Chapter 65 Andito ako ngayon sa isang masukal na daan kung saan dumaan ang mga kalabang tumakas. Hanggang nakita ko ang isa sa kanila, walang dalawang isip na binaril ito dahilan upang bumagsak sa lupa. Nagpapatuloy lang ako sa kakalakad hanggang may nakita akong isang kweba, hindi lang ito ordinaryo kweba. Papasukin ko sana ngunit nmay mga batong na ka harang dito. Hanggang may napansin akong na ka ukit doon kaya agad ko itong binasa. Ngunit ni isa ay wala akong natatandaan hanggang na-alala ko tuloy yung last misyon namin ni Sky sa Germany, ganito rin ang na ka sulat doon kaya. Kahit ganoon pa man ay binasa ko parin kahit na dumudugo na ang utak ko sa kakaintin sa na ka sulat doon. ‘Ich bin nicht lebendig, aber ich wachse; ich habe keine Lungen, aber ich brauche Luft; ich habe keinen Mund, aber Wasser tötet mich. Was bin ich?’ Kahit na di ko maintindihan ay agad kong binigkas na 'Feuer' kung sa Tagalog pa ay Apoy. Pag bigkas ko ah agad namang gumulong ang mga bato u
Chapter 66 Hindi ko namalayan na napakabilis pala ang pag mamaneho ko kung Hindi ako sinabihan sa Ama ni Dave. "Iha!" pukaw na sabi sa Ama ni Dave. "Hindi ako namatay sa mga dumukot sa akin at pagpapahirap nila. Mamatay ako sa nervous dahil sa subrang bilis ng iyong pagmamaneho." "Pasensya na po Mr Santiago." Nagbuntong hininga ito saka ako sinagot. "Walang anoman." Ang dalawang oras ng lag bibiyahe namin ay naging isang oras lamang. Pagdating namin sa Ospital ay agad kaming pumunta sa Information Areas upang tanungin kung saan ang operating room. Agad naman itong tinuro sa nurse kaya agad kaming pumunta doon. Habang naglalakad kami patungo doon ay di ko maiwasang kabahan hanggang natanaw ko ang kaibigan ni Dave sina Alex at James na balisa. Agad naman tinawag ni Mr Santiago ang dalawa. "James, Alex!" Sabay-sabay silang lumingon sa aming direksyon. Nakita ko sa kanilang mga mata ang takot at lungkot na kinabahala ko ng lubusan. "Kumusta ang lagay ng Anak ko?"
Chapter 67 "Mommy!" tawag sa akinh anak na si Zenna. Kaya agad akong lumuhod upang mayakap ng maayos. "Are you alright Mom?" tanong naman sa aking isang anak na si Zenno. "Yes! I'm fine," sabi ko sa kanilang dalawa. "Don't worry about me." Habang hinahaplos ang ulo nilang dalawa hanggang ngayon ay nakayakap pa rin sa 'kin. "How about to Dad, Mom?" tanong ni Zenno. "Y-your Dad," tumikhim muna ako dahil may kung among bumabara sa aking lalamunan. "Y-your Dad are still under observation, k-kung hindi ito magising ng 2 or 3 days, idedeklarang comatose ang inyong Dad." Masakit sa akin ang aking nasaksihang tumutulo ang kanilang mga luha kaya agad ko silang niyakap ng mahigpit. "Shhhhhh! tahan na Twins makakaya ng Dad nyo. Lalaban ang Dad n'yo sa kan'yang kalagayan," pang-aalo ko sa kanilang dalawa. "Kailangan strong tayo upang lalong lalaban ang Dad ninyo, maari ba?" Agad namang nag-sitanguan naman ang dalawa. Hanggang nag Salita si Xenno. "Mom!" tawag nya sa akin
Chapter 68 Hindi ko na malayang nasa tabi na pala ako sa kan'ya at hinahawakan ang kamay nito habang tumutulo ang mga luha ko sa aking mga mata. "I'm sorry Dave, nag dahil sa akin ay andyan ka. Na ka higa at maraming aparatong nakadikit sa iyong katawan. Hayaan mo aalagaan kita sa maabot kung makakaya, kaya gising kana please," sabi ko dito. "Dad, please wake-up," sabi naman ni Xenna sa kan'yang Daddy habang hinahaplos ang mukha ni Dave. "Dad, wake-up!" sabi nito. "You said and promised us, you will marry our Mom? What will you do if you don't wake up," dag-dag nitong sabi ni Xenno sa kan'yang Daddy. Hanggang tumunog ang makina sa life-support nito kaya labis akong kinabahan at natakot, agad kung pinindot ang reb button sa uluhan nito. Ilang sandali ay agad namang dumating ang mga Doctor at nurse upang gawin ang kanilang dapat gawin. Labis ang iyak ng kambal dahil sa pagkabigla at takot kung anong nangyayari sa kanilang Ama. Sinabihan kami sa Doctor na lumabas muna ka
Chapter 69. TANGHALI. Kasulukuyang kaming manghalian sa loob ng silid ni Dave kasama ang mga Kambal. Sa subrang katahimikan ay ni isa sa amin ay hindi nag salita. Hanggang nakarinig kami ng isang umuungol kaya agad kaming napatingin sa direksyon ni Dave kung saan ito na ka higa. Pagkakita namin ay agad kaming napa tayong at pumunta sa kan'yang hinigaan. Pero tinawag muna namin ang Doctor upang masuri kung wala bang masama o mali kay Dave. "Dave!" "Dad!" "Anak!" "Daddy!" Sabay naming sambit pero walang reaction kaming nakikita kaya kinabahan kaming lahat. Ilang sandali ay dumating na ang Doctor na s'yang susuri kay Dave. "how is my son Doc?" tanong sa Ama ni Dave. "Bakit wala itong reaction pagkakita nga sa aming tatlo, ni hindi nya kami nakilala," sabi ko sa Doctor. "I'm sorry! Some memories are lost to him, you and your twin children are one of them, except for his parents," parang bombang sumabog sa aking pandinig sinabi ng Doctor. "But don't worry. Four or S
Chapter 70 Pagkatapos sabihin ni Elder Dark Mondragon ay agad kong tinawagan si Sky at sinabi ko dito ang balak, agad naman itong pumayag pero pag-isipan ko muna mabuti kung tuluyan na ba akong aalis bilang aasassin. Pero sa ngayon ay sinabi n'ya sa akin na kailangan naming umalis upang maging malinaw ang lahat. Upang maliwanagan ang aking puso at isipan. Habang nasa biyahe ako pabalik sa aking mansyon ay may napansin akong sumusunod na ka motor kaya agad kung kinuha ang aking baril dahil kung masama itong tao ay agad akong maka dipensa sa aking sarili. Hanggang umilaw ang traffic lights ng red kaya agad akong huminto. Dahilan upang huminto rin ang na ka motor sa aking tabi ng aking sasakyan. Hanggang bigla na lang itong nag-labas ng baril at tinutok sa akin direction. Buti na lang at bullet proof ang ginamit ko upang hindi matablan ng bala. Hindi ko alam kung sinong nais pumatay sa akin kaya kailangan kong malaman kung sinong mag utos dito. Agad kung binuksan ang pintuan saka
Chapter 71 HABANG, habang nasa himpapawid kami ay mapait akong ngumiti, dahil pangalawang pagkakataon na iiwan ko si Dave, ngunit ngayon ay may kaibahan dahil hindi lang ako mag-isang nag iwan dito kundi tatlo na kami. Ilang mga oras ang lumipas ay nakarating na kami sa Spain. Kaya agad ko silang ginising upang maihanda na nila ang kanilang sarili. "Twins wake-up, we are here!" sabi ko sa kanila. "Get ready, because the airplane we boarded will soon," dag-dag kong sabi sa dalawa. Agad naman nilang inayos ang kanilang sarili. Hanggang lumapag na kami. Pinauna ko muna ang ibang pasahero upang hindi kami magsik-sikan paglakad. "Let's go Mom," sajo ni Xenno hanggang hawak ang kamay sa kanyang kakambal. Alam na talaga kung anong dapat nitong gawin. Hanggang na ka labas na kami at agad naman naming marinig ang pa welcome ng mga staff sa airport sa Spain. BIENVENIDO A ESPAÑA. (WELCOME TO SPAIN.) "Sa wakas ay nakarating na tayo mommy," (Por fin llegamos Mami,") sahi ni
Chapter 72 Pagkatapos nag pasalamat ang aking driver qy agad rin akong nagtungo sa entrance nag aking kompanya. Agad naman akong nakita ng security guard. "Buenos días señora," ("Magandang umaga, Madam!") sabay nilang sabi. " Buenos días a ti también," ("Magandang umaga rin sa inyo,") balik ko sa kanila pag bati. Agad naman nila akong binuksan ng pinto upang tuloy-tuloy ang pag-pasok ko. Napangiti lang ako sa aking nakita dahil na ka hilera qng mga empleyado ko saka sabay-sabay silang bumati sa akin. "Buenos días a ti también," ("Maligayang pagbabalik, Madam!") sabi nilang lahat sa akin. "Gracias a ti, por eso tienes un almuerzo gratis esta noche." ("Salamat sa inyo, dahil dyan may Libreng lunch kayo mamayang panaghalian,") ngiti kung sabi sakay kaway sa aking kamay upang tawagin ang aking secretary. "Por qué señora?" ("Bakit po Madam?") tanong nya sa akin. "Pide comida para todos," ("Mag order ka ng pagkain para sa lahat,") utos ko dito na may ngiti sa labi.
Author's Note Maraming salamat po sa walang sawang suporta at pagtangkilik sa kwentong ito! Ang bawat isa sa inyo ay naging bahagi ng kwento ng buhay ng pamilya Clinton at Santiago. Tuwang-tuwa ako na sabay-sabay natin tinahak ang mga landas nina Anastasia at Dave, at pati na rin ang kanilang mga anak—si Princess Xenna at Prince Xenno, na parehong puno ng pangarap at lakas, at si Blue Gray at Red Gabriel, ang kambal na may kani-kaniyang kwento ng buhay at pag-ibig. Ang kwentong ito ay hindi lamang isang simpleng paglalakbay ng mga karakter, kundi pati na rin isang pagninilay sa kahalagahan ng pamilya, pagmamahal, at ang mga hamon ng buhay. Nais kong magpasalamat sa inyo dahil hindi lang kayo nagbasa ng kwento, kundi naging bahagi kayo ng bawat hakbang, mga pagsubok, at tagumpay ng bawat miyembro ng Clinton at Santiago na pamilya. Ngayon, natapos natin ang kwento ng kasal nina Blue Gray at Ivy Grace, pati na rin ang kanilang mga anak na sina Anica at Blue Jr.. Ngunit hindi dito na
Chapter 237Special Chapter - The Wedding Continued Ang araw ng kasal ni Blue at Ivy Grace ay puno ng kasiyahan, mga ngiti, at pagmamahal. Kasama ang kanilang kambal na sina Anica at Blue Jr., hindi maipaliwanag ang saya na nararamdaman ng mag-asawa habang nagaganap ang kanilang espesyal na araw. Ang bawat hakbang na tinatahak nila, kasama ang kanilang mga anak, ay parang isang panaginip na naging totoo. Ang buong pamilya ay nagsalo-salo, sumasayaw, nagkakasiyahan, at nagdi-dinner sa ilalim ng mga kumikislap na ilaw ng mga lanterns sa garden. Ang kanilang mga mata ay kumikislap ng kaligayahan—hindi lamang dahil sa kasal, kundi dahil sa bagong buhay na magsisimula sila bilang isang buo at masaya na pamilya. Si Red at ang Hindi Nakikitang Pagsubok Ngunit sa kabila ng lahat ng kasiyahan, may isang tao na hindi ganap na masaya. Si Red, ang kakambal ni Blue, ay may tinatagong problema. Hindi ito halata sa kanyang mga mata, ngunit sa bawat hakbang na tinatahak niya, ramdam ang bigat
Chapter 236Special Chapter (Continued) Ang araw ay patuloy na sumisikat, ang maliwanag na sikat ng araw ay tumagos sa mga bintana ng mansyon, nagpapakita ng kasiyahan sa bawat sulok. Pagkatapos ng seremonya, ang lahat ay nagsama-sama upang ipagdiwang ang bagong simula para kay Blue at Ivy. Ang buong mansyon ay puno ng kaligayahan, mga ngiti, at tawanan. Ang bawat isa ay naroroon upang makita ang simula ng isang bagong yugto ng buhay—isang buhay na puno ng pagmamahal at pag-asa. Pagdiriwang ng Pag-ibig Ang reception ay ginanap sa isang malawak na hardin, kung saan ang mga mesa ay pinalamutian ng mga bulaklak na may makulay na kulay ng rosas, puti, at ginto. May mga lamesang puno ng masasarap na pagkain, at ang hangin ay malumanay na dumadaloy. Ang mga kaibigan at pamilya ni Blue at Ivy ay nagsalu-salo sa kagalakan, ang lahat ay nagbigay galang sa kanilang pagmamahalan. Habang tumatagal ang gabi, si Ivy at Blue ay naglakad sa gitna ng mga bisita, nakakapit ang kamay ng bawat isa.
Chapter 2353rd POVSpecial Chapter - The Wedding Ang araw ay nag-uumapaw sa liwanag, at ang buong mansyon ay puno ng kasiyahan at kaligayahan. Isang bagong kabanata sa buhay ni Blue at Ivy Grace ang magsisimula. Matapos ang lahat ng pagsubok at laban na kanilang hinarap, ngayon ay isang bagong yugto ng kanilang pagmamahalan ang kanilang sasalubungin—ang kanilang kasal. Mabilis ang oras. Walang makapagsasabi kung paano nagbago ang lahat mula sa isang simpleng misyon hanggang sa pagiging isang pamilya. Si Blue, na noon ay isang malamig at malupit na lider, ay ngayon ay isang lalaking nagmamahal at naglalaban para sa kaligtasan ng kanyang pamilya. Si Ivy Grace, na isang dating sekretarya, ay hindi lamang naging isang matapang na kasama sa bawat laban kundi isang ina at asawa na handang magsakripisyo para sa kanilang pamilya. Sa Simula ng Kasal Ang lugar ay puno ng mga bulaklak—ang bawat kanto ng mansyon ay pinalamutian ng puti at ginto, simbolo ng bagong simula. Ang mga paborito nil
Chapter 234 "Sumugod!" sigaw ko, at sabay-sabay kaming nagsimula muli sa laban. Sa mga sandaling iyon, wala nang ibang mahalaga kundi ang magtulungan upang mapanatili ang kaligtasan ng pamilya ko. Bawat galaw ko ay mabilis at tumpak. Ang bawat labang ito ay isang hakbang patungo sa isang mas ligtas na bukas para sa mga anak ko. Ngunit alam ko, ang tunay na laban ay hindi lamang sa pisikal na aspeto ng digmaang ito. Ang laban na ito ay isang paglalakbay na puno ng sakripisyo, at ang huling laban ay hindi lamang para sa kaligtasan ng aking pamilya—kundi para sa kinabukasan ng aming mga anak. Ang araw ay nagsimulang sumik mula sa mga bintana ng mansyon, ngunit ang buong paligid ay puno pa rin ng katahimikan—isang katahimikan na dulot ng matinding laban na naganap. Ang mga kalaban ay wala na, at ang mga sugatang katawan ng aming mga kalaban ay nagpapaalala ng bawat sakripisyo, bawat hakbang na ginawa namin upang maprotektahan ang mga mahal sa buhay. Habang naglalakad kami sa loob ng m
Chapter 233Nagmadali kaming bumalik sa direksyon ng kambal. Agad ko silang nakitang ligtas, kasama ang mga kasambahay na nagbabantay. Nakita ko sa mga mata ng kambal ang takot at ang mga tanong na hindi ko kayang sagutin ngayon. Ang tanging kaya kong gawin ay ipakita sa kanila ang aking lakas—ang aking pagnanais na maprotektahan sila sa lahat ng paraan. "Anak," sabi ko sa kambal, habang lumapit ako sa kanila. "Mahal ko kayo. Hindi ko kayo pababayaan. Kahit anong mangyari, magsasama tayo." Ngumiti ang mga bata, ngunit alam kong alam nila ang kabigatan ng sitwasyon. Hindi na nila kailangang magsalita pa. Ang pagmamahal na nasa kanilang mga mata ay sapat na. Habang tumutok kami sa mga kalaban, naramdaman ko ang lahat ng hindi pa natapos na laban sa buhay ko. Ang mga desisyon ko ngayon ay magpapasya sa kinabukasan ng aming pamilya. Kung gusto kong makita ang mga bata na lumalaki ng ligtas at maligaya, kailangan kong gawin ang lahat ng ito—huwag magpatalo, at protektahan sila hanggang
Chapter 232 Habang nakatayo ako sa harap ni Ivy, ang lahat ng nararamdaman ko ay tila nag-uugnay na. Ang mga bata, ang mga sakripisyo, at ang mga lihim — lahat ng ito ay nagsimulang magbukas sa harapan ko. Si Ivy, ang dating sekretarya ko, ngayon ay isang ina na, at ang mga kambal ay mga anak ko. Hindi ko pa matanggap ang lahat, ngunit ang puso ko ay puno ng pagmamahal at pagnanais na protektahan sila. Ngunit bigla, isang pamilyar na tinig ang tumawag sa pangalan ko mula sa labas. Isang tinig na hindi ko kailanman malilimutan. Si Mommy, ang aking ina—si Agent C. "Blue!" tawag niya mula sa likod ng pinto. Tumingin ako kay Ivy, at ang kanyang mga mata ay puno ng pagkabahala. Alam ko na may ibang nangyayari, may bagong hamon na haharapin. Sa isang saglit, iniwan ko si Ivy at mabilis na naglakad patungo sa pinto. Ang mga hakbang ko ay matalim, puno ng pangangailangan na makuha ang sagot sa tawag ng aking ina. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko siya — ang aking ina, si Agent C. Ang
Chapter 231 Blue POV Nasa likod ako ng mga madilim na kanto ng mansyon, tinitingnan ko ang paligid habang ramdam ko ang kaba sa aking dibdib. Hindi ko nakita ang mga nangyaring laban, ngunit mula sa mga mensahe ng aking ina, si Agent C, alam kong hindi madali ang mga hinarap nila ni Ivy. Si Agent C, walang alinlangan, ay isang eksperto sa mga misyon at kahit na hindi ko nasaksihan ang mga laban, naramdaman ko ang kabang dulot ng bawat sandali ng pangyayari. Ang kalaban nila ay malupit at hindi matitinag, ngunit alam ko rin na si Ivy ay walang ibang layunin kundi ang tapusin ang lahat ng ito—ang lahat ng paghihirap na dulot ng mga kalaban ng Santiago Empire. Kaya't agad kong dinala ang kambal ko at ang mga kasambahay sa isang ligtas na lugar sa mansyon. Ang mga mata ko’y hindi mapakali, nakatingin sa mga pader ng mansyon na parang may makakapasok na kahit sino sa mga oras na ito. Hindi ko na hinayaan pang magtagal ang takot at panik, ang mga bata ko, kahit maliit, ay ang pinaka-ma
Chapter 230 Hindi ko na binigyan pa ng pagkakataon si Ramon, mabilis ang aking kilos. Nanlaki lamang ang kanyang mata ng nasa harapan na ako sa kanya. Walang buhay ang aking mga matang nakatingin sa kanya, bumalik ang dating ako. Isang mamatay na assassin pero ngayon ay hindi na mga inosenteng tao ang pinatay o papatayin ko. Isang masamang tao ang aking hahatulan sa kamatay isa na si Ramon ang dating kanang kamay ng aking Ama. "Paa—," hindi ko na tinapos ang kanyang sasabihin. Agad kong giniliitan ang kanyang leeg, dahilan upang tumalsik ang kanyang dugo sa aking suotbna damit. Ang aking katawan ko ay naramdaman ko ang pangangalay, ang mga kalamnan ko ay nanginginig sa pagod, habang hinahabol ko ang aking hininga. Ang aking mata ay nanatili sa katawan ng pinuno ng kalaban na ngayon ay wala nang buhay, ang ulo ay nasa sahig, ang dugo ay unti-unting dumadaloy mula dito. Nakatitig ako dito ni walang pagsisisi na aking nararamdaman, ang mga kamay ko ay mahigpit naka hawak s