Sa mga sandaling ito, naramdaman na nila Aura at Michael ang epekto ng gamot. Habang nakaupo sila sa sala, pareho silang nagkatinginan sa kotse.Sumimangot si Michael. “Bakit biglang nawala ang kuryente?”Nanunuya si Aura, “Hindi mo siya mahanap dahil walang kuryente?” Gumulong ang mga mata ni Aura kay Michael. Hahanapin ko si Joshua, hanapin mo si Luna.”Hirap na tumayo si Michael, kinakapa niya ang kadiliman habang paakyat ng hagdan.Pagkatapos umalis, huminga ng malalim si Aura at kinuha niya mula sa bag niya ang bote ng pabango na pareho ng amoy ni Luna. Kahit na malakas ang gamot para mawala sa tamang isip si Joshua, natatakot si Aura na makilala siya ni Joshua. Mas mabuti kung naisip ni Joshua na si Luna siya.Sa itaas—Nagbihis din si Michael na tulad ng damit ni Joshua at pareho pa silang amoy ni Joshua. Alam niya rin na sa impluwensya ng gamot, iisipin ni Luna na siya ay si Joshua. Basta’t ang suot at amoy niya ay pareho kay Joshua, hindi malalaman ni Luna na siya ito.
Tumigil si Luna, napagtanto niya na ang rason kung bakit mainit ang pakiramdam niya kahit na binuksan niya ang air-con at uminom siya ng gamot.Habang iniisip ito, mas uminit ang pakiramdam niya, mas naging pula ang mukha niya. Inabot niya ang kamay niya at hinawakan niya ang umaapoy niyang mga pisngi. Mula sa madilim na ilaw ng kotse, may nakita siyang pamilyar na pawis sa noo ni Joshua.Tila mas masakit ito para kay Joshua kaysa kay Luna. At least meron siyang iced team habang si Joshua ay walang ininom.Kinagat niya ang labi niya. “Anong dapat nating gawin?”Sumingkit ang mga mata ni Joshua, pilit niyang kinontrol ang init ng katawan niya. “Pumili ka sa dalawa. Pupunta tayo sa hospital, o sa hotel.”Tumalikod si Joshua, nakita niya ang pulang mukha ni Luna. “Ano ang pipiliin mo?”Tumigas ang katawan ni Luna. Hospital o hotel. Matanda na siya, alam niya ang ibig sabihin ng dalawang pagpipilian na ito. Kumunot ang noo niya at sinabi niya, “Hindi ba’t medyo malayo ang hospital?”
“Sinabi ko sa babaeng ‘yun na ikaw ang mahal ng buhay ko. Ang mga bagay na importante sayo ay kasing importante rin ng buhay ko. Kung tumanggi siya na ibigay ang jewelry… gagawin ko ang lahat para makuha ‘yun.”“Gagawin mo ang lahat?”“May business dealings kami, pwede kaming magkasundo o maging magkaaway. Sinabi ko sa kanya na gagawin ko ang kahit ano para makuha ito, hulaan mo kung ano ang pinili niya?”Napagtanto na ni Luna ang katotohanan. “Ganun lang kasimple?”“Syempre hindi lang ganun kasimple.” Suminghal si Joshua at nagpatuloy siya sa paghalik ng labi ni Luna. “Sa tingin mo ba ay madali para sa akin para sabihin na ikaw ang mahal ng buhay ko?”Nabigla si Luna. Bigla niyang napagtanto ang ibig sabihin ni Joshua…Umaamin ba ng pagmamahal si Joshua?Tinikom niya ang mga labi niya at may sasabihin sana siya, ngunit siningitan siya.Wala siyang masabi. Magulo at nalilito ang isip niya. Ang tanging nakikita niya lang ay ang gwapo at nakakaakit na mukha Joshua na nasa harap n
"Bakit ka sumisigaw?!" Sumakit ang ulo ni Aura sa kanyang malakas na sigaw. Pinandilatan siya nito. "Labas!" Hinawakan ni Michael ang kumot para matakpan ang sarili. “Bakit naging ikaw? Kagabi, sinigurado kong naamoy ko ang pabango ni Luna at ang kanyang mga damit bago ako…” Nangutya si Aura. “Ganoon din ang ginawa mo, pareho ang suot mo na damit at pabango ni Joshua! Kung hindi ka nagbihis ng tulad kay Joshua, mapapagkamalan ba kita?" Dahil doon, pinulot niya ang mga damit na ibinato nito sa sahig, isinuot sa kanyang mga bisig, pagkatapos ay itinulak siya palabas ng pinto. "Labas!" Sa dagundong ng galit niya, sinara ng padabog ang pinto. Pagtingin sa pinto ng kwartong naka-lock nang mahigpit, napabuntong-hininga si Michael at nagsuot ng damit na may walang magawang ekspresyon sa mukha, pagkatapos ay lumabas ng villa na nagtatampo. Pagkaalis ni Michael, mas lalong nagalit si Aura habang iniisip ito. Galit niyang binasag ang lahat ng maaring basagin sa lupa. Paanong nangyari
Halatang nag-iisa si Joshua kagabi. Walang magawang tinampal ni Aura ang kanyang noo. Dahil nakatulog si Joshua sa sarili niyang kwarto kagabi, bakit hindi niya nahanap si Joshua? Kahit siya ay...kasama si Michael... Ang lahat ng ito ay dahil sa pahamak na pagkawala ng kuryente! Huminga siya ng malalim at palihim na nilinis ang mga mantsa ng tubig sa ilalim, saka hinubad ang kanyang pajama at humiga sa kama ni Joshua. Iniunat niya ang kanyang mga braso at niyakap si Joshua mula sa likuran. Mula sa isang anggulong hindi niya nakikita, binuksan ni Joshua ang kanyang pares ng napakalalim na mga mata. Bumaba ang tingin niya sa pares ng mga kamay na nakahawak sa kanya, at bakas ng pagkasuklam ang sumilay sa kanyang mga mata. Naisip kung ano ang sinabi ni Luna sa kanya kagabi, gayunpaman... Bumuntong-hininga ang lalaki nang hindi nakikita. Iminulat niya ang kanyang mga mata na parang kakagising lang, napatingin sa braso ng babaeng nakahawak sa kanya, saka humarap. “Ikaw...” K
Nang si Aura ay nakatayo sa labas ng pinto ni Joshua na naghihintay sa kanya, nagkataon na nakasalubong niya si Luna, na nakabihis at handa nang umalis. Humikab siya at sinalubong ang mga mata ni Aura na mukhang punong-puno ng sarili. Itinaas niya ang kanyang mga labi, kumilos na parang hindi siya nakikita, at lumampas sa kanya, patungo sa hagdanan. Nang dumaan si Luna sa kanya, sumingkit ang mga mata ni Aura. Sa huli, hindi niya napigilan ang sarili, inaabot niya para pigilan si Luna sa pag-alis. "Nagbibiro lang ako. Siyempre, alam ko kung sinong babae ang nagpalipas ng gabi kay Joshua kagabi.” Nagtaas ng kilay si Luna at sinulyapan si Aura. “Oh, sino?” "Ako." Humalakhak si Aura, pagkatapos ay hininaan ang kanyang boses at inilapit ang kanyang mga labi sa tabi ng tainga ni Luna. “Naging masaya ako kay Joshua kagabi, at napakasaya namin. Hindi ka makakalaban sa akin, Luna. Maaga o huli, gusto kong isama mo ang tatlo mong b*stardo at umalis sa Banyan City!” Habang nagsasalit
Gayunpaman, nabigo si Luna na kumbinsihin ang sarili. Kung gano'n ang gusto ni Aura na magsinungaling, bakit niya aaminin na siya ang may kagagawan ng lahat noon? Kung tutuusin, alam na alam niyang walang ebidensya si Luna laban sa kanya. Kung gusto niyang magsinungaling, bakit dito lang siya magsisinungaling, at hindi sa lahat? Sa daan mula sa villa hanggang sa opisina, nalilito at nawawala si Luna. Pagpasok niya sa opisina, lahat ng mga tauhan niya ay mabait sa kanya. "Magandang umaga, Direktor Luna!" "Kumusta, Direktor Luna!" "Director Luna, gusto mo ba ng kape?"“...”Sa sandaling lumakad si Luna sa pintuan, lahat ay nagmadaling sumalubong sa kanya, at nagulat siya sa mainit na pagtanggap. Noong nakaraan, kahit na iginagalang siya ng kanyang mga nasasakupan at magalang sa kanya, hindi sila naging masigasig. Hindi siya sanay sa ganito, pero binalikan niya pa rin ang pagbati ng lahat ng kanyang mga nasasakupan. Sa wakas, nakahinga siya ng maluwag at bumalik sa sarili niya
Ang sagot ni Bonnie ay nagparamdam kay Luna na parang nagyelo ang lahat ng kanyang dugo sa kanyang mga ugat. Tama ang hula niya. Si Aura...ay hindi nagsisinungaling. Sa kabilang dulo ng telepono, huminga ng malalim si Bonnie. "Iniwan ko ang aking trabaho bilang isang reporter at nag-apply sa Lynch Group bilang isang intern dahil nalaman kong ang sinakyan ni Jason Lane ay ang pribadong eroplano ni Joshua nang umalis siya sa lungsod. Alam mo na ang iba." Pumikit si Bonnie at natahimik sandali. Hindi maganda ang pakiramdam na pag-usapan ang nakaraan. Pagkaraan ng ilang sandali, iminulat niya ang kanyang mga mata at sinabing, “Sa totoo lang, ang impormasyong ito ay palaging isang tinik sa akin. Kahit hanggang ngayon, hindi ko maintindihan. Kung si Aura lang ang utak sa likod ng aksidente mo, bakit aalis si Jason Lane sakay ng private plane ni Joshua? Kung nasangkot din siya sa aksidente mo sa nakalipas na mga taon, paano ka niya muling hahabulin ngayon na parang walang nangyari?" Sa