Sa sandali na matapos siya sa pagsasalita, tumahimik ang tatlong matanda.Kampante na humalukipkip si Bonnie, hinihintay niya ang susunod na mangyayari.Nakasimangot na tumitig si Joshua kay Nigel, hinihintay niya ang sasabihin nito.Para naman kay Aura…Kasing putla niya ang pader na nasa likod niya. Tumingin siya ng masama kay Nigel, nagaalala na baka may sabihin ang bata na hindi dapat sabihin.Hindi mapigilan ni Nellie na ngumiti nang makita niya ang reaksyon ni Aura.Inayos niya ang buhok at damit niya, lumapit siya kay Aura habang namumuo ang luha sa kanyang inosenteng mga mata. “Bakit po kayo pinapawisan, Aunty Aura? Mainit po ba ang pakiramdam niyo?”“Taglagas na. May sakit po ba kayo? Maputla po kayo. Gusto niyo po ba na samahan ko kayo para magpa check-up?”Dumilim ang ekspresyon ni Aura nang marinig niya ito. Tumingin siya ng masama kay Nellie ngunit hindi siya sumagot.Napansin ni Bonnie ang sama ng loob sa ekspresyon ng mga mata ni Aura habang kinarga niya si Nell
Nakakapit si Aura sa braso ni Joshua, sumenyas siya para umalis na sila.Kumunot ang noo ni Bonnie nang makita niya ito at may sasabihin sana siya nang sumingit si Nigel, “Sige po pala. Paalam, Daddy, Aunty Aura. Bibisitahin po namin nila Nellie at Aunty Bonnie si Mommy ngayon. Hindi ko po mapigilan na mag alala kay Mommy ngayon at may sakit po siya!” Pagkatapos, nagbuntong hininga siya at kumapit siya sa kamay ni Nellie. “‘Wag ka nang umiyak. Buong biyahe ka nang umiiyak.” Si Joshua, na paalis pa lang, ay tumigil sa paglalakad nang marinig niya ito. Tumalikod siya para tumingin kila Nigel at Nellie. “Hindi ba’t nandito kayo para bisitahin si Granny?” Inosenteng pumiit si Nigel at sinagot niya, “Opo, pero pumunta po kami dito para bisitahin muna si Mommy.” Lumingon siya sa isang tabi at nagpatuloy siya sa pagsasalita habang may inosenteng ekspresyon, “Daddy, hindi ba’t kayo po ang nagsabi kay Aunty Aura na itext kami para sabihin na bisitahin si Mommy? Bakit po gulat kayo?”
“Hindi, hindi, hindi!” Agad na itinanggi ni Aura ang lahat. Sa sobrang taranta niya ay tumulo ang mga luha sa mukha niya. “Paano mo naman ako papaghinalaan, Joshua? Ako talaga ay…”Kabado niyang kinagat ang labi niya. Pula na ang mukha niya sa pag iyak, at mas nagmukha siyang nakakaawa dahil dito. “Natatakot lang ako na hindi na makikita ng mga bata si Luna ng huling beses…” Yumuko siya at nagpatuloy siya sa umiiyak na boses, “Kung alam ko lang na may isang kotse lang na natira—ang isa na may putol na kable, hindi ko na sana sila pinapunta dito!” Lumingon siya at tumingin siya ng malungkot kila Nigel at Nellie, sinabi niya, “Kasalanan ni Aunty Aura ang lahat. Pwede niyo ba akong patawarin?”Sumingkit ang mga mata ni Nigel at lumingon siya para tumingin kay Joshua. Alam niya na walang intensyon si Joshua na parusahan si Aura dahil dito. Kahit na hindi siya natuwa dahil dito, alam niya pa rin na may mga rason kung bakit pinili itong gawin ng matatanda. Kaya naman, pinigilan niy
“Pagkatapos nun, nabaliw ka dahil namiss mo ng sobra ang anak mo, kaya’t walang magawa si Jason kundi tawagan ako. Marami kaming kailangan na koneksyon bago kami makahanap ng gamot para burahin ang mga alaala mo at makalimutan mo ang nakaraan. “Kung buhay pa rin ang anak mo ngayon, parehong edad na siya nila Nigel at Nellie ngayon, pero… Tsk, tsk. Sayang naman at hindi mo na siya makikita.” Lumingon si Aura at kumapit siya sa braso ni Joshua. “Dahil wala ka namang ginagawa, ‘bakit hindi mo na lang pakialaman ang sarili sa halip na nakikialam ka sa problema ng iba.” Pagkatapos, tumalikod si Aura at umalis na siya kasama si Joshua. Nakatayo sa isang lugar si Bonnie, napahinto siya. Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya para katukin ang kanyang ulo. Tama si Aura… Noong nakalipas na anim na taon, bago pa umalis si Jason ng Banyan City, nawala talaga ang isang taon na halaga ng mga alaala ni Bonnie. Gayunpaman, sinabi ni Jason na dahil ito sa isang lagnat, kaya’t nagkaproblema
