Sa mga sandaling ito, naramdaman na nila Aura at Michael ang epekto ng gamot. Habang nakaupo sila sa sala, pareho silang nagkatinginan sa kotse.Sumimangot si Michael. “Bakit biglang nawala ang kuryente?”Nanunuya si Aura, “Hindi mo siya mahanap dahil walang kuryente?” Gumulong ang mga mata ni Aura kay Michael. Hahanapin ko si Joshua, hanapin mo si Luna.”Hirap na tumayo si Michael, kinakapa niya ang kadiliman habang paakyat ng hagdan.Pagkatapos umalis, huminga ng malalim si Aura at kinuha niya mula sa bag niya ang bote ng pabango na pareho ng amoy ni Luna. Kahit na malakas ang gamot para mawala sa tamang isip si Joshua, natatakot si Aura na makilala siya ni Joshua. Mas mabuti kung naisip ni Joshua na si Luna siya.Sa itaas—Nagbihis din si Michael na tulad ng damit ni Joshua at pareho pa silang amoy ni Joshua. Alam niya rin na sa impluwensya ng gamot, iisipin ni Luna na siya ay si Joshua. Basta’t ang suot at amoy niya ay pareho kay Joshua, hindi malalaman ni Luna na siya ito.
Tumigil si Luna, napagtanto niya na ang rason kung bakit mainit ang pakiramdam niya kahit na binuksan niya ang air-con at uminom siya ng gamot.Habang iniisip ito, mas uminit ang pakiramdam niya, mas naging pula ang mukha niya. Inabot niya ang kamay niya at hinawakan niya ang umaapoy niyang mga pisngi. Mula sa madilim na ilaw ng kotse, may nakita siyang pamilyar na pawis sa noo ni Joshua.Tila mas masakit ito para kay Joshua kaysa kay Luna. At least meron siyang iced team habang si Joshua ay walang ininom.Kinagat niya ang labi niya. “Anong dapat nating gawin?”Sumingkit ang mga mata ni Joshua, pilit niyang kinontrol ang init ng katawan niya. “Pumili ka sa dalawa. Pupunta tayo sa hospital, o sa hotel.”Tumalikod si Joshua, nakita niya ang pulang mukha ni Luna. “Ano ang pipiliin mo?”Tumigas ang katawan ni Luna. Hospital o hotel. Matanda na siya, alam niya ang ibig sabihin ng dalawang pagpipilian na ito. Kumunot ang noo niya at sinabi niya, “Hindi ba’t medyo malayo ang hospital?”
“Sinabi ko sa babaeng ‘yun na ikaw ang mahal ng buhay ko. Ang mga bagay na importante sayo ay kasing importante rin ng buhay ko. Kung tumanggi siya na ibigay ang jewelry… gagawin ko ang lahat para makuha ‘yun.”“Gagawin mo ang lahat?”“May business dealings kami, pwede kaming magkasundo o maging magkaaway. Sinabi ko sa kanya na gagawin ko ang kahit ano para makuha ito, hulaan mo kung ano ang pinili niya?”Napagtanto na ni Luna ang katotohanan. “Ganun lang kasimple?”“Syempre hindi lang ganun kasimple.” Suminghal si Joshua at nagpatuloy siya sa paghalik ng labi ni Luna. “Sa tingin mo ba ay madali para sa akin para sabihin na ikaw ang mahal ng buhay ko?”Nabigla si Luna. Bigla niyang napagtanto ang ibig sabihin ni Joshua…Umaamin ba ng pagmamahal si Joshua?Tinikom niya ang mga labi niya at may sasabihin sana siya, ngunit siningitan siya.Wala siyang masabi. Magulo at nalilito ang isip niya. Ang tanging nakikita niya lang ay ang gwapo at nakakaakit na mukha Joshua na nasa harap n
"Bakit ka sumisigaw?!" Sumakit ang ulo ni Aura sa kanyang malakas na sigaw. Pinandilatan siya nito. "Labas!" Hinawakan ni Michael ang kumot para matakpan ang sarili. “Bakit naging ikaw? Kagabi, sinigurado kong naamoy ko ang pabango ni Luna at ang kanyang mga damit bago ako…” Nangutya si Aura. “Ganoon din ang ginawa mo, pareho ang suot mo na damit at pabango ni Joshua! Kung hindi ka nagbihis ng tulad kay Joshua, mapapagkamalan ba kita?" Dahil doon, pinulot niya ang mga damit na ibinato nito sa sahig, isinuot sa kanyang mga bisig, pagkatapos ay itinulak siya palabas ng pinto. "Labas!" Sa dagundong ng galit niya, sinara ng padabog ang pinto. Pagtingin sa pinto ng kwartong naka-lock nang mahigpit, napabuntong-hininga si Michael at nagsuot ng damit na may walang magawang ekspresyon sa mukha, pagkatapos ay lumabas ng villa na nagtatampo. Pagkaalis ni Michael, mas lalong nagalit si Aura habang iniisip ito. Galit niyang binasag ang lahat ng maaring basagin sa lupa. Paanong nangyari
Halatang nag-iisa si Joshua kagabi. Walang magawang tinampal ni Aura ang kanyang noo. Dahil nakatulog si Joshua sa sarili niyang kwarto kagabi, bakit hindi niya nahanap si Joshua? Kahit siya ay...kasama si Michael... Ang lahat ng ito ay dahil sa pahamak na pagkawala ng kuryente! Huminga siya ng malalim at palihim na nilinis ang mga mantsa ng tubig sa ilalim, saka hinubad ang kanyang pajama at humiga sa kama ni Joshua. Iniunat niya ang kanyang mga braso at niyakap si Joshua mula sa likuran. Mula sa isang anggulong hindi niya nakikita, binuksan ni Joshua ang kanyang pares ng napakalalim na mga mata. Bumaba ang tingin niya sa pares ng mga kamay na nakahawak sa kanya, at bakas ng pagkasuklam ang sumilay sa kanyang mga mata. Naisip kung ano ang sinabi ni Luna sa kanya kagabi, gayunpaman... Bumuntong-hininga ang lalaki nang hindi nakikita. Iminulat niya ang kanyang mga mata na parang kakagising lang, napatingin sa braso ng babaeng nakahawak sa kanya, saka humarap. “Ikaw...” K
Nang si Aura ay nakatayo sa labas ng pinto ni Joshua na naghihintay sa kanya, nagkataon na nakasalubong niya si Luna, na nakabihis at handa nang umalis. Humikab siya at sinalubong ang mga mata ni Aura na mukhang punong-puno ng sarili. Itinaas niya ang kanyang mga labi, kumilos na parang hindi siya nakikita, at lumampas sa kanya, patungo sa hagdanan. Nang dumaan si Luna sa kanya, sumingkit ang mga mata ni Aura. Sa huli, hindi niya napigilan ang sarili, inaabot niya para pigilan si Luna sa pag-alis. "Nagbibiro lang ako. Siyempre, alam ko kung sinong babae ang nagpalipas ng gabi kay Joshua kagabi.” Nagtaas ng kilay si Luna at sinulyapan si Aura. “Oh, sino?” "Ako." Humalakhak si Aura, pagkatapos ay hininaan ang kanyang boses at inilapit ang kanyang mga labi sa tabi ng tainga ni Luna. “Naging masaya ako kay Joshua kagabi, at napakasaya namin. Hindi ka makakalaban sa akin, Luna. Maaga o huli, gusto kong isama mo ang tatlo mong b*stardo at umalis sa Banyan City!” Habang nagsasalit
Gayunpaman, nabigo si Luna na kumbinsihin ang sarili. Kung gano'n ang gusto ni Aura na magsinungaling, bakit niya aaminin na siya ang may kagagawan ng lahat noon? Kung tutuusin, alam na alam niyang walang ebidensya si Luna laban sa kanya. Kung gusto niyang magsinungaling, bakit dito lang siya magsisinungaling, at hindi sa lahat? Sa daan mula sa villa hanggang sa opisina, nalilito at nawawala si Luna. Pagpasok niya sa opisina, lahat ng mga tauhan niya ay mabait sa kanya. "Magandang umaga, Direktor Luna!" "Kumusta, Direktor Luna!" "Director Luna, gusto mo ba ng kape?"“...”Sa sandaling lumakad si Luna sa pintuan, lahat ay nagmadaling sumalubong sa kanya, at nagulat siya sa mainit na pagtanggap. Noong nakaraan, kahit na iginagalang siya ng kanyang mga nasasakupan at magalang sa kanya, hindi sila naging masigasig. Hindi siya sanay sa ganito, pero binalikan niya pa rin ang pagbati ng lahat ng kanyang mga nasasakupan. Sa wakas, nakahinga siya ng maluwag at bumalik sa sarili niya
Ang sagot ni Bonnie ay nagparamdam kay Luna na parang nagyelo ang lahat ng kanyang dugo sa kanyang mga ugat. Tama ang hula niya. Si Aura...ay hindi nagsisinungaling. Sa kabilang dulo ng telepono, huminga ng malalim si Bonnie. "Iniwan ko ang aking trabaho bilang isang reporter at nag-apply sa Lynch Group bilang isang intern dahil nalaman kong ang sinakyan ni Jason Lane ay ang pribadong eroplano ni Joshua nang umalis siya sa lungsod. Alam mo na ang iba." Pumikit si Bonnie at natahimik sandali. Hindi maganda ang pakiramdam na pag-usapan ang nakaraan. Pagkaraan ng ilang sandali, iminulat niya ang kanyang mga mata at sinabing, “Sa totoo lang, ang impormasyong ito ay palaging isang tinik sa akin. Kahit hanggang ngayon, hindi ko maintindihan. Kung si Aura lang ang utak sa likod ng aksidente mo, bakit aalis si Jason Lane sakay ng private plane ni Joshua? Kung nasangkot din siya sa aksidente mo sa nakalipas na mga taon, paano ka niya muling hahabulin ngayon na parang walang nangyari?" Sa
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya