"Congratulations, Mama," nakangiting sabi niya sa ina, at niyakap pa ito ng mahigpit."Thank you, sweetheart." Sagot nitong mababakas sa mukha ang sobrang kaligayahan. Nang bitawan niya ito ay bumaling naman siya kay Tito Manolo na noo'y nasa tabi ng ina. His eyes were also twinkling."Congratulations po, Tito Manolo." Bati niya, sabay yakap rin dito. "Thank you, iha." Binati rin ni Meredith ang dalawa. At sumunod naman ang iilang mga kaibigan na dumalo rin sa kasal. Gaya ng gusto ng mga ito, it was just a simple wedding held in a private resort of one of her mother and Tito Manolo's friend. Iilang kaibigan at malapit na kamag-anak lang ang naroroon. More on the side of Tito Manolo. Wala sa side ng kanyang Mama, dahil bukod sa nag-iisang anak ito, and both her grandparents were death, hindi rin ito naging close sa mga kamag-anak nila na sa pagkakaalam niya ay nasa Mindanao lahat."Tapos ko nang maisayaw ang mama mo, pwede bang ikaw naman ang maisayaw ko, Lei?" Nakangiting sabi sa
Wala sa sariling iginalaw niya ang kanyang katawan, para lamang mapangiwi ng makaramdam ng pananakit. She slowly open her eyes, pero muli ring ipinikit ng maramdamang tila umiikot ang kanyang paligid.Ilang saglit muna ang kanyang pinalipas bago iyon muling iminulat just to furrow her brows. Inikot niya ang mga mata sa paligid sa pag-aakalang imahinasyon lamang niya ang kanyang nakikita, pero nang hindi iyon mawala-wala sa kanyang paningin sa kabila ng ilang ulit niyang ipinikit ng mariin ang kanyang mga mata at sa pagmulat niya ay iyon pa rin ang kanyang nasilayan ay natataranta siyang napabangon. Her inside started to panic as she finally realize where exactly she was.Tumayo siya at napatakbo sa bintana, hinawi niya ang kurtina at tumingin sa labas. Sa kabila ng malinaw na ang katotohanan, gusto niya pa rin iyon kumpirmahin.It was dark outside, pero kitang-kita niya pa rin ang pamilyar na lugar at ang walang hanggang karagatan mula sa kinaroroonan niya.Paano siya napunta doon s
Somehow there's a part of her wanting to believe that he really has no part of her abduction. Looking at his back while walking towards the door feels as if something is piercing her heart. At hindi niya alam kung para saan ang sakit na iyon.After three long years, nagkaharap ulit sila ng taong nagbigay sa kanya ng kaligayahan, ngunit naging sanhi rin ng mapait niyang kabiguan.Ito ang huling taong nanaisin niyang makita habang siya ay nabubuhay, kaya nga tatlong araw lang ang itinalaga niyang pananatili rito sa Pilipinas, dahil iniiwasan niya ang magkrus ang kanilang landas. But the world is so cruel, gumawa pa rin ito ng paraan para magkita silang muli. Bumaba ito ng hagdan, at walang emosyon siyang sumunod. Habang bumaba siya ay hindi niya maiwasan ang iikot ang mga mata sa buong loob ng unang palapag.And like a waves to the seashore, everything that happened inside that villa flashed back on her mind.Ang mga umagang sabay silang nag-aalmusal, ang mga dapit-hapon na masaya sila
Isang malalim na buntong-hininga ang kanyang pinakawalan habang nakatingin sa hawak na cellphone ni Levin. Nagtatalo ang isip niya kung bababa ba siya para isauli iyon rito o hihintayin niya nalang na ito ang aakyat para kunin iyon. Matapos ang ilang saglit na pagtatalo sa isip ay nagpasya siyang lumabas. She will just going to leave the phone downstairs, sa isang lugar na madali nitong makikita, kaysa ang hayaan itong kunin iyon sa kanya at magkaharap na naman silang dalawa. Dahil kung maaari lang sana, hindi niya gusto na muli silang magkaharap na dalawa. For her self peace. Thankfully mukhang wala naman ito doon sa baba. Dahan-dahan niyang inilapag ang cellphone doon sa center table saka muling tumalikod."Natawagan mo ba ang Mama mo?" Muntik na siyang mapatalon ng marinig ang boses nito mula sa kung saan. Instinctively, ay napalingon siya at agad na nasalubong ang tiim nitong titig.While her eyes is expressionless, ang mga mata naman nito ay puno ng sari- saring emosyon. Pai
Patuloy pa rin ang malakas na hangin at ulan sa labas. At halos kalahating oras na ang lumipas buhat ng iwan siya ni Levin doon. Ang sabi nito, paaandarin lang nito ang generator, pero bakit ang tagal nitong bumalik? Nang walang anu-anong biglang namatay ang flashlight sa cellphone ni Levin na siyang tanging nagbibigay liwanag sa kadiliman ng kwarto. Mariin siyang napalunok, mukhang na low batt pa yata.Inikot niya ang paningin sa buong silid. But she saw nothing but darkness. Levin.. Nasaan ka na ba? She thought helplessly.Pinilit niyang abutin ang cellphone nitong nakalagay sa gilid ng mesita, kaya lang sa ginawa niyang iyon ay di sinasadyang naigalaw niya ang paa na nagbigay sa kanya ng mas matindi pang kirot.She grunt in pain. Pigil na pigil niya ang mapasigaw. Sa mga sandaling iyon, alam niyang magang-maga na ang kanyang kaliwang paa.Tiim ang mga labing sinubukan niyang i-on ang cellphone, at nakahinga siya ng maluwag ng mabuksan iyon, showing the ten percent of its batte
"Sinabi ko ito hindi dahil sa umaasa ako ng pangangalawang pagkakataon para sa atin. Like I don't deserve your forgiveness, I also don't deserve a second chance. Sa laki ng nagawa kong kasalanan sayo, ni hindi ko deserve ang makaharap ka ng ganito. I do illegal works, I am a bastard who mercilessly killed people who's on our group way, I even killed.." sandali itong napapikit, and when he open his eyes, it was full of pain. "I killed my own child. Everything about me that you knew was a lie, but.. not my feelings. Totoong minahal kita, Lei. And love you still.."She was speechless. Ayaw maniwala ng isip niya sa mga pinagsasabi nito, pero taliwas doon ang gusto ng kanyang puso. Iba ang ibinubulong niyon sa isinisigaw ng kanyang isipan, and she don't want that kind of feeling. Ang nararamdamang nagpapahina sa pader na iniharang niya.Pinilit niyang huwag magpa-apekto sa mga narinig, dahil wala namang patutunguhan kung pakikinggan niya ang tibok ng kanyang puso. She done it then, and lo
Parang may kung anong pumiga sa kanyang puso habang minamasdan si Levin na mahimbing na natutulog habang nakaupo at nakasandal sa pader sa gilid ng pinto sa labas ng kwarto. Alam niyang bukod sa kwartong nilabasan niya, may dalawa pang ibang kwarto ang villa, pero bakit doon ito natutulog?She can't help but to shuddered as she watched him. Nothing change in him physically, he's still the same handsome Levin she met three years ago. Walang nagbago. Ngunit sa pisikal na anyo lamang iyon, dahil habang minamasdan niya ito ngayon ramdam na ramdam niya ang tila kahungkagan sa kabuuan nito. Nothing change in him physically, but she can feel that he's empty and so lost.Mariin siyang napalunok. Her chest tightened more. Nagsisimula na naman siyang makaramdam ng alinlangan sa kanyang damdamin. Tatalikod na sana siyang muli ng marinig niya ang boses nito."Gising ka na pala.. kumusta na ang paa mo? Hindi na ba masakit?" Tanong nito. Sa gilid ng kanyang mga mata ay kita niya ang nag-aalalan
"Is it really painful?" He asked. "After our breakfast, uminom ka ulit ng painkillers. Damn this weather! Hindi kita madala-dala sa ospital!"She bit her lip. Kung alam lang nito kung anong parte ng katawan niya ang masakit. Hindi iyon ang paa niya, kundi ang kanyang puso.Marahan siyang kumawala mula sa pagkakayakap nito saka pinahid ang pisnging basa sa luha. She then look away."I'm sorry, Levin. M-Masakit lang talaga ang paa ko." May bahid rin naman iyon ng katotohanan. Bahagya pa ngang kumikirot ang paa niya. But it was not the reason why she cried. "Nasaan na yung painkillers?""You must have your breakfast first before taking the medicine. Come.." Inilahad nito ang kamay. Pero hindi niya iyon tinanggap. Bagkus, nilagpasan niya ito at dahan-dahan na inihakbang ang mga paa papunta sa mesa kung saan nito inihanda ang kanilang almusal. While doing that, she wipe her remaining tears. Hindi niya ito nakikita ngunit ramdam niya ang mga mata nitong nakasunod sa kanya. Ilang segundo m
Authors Note:I'm not into sad ending that's why I always write stories with happy one.So here we go again.. another story with a happy ending.Again, thank you guys for the wait, for the support and for the love you gave to this story. It will be forever treasured.Hopefully you'll continue to support my journey in writing.Hanggang sa muli.. Mahal ko kayo..>>>>>>THEY stayed at the hospital for another three days before the Doctor finally allowed them to go home. Maayos na ang kalagayan ni Levin. He's out of danger. Pero siyempre, dahil may fracture ang tuhod nito kaya naka-wheelchair muna ito.Sinalubong sila kaagad ng mga bata pagkabukas pa lamang ng pinto ng Penthouse. "Papa.. Mama.." They happily called. They went directly on Levin and hold him with longing."How are you na po, Papa?" Tanong ni Kiel.Ngumiti si Levin pagkunwa'y ginulo ang buhok nito. "I'm very much fine.. I'm happy to be back home. Hindi ba kayo nagpasaway rito kay Lola Soledad?" He asked and r
It was as if a heavy weight was lifted from her shoulder as she saw him open his eyes. Nang yumuko siya para yakapin ito ng mahigpit at naramdaman ang init ng katawan nito, she knew, he made it. He managed to hold on and be saved.At sobra siyang nagpapasalamat sa Diyos dahil dininig nito ang taimtim niyang panalangin. Sa sobrang saya niya ay napahagulgol siya sa bisig nito. "Ang sama mo... Pinag-alala mo ako ng sobra." Sumbat niya pero mahigpit namang nakayakap rito. Naramdaman niya ang unti-unting pag-angat ng kamay nito papunta sa kanyang likod. He then caress her back gently."I-I'm fine now. Kaya huwag ka ng umiyak." Paos nitong sambit.Napahikbi siya. "Takot na takot ako.. akala ko talaga, tuluyan mo na akong iiwan."Sabi niya saka ini-angat ang luhaang mukha rito. Halata sa mukha nito ang panghihina pero nagawa nitong marahan na ngumiti.Ini-angat nito ang kamay papunta sa mukha niya saka hinaplos iyon. "B-Bakit ko gagawin iyon, eh alam kong iiyak ka ng ganito? Stop cryi
NANGHIHINA siyang napasandig sa naroroong pinto. Mula sa labas ay dinig na dinig niya ang komosyon ng mga Doctor sa loob ng ICU."300 joules.. clear..!""Clear..!"Pangatlong beses na niyang narinig ang sigaw na iyon. And rising the electric current to almost it's limit indicates that there's still no sign of him breathing. Tumaas pa iyon sa 320 joules. Umupo na siya doon na takip-takip ang kanyang taynga. Her whole being is shivering. From fear and from pain. Biglang natahimik sa loob ng ICU kaya dahan-dahan siyang tumayo at dumungaw sa maliit na siwang ng pinto.Her eyes widened in fear as she saw the flat line on the electronic machine infront of Levin's bed. Wala man siyang alam sa medisina, ngunit hindi ang bagay na iyon. Iisa lang ang ibig sabihin ng flat line na iyon. That is.. Levin's heart already stop beating. And the Doctor in charge is already taking his surgical mask. Lumalapit dito ang isang nurse na may dalang notepad. Iisa lang ang ibig sabihin niyon..Sumuko na an
She's in histerics. Nanginginig ultimo ang kaliit-liitang bahagi ng kanyang mga ugat. Naginginig sa matinding takot. The blood on Levin's chest is still gushing. And he's unconscious. Mahigpit niyang hawak ang nanlalamig nitong kamay. Her tears were blinding her. Ini-angat niya ang duguang kamay nito at dinama sa kanyang mukha."Please.. please.. don't do this to me Lev. Alam mong hindi ko na kakayanin kapag iniwan mo ako." She begged with trembling voice.Kasalukuyan silang nasa loob ng isang ambulansiya, nakahiga ito sa stretcher habang siya ay nasa gilid nito. Sa kabilang gilid naman ay naroroon ang dalawang medic. One is monitoring the oxygen, at ang isa naman ay ikinakabit nag dextrose.Sa kalagitnaan ng katahimikan ng gabi, umalingawngaw sa daan ang sirena ng ambulansiya na kinalululan nila. Mabilis ang pagpapatakbo ng driver, halos paliparin na nga iyon, at hindi na alintana ang mga parte na daang may lubak, pero para sa kanya, mabagal pa rin iyon. She wanted to reach the h
Pagkarinig sa sinabi na iyon ng tao ni Miguel, ay napangisi ito. Isang ngising nagpatindig sa kanyang mga balahibo sa katawan."O di ba sabi ko, kusa niya akong hahanapin?" He said. Kung sa kanya o sa mga kasama nito ay hindi niya alam. Maybe to the both of them. Mariin siyang napalunok habang tinatanaw ang ginagawa nito sa baril nito. Wala ni katiting siyang pagdadalawang isip na nakikita sa mga mata nito. All was in his eyes is darkness and the hatred he have for Levin. "Pakawalan mo ako dito, Miguel!" She hissed and tried to struggle. Gustong-gusto niyang makawala para takbuhan ang kinaroroonan ni Levin ngayon. To give him warning, to run away with him far from that place. To escaped. Pero dahil nakatali siya ay hindi niya magawa. Nanatili na lamang sa kanyang isip ang kagustuhang iyon."Huwag kang mag-alala mahal kong kapatid, pakakawalan naman kita eh. Pakakawalan kapag napatay ko na si Levin.." Matigas at madilim nitong sabi.She shiver at that thought. Hindi iyon pwedeng m
Marahan at walang ingay siyang lumabas mula sa kinakukublihang gilid ng makitang dumating na ang kanyang pakay.Sumisipol pa ang lalake habang ibinabababa ang hawak na baril sa mesa pagkunwa'y naghubad ng t-shirt. Inilang hakbang niya ang kanilang pagitan, at naramdaman nito iyon. Tinangka nitong damputin ang ulit ang baril nito, but it was too late. Nasa likod na siya nito at mahigpit ng nakadiin ang kanyang braso sa leeg nito. "Nasaan si Miguel?!" He asked fiercely.Ramdam sa braso niyang nasa leeg nito ang mariin nitong paglunok."L-Lev..." Hirap nitong sambit. Magkagayon man, bakas sa boses nito ang gulat."Tinatanong kita! Nasaan ngayon si Miguel?" "H-Hindi ko alam--ahg!" Daing nito nang mas lalo niyang pang hinigpitan ang kanyang pagkakasakal rito. Nagpumiglas ito, trying so hard to breath. Pero wala itong laban sa kanyang lakas.He was too angry to give even a little bit of remorse.Nang makitang tila hindi na ito makahinga, ay niluwagan niya ng kaunti ang kanyang braso. He
--LEVIN--"Levin, anong nangyari? Where's Aleia? Tell me, hindi totoo yung nasa balita di ba?" Mariin siyang napapikit sa tanong na iyon ng biyenan. Hindi niya alam kung paano niya iyon sasagutin. Nahihiya siya, kagabi lang buong tapang niyang sinabi na poprotektahan niya ang asawa kahit kapalit pa ang kanyang buhay, at ngayon... Wala pang beinte kwatro oras ang lumipas ay nangyari na ito. Dahil doon kaya hindi niya alam kung paano haharapin ang biyenan. Narinig niyang tuluyan na itong napaiyak sa kabilang linya. Para niya na rin kinumpirma ang katotohanan ng hindi siya agad nakasagot."Kagabi ka lang nangako. Sabi mo gagawin mo ang lahat para protektahan siya. Anong nangyari?" Di nito napigilang sumbat. At mas lalo lamang siya nagagalit sa sarili at nahihiya rito. Isa siyang walang silbi!"I-I'm sorry ma'am. Kasalanan ko ang lahat." Iyon nalang ang tanging nasabi niya. "Pupunta kami diyan ni Manolo. I want to know every details about what happened. Hindi ako matatahimik dito han
"Where are you?" Napakunot-noo siya ng marinig ang boses ng asawa na tila natataranta sa kabilang linya."Kanina pa ako tumatawag, why didn't you answer your phone?" "I'm sorry, it was in my bag. Naka silent kasi kaya hindi ko narinig. Umuwi lang ako saglit ng bahay para kumuha ng gamit namin ni Kiel. Pero pabalik na ako. I'm on the way. Nagpaalam ako kay inay hindi niya ba nasabi sa--""Did you bring your bodyguards with you?" He cut her in panic. Lumingon siya at nakita niya ang pamilyar na SUV na nakasunod sa kanya. "Yes, nakasunod sila sa amin ni Morgan." Sabi niya na tiningnan rin ang lalakeng nasa driver seat."Why?" "Listen carefully, umuwi na kayo agad. Huwag ka ng dumaan sa kung saan-saan pa. Its dangerous out there. Bakit ba kasi hindi mo nalang inutos sa katulong ninyo na dalhin sa Penthouse ang mga gamit ninyo. Sweetheart, I'm--""I-I'm fine, Lev. Pauwi na ako at saka kasama ko naman ang mga bodyguards.""Where are you exactly? Magpapadala pa ako ng additional bodygua
Unti-unti niyang iminulat ang mga mata at marahan na inikot sa kanyang gilid. Nang masilayan niya ang kanyang mga-aama ay isang ngiti ang sumilay sa kanyang labi. Cena is on her side, sa tabi nito ay si Kiel na katabi naman ni Levin. Both three are still peacefully sleeping.Ah, this is a dream came true for her. Waking up with her little family on her side is priceless. Hindi niya kayang ipaliwanag ang sayang nararamdaman niya. She will treasure this scene as long as she is living. Idinako niya ang kanyang mga mata sa maliit nga orasan sa side table and found out that its still four thirty in the morning.Muling sumilay ang ngiti sa kanyang labi. May oras pa siya. May oras pa para namnamin ang sandaling iyon. Inabot niya ang kamay ni Levin na noo'y nakapatong sa bandang gitna nina Cena at Kiel at mahigpit iyon na hinawakan. Pagkatapos non ay muli niyang ipinikit ang kanyang mga mata na may masayang ngiti sa labi.>>>"Wake them up Kiel, mataas na ang sikat ng araw. Nakalu