Halos mabagsak ni Bonnie ang phone nang marinig niya ito. Nawawala si Neil? Kinagat ni Bonnie ang labi niya at pinilit niya ang sarili niya na kumalma. “Kailan ito, at paano ito nangyari?” Huminga ng malalim si Theo at nagpaliwanag siya, “Kasama ko si Neil sa hospital. Hindi pa gumagaling ang binti niya na may bali, kaya’t nag utos si Luna na gumawa ng espesyal na wheelchair para makagalaw si Neil. “Ngayong araw, nakarating na ang wheelchair sa hospital, kaya’t sinubukan niyang tawagan si Luna para sabihin ang magandang balita, pero hindi niya matawan si Luna.” “Pagkatapos, sinagot ng nurse ang phone ni Luna, at sinabi ng nurse kay Neil na nagkasakit si Luna, at malala ang kondisyon niya ngayon…” “Gusto ko siyang bisitahin ngayon kasama ni Neil, pero umalis lang ako para bumili ng tanghalian para sa kanya, at nang bumalik ako, wala na siya!” “Pwede mo ba akong tulungan na hanapin siya? Ayaw kong tawagan si Joshua tungkol dito…” Mahigpit ang hawak ni Bonnie sa phone at n
Tinikom ni Nellie ang mga labi niya, ngunit hindi siya sumagot.Tatlo silang mabilis na pumasok sa sala ng Blue Bay Villa. Sa loob ng sala, tahimik na nakaupo si Neil sa wheelchair. Samantala, ang braso ni Aura ay hiniwa ng kutsilyo at walang tigil ang pagdurugo nito. Sa mga sandaling ito, ginagamot ang ang braso niya. Nakaupo sa malayo si Joshua, madilim ang ekspresyon niya. Walang nakakaalam kung ano ang iniisip niya. Natapos na ang doctor sa paggamot sa sugat ni Aura. “Mr. Lynch, ayos na si Ms. Gibson ngayon, pero…” Tinaas ng doctor ang salamin niya at nagpatuloy siya, “Kanina lang, noong chineckup ko si Ms. Gibson, natuklasan ko na parang may mali sa blood panel niya, at sa huli, buntis pala siya.” “Kaya naman, binigyan ko ng gamot si Ms. Gibson na hindi mapanganib sa sanggol, kaya’t hindi niyo na kailangan mag alala.” Ito ang unang bagay na narinig ni Bonnie nang pumasok siya sa pinto. Kumunot ang noo niya at tumingin siya ng seryoso kay Aura. “Buntis siya?” Tuman
Napabuntong hininga si Aura. “Sapat lang ang antidote na ito para iligtas ang isang tao.” Pagkatapos, lumingon siya at tumingin siya kay Joshua, at sa iba, na namutla ang mga mukha nang marinig nila ito. “Ang rason kung bakit hindi ko nilabas ang antidote ng mas maaga ay hindi pa ako nakapag desisyon kung gagamitin ang antidote na ito para iligtas si Luna o si Granny Lynch…” Tumahimik ang buong bahay nang marinig nila ito. Si Neil, na nakaupo pa rin sa wheelchair, ay napahinto sa gulat. Lumingon siya at tumingin siya kay Aura, pagkatapos ay kay Joshua. “Isang tao lang ang… kayang iligtas ng antidote na ito?” Alam ni Neil na merong antidote si Aura, ngunit hindi niya alam na… ang antidote ay sapat lamang para pagalingin ang isang tao. Ang isa ay ang respetadong lola sa tuhod at pinakamahalagang miyembro ng pamilya ng Daddy niya. Ang isa naman ay ang mahal nilang Mommy. Tumahimik ang tatlong bata habang pinag isipan nila ito. Bumukas ang bibig ni Bonnie, pagkatapos ay aga
Huminga ng malalim si Aura at sinabi niya, “Sa totoo lang, wala sa akin ang antidote. Kailangan ko ang kapatid ko… ang kaibigan ko na magpadala ito.” Yumuko siya at tumingin siya sa oras bago niya sinabi, “Kailangan nito ng tatlong araw.” Pagkatapos, kumapit siya sa braso ni Joshua at tumingin siya dito. “Kahit na darating ang antidote sa loob ng tatlong araw, may mga gamot ako na makakatulong sa mga sintomas ni Granny. Dalhin na natin ito sa hospital para sa kanya?” Tumahimik ng ilang sandali si Joshua, pagkatapos ay ngumiti siya at hinimas niya sa ulo si Aura. “Sige.” Nasaktan si Bonnie at ang tatlong bata dahil sa eksenang ito. Nagkatinginan sila at tila may gusto silang sabihin, ngunit hindi nila ito magawa. Kung sabagay, hindi nila mapagalitan si Joshua at sabihin sa kanya na ‘wag niyang iligtas ang lola nila, hindi ba? Makalipas ang mahabang sandali, sinabi ni Bonnie ng namamaos, “Neil, ihahatid na kita pabalik ng hospital. Hindi ka mahanap ni Theo, nag aalala siya para
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya