Chapter 7

Chapter 7

Alex POV

Pareho kami ni James—o mas maganda sigurong sabihin, lahat kami—ay nagulat sa mga rebelasyon ngayong araw. Ang daming pasabog na natuklasan namin. Hindi lang pala basta-basta ang CEO ng kumpanya; siya ay walang iba kundi ang ex-girlfriend ng kaibigan namin, si Ana, na matagal na niyang hinahanap. Pero mas nakakagulat, may dalawang napaka-cute na kambal na kasama.

"F***, hindi ko lubos maisip na may anak na pala si Ana—at kambal pa! Hindi maikakailang kay Dave ang mga bata. Parang biniyak na bunga silang mag-aama, lalo na ‘yung batang lalaki. Mana sa lahat ng katangian ng ama," bulong ko sa sarili ko habang mabilis na hinugot ang aking cellphone. Pa-simple kong binuksan ang camera at kinunan ng litrato ang mga bata.

"Hoy, bro! Ano ‘yan?" tanong ni James, kaya agad ko siyang nilingon at nginitian ng pilyo, sabay pakita ng litrato sa phone ko.

"I-sesent ko ‘to kay Dave. Sure akong magugulat siya pag nakita niya ito," sabi ko sa kanya.

"Akala ko ako lang ang nakapansin na parang magkakambal sina Dave at ang mga bata! Para silang kambal tuko ‘pag pinagsama-sama," natatawang sabi ni James.

"Tama ka nga," sagot ko, sabay tingin ulit sa phone ko. "Ang bilis mag-reply ng gago."

Biglang nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang boses ni Ana, "Mr. Alexander Smith and Mr. James Santos, are you two listening?"

Napatayo kami ni James nang matuwid, parehas na nagulat.

"Lagot na!" bulong ni James.

"Yes, madam!" sabay naming sagot, halatang kinakabahan.

"Okay, any questions about the anniversary or suggestions?" tanong ni Ana, pero dahil wala kaming narinig kanina, tumango na lang kami at sumunod sa iba pang nagsabi ng "No."

"Okay, meeting's closed. Thank you everyone for attending. Ms. Snow, can you please gather my things, and you two," tinuro niya kami ni James, "follow me to my office."

Napalunok ako ng laway. 'Lagot na ako! Malamang napansin niyang kinunan ko ng picture ang kambal,' sabi ko sa sarili ko.

Habang papunta kami sa office ni Ana, kinamusta ni James si Ana. "Kumusta ka na, Ana? Ang tagal mong nawala."

"Single mom na ako ngayon, pero masaya ako dahil dumating ang mga anak ko. By the way, meet my babies, Princess Xenna Clinton and Prince Xenno Clinton. Babies, meet Tito James and Tito Alex," sabi ni Ana habang ipinakilala niya ang kambal.

"Hi po!" masayang bati ni Xenna na ikinangiti ko.

"Hello po," seryosong sabi naman ni Xenno, na tila mana sa ama, pati na ang ugali.

"Hi, babies!" sabay namin ni James na bati sa mga bata.

"Upo kayo," sabi ni Ana, bago niya ipinakilala ang kaibigan niyang si Tanya Snow. "By the way, meet my friend Tanya—25, single, and available!" biro niya na ikinatawa namin ni James.

"Oh, shut up, Ana!" irap ni Tanya, pero halata sa kanyang ngiti ang hiya.

Tinanong ni James, "Pwede ba kitang maimbitahan sa lunch?"

"Sure! Saan?" tanong ni Ana.

"Sa restaurant ni Alex," sagot ni James na nagpatigil sa akin. Agad akong napatingin sa kanya.

"Wow, may restaurant ka pala, Tito Alex! Pwede ba ako magluto?" tanong ni Xenna, na parang kumikinang ang mga mata sa excitement.

"Sure! Bakit hindi?" sagot ko. Sino ba naman ako para tumanggi sa ganitong klaseng hiling?

"Yes! Tito Alex, ako magluluto for lunch! Hmm, it's 10 AM pa lang, kaya may oras pa po ako," sabik na sabi ni Xenna, sabay ng puppy eyes na hindi mo pwedeng tanggihan.

"Hehe, sorry Alex. Matagal na kasi niyang gustong magluto at ipatikim sa iba," paliwanag ni Ana, sabay ngiti.

"Teka, paano naman si little boy?" tanong ko, sabay tingin kay Xenno.

"Hacking!" halos malaglag ako sa kinauupuan ko.

"W-what?" tanong ko, natigilan.

"Ahh, mahilig kasi siya sa computers," sabi ni Ana, na may kaunting ngiti sa kanyang labi.

'Grabe, mana talaga sa ama,' sabi ko sa sarili ko. "Well, tito James mo rin mahilig sa computers, pero walang alam sa hacking!" pabirong sabi ko, sabay ngisi kay James.

Nakita kong ngumiti si James, pero halatang napikon siya sa biro ko.

Habang nagrereply ako kay Dave, naisip ko na kailangan kong ipaalam sa kanya kung ano ang hilig ng mga bata. Alam kong simula nang mawala si Ana sa buhay niya, parang naging miserable si Dave. Wala siyang ganang mabuhay—lagi siyang nagmumukmok sa opisina o sa bahay. Pero ngayong bumalik na si Ana, umaasa akong magkakaroon ng pagkakataon si Dave na magpaliwanag. Sana, para sa mga kambal, mabigyan siya ng pagkakataon na maitama ang lahat ng pagkakamali at makabawi sa mga panahong nawala sa kanya.

Habang naglalakad kami ni James papasok sa opisina ni Ana, hindi ko maiwasang maalala ang mga huling araw ni Dave bago mawala si Ana sa buhay niya. Para siyang nauupos na kandila, unti-unting nawawalan ng liwanag. Isang beses, dinalaw namin siya sa bahay niya para mag-inuman, pero kahit ganoon, hindi siya mapalagay. Ang bawat basong iniinom niya ay may kasamang hikbi at paghingi ng tawad kay Ana. Lagi niyang sinasabi, "Mahal na mahal kita, Ana, sobra."

Si Dave na dating malakas at matapang, naging tahimik at laging malalim ang iniisip. Naawa kaming lahat sa kanya, lalo na’t wala siyang ideya na may mga anak pala siyang iniwan. Kami, bilang mga kaibigan niya, palaging naroon para iparamdam sa kanya na hindi siya nag-iisa. Pero kahit ganoon, ramdam namin ang pangungulila niya.

Ngayon, nandito na si Ana—hindi lang siya nagbalik para sa sarili niya, kundi dala niya ang dalawang batang bunga ng kanilang pagmamahalan. Nakatingin ako kina Xenna at Xenno, at kahit ngayon pa lang kami nagkakilala, ramdam ko ang pagkakahalintulad nila sa kanilang ama. Parang tadhana na ang nag-ayos ng kanilang muling pagkikita, at sana, ito na rin ang simula ng kanilang masayang pagsasama.

Nang makaupo na kami sa opisina ni Ana, agad naming napansin kung paano siya muling naging buhay na buhay. Hindi na siya ang Ana na kilala namin noon—may kakaibang tapang at tiwala na siyang taglay. Siguro dahil sa kanyang mga anak, kaya mas naging matatag siya.

Habang nag-uusap kami tungkol sa planong lunch, naramdaman ko ang phone ko na muling nag-vibrate. Si Dave ulit ang nagtext, at halata ang excitement sa kanyang mensahe. Tumigil ako sandali para basahin ang reply niya:

_"Ano ‘yang picture na pinadala mo? Akala ko ba hindi ko na siya makikita? Sinong mga bata ‘yan, Alex? May kinalaman ba sila kay Ana?"_

Napangiti ako habang binabasa ang mga mensahe ni Dave. Alam ko, ito na ang pagkakataon para sa kanya na makilala ang mga anak niya. Pero syempre, hindi pa namin ito pwedeng sabihin agad-agad. Kailangan ni Ana ang oras para magpaliwanag nang maayos, at kailangan din ni Dave ng oras para pag-isipan kung paano niya haharapin ang mga responsibilidad na dumating nang hindi inaasahan.

Nang matapos ang aming meeting, tumayo kami ni James at nagpaalam kay Ana. “See you later, Ana. Sa restaurant ko na tayo magkikita,” sabi ko sabay tango. Tumango rin si Ana at ngumiti.

Bago kami lumabas ng pinto, tinawag ako ni Xenna, “Tito Alex, excited na akong magluto para sa lahat mamaya!” Sabay hagikhik na parang walang iniintindi.

Napangiti ako sa inosenteng kasiyahan ni Xenna. "Kami din excited na matikman ang luto mo, Princess Xenna," sabi ko sabay kindat.

Habang papalayo kami ni James, hindi ko maiwasang mag-isip tungkol sa kung paano magbabago ang buhay ni Dave pagkatapos ng araw na ito. Alam kong hindi ito magiging madali para sa kanya, pero naniniwala akong ito ang simula ng kanyang bagong kabanata—isang pagkakataon para maitama ang mga pagkakamali ng nakaraan at muling magsimula kasama ang kanyang pamilya.