Itinukod niya ang mga siko sa tuhod at napasabunot sa kanyang buhok. Hindi ko man nakikita ang kanyang mukha ngunit alam kong puno lamang iyon ng kabiguan.
Ayoko mang naririnig ito, ayaw ko mang sinasabi ito ni Kuya Gavin, hindi ko pa rin maitatangging tama siya. Na kahit anong oras, pwede na kaming iwan ni Kuya Luke.
Silence enveloped us, the whole hall, the whole place. Wala nang nakapagsalita sa amin, hindi ako makapagsalita dahil sa tindi na ng pag-iyak.
Nakakadurog isipin na habang naghihintay ako sa panibagong araw na muling makita si Kuya Luke, naghihintay sa araw na makausap ito, makita ang mga ngiti niya o marinig ang kanyang mga pagtawa, at ang maramdaman ang napakainit at napakahigpit niyang yakap, ay hindi na pala dadating pa ang araw na iyon.
Napakasakit lang isiping dadating at dadating ang araw na hindi ko na siya makikita, hindi ko na siya mahahawakan, na kahit gaano ko pa kagustong m
Natagalan ang pagtitig sakin ni Coach ngunit hindi na ako naghintay na may masabi pa siya. Dinampot ko na ang mga gamit para pumunta sa shower room nang makaligo na at makauwi.Pumunta pa rin ako roon kahit na alam kong sa paglabas ko, wala nang Kuya Luke na naghihintay sakin. Wala na akong makakasabay sa paglalakad patungo ng gate, wala na akong makakausap habang hawak-hawak ang aking kamay.On that day and on that night, I was completely lonely. It was as if I was back tomy old life, tomy old sad life. Walang Kuya Gavin, walang Kuya Luke.Ako lang. Si Amaia lang.And it wasn’t different the next day. Habang tumatagal na hindi ko nakikita si Kuya Luke, na hindi ko ito nakakasama at nakakausap, mas lumalalim lang ang kalungkutan ko. Mas ginugusto lang ng mga mata kong sumuko at umiyak na naman. Kahit na buong gabi ay iyak lang din ang ginawa ko, hanggang ngayon, tila ganoon nalang d
HurryHindi magawang alisin ni Amaia ang titig sa pares ng mga matang nakatitig din sa kanya, hindi niya magawang iwasan ang labing matamis na nakangiti sa kanya. Hindi niya magawang lumayo na para bang sa oras na bumitaw siya, aalis na naman ito. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ito makapaniwalang nandito na si Luke, kaharap niya at hawak-hawak.“Amaia?”Habang hindi pa naaalis ni Amaia ang mga kamay sa magkabilang pisngi niya, ganoon din siya, hindi pa kinakalas ang yakap sa bewang ng dalaga. His body feels warm, he is breathing and smiling, he called her name, he is fine—Amaia thought. Wala nang bakas ng panghihina sa kanyang mukha, hindi ito namumutla, hindi ito kinakapos ng hininga. Ang sayang dinulot ng mga ito kay Amaia ay sapat lang para muli niya na namang angkinin ang labi ng binata.Kagaya niya, sobra-sobrang kaligayan lang din ang nararamdaman ni Lu
Kung may mga bagay man itong hindi pa nasasabi sa kanya, gusto niyang sabihin na ito ngayon. Ayaw niya nang hintayin ang bukas, ayaw niyang magsayang pa ng panibagong araw. Magiging matakaw siya sa oras, ang mga bagay na hindi niya pa nagagawa kasama si Luke, gagawin niya. Ang mga bagay na hindi niya pa nasasabi kay Luke, sasabihin niya na.Because if not now, no one knows when. Not her.Binitawan ni Luke ang mga binti nito. Nasa mababaw na parte na sila kaya may lupa nang naaapakan si Amaia. He turned to face her with amusement in his eyes. Nakatingala lang naman sa kanya ang dalaga na tila ba isa siya sa mga bituing nasa langit, na tila ba siya ang pinakamaliwanag na bituing nakikita niya ngayon.“Can you say that again?” He said.“Gusto kita Kuya Luke.” Matapang na pag-uulit nito.Pinakita niya ang sinseridad sa mga mata habang binibigkas iyon. Ayaw niy
WaitThird Person’s P.O.V.Nang mga oras na buksan ni Luke ang mga mata, wala nang tao sa tabi niya, hindi na niya maamoy ang paborito niyang pabango, wala nang maiinit na brasong nakayakap sa kanya. Mag-isa na lamang siya.Ang alaala ng kahapon ay napakaganda na tila isa itong panaginip. Totoo bang nangyari iyon? Nandito ba talaga si Amaia kagabi? Kasama niya? Kayakap? O panaginip lang nga ba ang lahat?Ilang beses siyang napakurap, isa-isang inalala ang mga nangyari. Nang mapatingin ito sa kanyang gilid, parang tubig sa isang ilog ang mga alaala ng kanilang gabi na rumagasa sa kanyang isipan. Ang pag-amin ng nararamdaman nito sa kanya, ang mga paghawak niya sa katawan ng dalaga, ang mga maiinit na halik na kanilang pinagsaluhan—they all felt so real.He wasn’t dreaming.Balisa itong napabangon at inilibot ang tingin sa pal
Mabilis at sabay-sabay na nag-alsahan ang mga mata sa paligid niya. Gusto itong pigilan ng mga kasamahan niyang kasambahay ngunit kahit sila’y natatakot ding mawalan ng trabaho. Nakita niya rin ang nagliliyab na tinging ibinabato sa kanya ng mag-ama. Tanging sina Luke at Gavin lamang ang may mga ngiti sa labi ng mga oras na iyon.Isang hakbang niya at umabante rin si Edmundo sa kanila, hinaharangan ang kanilang daraanan.“I’ve already told you Mr. Milentone, my daughter is sick, she needs rest and seeing visitors can’t-”“If she is really resting in her room, I won’t wake her up. We just wanted to make sure she’s fine.”Iginiya ni Gavin ang ginang pagilid upang malagpasan si Edmundo ngunit hindi nagpatinag ang huli. Hindi niya hinayaang makalapit sa hagdan ang tatlo.“My daughter is fine. She’s just not feeling wel
Nilingon niya ang mga nagmamadaling yapak sa kaniyang likuran. Nagkukumahog ang mga itong makababa sa hagdan upang masundan ang noo’y nakalabas nang si Luke. Ngunit hindi sila hinayaan ni Gavin. Hindi niya hahayaan ang mga itong saktan pa muli si Amaia.“Give me back my daughter!”Umangat ang isang gilid ng labi ni Gavin, “Don’t expect that you can get away from everything that you’ve done to her.” Inilibot nito ang tingin sa paligid ng malaking bahay, sa mga mamahaling gamit, sa matingkad na sahig at kumikinang na chandelier na nakasabit sa ibabaw nila.“Look around you Mr. Saffron. Don’t you think these are all too beautiful for you to have? And don’t you also think that this girl you are calling ‘your daughter’ also deserves all these?”Nanatili ang titig ng mag-ama sa kanya. Pareho silang hindi makapagsalita, walang tam
JealousNahihilo ako. Iyon ang unang-una kong naramdaman nang magkamalay. Masakit ang tiyan ko at tuyong-tuyo ang aking lalamunan. Naghahanap ang mga ito ng makakain, ng maiinom.Anong oras na ba?I slowly opened my eyes only to see myself lying on a different bed, in a different room. Kumurap-kurap ako para linawin ang paningin. Ang akala ko ay namamalikmata lamang ako ngunit ang lalaking nakatagilid ng higa paharap sakin sa aking tabi ang nagsasabing totoo ito.“Kuya Luke?” I whispered to myself.Nang mapadpad ang tingin ko sa damit niyang kagaya pa rin kagabi, sing bilis ng bulalakaw na nanumbalik sa aking isipan ang mga nangyari. Sa dagat. Sa kotse. Si Kuya Luke.Napahawak ako sa aking dibdib at tumingin doon. Hindi iyon panaginip, ‘di ba? Talagang… nahawakan niya ito. Totoong…hinalikan niya ito.&nb
Nang tingnan ko ay dalawa na ang kung anong namumula roon. I couldn’t help but tighten my grip on his shoulder. Hindi ko na magawang tumingin sa kanya ng diretso dahil sa pamumula at hiyang nararamdaman.“Im sorry.” Sabi niya, “Im sorry about last night, too. Hindi ko dapat ginawa ‘yon.”Hindi pa rin ako makatingin.Wala naman akong nakikitang mali sa ginawa niya kagabi. It was my fault that he did that. I initiated the kiss and provoked him to do more. I was easy to give in. Pero kahit na ganoon, wala rin akong pagsisising nararamdaman. Kasi para sakin, kapag si Kuya Luke na, parang magiging okay nalang ang lahat.Umiling ako, “Kasalanan ko naman ‘yon, Kuya Luke. Ako ang naunang humalik sa’yo-”“No. Im the older one so I should know my limitations. Sumobra na ako kagabi at hindi ko na naisip ang oras kaya hindi ka
Probably, that is the last thing that I would ever want to happen between us. But despite that, I still let it happen. I could have pushed him away, and I know he won’t force himself anymore. I could have easily pushed him away if I wanted to. So why didn’t I? How come I didn’t even try to resist him anymore?“Dominic is acting weird these days.”My fingertips are cold. Something feels like tickling my stomach from the inside. Hindi ko na mabilang kung pang-ilang beses ko na rin itong pagkakagat sa loob ng pisngi ko upang pilitin lang na alisin sa isipan ang alaala ng nangyari kahapon. Since last night, I have been occupied by those thoughts, those memories, by that heat emanating from his fingers as if I could still feel them today.“Lagi na lang siya umaalis, nagmamadali. Tapos kapag tinatanong, ayaw sabihin kung saan pupunta, minsan halata pang nagdadahilan lang.”Napahilamos ako ng mukha na siyang nagpatigil sa pag-uusap nila para mapatingin sa akin. Ilang beses ko na rin itong na
“When did you come?”“Around two, I think?”“It’s six now.”Napadilat ang mga mata ko sa gulat at akmang babangon na sana nang pigilan ako ng kamay nitong nasa bewang ko.“May importante ka bang gagawin o pupuntahan ngayong gabi?”Saglit akong napaisip bago umiling.“Then stay here for a while.”“But I brought food and medicines. Can you eat and take them for now?” Ngumiti ito.“Kanina pa ako gising. I already did. Thank you.”After he said that, I rested back on the bed, now his arm being my pillow. May maliit na siwang na sa kurtina at doon natanaw ko na ang kalangitang unti-unti nang dumidilim. Hindi narin kasing-init ng kanina ang balat niya.“I’m sor-”Hindi ko pa man natatapos ang sinasabi ay nagsalita na ito, “It’s not your fault.”“But you got sick because-”And for the second time, he cut me off, but not through his words but through kiss. He pulled me closer to him, pressing my body against his. A hard thing poking my stomach but my attention was focused more on his rough pa
Nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ko sina Chezka, Nicole, at Yvonne. Nakatitig ang mga ito sa akin na tila ba isa akong akusadong kanilang hinahatulan. I just told them everything that has happened and the reason why I couldn’t go to them yesterday.At sa mga ekspresyon nila, hindi ko alam kung maganda ba o hindi ang kanilang iniisip. Hindi naman mapanghusga o galit ang kanilang mga titig, subalit hindi ko rin masabing natutuwa ang mga ito.“And through that kiss, how did you know you like him?” naunang pang-uusisa ni Nicole.I bit my lower lip and unconsciously fiddled with my fingers.“W-when… when I didn’t want him to stop. Just like how it felt back then with Luke,” I said so quietly, as if afraid that they’d hear me.“God, Amaia!” bulalas ni Nicole.“I am in trouble, right?” Mapait akong ngumiti.Ibinuntong-hininga ni Nicole ang hindi makapaniwala niyang tingin sa akin. Si Yvonne nama’y nanatiling nakakatitig, mukhang nag-iisip pa rin ng sasabihin.Nang bumaling ako kay Chezka
I didn’t wait for the rain to stop nor did I wait for him to come back. Sinulong ko ang malakas na buhos ng ulan nang walang kahit anong pansilong, patungo sa kabilang direksyon, kung saan hindi ko ito makakasalubong, kung saan makakatakas ako nang matagumpay. But when I arrived at the shed outside the school, I only stood there helplessly, unknowing of what to do next. Where should I go now? Hindi ko pwedeng puntahan ang mga kaibigan ko nang ganito ang ayos. If I stand here longer, wait for the rain to stop or let myself dry from the wind, would he come finding me here through this rain? Or if I go home now, would he be the one I’ll find at my door, waiting for me? Despite knowing the possibility of that happening, pumara pa rin ako ng taxi, I still decided to go home. If i don’t see him there, better. And if I do, I’ll just do what I have been always good at-running away. Noong huminto na ang taxi sa tapat ko, patakbo ko itong tinungo. I extended my arms to reach for the door ha
“Don’t stop halfway. You’ll drive me crazy,” he whispered, voice sounding husky before the heat of his lips dispersed from my mouth into my entirety.Nakarinig kami ng pagkatok sa pintong nasa likuran ko subalit hindi niya ito binigyan ni katiting na pansin.“Topher, you in there?” Von called.Ginamit niya ang ingay ng boses at pagkatok nito upang mapasandal ako sa pinto. The knock reverberated at the back of my head. Ngunit kahit gaano pa man kaingay, pawang hindi ko ito marinig. All I can hear are the silent noises that our lips make.Kinuha niya ang bag kong nakasabit sa aking balikat at marahan itong binagsak sa sofa sa gilid. Dinala niya ang magkabila kong kamay pagkatapos upang iyapos sa kaniyang batok. At kahit hindi niya naman diniktahan, kusang naglakbay ang mga daliri ko upang haplusin ang likuran ng ulo niya, papunta sa kaniyang tenga, pababa sa leeg niya.“Baka nakaalis na. Let’s go back,” dinig ko ang boses ni Hanes. Natigil na ang pagkatok at hindi na rin namin narinig
“Saan mo planong pumunta pagkatapos nito?”Napakurap ako at tila roon lamang luminaw ang ingay ng mga yabag ng mga kaklase kong naghahanda nang umalis. I saw our professor already went out of the room, nag-iingay na ang lahat at kaniya-kaniyang yayaan kung saan sila pupunta.Dalawang subjects lang ang klase namin ngayon kaya half-day lang kami ngayon. At sa dalawang subjects na iyon, I don’t know if I even have any takeaways.Hinanap ng mga mata ko si Dominic. Mabilis na pagsulyap lang sakin ng suplado niyang tingin at inanod na ito ng pag-akbay ng isang lalaking kaklase namin papalayo sa paningin ko. Tiningala ko si Chezka sa gilid ko.“Hindi ko alam, eh. Ikaw?” Inumpisahan kong iligpit ang mga gamit.Sa dalawang subjects na iyon, iilang salita lang ang nagawa kong maisulat sa notebook ko.“Are you still preoccupied about last night?”Umilaw ang cellphone ko at nakita ang mensahe ni Ate na nagyayayang sumabay kumain ng lunch sa kanila.“Have you opened our GC? Nagyayaya ang dalawang
"I miss Luke."Alam ni Topher na ilang beses mang dumampi ang mga labi nito sa kaniya, wala pa ring magbabago sa nararamdaman nito para sa lalaki. Na kahit ilang beses niya pang subukang burahin ang bakas ng mga labi ni Luke sa dalaga, ito at ito pa rin ang maaalala ni Amaia sa tuwing maglalapat ang mga labi nila.Alam ni Topher na alam ni Amaia na mali ito una pa lang, na mali ito at hindi na maaari pang sundan, na mali ito at hindi na pwedeng ipagpatuloy pa. Subalit mali man, nagagawa niya pa ring ulitin, nagagawa niya pa ring hayaan ang lalaking gawin ang mga hindi dapat, at ang sarili niya na gawin ang mga bagay na hindi rin dapat.But just like what Topher said, she is nice, kind, and a wonderful person. And maybe because she is nice, kind, and a wonderful person, that’s why she can’t push him away so easily. Lalo na dahil sa ginawa niya at pagsisinungaling kay Aizel tungkol sa nangyari noong gabing iyon. He is sure Amaia feels bad about it and blames herself for it.And right no
“You’re crazy,” giit ko. I heard him chuckle. And for unknown reason, I found myself smiling when he chuckled. Ginawa kong daan ang pagbubukas ng pinto sa aking unit upang isawalang bahala ang pagngiting iyon. Sinalubong ako ng nakasisilaw na sikat ng araw sa tanghali dahil iniwan kong nakahawi ang kurtina rito kanina. I pulled my necktie and unfastened the first three buttons of my uniform’s blouse. Ang kaninang nakatali na buhok ko ay ngayo’y nilugay ko na. “Hindi mo ako pipigilan?” I remained silent for a while. Binagsak ko ang sarili sa sofa, pumwesto sa pinakadulong parte kung saan natitirang tumatama ang sikat ng araw. From here I could have a glimpse of the city below me. The roads, the buildings, the tight array of cars, the people walking by the sidewalk, the remaining fields left untouched in the middle of the city. I let the heat kiss my already burning cheeks as I spy on them. “Makikita ka nila,” malumanay kong bigkas. “Should I hide?” Dinig ko ang pagkasarkastiko ni
Hinawi ko ang malaking kurtina. Tirik na ang araw sa kalangitan, wala masyadong kaulapan. At kahit na nakasisilaw ang liwanag nito, pinili kong titigan pa rin iyon. It hurt my eyes, but this is better than to see his face in every corner of my room.The heat permeating through the glass window was better than the lingering feeling of the warmth of his touch in my hand and face.Ang galit niyang mga mata ang huling bagay na nakita ko bago ko siya tinulak noon at pagsarhan ng pinto at iniwan. Ang galit niyang mga mata ang huling laman ng isip ko bago nakatulog kagabi hanggang nang magising kanina.At pagkatapos ng huling sinabi niya pa kagabi, mas lalo na akong natatakot sa mga mangyayari pa.Napukaw ako ng pag-buzz at pagkatok na nila sa pinto, nasa labas na sila. Bago buksan ang pinto ay huminga pa ako nang malalim. I hope that the constant uneasiness I have been having since last night won’t show on my face. Nagtatangkang sumiklab ang kaba ko subalit pinigilan ko na ito bago pa lumal