipanganak ang isang tulad ni Aura? Biglang itinulak ang gate ng garden. Ang lalaking nagngangalang Mickey ay nag-abot ng ilang lalagyan ng thermal food sa katulong na naghihintay sa gate. Hindi mahawakan ng katulong ang lahat, at napakunot ang noo ng lalaki habang tinutulungan siyang ayusin ang natitirang mga lalagyan. "Ingatan mo." Ang boses ng lalaki ay parang mababa at malalim na nakakaakit. Kasabay ng kanyang boses ang nakakagambalang amoy ng mga halamang gamot. Hindi napigilan ni Joshua na sumimangot nang mapagtantong pamilyar ang bo
Kinaumagahan, pagkagising ni Luna, nakarinig siya ng mga ingay na nagmumula sa hardin. Kumunot ang noo niya at hinawi ang kurtina. Sa ibaba, si Harvey, na nakasuot ng isa pang pulang hoodie, ay nakapamaywang habang inuutusan niya ang isang grupo ng mga manggagawa na may dalang mga bungkos ng mga rosas sa kanilang mga itinalagang lugar, at inaayos ang mga bouquet sa hugis puso. Samantala, tumabi si Joshua, hawak ang isang napakalaking bouquet ng rosas at may kausap sa kanyang telepono. Tila nagv-video call kay Nellie. Malabo na naririnig ni Luna ang tunog ng galak ni Nellie na lumalabas sa kanyang telepono. Nagkataon lang, habang hinihila ni Luna ang mga kurtina, inangat ni Joshua ang ulo para sumulyap sa direksyon niya. Nagtama ang kanilang mga mata. Binaba ni Joshua ang phone niya at ngumiti sa kanya. Nakasuot siya ng gray na trench coat sa ibabaw ng puting sweater at khaki pants. Nakasuot pa siya ng isang pares ng rimless glasses. Sa ilalim ng araw sa umaga, ang ngiti
Umupo si Jim sa tabi ni Bonnie at idiniin ang ulo niya sa balikat nito, pagkatapos ay mabilis na kumuha ng ilang litrato sa kanyang telepono. Naramdaman ni Bonnie ang hindi pamilyar na amoy ng mga male pheromone na umaagos sa katawan ni Jim, at parang nakuryente siya. Inalis niya ang kanyang sarili sa mga braso nito at, dahil sa instinct, iniunat niya ang kanyang braso at ibinaba ang palad sa mukha ni Jim— Gayunpaman, hinawakan ni Jim ang kanyang braso sa hangin. Napangiti siya sa labi at nilapag ang cellphone sa harap niya. “Hindi ba sinabi ko sa iyo kahapon na pinaalis ni Malcolm ang lahat ng taong sumusunod sa iyo at sa akin? Alam mo ba kung bakit?" Kumunot ang noo ni Bonnie, naka-hover pa rin ang braso sa hangin. Gusto niya itong sampalin, ngunit pinipigilan siya ni Jim, ngunit sa parehong oras, hindi rin niya maibalik ang kanyang braso. Pinandilatan niya ito ng medyo awkward at nabigla, "Ano ang kinalaman ng mga aksyon ni Malcolm sa sekswal na panliligalig mo sa akin?"
Naghintay si Joshua sa garden ng Tea Cottage ng isang buong araw. Nang sumapit ang gabi, dumaing si Harvey na nagugutom na siya at hiniling sina Joshua at Jim na dalhan siya ng masarap na pagkain. Napatingin si Joshua sa oras at napagtantong 6 p.m na pala. Wala siyang choice kundi magsabi ng ilang mabilis na salita ng paalam sa recording device, pagkatapos ay inimpake ang kanyang mga gamit at umalis. Nakahinga ng maluwag si Luna matapos makitang umalis na sila. Thank God nakaalis na silang lahat. Kung hindi, hindi niya alam kung paano lumabas papunta sa Lucky Den para makita si Malcolm nang hindi napapansin ni Joshua. Nagpakawala siya ng hininga at itinago ang recording device, pagkatapos ay nagpalit ng damit at bumaba. Sa ibaba, kumunot ang noo ni Bonnie at sumulyap sa kanya. "Sigurado ka bang gusto mong pumunta?" Tumango si Luna at sumagot habang sinusuot ang kanyang coat, "Napakahalaga ng singsing na iyon, kaya kailangan kong maibalik ito sa lalong madaling panahon."
“Di ba…nasa Lucky Den tayo ngayon?” “Sige, noted,” maikling sagot ni Jim at ibinaba ang telepono. Sa oras na ibinaba na niya ang telepono, kabababa lang din ni Joshua ang tawag kasama ang tatlong bata. Sa sandaling ito, nakaupo sila sa isang pribadong booth sa ikalawang palapag. "Nandito na si Master Quinn!" Biglang umalingawngaw mula sa ibaba ang malakas na bulalas ng isa sa mga waiter. Nagpalitan ng tingin sina Joshua at Jim, at agad na iniabot ni Jim sa kanya ang isang set ng bodyguard uniforms. "Itago muna natin ang iyong pagkakakilanlan, pagkatapos ay makikita natin kung ano ang kanyang ginagawa." Tumango si Joshua at pumasok sa washroom para magpalit ng damit. Paglabas niya ng washroom, nasalubong niya ang isa sa mga tauhan ni Malcolm. Ang lalaki ay nakatayo sa isang sulok sa labas ng banyo, tumatahol ng utos sa isang walkie-talkie, "Naaalala mo ba ang mga tagubilin ni Master Quinn? Pagdating ng babae... "Alpha, ikaw ang bahala sa paggawa ng aksidente at paglala
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya