Chapter 169Ella POVNagising ako nang may humahalik sa aking pisngi kaya agad kong minulat ang aking mga mata. Bumungad sa aking paningin ang aking bunsong anak na si Althea, kasama ang kanyang kuya na si Liam, na parehong may ngiti sa labi.Agad akong napangiti nang makita ko sila, hanggang sa pumasok si Xenno na may ngiti rin sa labi.Alam ko kung bakit siya masaya—dahil sa aming ginawa kanina. Sana ay mabuntis muli ako.Napatingin ako sa wall clock sa aming silid, ganun lamang paglaki ng aking mata dahil umaga na pala. Hindi ko akalaing mahaba ang aking pagkatulog. Sabagay hindi ako tinantanan ni Xenno kahapon, nagpahinga lamang ito sandali noong nakatulog ako pero nasa kalagitnaan ako sa pagtulog ay ginagalaw niya pa rin ako. Kaya hindi ko maiwasang mapagod ng husto. Agad akong bumangon mula sa kama at niyakap ang aking mga anak. "Good morning, Althea! Good morning, Liam!" bati ko sa kanila, habang hinahaplos ang kanilang mga ulo."Good morning, Mommy!" sabay na sagot ng mga bat
Chapter 170Habang palalim ng palalim ang gabi at hindi pa umuuwi si Xenno, bigla akong kinabahan. Hindi ko alam kung bakit, pero may kung anong bumabalot na kaba sa aking dibdib."Mommy, bakit hindi pa po umuuwi si Daddy?" tanong ni Liam, habang tinitingnan ang orasan."Hindi ko rin alam, anak. Siguro na-traffic lang siya o baka may inasikaso pa sa opisina," sagot ko, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang hinihintay namin ang pagdating ni Xenno, tinawagan ko siya pero hindi siya sumasagot. Lalo akong kinabahan. "Lord, sana okay lang si Xenno," bulong ko sa sarili ko, habang hinahawakan ang kamay ni Liam at ni Althea.Maya-maya pa, narinig ko ang tunog ng kotse sa labas ng bahay. Agad akong tumayo at sumilip sa bintana. Nakita ko si Xenno na bumababa ng kotse, mukhang pagod pero ligtas."Thank God," bulong ko, habang tumatakbo papunta sa pintuan."Love, bakit ngayon ka lang? Kinabahan ako," sabi ko, habang niyayakap si Xenno ng mahigpit."Pasensya na, Mahal. Nagkaroon ng biglaang me
Chapter 171Xenno POVHindi ko alam ang aking gagawin, ayaw kong saktan muli ang aking asawa na si Ella, lalo't maayos na ang aming pagsasama kasama ng aming dalawang anak. Habang lumalaki ang aming panganay na si Liam, nagiging magkamukha kaming dalawa. Samantalang ang bunsong naming si Althea ay nahati ang itsura sa aming dalawa; ngayon ay magdadalawang taong gulang na ito sa Disyembre.Masaya kaming kumakain ng almusal nang biglang may dumating at hindi ko ito napaghandaan man lang."Honey, I'm home!" bigkas nito, saka humalik sa akin sa harapan ng aming mga anak at ng aking asawa. Nakita ko ang sakit sa mga mata ni Ella habang tinatakpan ang mga mata ni Althea at agad namang hinila si Liam upang itago ang kanyang mukha sa kanyang dibdib.Nabigla ako at hindi agad nakapagsalita. Si Ella naman ay mabilis na kumilos, pilit na pinoprotektahan ang aming mga anak mula sa eksenang hindi nila dapat makita."Xenno, sino siya?" tanong ni Ella, halatang pilit na pinapakalma ang kanyang boses
Chapter 172Habang nagbabantay ako sa tabi niya, hindi ko maiwasang mag-isip kung sino ang may kagagawan nito. Sino ang may motibo para saktan si Ella? Ang galit sa aking dibdib ay unti-unting lumalakas, at alam kong hindi ako titigil hangga't hindi ko nalalaman ang katotohanan."Love, alam kong malakas ka. Kaya mo 'to. Para sa atin, para sa mga bata," sabi ko, habang hinihigpitan ang hawak sa kanyang kamay.Lumipas ang mga oras, at hindi ko iniwan ang tabi ni Ella. Nakatulog ako sa upuan sa tabi ng kanyang kama, pero kahit sa panaginip ay hindi ako matahimik. Ang imahe ni Ella na nakahiga sa ospital ay paulit-ulit na bumabalik sa aking isipan.Kinabukasan, dumating ang mga bata kasama ang aking ina. "Daddy, kamusta na po si Mommy?" tanong ni Liam, habang nakatingin sa kanyang ina na nakahiga."Malakas ang Mommy niyo. Kailangan lang nating magdasal at magtiwala na gagaling siya," sagot ko, pilit na nagpapakatatag para sa kanila.Habang lumilipas ang oras, patuloy akong nagbabantay at
Chapter 173 "Ngayon, Claire, oras na para magbayad ka," bulong ko sa sarili ko habang nagmamadali akong bumalik sa aking hideout upang magplano. Pagdating ko sa hideout, agad kong inactivate ang mga surveillance equipment at sinimulang i-track si Claire. Alam kong hindi siya basta-basta magpapakita, kaya kailangan kong maging mas maingat at mas matalino sa bawat hakbang ko. Habang tinitingnan ang mga surveillance footage, nakita ko ang isang pamilyar na mukha—si Claire, lumalabas mula sa isang mamahaling hotel. "Nandiyan ka lang pala," sabi ko, habang pinapalapit ang footage para makita ang mga detalye. Agad kong kinuha ang aking mga kagamitan at nagpunta sa hotel. Bago ako pumasok, sinigurado kong handa ako sa anumang maaaring mangyari. "Hindi kita palalampasin, Claire," bulong ko habang papasok sa lobby ng hotel. Pagdating ko sa kanyang kwarto, kinatok ko ito ng malakas. "Claire, buksan mo ang pinto!" sigaw ko, puno ng galit. Ilang sandali pa, bumukas ang pinto at bumungad sa
Chapter 174 "Sigurado ka, Enna?" tanong ko, habang tinitingnan ang determinadong mukha ng aking kakambal kapang ganito ang ka seryoso ang kanyang mukha ay masasabi kong disidido ito sa kanyang nais. "Oo, Kuya. Kaya ko 'to. Puntahan mo na ang bahay niya at kunin ang mga ebidensya," sagot ni Xenna, habang mas mahigpit pang ginagapos si Claire na parang ayaw makawala man lang. "Okay, babalik ako agad," sabi ko, habang mabilis na lumabas ng hideout at nagtungo sa bahay ni Claire. Pagdating ko sa bahay niya, agad kong hinanap ang kahon na sinabi niya. Sa ilalim ng kanyang kama, nakita ko ang isang maliit na kahon na puno ng mga sulat at ebidensya. Binuksan ko ito at nakita ang mga liham na nagsasabing may isang tao na nag-utos kay Claire na saktan si Ella. Ang mga sulat ay may mga pirma at mga detalye na maaaring magbigay-linaw sa lahat ng ito. Agad kong kinuha ang kahon at bumalik sa hideout. Pagdating ko doon, nakita kong nananatiling gising at alerto si Xenna habang binabant
Chapter 175Agad naming tinawagan ang isa sa kasamahan ko dati sa assassin world, si General Luis, para sa kanya naming ito ibigay. Habang nasa loob kami ng sasakyan ay agad naming tinanggal ang aming suot na maskara at inayos ang aming damit."Kuya, sigurado ka bang mapagkakatiwalaan natin si General Luis?" tanong ni Xenna, habang tinitingnan ako ng may pag-aalala."Oo, Enna. Siya ang isa sa mga iilang tao na alam kong hindi tayo ipagkakanulo. Matagal na kaming magkakilala at marami na kaming pinagdaanan," sagot ko, habang nagmamaneho papunta sa lugar kung saan kami magkikita.Pagdating namin sa isang liblib na lugar, nakita namin si General Luis na naghihintay. "Xenno, Xenna, mabuti at ligtas kayo," bati niya, habang iniabot ang kamay sa akin."General, narito ang lahat ng ebidensya laban sa sindikato. Kailangan nating siguraduhin na makukulong ang lahat ng may kinalaman dito," sabi ko, habang inaabot ang mga dokumento sa kanya."Makakaasa kayo. Sisiguraduhin kong makakarating ito s
Chapter 176 Xenna POV Habang nakikinig ako sa usapan ng lahat, nararamdaman ko ang bigat ng sitwasyon. Kailangan naming maging handa sa anumang posibleng mangyari. Ang kaligtasan ni Ella at ng aming mga anak ang pinakamahalaga sa ngayon. "Kuya, kailangan nating maghanda ng contingency plan. Hindi natin pwedeng hayaan na masaktan ang pamilya natin," sabi ko kay Xenno, habang tinitingnan siya ng seryoso. "Tama ka, Enna. Kailangan nating planuhin ang bawat hakbang," sagot ni Xenno, habang iniisip ang mga susunod na gagawin. Agad kaming napalingon sa pinto nang biglang bumukas iyon. Nakita ko ang seryosong mukha ni Tito Dark at umaapaw ang kapangyarihan dito. "Xenna, Xenno, kailangan nating mag-usap," sabi ni Tito Dark, habang lumalapit sa amin. Ang kanyang presensya ay nagdudulot ng kakaibang tensyon sa paligid. "Tito Dark, ano ang nangyari? Ano ang balita?" tanong ni Xenno, habang nararamdaman ang kaba sa kanyang boses. "May mga natanggap kaming impormasyon na may malaking plano
Author's Note Maraming salamat po sa walang sawang suporta at pagtangkilik sa kwentong ito! Ang bawat isa sa inyo ay naging bahagi ng kwento ng buhay ng pamilya Clinton at Santiago. Tuwang-tuwa ako na sabay-sabay natin tinahak ang mga landas nina Anastasia at Dave, at pati na rin ang kanilang mga anak—si Princess Xenna at Prince Xenno, na parehong puno ng pangarap at lakas, at si Blue Gray at Red Gabriel, ang kambal na may kani-kaniyang kwento ng buhay at pag-ibig. Ang kwentong ito ay hindi lamang isang simpleng paglalakbay ng mga karakter, kundi pati na rin isang pagninilay sa kahalagahan ng pamilya, pagmamahal, at ang mga hamon ng buhay. Nais kong magpasalamat sa inyo dahil hindi lang kayo nagbasa ng kwento, kundi naging bahagi kayo ng bawat hakbang, mga pagsubok, at tagumpay ng bawat miyembro ng Clinton at Santiago na pamilya. Ngayon, natapos natin ang kwento ng kasal nina Blue Gray at Ivy Grace, pati na rin ang kanilang mga anak na sina Anica at Blue Jr.. Ngunit hindi dito na
Chapter 237Special Chapter - The Wedding Continued Ang araw ng kasal ni Blue at Ivy Grace ay puno ng kasiyahan, mga ngiti, at pagmamahal. Kasama ang kanilang kambal na sina Anica at Blue Jr., hindi maipaliwanag ang saya na nararamdaman ng mag-asawa habang nagaganap ang kanilang espesyal na araw. Ang bawat hakbang na tinatahak nila, kasama ang kanilang mga anak, ay parang isang panaginip na naging totoo. Ang buong pamilya ay nagsalo-salo, sumasayaw, nagkakasiyahan, at nagdi-dinner sa ilalim ng mga kumikislap na ilaw ng mga lanterns sa garden. Ang kanilang mga mata ay kumikislap ng kaligayahan—hindi lamang dahil sa kasal, kundi dahil sa bagong buhay na magsisimula sila bilang isang buo at masaya na pamilya. Si Red at ang Hindi Nakikitang Pagsubok Ngunit sa kabila ng lahat ng kasiyahan, may isang tao na hindi ganap na masaya. Si Red, ang kakambal ni Blue, ay may tinatagong problema. Hindi ito halata sa kanyang mga mata, ngunit sa bawat hakbang na tinatahak niya, ramdam ang bigat
Chapter 236Special Chapter (Continued) Ang araw ay patuloy na sumisikat, ang maliwanag na sikat ng araw ay tumagos sa mga bintana ng mansyon, nagpapakita ng kasiyahan sa bawat sulok. Pagkatapos ng seremonya, ang lahat ay nagsama-sama upang ipagdiwang ang bagong simula para kay Blue at Ivy. Ang buong mansyon ay puno ng kaligayahan, mga ngiti, at tawanan. Ang bawat isa ay naroroon upang makita ang simula ng isang bagong yugto ng buhay—isang buhay na puno ng pagmamahal at pag-asa. Pagdiriwang ng Pag-ibig Ang reception ay ginanap sa isang malawak na hardin, kung saan ang mga mesa ay pinalamutian ng mga bulaklak na may makulay na kulay ng rosas, puti, at ginto. May mga lamesang puno ng masasarap na pagkain, at ang hangin ay malumanay na dumadaloy. Ang mga kaibigan at pamilya ni Blue at Ivy ay nagsalu-salo sa kagalakan, ang lahat ay nagbigay galang sa kanilang pagmamahalan. Habang tumatagal ang gabi, si Ivy at Blue ay naglakad sa gitna ng mga bisita, nakakapit ang kamay ng bawat isa.
Chapter 2353rd POVSpecial Chapter - The Wedding Ang araw ay nag-uumapaw sa liwanag, at ang buong mansyon ay puno ng kasiyahan at kaligayahan. Isang bagong kabanata sa buhay ni Blue at Ivy Grace ang magsisimula. Matapos ang lahat ng pagsubok at laban na kanilang hinarap, ngayon ay isang bagong yugto ng kanilang pagmamahalan ang kanilang sasalubungin—ang kanilang kasal. Mabilis ang oras. Walang makapagsasabi kung paano nagbago ang lahat mula sa isang simpleng misyon hanggang sa pagiging isang pamilya. Si Blue, na noon ay isang malamig at malupit na lider, ay ngayon ay isang lalaking nagmamahal at naglalaban para sa kaligtasan ng kanyang pamilya. Si Ivy Grace, na isang dating sekretarya, ay hindi lamang naging isang matapang na kasama sa bawat laban kundi isang ina at asawa na handang magsakripisyo para sa kanilang pamilya. Sa Simula ng Kasal Ang lugar ay puno ng mga bulaklak—ang bawat kanto ng mansyon ay pinalamutian ng puti at ginto, simbolo ng bagong simula. Ang mga paborito nil
Chapter 234 "Sumugod!" sigaw ko, at sabay-sabay kaming nagsimula muli sa laban. Sa mga sandaling iyon, wala nang ibang mahalaga kundi ang magtulungan upang mapanatili ang kaligtasan ng pamilya ko. Bawat galaw ko ay mabilis at tumpak. Ang bawat labang ito ay isang hakbang patungo sa isang mas ligtas na bukas para sa mga anak ko. Ngunit alam ko, ang tunay na laban ay hindi lamang sa pisikal na aspeto ng digmaang ito. Ang laban na ito ay isang paglalakbay na puno ng sakripisyo, at ang huling laban ay hindi lamang para sa kaligtasan ng aking pamilya—kundi para sa kinabukasan ng aming mga anak. Ang araw ay nagsimulang sumik mula sa mga bintana ng mansyon, ngunit ang buong paligid ay puno pa rin ng katahimikan—isang katahimikan na dulot ng matinding laban na naganap. Ang mga kalaban ay wala na, at ang mga sugatang katawan ng aming mga kalaban ay nagpapaalala ng bawat sakripisyo, bawat hakbang na ginawa namin upang maprotektahan ang mga mahal sa buhay. Habang naglalakad kami sa loob ng m
Chapter 233Nagmadali kaming bumalik sa direksyon ng kambal. Agad ko silang nakitang ligtas, kasama ang mga kasambahay na nagbabantay. Nakita ko sa mga mata ng kambal ang takot at ang mga tanong na hindi ko kayang sagutin ngayon. Ang tanging kaya kong gawin ay ipakita sa kanila ang aking lakas—ang aking pagnanais na maprotektahan sila sa lahat ng paraan. "Anak," sabi ko sa kambal, habang lumapit ako sa kanila. "Mahal ko kayo. Hindi ko kayo pababayaan. Kahit anong mangyari, magsasama tayo." Ngumiti ang mga bata, ngunit alam kong alam nila ang kabigatan ng sitwasyon. Hindi na nila kailangang magsalita pa. Ang pagmamahal na nasa kanilang mga mata ay sapat na. Habang tumutok kami sa mga kalaban, naramdaman ko ang lahat ng hindi pa natapos na laban sa buhay ko. Ang mga desisyon ko ngayon ay magpapasya sa kinabukasan ng aming pamilya. Kung gusto kong makita ang mga bata na lumalaki ng ligtas at maligaya, kailangan kong gawin ang lahat ng ito—huwag magpatalo, at protektahan sila hanggang
Chapter 232 Habang nakatayo ako sa harap ni Ivy, ang lahat ng nararamdaman ko ay tila nag-uugnay na. Ang mga bata, ang mga sakripisyo, at ang mga lihim — lahat ng ito ay nagsimulang magbukas sa harapan ko. Si Ivy, ang dating sekretarya ko, ngayon ay isang ina na, at ang mga kambal ay mga anak ko. Hindi ko pa matanggap ang lahat, ngunit ang puso ko ay puno ng pagmamahal at pagnanais na protektahan sila. Ngunit bigla, isang pamilyar na tinig ang tumawag sa pangalan ko mula sa labas. Isang tinig na hindi ko kailanman malilimutan. Si Mommy, ang aking ina—si Agent C. "Blue!" tawag niya mula sa likod ng pinto. Tumingin ako kay Ivy, at ang kanyang mga mata ay puno ng pagkabahala. Alam ko na may ibang nangyayari, may bagong hamon na haharapin. Sa isang saglit, iniwan ko si Ivy at mabilis na naglakad patungo sa pinto. Ang mga hakbang ko ay matalim, puno ng pangangailangan na makuha ang sagot sa tawag ng aking ina. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko siya — ang aking ina, si Agent C. Ang
Chapter 231 Blue POV Nasa likod ako ng mga madilim na kanto ng mansyon, tinitingnan ko ang paligid habang ramdam ko ang kaba sa aking dibdib. Hindi ko nakita ang mga nangyaring laban, ngunit mula sa mga mensahe ng aking ina, si Agent C, alam kong hindi madali ang mga hinarap nila ni Ivy. Si Agent C, walang alinlangan, ay isang eksperto sa mga misyon at kahit na hindi ko nasaksihan ang mga laban, naramdaman ko ang kabang dulot ng bawat sandali ng pangyayari. Ang kalaban nila ay malupit at hindi matitinag, ngunit alam ko rin na si Ivy ay walang ibang layunin kundi ang tapusin ang lahat ng ito—ang lahat ng paghihirap na dulot ng mga kalaban ng Santiago Empire. Kaya't agad kong dinala ang kambal ko at ang mga kasambahay sa isang ligtas na lugar sa mansyon. Ang mga mata ko’y hindi mapakali, nakatingin sa mga pader ng mansyon na parang may makakapasok na kahit sino sa mga oras na ito. Hindi ko na hinayaan pang magtagal ang takot at panik, ang mga bata ko, kahit maliit, ay ang pinaka-ma
Chapter 230 Hindi ko na binigyan pa ng pagkakataon si Ramon, mabilis ang aking kilos. Nanlaki lamang ang kanyang mata ng nasa harapan na ako sa kanya. Walang buhay ang aking mga matang nakatingin sa kanya, bumalik ang dating ako. Isang mamatay na assassin pero ngayon ay hindi na mga inosenteng tao ang pinatay o papatayin ko. Isang masamang tao ang aking hahatulan sa kamatay isa na si Ramon ang dating kanang kamay ng aking Ama. "Paa—," hindi ko na tinapos ang kanyang sasabihin. Agad kong giniliitan ang kanyang leeg, dahilan upang tumalsik ang kanyang dugo sa aking suotbna damit. Ang aking katawan ko ay naramdaman ko ang pangangalay, ang mga kalamnan ko ay nanginginig sa pagod, habang hinahabol ko ang aking hininga. Ang aking mata ay nanatili sa katawan ng pinuno ng kalaban na ngayon ay wala nang buhay, ang ulo ay nasa sahig, ang dugo ay unti-unting dumadaloy mula dito. Nakatitig ako dito ni walang pagsisisi na aking nararamdaman, ang mga kamay ko ay mahigpit naka hawak s