Chapter 44"Boss Kent," tawag sa isang assassin. Kung hindi ako nagkakamali si Agent P ito."Agent P, buti at dumating na kayo!" seryoso kong sabi. "Patawad kong may gagawin ako ngayon," seryoso nitong sabi. Magsasalita pa sana ako ngunit bigla na lang dumilim ang aking paningin. "Boss tapus na!" dinig kong sabi ni Agent P. Hanggang hindi ko alam kong ano na ang nangyari. "Ouch!" sabay naming bigkas ng lima at pagdilat sa aming mata ay nasa mansyon na kaming limalima kaya agad akong tumayo dahil sa pag ka-biglang. "Anong nangyari?" tanonnasa kuta tayo ng kalaban at at!" naguguluhan kong bigkas. Habang ang apat ay ganun din ang kanilang mukha. Tumingin-tingin kami sa paligid, naguguluhan sa biglang paglipat ng aming lokasyon. Ang mansyon ay pamilyar, pero hindi ko alam kung kaninong mansyon ito at ang lugar kung nasaan kami ngayon."Kaninong bahagi tayo ng mansyon tayo ngayon?" tanong ni Asier, tila nag-iisip."Sa palagay ko, nasa guests room tayo," sagot ni Stefan "Isang ligtas
Chapter 45Bago pa kami makalusob, biglang humagikgik si Agent C. “Hahaha! Bakit kadiliman? Di ba’t tayo ang kadiliman?” sabi niya, na may ningning sa mata.“Ay, oo nga! Labanan ang mga kaaway!” muling sigaw niya, na puno ng sigla.Sa isang iglap, naglaban ang apat namin laban sa anim na kalabang assassin. Namangha kami sa kanilang bilis—apat laban sa anim—at kahit na sila’y kaunti, walang takot o kahinaan sa kanilang mga galaw.Ang bilis ng kanilang mga kilos; hindi ko mahabol ang mga nangyayari. Biglang, isang malakas na sipa ang ibinigay ni Agent Black sa lider ng kalaban.Ngunit umungol ito ng malakas, dahilan upang magpigil tumawa ang mga kaibigan ko.“Putang-ina! Masakit pa pala ang ‘piyungyong’ ko!” sigaw nito, na puno ng inis.Kahit na nakikipaglaban, nag-uusap pa rin sila na parang nagkape lang.“Anong ‘piyungyong,’ Agent Black?” seryosong tanong ni Agent P habang iniiwasan ang isang suntok.“Piyungyong, yung bisyong, bilat, pik-pik! Sa madaling salita, pussy!” walang preno n
Chapter 45 Sky POV Pagkatapos naming tapusin ang mga kalaban nang walang kahirap-hirap, nagbilin ako sa aking grupo, "Aalis na kami, kayo na bahala dito!" Agad akong tumalikod at naglakad, ngunit narinig ko ang tawag ng aking asawa. "Sandali, wife!" sigaw niya. Hindi ko siya nilingon; kailangan kong tumutok sa mahalaga kong misyon. Ang bawat hakbang ko ay puno ng pag-aalala, ngunit hindi ko kayang ipakita iyon. Habang humahalo kami sa dilim, narinig ko pa ang huling tawag niya. "Wife!" "Bakit hindi mo lapitan at sabihin sa kanya na may mahalaga kang misyon, Agent Black?" mungkahi ni Agent C. "Tama si C, Black!" dugtong ni Agent T. "Tsk, wag ninyong sabihan ng ganyan, baka bumigay na naman at ibukaka ang kanyang bulaklak upang madiligan!" sabi ni Agent P. "Hindi pwede, dahil nasa paligid lamang ang kalaban!" tugon ko sa kanila, saka kami tuluyang umalis. Sa kabila ng mga tawag ng aking puso, kailangan kong maging matatag at tutok sa aking layunin. Ang misyon na ito ay higit
Chapter 47 "Umpisa na ang totoong laban!" Malademonyong ngisi ang bumabalot sa aking mga labi habang ang adrenaline ay umaagos sa aking mga ugat. Ang bawat paghampas ng aking puso ay parang tambol na nagsasabing, handa na ako sa anumang pagsubok. "Mukhang gaganahan kami nito!" sabay-sabay na sinabi ng aking mga kasamahan—ang mga assassins na sina Agent P, Agent T, at Agent C. Ang kanilang mga mata ay naglalagablab sa sigasig, puno ng pananabik at determinasyon. Sa bawat salitang binitiwan nila, parang lumalakas ang sigaw ng laban na magaganap. Handa na kami. Ang mga pagsasanay at sakripisyo ay nagbunga na, at ngayon ay oras na upang ipakita ang aming galing. Sa dilim ng gabi, naramdaman ko ang takot at pag-asa na naghalo, isang alon ng enerhiya na nag-uudyok sa amin na sumugod. Mula sa aming tagpuan, nakikita ko ang mga kaaway na nag-aabang, ang kanilang mga mata ay puno ng pagdududa. Ngunit hindi kami matitinag. Ito ang pagkakataon upang ipakita na hindi kami naglalaro—ito ang la
Chapter 48 Habang patuloy ang laban, nadarama kong unti-unting nagiging mahirap ang paghinga. Ang mga kalaban ay tila nagiging mas mapanganib, ngunit ang apoy sa aming puso ay hindi matitinag. Ang bawat suntok at sipa ay puno ng layunin, at ang bawat pagbagsak ng kaaway ay tila nagpapalakas ng aming pwersa. "Agent C, bantayan mo ang kaliwa!" sigaw ni Agent T, at mabilis na tumugon si Agent C. Ang kanilang pagkakaisa ay tila isang ibon—bawat hanay ay magkasama. Hindi ko na kayang pigilin ang galit na nag-aalab sa akin. Sa bawat pag-atake, ang isip ko ay nakatuon sa isang layunin.Ang pagbuwal sa sinumang nagtatangkang humadlang sa amin. Sa isang matinding sipa, pinadapa ko ang isa sa mga kaaway. Ngunit bago ko siya makontrol, naramdaman kong may lumapit mula sa likuran. "Agent Black, mag-ingat ka!" binigyan kong sigaw ni Agent P, ngunit huli na. Isang malakas na suntok ang tumama sa aking tagiliran, nagpasabog ng sakit na umabot mula sa aking tiyan hanggang sa aking ulo. Agad akon
Chapter 49Lumipas ang tatlong araw at andito ako ngayon sa aking misyon. Sa lahat ng mga misyong natanggap ko, ito ang pinakagusto ko. Sa pagkakataong ito, kailangan kong maging maingat at mapanlikha.Habang nag-aayos sa aking pagbalat-kayong basurera, inisip ko ang lahat ng detalye. Ang aking mukha ay nilagyan ko ng malaking nunal, katulad ni Nora Aunor, at naglagay din ako ng tatlong pimples sa aking pisngi bilang simbolo ng "I love you." Ang aking buhok, na dati’y tuwid, ay pinangko ko at tinakpan ng isang wig.Isinuot ko ang isang wig na buhag-hag, parang hindi dinaanan ng suklay, at ang aking damit ay isang lumang puti na parang basahan. Napangiti ako sa aking hitsura habang tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Ang mga pagbabago sa aking anyo ay tiyak na makakatulong sa aking misyon.Ngayon, ang misyon ko ay kailangan makakuha ng isang malaking ebidensiya laban kay Congressman Lim. Siya ay isang congressman na may malawak na negosyo na ilegal at tila walang takot sa kanyang mg
Chapter 50 Nagtataka silang tumingin sa akin, ngunit ako ay nakangiting kumindat pa sa kanila. Sa isang sulok ng aking isipan, alam kong nagdududa sila, kaya’t pinigilan kong tumawa nang makita kong ngumiwi ang isa nilang kasama na parang nakakita ng dumi ng tao. "Nahihibang ka na ba, babae?" wika ng isa. "Ang isang katulad mo ay basura, kailangang depitsahin!" galit nitong sabi. "Sandali lang! Alam mo ba kung anong bisong?" tanong nito sa kasamahan ng lalaki, ang tono ay puno ng pag-aalala. "Hindi, eh. Ikaw, alam mo bang ibig sabihin ng bisong?" balik tanong nito. "Hin—," di na natapos ang kanyang sasabihin ng lumapit sa kanila si Congressman Lim na seryosong nakatingin sa kanyang mga tauhan. "Anong kinaguguluhan ninyo?" malamig nitong tanong, ang kanyang tinig ay puno ng awtoridad. "Ano kasi, Congressman, tinanong ko lang ang kasama ko kung anong bisong?" sagot ng isa, halatang kinakabahan. "Bisong? Anong salitang iyan? Anong bisong?" kunot-noo niyang tanong sa tatlong tauha
Chapter 51 Matapos kong makumpirma ang lokasyon ng kuta ng aking kaaway, agad kong inayos ang aking mga gamit at inilipat ang aking pansin mula sa mansyon ng aking asawa. Napakunot ang aking noo nang makita kong nagluluto ang isang babae sa kusina. "Walang hiya, isang linggo lang akong hindi naka-uwi at may umuwi ng iba," ang galit kong bulong sa sarili. "Pwes, ipaalala ko sa’yo kung ano ang kaya kong gawin!" Ngumiti ako sa aking plano. Nagbihis ako para sa aking misyon, ngunit hindi ko nakalimutang umorder ng isang artipisyal na ari para sa lalaki. Naghintay ako ng ilang oras bago ito naihatid sa aking tinirahan. Napatingin ako sa orasan at nakita kong mag-aalas-siyete na. Maya-maya, narinig ko ang doorbell sa labas. Mabilis akong sumilip at sinabing iwan na lang ang pakete sa labas ng pinto. Pagkatapos ng ilang sandali, kinuha ko ito at dinala sa kusina. Pinuputol-putol ko ang laman nito at inilagay sa isang mamahaling lalagyan bago ito binalot. Nilagyan ko rin ng mensahe sa
Chapter 104 Ang katawan ng lalaking iniiwasan ko ay tumagilid sa sahig, sumabog ang dugo mula sa kanyang leeg habang nangingisay ito. Ang masakit na tanawin ay hindi ko pinansin. Sa halip, nakatutok ang aking mata sa kanyang mga mata—puno ng pagkatakot at walang kasiguraduhan. Hindi ko kilala ang taong ito, ngunit alam ko na may isa pang layer ng panganib na nakatago sa ilalim ng lahat ng ito. “Hindi ka pa tapos,” mahinang boses nito habang dumudugo ang leeg. “Ang tunay na laban... hindi dito natatapos.” Habang siya'y patuloy na humihinga ng mahirap, nagtaas siya ng kamay na parang gustong magsabi ng higit pa. Tumigil ako sa paggalaw, hindi ko alam kung ano ang aasahan ko mula sa kanya. Minsan, sa mga pagkakataong tulad nito, may mga huling salita ang kalaban na nagsisilbing babala. “Sinong nagpapadala sa'yo?” tanong ko, ang tono ko’y malamig at matalim. Ang mata ng lalaki ay naglaho sa dilim ng warehouse, ngunit bago pa man siya tuluyang mawalan ng malay, umabot siya ng isang ma
Chapter 103 Hindi ko na sila binigyan pa ng pagkakataon, agad akong huminto at kinuha ang basuka sa aking sasakyan saka hinarap ko sila na nakatutok ang kinuha kung basuka. Walang alinlangang pinutok ko sa kanila ng tatlong boses dahilan upang sumabog ang sasakyan ng kalaban. Agad akong bumalik pumasok sa loob ng kotse. Napalingon ako sa likuran ng upuan,walang alinlangang dinampot ko ang aking maskara saka sinuot at pinatakbo paalis sa lugar. Habang patuloy ang papatakbo ko ah ang hangin sa paligid ay mabigat, puno ng alikabok at usok mula sa mga pagsabog. Hanggang makarating ako sa warehouse ng kalaban. Agad kong binangga ang gate nito diretso-diretso sa loob ng warehouse kung saan ang ibang mga kalaban. Nagpapalitan kami ng putok, bawat kalabit sa aking baril ay siyang kinalagas ng mga kalaban. Hanggang nag-abot kami ni Victor ang pinuno nila. Agad kaming naglaban. Bawat suntok, sipa ay malakas ko itong sinalubong at ibinalik sa kanyan. Dahil sa aking galit ay agad k
Chapter 102 Hindi ko na kayang pigilan ang galit na bumabalot sa aking katawan. Ang mga kalaban na tumangka sa aming pamilya ay nagmistulang mga anino—mga walang saysay na kalaban na hindi nakakita ng tamang oras at lugar. Ngunit sa bawat hakbang ko, bawat desisyon, ramdam ko ang bigat ng mga susunod na hakbang. Habang pinagmamasdan ko si Kent, na ang mga mata ay puno ng pagkabigla at pang-unawa, alam ko na ang lahat ng ito ay hindi natatapos dito. Hindi pa tapos ang laban. Ang mga kalaban na ito ay bahagi lamang ng isang mas malaking laro, isang laro kung saan ang buhay ng pamilya ko ang taya. “Hubby,” sinabi ko habang pinipigilan ang sarili ko na magpakita ng emosyon, “hindi nila alam kung sino tayo. Hindi nila alam kung gaano kita pinoprotektahan. Hindi ko sila papayagang manakit pa sa atin, lalo na ang aking mga anak. Gagawin ko lahat para maging ligtas kayo,” dagdag kong sabi. Hindi siya sumagot agad, ngunit naramdaman ko ang tensyon sa kanyang katawan. Alam niyang may m
Chapter 101Ang akala ko ay hindi na ako babalik bilang isang assassin. Matapos ang lahat ng nangyari, ang pagiging magulang, at ang buhay ng simpleng pamilya—akala ko ay natutunan ko na ang kaligayahan at ang pagpapahalaga sa mga maliliit na sandali. Ngunit ang tadhana, tulad ng dati, ay may ibang plano.Isang gabing malamig, habang kami ni wifey Kent ay nag-aalaga sa mga anak namin sa kwarto, narinig ko ang isang hindi kanais-nais na tunog—ang mga yabag ng mga paa sa labas ng bahay. Tumigil kami ni Kent, nagkatinginan, at agad kong naramdaman ang matalim na pakiramdam ng panganib na unti-unting bumabalot sa amin.“Hubby, may narinig ka ba?” tanong ko, ang mga mata ko ay nakakapit sa pintuan ng kwarto, puno ng alerto.Tumayo si Kent, ngunit bago siya makapagsalita, isang malakas na kalabog ang nagpagising sa amin. Kasunod nito, ang sigaw ng isang babae—si Mia, ang aming katulong, na narinig ko mula sa ibaba ng hagdan.Bago pa man makagalaw si Kent, hindi ko na napigilan ang sarili ko
Chapter 100Pagkatapos ng unang kaarawan ng triplets, naging masaya kaming lahat. Ang aming bahay ay puno ng mga ngiti, tawanan, at malalambing na sandali. Hindi ko na kayang isa-isahin ang lahat ng magagandang nangyari, ngunit sa mga simpleng detalye, mas nakikita ko kung paano nabuo ang aming pamilya—sa bawat hirap, saya, at pagmamahalan.Habang ang mga triplets ay patuloy na lumalaki, mas naging abala kami sa pag-aalaga sa kanila. Ang mga maliliit na hakbang ng kanilang paglaki ay puno ng pagmumuni-muni sa aming mga magulang. Sa bawat ngiti at tunog ng kanilang mga hininga, nararamdaman namin na ang bawat sakripisyo ay may kabuntot na hindi matatawarang kaligayahan.Isang linggo pagkatapos ng birthday party, nagtakda kami ni Kent ng isang araw ng "family bonding". Nais naming mapanatili ang espesyal na koneksyon namin bilang mag-asawa at pamilya, kaya't nagplano kami ng isang simpleng lakad sa isang park. Hindi na namin inisip ang mga malalaking handaan o kahit anong kalakihang sel
Chapter 99Matapos ang masaya at makulay na birthday party ng mga triplets, hindi pa rin naaalis ang ngiti sa labi ko. Ang buong mansyon ay puno ng saya, pagmamahal, at kaligayahan. Lahat ng tao ay nagtipon upang magdiwang at makita ang tatlong bagong miyembro ng aming pamilya. Ang mga kaibigan ko—mga baliw ko na mga kaibigan—ay nagbigay ng kasiyahan at kalokohan, at pati na rin si Kent na tila hindi mapigilan ang tuwa dahil sa pagpapalawak ng aming pamilya.Nang matapos ang party at nagsi-uwian na ang mga bisita, kami ni Kent ay nagtakda ng ilang sandali ng katahimikan sa aming kwarto. Hindi ko pa rin matanggap na tatlo na ang anak namin. Ang aming triplets—si Steven, Stanly, at Princess Luna—ay malusog at maayos. Ang bawat araw ay puno ng mga bagong pagsubok, ngunit hindi ko nararamdaman na mag-isa ako. Laging nandiyan si Kent, at ang mga kaibigan ko ay patuloy na nagbibigay ng lakas at suporta.Habang tinatanaw ko ang tatlong crib na puno ng maliliit na sanggol, nakaramdam ako ng l
Chapter 98.Napabuntong hininga ako. "Luna, hindi ba’t medyo overkill na to?" tanong ko, sabay tawa. "Puwede bang hindi na tayong magbihis na parang galing sa digmaan?"Wala namang pakialam si Luna. "Hindi ba’t magaan lang ito? Ito na ang modernong world of parenting!"Si Anastasia, na karaniwang tahimik pero laging may mga kakaibang ideya, ay nagbigay ng maliit na kahon na may kasamang maraming tiny knives at mga swords. "Para sa mga bata, in case may mga intruders na dumating. Kakailanganin nila ang defense skills mula sa batang edad!""Ano na nga ba to?" tanong ko na lang habang binabalewala ko na ang kakaibang mga regalo nila. Kung ito lang ang mga kalokohang dala nila, sigurado akong magiging saksi kami sa isang magulo at komedya na pagsasama.Si Kent, na hindi rin makapaniwala sa mga nangyayari, ay tinitingnan ang mga kaibigan ko, tawang-tawa. "Mga baliw talaga kayo," sabi niya.Naglakad-lakad si Rose at nagdala ng mga custom-made baby diapers na may mga hidden compartments. "Pa
Chapter 96Nang magpatuloy ang kasiyahan sa kaarawan ng mga triplets, ang mga kaibigan ko—na kilala ko sa kanilang mga hindi pangkaraniwang mga hilig—ay hindi ko inaasahang darating. Akala ko hindi sila dadalo, at kung tutuusin, mas gusto ko pang hindi sila dumaan. Pero tulad ng dati, hindi ko kayang pigilan ang kanilang mga kapangahasan, at minsan pa, lumabas ang kanilang mga kabaliwan sa isang napaka-historikal na araw sa buhay ng pamilya namin.Habang abala ang lahat sa masaya at tahimik na selebrasyon, narinig namin ang tunog ng sasakyan na dumating sa driveway ng mansyon. Sa unang tingin, wala akong pakialam, ngunit nang bumukas ang pinto, at lumabas ang mga kaibigan ko, hindi ko maiwasang mapakunot ang noo ko."Hala, ito na naman sila!" bulong ko sa sarili ko, sabay tingin kay Kent.Ang mga kaibigan ko—si Luna, Angel, Rose, Anastasia, at Tanya—ay nakatayo sa pintuan na parang mga sundalo na galing sa digmaan. Ang kanilang mga kasuotan ay tila mga military fatigues na may mga bak
Chapter 96Hindi ko inaasahan na ang araw na puno ng kasiyahan at pagdiriwang para sa kaarawan ng mga triplets ay magiging kasing gulo ng mga sandaling iyon. Habang tinitingnan ko ang mga regalo para sa mga bata, nakaramdam ako ng kakaibang tensyon nang makita ko ang mga relo na ipinadala ng mga ninang nila. Nakatagilid ang aking ulo habang binuksan ni Kent ang isang kahon at nagsimulang ilabas ang mga relo—pero hindi ordinaryong mga relo ang mga ito. Lahat ng relo ay may mga intricately designed na mekanismo, at mula sa mga detalye, agad kong napansin na may mga hidden compartments sila; hindi ko maiwasang magtaka kung bakit kailangang maging ganoon. Isang relo na ang mga straps ay gawa sa matibay na tela, na tila kayang mag-imbak ng mga piraso ng metal, ang isa pa ay may engraved na mga inscription na mukhang may kinalaman sa military codes. Nang makita ko iyon, napasimangot ako—alam ko na kung kanino galing ang mga regalong iyon: sa aking mga kaibigan na hindi mapigilan ang pagbibi