“Tama si Nellie; Lagi akong makulit!” Niyakap ni Neil si Luna at umiyak ng napakatagal. Nang tuluyan na siyang makabitaw ay humarap siya kay Theo. “Uncle Theo…” Akala ni Neil ay isa lang si Theo sa mga katulong na nagtrabaho kay Aura noon. Pagkatapos lamang niyang mabawi ang kanyang mga alaala ay napagtanto niya...Si Theo ay isang mahusay na artista. Ang tanging dahilan kung bakit siya nakaligtas sa pagsabog ay ang paggamit ni Theo ng katawan nito bilang kalasag niya... Niyakap ni Neil si Theo at umiyak ng ilang sandali. Kung hindi dahil kay Theo, hindi siya nakatayo ngayon dito. Hindi napigilan ni Theo na mapangiti ang mga labi nang makitang umiiyak si Neil sa kanyang mga bisig. Yumuko siya at pinunasan ang mga luha sa mukha ni Neil. “Ang tanging nagpapigil sa akin sa pag-alis sa Banyan City ay ang pag-aalala sa iyo. Natutuwa akong nabawi mo na ang iyong mga dating alaala." Niyakap ni Theo si Neil ng mahina at idinagdag, “Pero kailangan ko nang umalis ngayon. Hinihintay
'Nais nilang' ibalik siya?Nakakunot ang noo ni Luna habang mahigpit ang hawak sa phone niya. “Malcolm, pakilinaw. Sino ang magbabalik sa akin? At dadalhin mo ako saan?" Nang matapos ni Luna ang kanyang pangungusap— Tangk! Isang malakas na ingay ang nagmula sa likod ng sasakyan. Ang malakasa na impact ay nagtulak kay Luna pasulong, at nauntog ang ulo niya sa front seat. Nablangko ang paningin ni Luna, at agad siyang nahimatay. Nang sa wakas ay magkamalay na siya, natuklasan niyang nasa eroplano na siya. Ang turbulence ay naging sanhi ng pagyanig at pag-alog ng eroplano habang ito ay pumapailanlang sa hangin. Iminulat ni Luna ang kanyang mga mata. Isang lalaking naka-black suit ang nakaupo sa tapat niya. Napakaganda ng mga mata ng lalaki, at sa sandaling ito, nakahiga siya sa sofa, pinaikot-ikot ang isang baso ng red wine nang maganda. Kumunot ang noo ni Luna at umupo sa upuan niya. “Hunter?” Ang lalaking umiinom ng kanyang baso ng red wine ay walang iba kundi ang panga
Nagkaroon ng malubhang aksidente na naganap sa Ring Road ng Merchant City. Isang van ang bumangga sa isang sports car, at ang driver ng van ay agad na namatay. Ang driver ng sports car ay nakaligtas, ngunit ang kanyang spinal cord ay na-compress sa panahon ng aksidente, na nagdulot sa kanya ng pagkaparalisa mula sa baywang pababa, at may iba't ibang antas ng mga pinsala sa kanyang buong katawan. Ang driver ng sports car…ay walang iba kundi si Malcolm. Mahigpit na hinawakan ni Luna ang tablet. Nakaramdam siya ng kirot sa kanyang puso habang tinitingnan ang larawan ni Malcolm na inilalabas mula sa mga labi, na puno ng dugo. Sumulyap si Hunter kay Luna at sinabing, may malamig na ngiti na naglalaro sa kanyang mga labi. “Tama ako, di ba? Si Malcolm ay lumpo na ngayon." Umismid siya habang nagpatuloy, “Sabi ni Granny, kahit may kapansanan na si Malcolm, kailangan mo pa ring panindigan ang iyong pangako sa pamilya Quinn, kaya pinapunta niya ako dito para hulihin ka at iuwi ka para
Nagdilim ang ekspresyon ni Joshua habang mahigpit niyang hinawakan ang badge sa kanyang kamay. Ang pamilya Landry. Kung tama ang pagkakaalala niya, ang batang nagsalita sa seremonya ng share-reallocation ni Adrian ay walang iba kundi ang anak ni Jim Landry!Matagal nang nasa Banyan City si Jim Landry, ngunit sa panahong ito, hindi niya nakontak si Aura, at wala rin siyang ginawang masama sa pamilya Lynch. Dahil dito, naisip ni Joshua na nandito lang si Jim para hanapin ang babaeng gusto niya, gaya ng sinabi niya. Gayunpaman… Hindi lang ang pamilya Landry ang pumatay kay Granny Lynch, ngunit sila ay gumawa ng isang hakbang pa at kinidnap si Luna! Tumingin si Joshua sa malayo na may malamig na ekspresyon. “Lucas, ihanda mo ang private plane. Pupunta tayo sa Merchant City sa Y Country!" Tumigil sandali si Lucas, pagkatapos ay lumapit kay Joshua at sinabi sa mahinang boses, “Sir, sigurado ka bang gusto mong pumunta sa Merchant City mag-isa? “Ang Merchant City ay ang terito
"At saka..." Napatingin si Jim sa direksyon na nasa harapan niya. “Maaaring hindi totoo ang sinabi sa iyo ng Granny mo. Tulad ng sinabi ng Granny ni Joshua Lynch sa kanya ay maaaring hindi rin totoo." Dahil doon, napatigil siya sa paglalakad at lumingon kay Harvey. “Nakapag-book na ako ng flight ngayong gabi pauwi sa Merchant City. Matagal na tayong nandito, at naglaan ako ng sapat na oras sa pagtulong sa iyo na makahanap ng mga pahiwatig, ngunit dahil wala tayong mahanap, iminumungkahi kong itigil mo na ang pag-ingit at pagtatanong sa iyong ina sa hinaharap." Ngumuso si Harvey at ibinaba ang kanyang ulo sa pagkabigo ngunit walang sinabi. Ang Mommy niya… Kailan siya magpapakita?… Ang pribadong eroplano ng pamilya Quinn ay lumapag sa paliparan ng gabi. Bumaba ng eroplano si Luna at kinuha ang phone niya. Pero bago niya matawagan si Joshua, inagaw ni Hunter ang phone niya. Nakadekwatro siya habang nakaupo sa backseat ng kotse at ngumiti, hinawakan ang telepono ni Luna. "
Sa sandaling marinig niya ang boses ni Malcolm, isang kirot ng pagkakasala ang bumalot sa puso ni Luna. Hindi siya makapaniwala na iniisip pa rin siya ni Malcolm, kahit na sa ganitong oras, habang siya…hindi man lang alam ang tungkol sa kanyang aksidente. Kumunot ang noo ni Malcolm at medyo bigong lumingon, nagtataka kung bakit hindi siya sinasagot ni 'Lorraine'. “Bakit wala kang sinasabi?” Sa sandaling dumapo ang kanyang tingin sa babaeng nakatayo sa likuran niya, nanlaki ang mga mata ni Malcolm. Nang makita ang pagtataka ni Malcolm, lumapit si Luna sa kanya at ngumiti. "Nakabalik na ako, Malcolm." Saglit na natahimik si Malcolm, pagkatapos ay medyo walang magawang sinabi, "Tumawag ako para balaan ka para makatakas ka, ngunit ikaw ay—" Sa wakas, nagpakawala siya ng buntong-hininga at sinabi, may bakas ng awa at panunuya sa kanyang tono, “Bakit hindi ka nakatakas? Dapat alam mo na kapag nahuli ka nila, pipilitin ka nilang pakasalan ako. “Ako ngayon ay isang baldado. Ngayo
"Sa tingin mo ba ay magiging iba ang iyong mahalagang Joshua Lynch?" binaba na niya ang phone. Kinagat ni Luna ang pang-ibabang labi habang mahigpit na hawak ang phone sa kamay. Napansin ni Malcolm na tapos na siyang tumawag at napasimangot. “Paano?” tanong niya sa mahinang boses. "Nagawa mo bang makontak siya?" . Umiling si Luna. Ang Quinn Mansion ay isang lugar na binabantayang mabuti, at alam niyang hindi siya makakatakas. Kasabay noon, hindi rin niya ma-contact si Joshua sa Banyan City. Bigla niyang naalala sina Gwen at Luke. Nasa Sea City sila, kaya tiyak na makokontak niya sila doon, ngunit… Nasira na ang kanyang telepono, at hindi niya matandaan ang mga numero ng mga ito. “Huwag kang mag-alala.” Lumapit si Malcolm upang hawakan nang marahan ang kamay ni Luna, nakikita kung gaano siya nalungkot. "Maaari nating mahanap ang contact number ng kumpanya ni Luke sa Sea City at tawagan iyon sa halip." Naisip ni Luna na ito ay isang magandang ideya, kaya mabilis niyan
Ginugol ni Luna ang buong gabi sa paikot-ikot sa kanyang pagtulog. Panay ang panaginip niya na dumating si Joshua sa Merchant City at pinapanagot niya ang mga Quinn sa pagkidnap sa kanya. Kaya naman, sa sandaling magising siya kinabukasan, mabilis niyang hinanap si Malcolm upang hiramin ang kanyang telepono. Muli siyang tumawag sa hotel ni Luke para malaman kung natanggap ni Luke ang kanyang mensahe. Matapos matiyak na naipasa ni Luke ang kanyang mensahe kay Joshua, sa wakas ay gumaan ang pakiramdam niya. "Sa totoo lang, hindi ka rin dapat mag-alala." Napangiti ang mga labi ni Malcolm at sinulyapan siya pagkatapos itabi ang phone niya. “Kahit na dumating si Joshua sa Merchant City at matagpuan kami, hindi ito magiging isang malaking deal sa lahat. "Hindi na kita kayang pauwiin, kaya kung dumating siya para iligtas ka, matutupad na rin ang hiling ko." Gayunpaman, umiling si Luna. “Iniligtas ako ng pamilyang Quinn noong nasa ilalim ako ng maraming taon na ang nakararaan at ti
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya