Gayunpaman, walang ibang magawa si Luna. Para kela Neil at Theo, dapat niyang maghintay. Kailangan niyang ibunyag ang tunay na kulay ni Fiona. Dapat mawala ang tauhan ni Aura.Lumipas ang oras.Habang palubog na ang araw, hindi pa rin nakita ni Luna ang kahit sino mula sa team ni Robert. Gayunpaman, may nakuha siyang balita mula kay Christian.[Luna, bigla kong naalala na ito ang araw ng kamatayan ni Violet. Balisa ako buong araw, baka dahil iniimbestigahan ko siya nitong mga nakaraan. Natatakot ako. Pwede mo bang bisitahin ang puntod niya para sakin at dalhan mo na rin siya ng alay?]Habang nakatingin sa message sa phone, kumunot ang noo ni Luna.[Bakit hindi ikaw ang pumunta?][Natatakot ako.]Tumawag na lang si Christian kay Luna, na para bang hindi niya maipakita ang tunay niyang takot.“Luna, pakiusap, magdala ka ng alay. Natatakot talaga ako. Ako ang may dala ng kalahati sa responsibilidad ng pagkamatay niya. Medyo guilty ako. Pati nasa ibang bansa ako ngayon. Gabi na, wa
Pagkatapos dalhin ni Luna si Janice sa florist para kumuha ng bulaklak, tumawag sila ng taxi at pumunta ng sementeryo.Dahil wala ang lapida ni Violet sa sementeryo, nakatayo lang silang dalawa sa dulo ng sementeryo para magdasal at bumisita.Sa ilalim ng madilim na ilaw, nakita ni Luna ang pagod at kalungkutan sa mukha ni Janice.Tila naisip niya ang sarili niya. Noong pumanaw si Neil, pareho rin siguro sila ni Janice, hindi ba?Walang mas masakit kaysa sa pumanaw ang taong mahal mo.“Violet…”Habang nakaupo sa isang bato, tumingin si Janice sa kalangitan. Hindi niya na mapigilan ang mga luha niya.“Patawad, patawad…”Hindi rin mapigilan ni Luna na malungkot kasama ni Janice, habang umiiyak ito.Matagal na umiyak si Janice sa sementeryo. Sinamahan siya ni Luna.Baka dahil naramdaman ni Luna na matino at mabait si Luna, pati pumanaw din ang kaibigan niya sa araw na ito, kaya’t may tiala si Janice kay Luna. Umiyak siya at kwinento niya ang nakaraan ni Violet kay Luna.Nang ma
Ngumiti si Luna at tumingin siya sa lalaking nasa tabi ni Janice.“Buong araw akong naghihintay. Gusto ko kayong makita para sa isang medical consultation.”Agad na kumunot ang noo ni Robert dahil sa mga sinabi ni Luna. Lumingon siya at tumikhim siya ng malamig.“Buong araw mo akong hinintay at naging malapit sa asawa ko para lang makakuha ng medical consultation mula sa akin? Bata ka pa, pero magaling ka magmanipula!”Gulat na tumingin si Janice kay Luna habang nasa tabi siya ni Robert. “Ikaw…”Mabait si Luna. “Nabalitaan ko na dumating kayo sa Banyan City nitong umaga, kaya’t naghintay ako dito. Para kay Aunty Janice, nagkataon lang na nakilala ko siya. Hindi ko alam na asawa mo siya. Dahil asawa niyo si Aunty Janice, nagkataon na nagkita kami. Sana ay magbigay kayo ng ilang minuto para magbigay ng medical consultation, pwede po ba?”Tumikhim ng malamig si Robert. May gusto siyang sabihin nang hinila ni Janice ang braso niya at nagbuntong hininga, “Bigyan mo lang siya ng oras.”
Biglang lumamig at mabigat ang mood sa buong sala.Sinabi ni Robert ng may mahinang tono. Mapanganib ang tingin niya kay Luna.“Ano pa ang alam mo?”Kanina, akala niya ay sinasadya ng babaeng ito na maging malapit kay Janice para makita siya.Ngunit, noong nilabas ni Luna ang medical records ni Fiona para makita siya at sabihin ang ganito…Agad na nalaman ni Robert na may masamang intensyon ang babaeng ito!Tumawa si Luna, “Old Mr. Jenson, ano pa sa tingin niyo ang alam ko tungkol sa inyo?”Eleganteng sumandal si Luna at tumingin siya sa lalaking may gray na buhok. “Ang mahulog para sa estudyante mo pero pinilit maghiwalay dahil sa agwat ng edad niyo. Noong nakalipas na mga taon, napunta sa mga kamay niyo ang buhay ng anak at asawa niya, pero nabigo kayo na iligtas sila. Ngayon, kasala na kayo, pero tinatakot ka ni Fiona, pinilit ka niya na gumawa ng pekeng medical records…”Sumingkit ang mga mata ni Luna. “Old Mr. Jenson, tama ba ako?”Tumingin si Robert sa kwarto ni Janice s
Agad na namutla ang mukha ni Fiona dahil sa sinabi ni Luna. Kinagat niya ang mga labi niya at sinabi niya ng mahina at agrabyado na boses. “Nandito ako para humingi ng tawad. Kasalanan ko ang nangyari kagabi. Hindi ko dapat… nilason ang pagkain.”Yumuko si Fiona. Mahina at agrabyado ang boses niya. “Hindi ako nakatulog ng maayos kagabi. Pinagsisisihan ko ang mga ginawa ko. Mabuti na lang at allergic si Granny Lynch sa mani, kaya’t naglagay ka ng maraming mani sa pagkain niya. Kung hindi, at kinain ni Granny Lynch ang pagkain na nilason ko. Pagsisisihan ko ‘yun ng buong buhay ko!”Ang sabi ni Fiona habang nagpupunas ng luha. “Kaya, Luna, hindi lang ako nandito para humingi ng tawad sayo. Nandito rin ako para magpasalamat. Halos ginawa ko ang pinakamalaking pagkakamali ng buhay ko.”Pagkatapos, napatingin siya kay Joshua mula sa sulok ng kanyang mga mata.Nang mapansin niya na pinatay na ni Joshua ang sigarilyo at may kausap na ito sa phone, sumingkit ang mga mata niya at nagpatuloy
“Joshua…”Habang nakatingin na pumasok si Luna sa villa, pinigilan siya ni Fiona.Kinagat niya ang mga labi niya at maingat niyang nilapitan si Joshua. Yumuko siya at umamin siya sa pagkakamali niya.“Hindi niya tinanggap ang paghingi ko ng tawad, tuanggi rin siya na sumunod sa atin para sa isang check-up bukas.”Kalmadong tumingin si Joshua kay Fiona. Tinabi niya ang phone niya. “Ganun ba.” Sa totooo lang, inaasahan niya na ito.Hindi madaling tatanggapin ni Luna ang paghingi ng tawad ni FIona, hindi rin siya aamin na may sakit siya sa pag iisip.Ngunit, sa mga nakalipas na araw, sa sobrang normal niya ay nagduda pa si Joshua kung mali ang desisyon nito.Gayunpaman, totoo ang mga sugat ni Nigel. Umiiyak si Nigel at ang sinabi niya na binugbog siya ay totoo rin.Ngunit pagkatapos, pinagdudahan ni Nigel ang sinabi niya…Huminga ng malalim si Joshua, binuksan niya ang pinto ng kotse, at pinapasok niya si Fiona.“Sinubukan mo na. Kung hindi niya tinanggap ang paghingi mo ng tawa
“Ang hula ko ay sa tingin mo ay wala kang sakit, kaya’t hindi ka lang tumangi na makita ang mga doctor, iiwasan mo rin ako, kaya’t ako na ang unang umaksyon.”Sa sobrang galit ni Luna ay lumaki ang mga mata niya.“Joshua! Sinabi ko na sayo na wala akong sakit! Maganda ang kondisyon ng pag iisip ko. Kayo ni Fiona ang may sakit sa pag iisip. Hindi ako magkakaroon ng mental breakdown!”“Pero, ang Luna na kilala ko, na walang sakit sa pag iisip, ay hindi aabusuhin si Nigel.”Nabigla si Luna, “Hindi ko ginawa ‘yun!”“Saan pala nanggaling ang mga sugat ni Nigel? Sinaktan niya ang sarili niya?” Malamig ang boses ni Joshua.“Papunta na ako sa Blue Bay Villa kasama si Dr. Robert Jenson at ang medical team niya. Dahil ayaw mo kaming makita, kami ang pupunta sayo. Kung sa huli, normal ang pag iisip mo, wala kaming gagawin sayo.”Pagkatapos, binaba na ni Joshua ang phone.Natulala sa gulat si Luna. Hindi siya makagalaw. Nagyelo ang dugo niya.Si Robert Jenson.Dadalhin ni Joshua and medi
Gusto rin malaman ni Luna ang sagot sa tanong ni Fiona. Tinapat niya ang tainga niya para marinig ang mga tunog sa labas. Huminga siya ng maingat na para bang natatakot na kapag huminga siya ng mabigat, hindi niya maririnig ang sagot ni Joshua.Makalipas ang mahabang sandali, tumunog ang malamig na boses ni Joshua mula sa labas. “Kung may sakit siya, aalagaan ko siya. Kung seryoso ito, ipapadala ko siya sa hospital.”Pumikit si Luna. Agad na lumubog ang puso niya. Ang hospital na tinutukoy ni Joshua ay hindi isang ordinaryong hospital. Ito ang mental hospital na parang kulungan kung saan kinulong sina Aura at Bonnie dati.Kinagat niya ang mga labi niya. Nakatali ang mga kamay niya. Dumii ang kuko niya sa balat niya. Dumudugo siya, ngunit hindi ito maramdaman ni Luna.Nalunod ang puso niya sa kawalan ng pagasa. Mahigpit na binabantayan ang mental hospital. Kahit ang isang kriminal na tulad ni Jason Lane ay hindi makakatakas!Kapag kinulong siya, makukuha niya pa rin ba ang kalayaan
Kumunot ang noo ni Luna nang marinig niya ito.Kailangan niyang itago si Gwen kapag bumisita si John sa kanila. Kasabay nito, kailangan niya ng ibang tao para magpanggap na si ‘Andie Larson’.Habang iniisip ito, nagbuntong hininga si Luna at tumingin siya ng makahulugan kay Tara.Naintindihan ito ni Tara at tumango siya, pagkatapos ay naglakad siya pabalik ng elevator kasama si Luna.Nang sumara ang pinto, nagbuntong hininga si Tara at sinabi niya ng pagod na tono, “Salamat sa Diyos at nabigo si Robyn ng memorya niya. Kung hindi, sira na ang lahat ng plano natin.”Tumango si Luna. Pagkatapos, tumingin siya kay Tara at tinanong niya, “Oo nga pala, paano nagkakilala si John at ang tatay ni Gwen?”Kahit na si Andy ay dinala ng mga tauhan ni Tyson sa Sharnwick City. Paano napunta sa parehong kwarto si John at sumalo pa siya ng bala para dito?Kinidnap rin ba si John ng mga taong ito? Kung ganun, bakit nila ito ginawa?Nang mabanggit ito, nagbuntong hininga si Tara at nagpaliwang si
Sumilip si Luna sa crack mula sa pinto.May suot na hospital gown si John, nakaupo ito sa kama at kumakain habang kausap si Robyn. “Sinabi ba talaga ‘yun ni Miss Moore?”Tumango si Robyn. “Nakasalubong ko rin sa elevator ‘yung babae na bumili ng tanghalian na ito kanina. Hindi ka maniniwala, konektado din siya kay Miss Moore! Magpinsan sila sa kasal!”Huminto ang kamay ni John, halata na nabigla siya. Tumawa siya at tinanong niya, “Talaga? Nagkataon nga naman.”“Tama ka! Maliit ang mundo natin!” Tumango si Robyn. “Hindi lang ‘yun, pero dahil magpinsan sila sa kasal, may koneksyon din siya sa lalaking niligtas mo kagabi. Sa tingin ko ay ang pangalan niya ay…”Napatalon ang puso ni Luna sa lalamunan niya nang marinig niya ito.Nagkaroon siya ng isang malaking pagkakamali. Hindi niya sana babanggitin ang pangalan ni Gwen kung alam niya lang na si John ang lalaking nagligtas sa tatay ni Gwen!Malapit na masira ang sikreto nila!Habang iniisip ito, hindi niya mapigilan na tumingin k
Tumaas ang mga kilay ni Luna kay Tara. “Sinasabi mo ba na anim na buwan mo nang alam ang tungkol kay Anne at John?”Tahimik ng ilang sandali si Tara bago siya tumango. “Oo.”Huminga siya ng malalim at tumitig siya ng seryoso kay Luna. “Dati, ang lahat lang ng alam ko tungkol sayo ay pinakasalan mo ang pinsan ko at biniyayaan kayo ng triplets. Nabalitaan ko rin na sa isang punto, naging malapit ka kay Christian, pero wala na akong ibang impormasyon maliban dito. Isang araw, sinabi ng tita ko sa akin na ikaw, ang asawa ng pinsan ko, ay walang iba kundi si Moon, ang paboritong jewelry designer ko.”“Simula nang matuklasan ko ito, napunta ang atensyon ko sayo at naghanap ako ng mga balita tungkol sayo. Dahil dito, alam ko ang tungkol sa murder at trial mo, kaya alam ko ang tungkol kela Anne at John.”Lumaki ang mga mata ni Luna sa gulat.Hindi siya makapaniwala na si Tara ay palihim na isa sa mga fans niya, sa punto na binabantayan nito ang balita tungkol kay Luna kahit na nakatira si
Matagal na natulala si Luna.Sa huli, bumalik siya sa sarili at humawak siya ng sabik sa braso ni Robyn. “Sinasabi mo ba na ang kapatid mo ang nagligtas sa lalaki na hinahanap ng lahat sa buong bayan?”Hindi inaasahan ni Robyn ang reaksyon ni Luna. Napaatras siya sa takot at tumango siya. “O… Oo.”Bakit sabik si Luna na marinig ito?Kumunot ang noo niya at tinanong niya, “Miss, kilala… mo ba ang kapatid ko? O may koneksyon kayo sa matandang lalaki kagabi?”Sasagot sana ng oo si Luna sa mga tanong na ito nang sumingit si Tara. “Syempre may koneksyon siya sa matandang lalaki. Asawa siya ng pinsan ko, kaya may koneksyon siya sa matandang lalaki na niligtas ng kapatid mo. Sabik lang siya na makilala ang lalaki na lumigtas sa buhay ng matandang lalaki.”Pagkatapos, tumingin siya kay Luna. “Hindi ba, Luna?”Napahinto ng ilang sandali si Luna, pagkatapos ay tumango siya. “Oo, masaya lang ako na ligtas siya ngayon.”Pagkatapos, lumingon siya para tumitig ulit kay Robyn. “Kamusta na ang
“Um…”Ngunit, bago pa sumagot si Tara, sumingit si Robyn. “Hindi ba’t sinabi ko sayo na ang kapatid ko ay nabaril? Ito ay dahil pinoprotektahan niya ang isang matandang lalaki kagabi.”“Nakidnap silang pareho, at ang lalaki na ‘yun ay papatayin dapat ng kidnapper. Kung hindi humarang ang kapatid ko para iligtas ang lalaking ‘yun, patay na dapat siya ngayon.”“Si Miss Moore ay ang kamag anak ng lalaki at pumunta siya dito para pasalamatan kami.”Pagkatapos, pinakita niya ang card kay Luna at sinabi niya, “Gusto niya kaming bigyan ng gantimpala kapalit ng kabaitan ng kapatid ko. Desperado kami sa pera, pero ayaw itong tanggapin ng kapatid ko. Ayaw niyang isipin ng iba na may ibang rason ang kabaitan niya.”Napahinto si Luna nang marinig niya ito. Kumunot ang noo niya, tumingin siya kay Tara. “Ang ‘kamag-anak; na ito ay ang tatay ni Gwen, hindi ba?”Alam ni Luna ang tungkol sa nangyari kagabi. Dahil niligtas ng mga tauhan ni Joshua si Andy kagabi at ang kapatid ni Robyn ay nabaril d
“Hindi ko kailangan ng special treatment.” Ngumiti si John kay Tara. “Ang gusto ko lang ay ang isang oportunidad para sumama.”Kumunot ang noo ni Tara dahil dito, ngunit wala siyang sinabi. Sa huli, tumalikod siya at umalis na siya ng kwarto.Sa kanyang ikinagulat, nakasalubong niya si Luna, na siyang kakalabas lang ng elevator.Nabigla din si Luna na makita si Tara.Siguradong si Tara, na siyang obsessed kay Joshua, ay nasa Moore Group dapat kasama si Joshua, nagpapalipas ng oras kasama ang paboritong ‘pinsan’ nito. Bakit pala nasa hospital si Tara?“Hello, Luna.” Ngumiti ng nahihiya si Tara nang makita niya si Luna.Kumunot ang noo ni Luna at tumingin siya ng malamig kay Tara. “Ano ang ginagawa mo dito?”Nandito ba si Tara para makita si Gwen? Hindi niya maintindihan; hindi kilala nila Tara at Gwen ang isa’t isa. Bakit bibisita si Tara kay Gwen?Huminto si Tara, ngunit bago pa siya makagawa ng dahilan, tumunog ang boses ni Robyn sa likod niya. “Miss Moore!”Tumakbo si Robyn
Bumangon si John mula sa kama nang mabanggit ang matandang lalaki. Pagkatapos ay tumitig siya ng nakakunot ang noo kay Tara. “Ayos lang ba siya? Nawalan ako ng malay pagkatapos akong mabaril kagabi, kaya hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Naaalala ko na dumating ang mga tauhan niyo sa oras… Ayos lang ba siya ngayon?”Kahit na ang ginawa ng matandang lalaki ang rason kung bakit nabaril si John, naiintindihan ni John ang pananaw ng lalaking ito. Pagkatapos makulong ng maraming araw, hindi nakakapagtaka na magiging balisa ito na makatakas.Hindi mapigilan ni John na isipin na kung ang lalaking ito ay nakakuha ng sakit mula sa pagkakakulong, lalo na at matanda at mahina na ito.Kumunot ang noo ni Tara nang mapansin niya na nag aalala si John. Mukhang hindi nagpapanggap si John sa pag aalala niya.Ayon kay Joshua, hindi alam ni John na ang lalaking niligtas niya ay ang tatay ni Gwen. Base sa reaksyon ni John, alam na ni Tara na tama si Joshua.Ngumiti si Tara at sumagot siya
Hindi kaya’t sinasabi ni John ang katotohanan?Habang iniisip ito, tumingin ulit si Tara kay Robyn.Medyo kinakabahan si Robyn habang sinusuri ng ganito. Nahihiya siyang tumawa at sinabi niya, “Nice to meet you, Miss Moore. Ako ang kapatid ni John, si Robyn.”Pagkatapos, tinaas niya ang kamay niya kay Tara.Kumunot ang noo ni Tara habang kinamayan niya si Robyn. “Nabalitaan ko na may sakit ka?”Tumigas ang kamay ni Robyn. Nakalimutan niya ang tungkol sa instructions ni John!Ngumiti siya, sinubukan niyang maging kalmado. “Opo. Nagkaroon ako ng kakaibang sakit at humihina ang katawan ko, at kailangan ko ng surgery para mabuhay.”Pagkatapos, lumingon siya para tumingin ng masama kay John. “Sinabi mo ba ito sa lahat? Hindi ba’t sinabi ko sayo na ‘wag mo ipagkalat ang tungkol sa sakit ko?”Tumawa si John. “Malalaman din naman ni Miss Moore ang tungkol dito dahil magkakasama kami sa trabaho.”Medyo naabala si Tara dahil dito. Pinadala siya ni Joshua para bantayan si John at malaman
“Ayos lang. Hindi ko siya niligtas para sa pera.” Ngumiti si John habang tinaas niya ang kamay niya para kunin ang kutsara at tinidor mula kay Robyn.Nagtataka rin siya tungkol sa binanggit ni Robyn, ngunit sa katotohanan, hindi siya nagsisi sa desisyon niya. Kahit na pumunta siya doon para sa pera, hindi ito ang motibasyon niya noong tumalon siya sa harap ng bala.Ginawa niya ito ng hindi nag iisip. Kahit na ibalik niya ang oras, ililigtas niya pa rin ang lalaking ‘yun ng hindi nagdadalawang isip.Nagbuntong hininga si Robyn at tumingin siya kay John. “Pero John… makakapunta ka pa ba sa public bid sa katayuan mo ngayon?”Namutla si John dahil dito. Makalipas ang ilang sandali, ngumiti siya kay Robyn at sinabi niya, “Syempre naman. Ang balikat ko lang ang nasaktan, hindi ang utak ko, kaya makakapag trabaho pa rin ako tulad ng dati at makapag handa ako para sa bid. ‘Wag kang mag alala. Alagaan mo na lang sina Anne at Sammie, at ako na ang bahala sa lahat.”Pagkatapos, tumingin siya