Chapter 100 HANGGANG, hanggang ngayon ay hindi pa rin ako kinakausap ni Ana. 'Bakit ba kasi mahilig akong magpadalos-dalos ng disesyon,' pa galit kung sabi sa aking isipan. Nais ko magpaliwanag, nais kung sabihin na mali ang kanyang iniisip kaya lang mukhang mahirap itong suyuin lalo't nasa kalagitnaan ng paglilihi. "Dave Santillan Santiago!" biglang sabi sa isang babae na biglang humarang sa aming dinadaan. "Huh?" tanging sani ko lang saka napatingin ako kay Ana na subrang sama ang kanyang tingin sa akin. "Hi! Hindi ba ako natatandaan?" sabi nya kaya lang biglang ginaya ni Ana ang sinabi nito. "Hi! Hindi mo ba ako natatandaan?" mahinang sabi iyong pero madiin na parang gusto akong kirisin ng buhay. "Sorry Miss, hindi kita natatandaan!" sabi ko dito dahil totoo naman na hindi ko ito natatandaan. "Ano ka ba, ako yung ka date mo sa isang event noon!" pag-paalala nya sa akin kaya agad akong napalingon kay Ana ngayon ay mas lalong sumama ang mukha. "Pasensya sya na talaga
Chapter 101Hindi nagtagal ang aming pagbiyahe dahil agad rin kami nakarating sa mansyon. Naunang pumasok ang mag-iina ko habang ako ay nag paiwan muna. Kaya inutusan ko ang aking mga tauhan na kunin ang mga pinamili namin. Agad naman nilang ginawa ang inutos ko saka ako pumasok sa loob ng mansyon. Nakita ko silang tatlo nakaupo sa sofa kaya agad rin akong pumunta doon upang umupo katabi ni Ana ngunit bigla nya akong sinamaan ng tingin dahilan upang naiwan sa ire ang aking pang-upo saka umayos ako nang tayo. "Wag na wag kang tatabi sa akin, Mr. Dave Santillan Santiago!" sabi nya sa akin. "Dahil na ali-badbaran ako sa iyong pagmumukha," dagdag nyang sabi. Ang dinner date naman ay hindi natuloy kanina dahil umalis kasi ito at lumipat sa fastfood. Kaya naghapunan na lang kami sa mansyon habang nasa hapag-kainan kami ay hindi pa rin nya ako pinatabi sa upuan. Kaya wala akong nagawa sa nais nito. Habang kumakain kami ay panay naman sulyap ko dito. Hanggang matapos na ang aming hapunan ka
Chapter 102 NINE MONTHS, ito ang aming pinakahihintay naming lahat. Halos hindi na ako pumapasok sa trabaho kaya dahil doon ay inihatid na lamang ito sa aking secretary ang dapat kung permahan. Lagi rin pumupunta si James at Alex tulad ngayon araw andito sila upang pag-uusap namin ang bagong ipatayo naming negosyo at balak naming ipatayo sa isang probinsya kaya dalawang tatlong probinsya ang aming pinagpipilian. Negros, Ilo-ilo o Bohol ang aming pinag-pipilian habang nag-uusap kami dito sa library ng biglang may tumawag sa akin walang iba kundi si Ana. Kaya dali-dali akong tumayo saka pinuntahan ito sa silid. Pagdating ko doon ay agad kung binuksan ang pintuan kaya bumungad sa akin ang mukha nitong parang may iniindang sakit habang hinahawakan ang kanyang balakang na pumipikit pa ito. "Mahal?!" takang tanong ko dito na may halong pag-alala. Kaya dumilat ito at tumingin sa akin. "Manganganak na ako, Dave!" sabi nito saka hinaplos ang kanyang tyan. "Ihatid mo na ako sa hosp
Chapter 103 Andito kaming lahat sa loob ng silid habang naghihintay sanpag hatid nila kay Ana, hindi nag tagal ay rin dumating ang aming hinintay kaya natahimik kaming lahat habang si Ana ay tulak-tulak ang kanyang kinahihigaan habang nakatulog dahil siguro sa pagud nang pag-luwal ng aming munting kambal. Nilapitan ko ito at hinalikan ang noo saka inayos ang kanyang higaan, hindi nag nagtagal ay dumating ang aming maliit na kambal na kinatuwa ng lahat lalo na si Xenna. "Hello sa inyong lahat, hito na ang cute new members sa inyong family," sabi ng nurse habang tulak-tulak ang kinalalagyan ng kambal. "Nais ko pala makuha ang kanilang pangalan upang ma-register ko na sila," dagdag nitong sabi sa amin na kinatuwa ni Xenna at agad itong nagtaas mg kamay upang makuha ang aming attention saka nagsalita. " Dad, pwede ba na ako mag pangalan sa kanila," sabi ni Xenna sa akin habang tiniklop ang kamay nito parang nagmamakaawa na pumayag ako. Kaya agad akong pumayag sa nais nito. " Sure, my
Chapter 104 ISANG LINGGO, isang linggo bago na discharge si Ana, dahil malaki ang tahi nito sa kanyang masisilang bahagi Kaya andito pa kami sa hospital, apat na araw kami andito pero ayos lang naman ang aming kalagayan, si Manang ang laging nagdadala ng pagkain namin. Ang Mommy ni Ana ang nag asikaso kina Xenno at Xenna dahil may pasok ito sa eskwelahan. Ang Daddy naman ni Ana ang nagmamahala muna sa mga naiwang bussiness ganoon rin ang aking Dad. "Mahal, nais akong maligo!" sabi ni Ana sa akin kaya lang nag-alinlangan ako dahil kabilin-bilinan ni Manang na wag paliliguan si Ana baka daw ay makakabinat ito, hintayin raw naming mag siyam (9) na araw bago makaligo ito at kailangan na maligamgam ang ipapaligo at mayga halamang gamot ang ilalagay sa tubig na syang ipaliligo nito. Kahit na si Mommy ay ganoon rin ang habilin nya sa akin. "Mahal, sabi nila Mommy at Manang na bawal ka munang maligo!" sabi ko dito pero umirap lamang iyo sa sinabi ko saka nagsalita. "Na iinitan na ka
Chapter 105LUMIPAS ang mga raw ang ngayon na ang discharge ni Ana kaya masaya kaming nagliligpit sa mga gamit upang makaalis na kami agad. Ang mga tauhan ko ay andito na rin sa loob upang kuning ang mga gamit namin. Habang si Ana ay sakay sa wheelchair at kandong ang dalawang kambal naming sanggol. Masaya kaming lumabas sa silid kung saan kami namalagi hanggang pasakay kami sa elevator tulak-tulak ang wheelchair kung saan si Ana. Hanggang makarating kami sa lobby ng hospital maraming mga taong pa sulyap-sulyap sa aming kambal habang tulog ito nasa kandungan ni Ana. Hindi nag tagal ay agad rin kaming sumakay sa kotse pagkatapos ay agad rin kaming umuwi sa mansyon habang doon naghihintay ang panganay naming kambal. Hindi kami nahihirapan sa pag-biyahe dahil hindi gaano ka traffic ang aming dinadaan, lumipas ang isang oras ay agad kaming nakarating sa mansyon, pero nagtataka kami sa aming nakita dahil maraming mga sasakyang nakahilira sa labas at may mga rebon pang nakasabit doon. Ak
Chapter 106 Three (3) Months ang lumipas mula na isilang ang kambal. Andito kaming lahat sa Germany upang binyagan ang kambal. Wala kaming magawa ng sunduin kami sa mga kasamahan ni Ana at sinakay. sa private plane nito. Kaya pala sinabi nilang hindi namin makakalimutan dahil sa Germany pala balak nilang binyagan ang kambal hindi kasi sila mahihirapan kumuha ng pari upang magbinyag dahil maraming connections si Sky kaya madali lang sa kanila ang lahat. Nagsasalita sila sa kanilang linggwaheng Germany. "Willkommen in Deutschland!" (Welcome to Germany) sabi sa sumundo sa amin. "Wir sind die Verlobten von Black 01 und heißen Sie herzlich willkommen, Mr. und Mrs. Santiago," (Kami ang inutusan ni Black 01 sumundo sa inyong dalawa, Mr and Mrs Santiago.) sabi sa isang maskuladong lalake habang seryoso ang mukha. "Okay!" maikling sagot ni Ana sa kanila. "Folgen Sie uns, Agent C," (Follow us, Agent C) sabi nito. "Männer, los geht’s!" (Men's, let's go!) dagdag nitong sabi sa leader n
Chapter 107 Habang nasa biyahe kami ay wala na kaming nakikitang panganib sa aming paligid kaya agad kung tinanong kung anong nangyari. "Ano nangyayari? Bakit may mga kalaban?" tanong ko dito. "Ikaw na ang magpapaliwanag," sabi ni Sky kay Luna. "Tsk! Bakit ako?" sabi nito kay Sky. "Malamang, dahil ikaw ang nakakaalam kung bakit may gustong kumidnap sa sanggol," kasimangot nitong sabi ni Sky. "Ay, oo nga pala!" sagot nito. "Tsk! pareho talaga kayong mga baliw!" sabi ni Ana sa dalawa. "Nagsalita ang baliw!" balik nitong sabi nila kay Ana saka ngumisi ito. Kaya sumimangot si Ana sa kanilang sinabi kaya ngumisi lalo ang dalawa. "Seryoso na ito kaya makinig kayong dalawa ng mabuti," panimula ni Luna. "Kanina habang nag-hahanda ang mga tauhan ni Sky na sunduin kayo ay saka naman ako nakatanggap ng isang information galing sa magaling kung source at spy. Nalaman sa mga kasamahan dati sa ilegal ng iyong Ama Dave na darating kayo ngayong araw kaya agad silang gumawa ng
Author's Note Maraming salamat po sa walang sawang suporta at pagtangkilik sa kwentong ito! Ang bawat isa sa inyo ay naging bahagi ng kwento ng buhay ng pamilya Clinton at Santiago. Tuwang-tuwa ako na sabay-sabay natin tinahak ang mga landas nina Anastasia at Dave, at pati na rin ang kanilang mga anak—si Princess Xenna at Prince Xenno, na parehong puno ng pangarap at lakas, at si Blue Gray at Red Gabriel, ang kambal na may kani-kaniyang kwento ng buhay at pag-ibig. Ang kwentong ito ay hindi lamang isang simpleng paglalakbay ng mga karakter, kundi pati na rin isang pagninilay sa kahalagahan ng pamilya, pagmamahal, at ang mga hamon ng buhay. Nais kong magpasalamat sa inyo dahil hindi lang kayo nagbasa ng kwento, kundi naging bahagi kayo ng bawat hakbang, mga pagsubok, at tagumpay ng bawat miyembro ng Clinton at Santiago na pamilya. Ngayon, natapos natin ang kwento ng kasal nina Blue Gray at Ivy Grace, pati na rin ang kanilang mga anak na sina Anica at Blue Jr.. Ngunit hindi dito na
Chapter 237Special Chapter - The Wedding Continued Ang araw ng kasal ni Blue at Ivy Grace ay puno ng kasiyahan, mga ngiti, at pagmamahal. Kasama ang kanilang kambal na sina Anica at Blue Jr., hindi maipaliwanag ang saya na nararamdaman ng mag-asawa habang nagaganap ang kanilang espesyal na araw. Ang bawat hakbang na tinatahak nila, kasama ang kanilang mga anak, ay parang isang panaginip na naging totoo. Ang buong pamilya ay nagsalo-salo, sumasayaw, nagkakasiyahan, at nagdi-dinner sa ilalim ng mga kumikislap na ilaw ng mga lanterns sa garden. Ang kanilang mga mata ay kumikislap ng kaligayahan—hindi lamang dahil sa kasal, kundi dahil sa bagong buhay na magsisimula sila bilang isang buo at masaya na pamilya. Si Red at ang Hindi Nakikitang Pagsubok Ngunit sa kabila ng lahat ng kasiyahan, may isang tao na hindi ganap na masaya. Si Red, ang kakambal ni Blue, ay may tinatagong problema. Hindi ito halata sa kanyang mga mata, ngunit sa bawat hakbang na tinatahak niya, ramdam ang bigat
Chapter 236Special Chapter (Continued) Ang araw ay patuloy na sumisikat, ang maliwanag na sikat ng araw ay tumagos sa mga bintana ng mansyon, nagpapakita ng kasiyahan sa bawat sulok. Pagkatapos ng seremonya, ang lahat ay nagsama-sama upang ipagdiwang ang bagong simula para kay Blue at Ivy. Ang buong mansyon ay puno ng kaligayahan, mga ngiti, at tawanan. Ang bawat isa ay naroroon upang makita ang simula ng isang bagong yugto ng buhay—isang buhay na puno ng pagmamahal at pag-asa. Pagdiriwang ng Pag-ibig Ang reception ay ginanap sa isang malawak na hardin, kung saan ang mga mesa ay pinalamutian ng mga bulaklak na may makulay na kulay ng rosas, puti, at ginto. May mga lamesang puno ng masasarap na pagkain, at ang hangin ay malumanay na dumadaloy. Ang mga kaibigan at pamilya ni Blue at Ivy ay nagsalu-salo sa kagalakan, ang lahat ay nagbigay galang sa kanilang pagmamahalan. Habang tumatagal ang gabi, si Ivy at Blue ay naglakad sa gitna ng mga bisita, nakakapit ang kamay ng bawat isa.
Chapter 2353rd POVSpecial Chapter - The Wedding Ang araw ay nag-uumapaw sa liwanag, at ang buong mansyon ay puno ng kasiyahan at kaligayahan. Isang bagong kabanata sa buhay ni Blue at Ivy Grace ang magsisimula. Matapos ang lahat ng pagsubok at laban na kanilang hinarap, ngayon ay isang bagong yugto ng kanilang pagmamahalan ang kanilang sasalubungin—ang kanilang kasal. Mabilis ang oras. Walang makapagsasabi kung paano nagbago ang lahat mula sa isang simpleng misyon hanggang sa pagiging isang pamilya. Si Blue, na noon ay isang malamig at malupit na lider, ay ngayon ay isang lalaking nagmamahal at naglalaban para sa kaligtasan ng kanyang pamilya. Si Ivy Grace, na isang dating sekretarya, ay hindi lamang naging isang matapang na kasama sa bawat laban kundi isang ina at asawa na handang magsakripisyo para sa kanilang pamilya. Sa Simula ng Kasal Ang lugar ay puno ng mga bulaklak—ang bawat kanto ng mansyon ay pinalamutian ng puti at ginto, simbolo ng bagong simula. Ang mga paborito nil
Chapter 234 "Sumugod!" sigaw ko, at sabay-sabay kaming nagsimula muli sa laban. Sa mga sandaling iyon, wala nang ibang mahalaga kundi ang magtulungan upang mapanatili ang kaligtasan ng pamilya ko. Bawat galaw ko ay mabilis at tumpak. Ang bawat labang ito ay isang hakbang patungo sa isang mas ligtas na bukas para sa mga anak ko. Ngunit alam ko, ang tunay na laban ay hindi lamang sa pisikal na aspeto ng digmaang ito. Ang laban na ito ay isang paglalakbay na puno ng sakripisyo, at ang huling laban ay hindi lamang para sa kaligtasan ng aking pamilya—kundi para sa kinabukasan ng aming mga anak. Ang araw ay nagsimulang sumik mula sa mga bintana ng mansyon, ngunit ang buong paligid ay puno pa rin ng katahimikan—isang katahimikan na dulot ng matinding laban na naganap. Ang mga kalaban ay wala na, at ang mga sugatang katawan ng aming mga kalaban ay nagpapaalala ng bawat sakripisyo, bawat hakbang na ginawa namin upang maprotektahan ang mga mahal sa buhay. Habang naglalakad kami sa loob ng m
Chapter 233Nagmadali kaming bumalik sa direksyon ng kambal. Agad ko silang nakitang ligtas, kasama ang mga kasambahay na nagbabantay. Nakita ko sa mga mata ng kambal ang takot at ang mga tanong na hindi ko kayang sagutin ngayon. Ang tanging kaya kong gawin ay ipakita sa kanila ang aking lakas—ang aking pagnanais na maprotektahan sila sa lahat ng paraan. "Anak," sabi ko sa kambal, habang lumapit ako sa kanila. "Mahal ko kayo. Hindi ko kayo pababayaan. Kahit anong mangyari, magsasama tayo." Ngumiti ang mga bata, ngunit alam kong alam nila ang kabigatan ng sitwasyon. Hindi na nila kailangang magsalita pa. Ang pagmamahal na nasa kanilang mga mata ay sapat na. Habang tumutok kami sa mga kalaban, naramdaman ko ang lahat ng hindi pa natapos na laban sa buhay ko. Ang mga desisyon ko ngayon ay magpapasya sa kinabukasan ng aming pamilya. Kung gusto kong makita ang mga bata na lumalaki ng ligtas at maligaya, kailangan kong gawin ang lahat ng ito—huwag magpatalo, at protektahan sila hanggang
Chapter 232 Habang nakatayo ako sa harap ni Ivy, ang lahat ng nararamdaman ko ay tila nag-uugnay na. Ang mga bata, ang mga sakripisyo, at ang mga lihim — lahat ng ito ay nagsimulang magbukas sa harapan ko. Si Ivy, ang dating sekretarya ko, ngayon ay isang ina na, at ang mga kambal ay mga anak ko. Hindi ko pa matanggap ang lahat, ngunit ang puso ko ay puno ng pagmamahal at pagnanais na protektahan sila. Ngunit bigla, isang pamilyar na tinig ang tumawag sa pangalan ko mula sa labas. Isang tinig na hindi ko kailanman malilimutan. Si Mommy, ang aking ina—si Agent C. "Blue!" tawag niya mula sa likod ng pinto. Tumingin ako kay Ivy, at ang kanyang mga mata ay puno ng pagkabahala. Alam ko na may ibang nangyayari, may bagong hamon na haharapin. Sa isang saglit, iniwan ko si Ivy at mabilis na naglakad patungo sa pinto. Ang mga hakbang ko ay matalim, puno ng pangangailangan na makuha ang sagot sa tawag ng aking ina. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko siya — ang aking ina, si Agent C. Ang
Chapter 231 Blue POV Nasa likod ako ng mga madilim na kanto ng mansyon, tinitingnan ko ang paligid habang ramdam ko ang kaba sa aking dibdib. Hindi ko nakita ang mga nangyaring laban, ngunit mula sa mga mensahe ng aking ina, si Agent C, alam kong hindi madali ang mga hinarap nila ni Ivy. Si Agent C, walang alinlangan, ay isang eksperto sa mga misyon at kahit na hindi ko nasaksihan ang mga laban, naramdaman ko ang kabang dulot ng bawat sandali ng pangyayari. Ang kalaban nila ay malupit at hindi matitinag, ngunit alam ko rin na si Ivy ay walang ibang layunin kundi ang tapusin ang lahat ng ito—ang lahat ng paghihirap na dulot ng mga kalaban ng Santiago Empire. Kaya't agad kong dinala ang kambal ko at ang mga kasambahay sa isang ligtas na lugar sa mansyon. Ang mga mata ko’y hindi mapakali, nakatingin sa mga pader ng mansyon na parang may makakapasok na kahit sino sa mga oras na ito. Hindi ko na hinayaan pang magtagal ang takot at panik, ang mga bata ko, kahit maliit, ay ang pinaka-ma
Chapter 230 Hindi ko na binigyan pa ng pagkakataon si Ramon, mabilis ang aking kilos. Nanlaki lamang ang kanyang mata ng nasa harapan na ako sa kanya. Walang buhay ang aking mga matang nakatingin sa kanya, bumalik ang dating ako. Isang mamatay na assassin pero ngayon ay hindi na mga inosenteng tao ang pinatay o papatayin ko. Isang masamang tao ang aking hahatulan sa kamatay isa na si Ramon ang dating kanang kamay ng aking Ama. "Paa—," hindi ko na tinapos ang kanyang sasabihin. Agad kong giniliitan ang kanyang leeg, dahilan upang tumalsik ang kanyang dugo sa aking suotbna damit. Ang aking katawan ko ay naramdaman ko ang pangangalay, ang mga kalamnan ko ay nanginginig sa pagod, habang hinahabol ko ang aking hininga. Ang aking mata ay nanatili sa katawan ng pinuno ng kalaban na ngayon ay wala nang buhay, ang ulo ay nasa sahig, ang dugo ay unti-unting dumadaloy mula dito. Nakatitig ako dito ni walang pagsisisi na aking nararamdaman, ang mga kamay ko ay mahigpit naka hawak s