#Nagpatuloy ang ulan sa buong gabi. Magdamag ding nakatali si Luna sa kanyang silid, pinagmamasdan ang pagbuhos ng ulan sa labas ng kanyang bintana. Pagsapit ng araw, pumasok si Bonnie sa kwarto dala ang almusal ni Luna. Napabuntong-hininga siya at inilagay ang bawat plato sa harap ni Luna na may walang magawang ekspresyon. “Luna, ipangako mo sa akin na hindi ka na babalik sa tabi ni Malcolm. "Basta’t ipangako mo sa akin iyan, pakakawalan kita, ngunit kung hindi, pagkatapos ay kailangan kitang pakainin ng iyong almusal." Lumingon si Luna at tinitigan si Bonnie na may parehong walang magawang ekspresyon. “Maraming beses ko nang sinabi sa iyo; Si Malcolm ay hindi isang masamang tao. "Kung ganun siya, hindi niya ako ililigtas anim na taon na ang nakalilipas, alagaan ako, at tulungan akong ipanganak ang aking tatlong anak." Napaawang ang labi ni Bonnie. “Hindi ko sinabing masama siyang tao; Iniisip ko lang na hindi mo siya dapat pakasalan. Ito ay galing sa akin at sa iyong mga
Halos isang oras na naghintay si Bonnie sa labas ng pinto ni Luna. Naririnig niya ang pag-iyak at pagtawa ni Luna paminsan-minsan sa pintuan. Sa wakas, naitulak ang pinto. Pinunasan ni Luna ang kanyang luha at iniabot ang tablet kay Bonnie. "Napagpasyahan kong ipagpaliban ang kasal namin ni Malcolm." Natigilan si Bonnie. “Ipagpaliban? Hindi kanselahin?" “Oo.” Ngumuso si Luna at sumagot, “Matapos masigurado na naging matatag ang sitwasyon ni Joshua, papakasalan ko pa rin si Malcolm . Nangako ako.” Tumigil sandali si Bonnie, at bago siya makasagot, narinig niyang nagtanong si Luna, “May…may balita ka ba tungkol kay Joshua?” Bumuntong-hininga si Bonnie at sumagot, "Wala eh." Si Joshua ay nawala mula noong engagement party na parang nawala siya sa hangin. Nang umagang iyon, nang makipag-ugnayan si Bonnie kay Lucas, parang pagod na pagod si Lucas kaya namamaos ang boses. Hindi rin daw nila mahanap si Joshua. Hinanap nila ang buong lungsod ngunit hindi nila siya matagpuan k
Halos isang linggong walang malay si Joshua. Sa mga oras na ito, paulit-ulit niyang naririnig ang malabong boses ng isang batang babae na umalingawngaw sa tabi ng kanyang tainga. "Daddy, anong klaseng sakit meron siya?" "Wala siyang sakit, sobrang pagod lang." "Bakit siya sobrang pagod, Daddy?" "Iyon ay dahil hinahanap niya ang kanyang kaligayahan ngunit nabigo..." Paulit-ulit na umaalingawngaw sa isipan ni Joshua ang boses ng lalaking ito. Hinahanap niya ang kanyang kaligayahan ngunit nabigo ... Nabigo... Nabigo ba siya? Hindi! Hindi siya nabigo! Hindi siya dapat mabigo! Kahit para kay Nigel, Neil, at Nellie iyon, hindi siya pwedeng mabigo! Ang pag-iisip na ito ang nagpalakas kay Joshua at nagpagising sa kanya mula sa kanyang pagkakatulog. Naupo siya mula sa kanyang tatami bed nang biglaan, basang-basa sa pawis. Nang imulat niya ang kanyang mga mata, inaral ni Joshua ang kanyang paligid. Ito ay isang maliit na chalet na pinalamutian nang mainam, at sa san
Gayunpaman, walang balita kung gaano katagal ipagpapaliban ang engagement party. Nakahinga ng maluwag si Joshua nang makita ito. Salamat sa Diyos. Salamat sa Diyos na sa panahon ng kanyang kawalan ng malay...si Luna at Malcolm ay hindi nagpakasal. Kung hindi... Nagpakawala si Joshua ng panibagong buntong-hininga at dinial ang numero ni Lucas. "Sir, gising na po ba kayo?" Tuwang-tuwa si Lucas nang marinig ang boses ni Joshua kaya halos maiyak siya. "Salamat sa Diyos sa wakas nagising ka na! Kung hindi, hindi ko alam kung ano ang gagawin." Bahagyang inalalayan ni Joshua ang sarili na nahihirapan at ipinikit ang kanyang mga mata. “Ang pamilya Landry…” Natahimik si Lucas nang marinig niyang dinala ni Joshua ang pamilya Landry. Pagkaraan ng ilang sandali, medyo nahihiya niyang sinabi, “Sinubukan kong kontrolin ang mga presyo ng stock ng pamilya Landry nang gabing iyon, ngunit nabigo pa rin ako… “Pero huwag kang mag-alala, Sir, hindi kami natalo kay Heather; ang taong nakat
Si Joshua, kasama ang tulong ni June at Harvey, ay nag-ahit at naligo at nakapagpalit ng malinis na damit.Walang damit na kasya sa kanya sa chalet dahil kahit kasing tangkad si Jim ay mas payat siya kay Joshua. Sa kabilang banda, ang mga damit ni Dr. Christopher ay akmang-akma kay Joshua. Nakatayo si Joshua sa harap ng salamin at tinitigan ang kanyang repleksyon, nakasuot ng simpleng sando at slacks. Nakahinga siya ng maluwag. Noong katatapos pa lang nilang magpakasal ni Luna, nagrereklamo ito na wala siyang pag-aari kundi mga itim na terno sa kanyang aparador. Sa mga oras na iyon, naisip ni Joshua na ang mga itim na suit ay mukhang classy at elegante, kaya hindi niya dinala ang sinabi nito sa puso at sa halip ay nagpatuloy sa pagsusuot ng kanyang karaniwang damit na itim na suit. Sa sandaling ito… Tinitigan niya ang kanyang repleksyon sa salamin at hindi maiwasang isipin na huli na ang kanyang pagbabago. Nagustuhan ni Luna ang banayad at simpleng hitsura ni Malcolm.
Noong una ay inakala ni Luna na nawala na sa kanya ang batang ito. Gayunpaman, sa gabi ng engagement party, ang kanyang pagduduwal ay nagbigay sa kanya ng sagot. Pumikit si Luna. Nang sunugin ni Aura ang Blue Bay Villa, palaging iniisip ni Luna na nawala sa kanya ang bata sa proseso. Kung tutuusin, napakaliit pa ng fetus, at kung hindi siya hiniling ni Bonnie na bumili ng pregnancy test para maalis siya sa kulungan, hindi niya malalaman ang tungkol sa pagkakaroon ng sanggol na ito.Sa araw ng aksidente, humingi siya ng opinyon ng doktor, at sinabi sa kanya ng doktor na napakaliit ng posibilidad na mabuhay ang fetus. Sa mga oras na iyon, labis na nalungkot si Luna kaya naglagay pa nga sila ni Joshua ng lapida para sa hindi pa isinisilang na sanggol na ito, ngunit... Nang iaanunsyo na niya ang kanyang engagement kay Malcolm, ang pamilyar na pagduduwal na naramdaman niya ay humadlang sa kanya upang makatayo sa entablado. Mula noong araw na iyon, nagpatawag si Bonnie ng isang
Matagal na nakatayo si Joshua sa entrance ng Tea Cottage. Alam niyang nasa taas si Luna. Masasabi niyang sa kanya ang anino sa likod ng kurtina ng bintana sa ikalawang palapag. Naaninag pa niya ang malabong balangkas ng katawan nito sa likod ng kurtina, na para bang Wala siyang ibang gusto kundi ang magmadaling umakyat, hilahin siya sa kanyang mga bisig, at sabihin sa kanya na pareho silang niloko nina Malcolm at Heather. Alam niyang hindi siya mapipigilan ni Bonnie o ng mga katulong, ngunit... Matapos ang nangyari dalawang linggo na ang nakakaraan sa engagement party, pinigilan niya itong gawin, naranasan na niya kung gaano kalamig ang ginawa ni Luna sa kanya. Hindi siya natatakot na may pumigil sa kanya. Sa halip, nag-aalala siya na ang pabigla-bigla niyang pagpili ay hindi lamang magiging walang layunin kundi maging mas lalo pang lumalim ang hindi pagkakaunawaan ni Luna sa kanya.Kaya naman, napabuntong-hininga si Joshua, kinaladkad ang isang bangko patungo sa isang lug
Natigilan si Harvey, saka mabilis na ikinaway ang kanyang mga kamay bilang pagpapaalam. "Hindi hindi! Ngayon ko lang nakita kung gaano ka kaganda...at hindi ko napigilan ang sarili ko." Itinuro niya ang kanyang pulang hoodie at ang pulang trench coat ni Bonnie habang sinasabi niya ito. “Tingnan mo, magandang babae, pareho tayo ng mga paboritong kulay. Ito ay dapat na kapalaran!" Sinulyapan ni Bonnie ang batang lalaki na walang magawa at sinabing, “Ano ang alam mo tungkol sa mga kulay? Mayroong iba't ibang kulay ng pula. Dahil lang sa pula ang dalawang bagay ay hindi nangangahulugang pareho sila, ang iyong—" Bago niya matapos ang kanyang pangungusap, gayunpaman... Napagtanto niya na ang lilim ng pula sa hoodie ng batang lalaki ay kapareho ng sa kanyang trench coat! Gusto niya ang kulay na ito ng pula at espesyal na hiniling na gawin ang kulay na ito sa iba't ibang istilo ng pananamit.Hindi niya inaasahan na makikita ang eksaktong parehong kulay sa isang batang lalaki! Sa k
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya