Chapter 67 Agad akong lumapit dito ni walang takot man lang. Pagdating ko sa kanyang harapan, agad niya akong binigyan ng suntok, pero agad ko ding naiwasan. Gumanti ako ng suntok, dahilan upang mapaupo siya sa lupa. Pinulot ko ang baril saka sinuri. "Isang kalibreng .45 ito. Paano ka nakaroon ng ganitong baril?" tanong ko sa kanya. "Alam mo ba na ang sining humawak ng mga armas nang walang lisensya ay makukulong? Nasa RA Code #10591 'yan," dagdag ko. Makinig ka sa aking papaliwanag kong ano ang nasa code#10591. "Ang RA 10591 ay ang Comprehensive Firearms and Ammunition Regulation Act ng Pilipinas. Ito ay nagtatakda ng mga regulasyon hinggil sa pag-aari, pagbebenta, at paggamit ng mga armas. Kung wala kang lisensya, maaari kang makulong o magmulta," sabi ko dito. Nag-sasalita ito at nagtanong kung bakit ko alam. "Isa akong agent kaya alam ko ang tungkol dito!" malamig kong sabi, sabay tawa ng mahina. Nakita ko ang takot na unti-unting sumik sa mga mata niya, at alam ko na hi
Chapter 68 Agad akong kumuha ng isang mani na binalatan ko na, hanggang naisip ko na kailangan kong lagyang ng isang kaakit-akit na larawan. Kumuha muna ako ng isang pirasong papel at gumuhit muna ako ng isang kweba. "Ang galing ko talagang gumuhit," wika ko sabay hagikhik. Sinali ko sa pagbalot ang ginuhit kong larawan kasama ang isang pirasong mani. "Siguradong magugustuhan ito ng aking mahal na asawa," bulong kong sambit. Kumuha ako ng isang pirasong tape at sinimulang idikit ang papel sa mani. Habang ginagawa ko 'yon, may biglang pumasok sa isip ko na baka hindi siya magustuhan. "Hala, baka isipin niyang weird ako!" bulong ko sa sarili ko, pero sinadyang tawa na lang ang sumunod. "Puwede namang maging masaya siya sa simpleng bagay na 'to!" patuloy kong paniniwala. Dahan-dahan kong inilagay ang mani na may larawan sa isang maliit na kahon, tapos itinago ko 'yon sa ilalim ng kama. “Mamaya, ipapakita ko ito sa kanya at siguradong magugulat siya! Baka magmakaawa pa
Chapter 69 Pauwi na sana ako ng biglang may dumating na isang kotse patungo sa mansyon ng aking asawa kaya huminto muna ako saka ko pinagana ang matalas kong pandinig. "Hello, darling!" sabi sa isang babaing kararating lang. "Anong ginawa mo dito, di'ba tantanan mo ako dahil may asawa na ako!" malamig na sabi ni Kent kaya napangiti ko. "Wag mo akong lukuhin pa, Kent! Kung may asawa ka b, bakit hindi ko siya nakita man lang?" wika nito. "Wag mong pangaraping makita ang asawa ko, babae!" pagalit niyong sabi. "Oh, relax lang! Nagsasabi nilang naman ako ng totoo!" wika nito. Dahil sa galit ko ay agad kung kinuha ang laman ng aking basket. Pinagbabato ko ito sa babae dahilan upang sumigaw ito sa sakit. Agad napangitin si Kent sa aking dereksyon at nagmamadaling lumapit sa akin kaya agad akong umeskapo bitbit pa rin ang basket. Pagliko ko sa may unahan ay may nakita akong isang Ali Kaya agad kong binigay sa kanya ang paninda ko. "Ali! Ali! Sandali lang," bigkas ko. "
Chapter 70Lahat na kailangan kong malaman tungkol kay Regor ay tinatandaan ko. Agad kong binuksan muli ang aking laptop para hanapin ito kung saan ito namalagi. Mabilis gumalaw ang aking mga daliri upang malaman kung saan ito pumupunta hanggang nahanap ko ito sa isang junction ng black market. "Dito lang pala kita makikita, Regor," ngising bulong ko. Agad kong binago ang aking panglabas anyo. "Ngayon ay isang lalaki ang aking gagampanan," wika ko. Inayos ko ang aking mukha na isang maskara na hindi nila ito malalamang isang taong nakamaskara. Pati boses ko ay iniba ko din. Lahat na parte sa aking katawan ay iniba ko. Agad akong tumingin sa salamin upang makita kung ano ang aking hitsura. "Perfect!" tanging bigkas ko. Ag ng nakuntento na ako sa aking hitsura ay agad akong lumabas sa aking silid para umalis. Wala ako ng problema kung ganitong oras ako aalis dahil ang mga kapit-bahay ko maaga silang natutulog pagkatapos nanyari kaninang hapon. Pati ang pamamaraan kong paglakad ay
Chapter 71Habang papalapit ako sa entablado, naramdaman ko ang matinding tensyon sa hangin. Lahat ng mata ay nakatutok sa akin—mga mata ng mga bidder, ng mga tauhan ni Regor, at pati na rin ang mga tao na hindi ko kilala. Walang nakakalam na hindi ako tunay na lalaki. Isa akong assassin na nagtatago sa ilalim ng maskara. Hindi nila alam na sa bawat hakbang ko, ang buhay nila ay nakasalalay na sa isang iglap.Pumunta ako diretso kay Ella. Ang mga mata niyang puno ng takot ay nagbigay ng dagdag na galit sa puso ko. Hindi ko siya hahayaan sa mga kamay ng mga hayop na nag-aabang. Tumayo ako sa harap niya at malumanay, ngunit matalim ang boses ko, "Ella, kung gusto mong makaligtas, sumama ka sa akin."Hindi siya agad sumagot, pero nakita ko sa mga mata niya ang isang pagkabigo—pero sa isang sulyap, nakita ko rin ang pag-asa. Hindi siya tanga. Alam niyang wala nang ibang makakagawa ng mga hakbang na magdadala sa kanya sa kaligtasan kundi ako.Sa isang saglit, narinig ko ang sigaw mula sa l
Chapter 72 Ang tunog ng mga putok ng baril at ang malalakas na pagsabog ay patuloy na umuugong sa paligid ko. Ngunit sa kabila ng lahat ng ingay at gulo, ako ay tahimik. Walang takot. Walang alinlangan. Kahit mag-isa ako, kaya ko silang patumbahin lahat. Hindi ko na kailangang mag-isip ng matagal. Ang mga kalaban ko ngayon ay hindi alam na ang pinakamalupit na kalaban na hahanapin nila ay hindi sila. Ako yun. Ako ang ghost na hindi nila kayang abutin. Bawat galaw ko ay mabilis, maingat, at siguradong magtatapos sa kanilang pagkatalo. Sa madilim na sulok ng lugar, naramdaman ko ang bawat paghinga ko—malalim at kontrolado. Pinatagal ko ng konti, tinitimbang ang sitwasyon. Ang mga kalaban ay nagkakalat sa buong paligid, nag-aabang kung saan ako lilitaw. Pero hindi nila ako matutukoy. Alam ko kung paano magtago, kung paano gamitin ang dilim at katahimikan sa aking pabor. Isang lalaki ang sumulpot mula sa likod ng isang pader, nakatayo, nakatutok sa direksyon ko. Hindi ako nag-abal
Chapter 73 Hindi na ako nag-aksaya ng oras. Mabilis ang mga hakbang ko habang tinatahak ko ang madilim na pasilyo. Sa bawat hakbang ko, alam ko na may mga mata na nakatingin, ngunit wala na akong pakialam. Lahat ng ito ay bahagi ng laro, at ngayon, tapos na ang laban. Si Regor ay hindi na muling babangon, at ako, ako’y magpapatuloy. Binilisan ko ang bawat galaw, hindi alintana ang mga palatandaan ng kaguluhan na iniwan ko sa likod. Ang mga pader, mga kanto, at mga kuwarto ng gusali—lahat ng iyon ay hindi ko na binigyan ng pansin. Labanan ko na lang ang oras at ang mga pagkakamali ng aking nakaraan. Pagdating ko sa silid kung saan ko itinago si Ella, nandoon siya, nakatayo at tinitingnan ako nang may pagka-nerbyos sa mga mata. Hindi ko alam kung anong damdamin ang nagpapalakas sa kanya—takot ba o pag-aalala sa ating susunod na hakbang? Hindi ko na siya pinansin. Ang kailangan ko lang ay matapos na ang lahat ng ito at makalabas kami ng buhay. “Tara,” utos ko sa kanya, hindi na n
Chapter 74 Nakita ko si Ella na nagmamasid sa paligid, at alam ko na maraming tanong sa utak niya. Ngunit hindi ko ito pinansin. Hindi ko alam kung anong plano ko pagkatapos ng gabing ito, pero alam ko na hindi kami pwedeng magtagal dito. Kailangan namin maalis agad. Walang puwang para mag-alinlangan. Nagpatuloy ako sa paghahanda ng sasakyan. Ang mga kalsada ay tahimik, at ang dilim ay kumakalat sa paligid. Sa bawat galaw ko, alam kong ang bawat segundo ay mahalaga. 'Wala nang oras,' usal ko sa aking isipan. Habang naghanap ako ng masasakyan, hindi ko iniiwasan ang mga tanong ni Ella. Alam ko, gusto niyang malaman kung anong ang susunod kong gawain, pero hindi ko pa kayang sabihin sa kanya lahat ng nangyari. Masyado pang magulo ang sitwasyon. "Doon tayo! Tara na, bilisan mo," sabi ko. Habang naglalakad kami, ang bawat tunog ng mga yapak namin ay parang gumugulo sa katahimikan ng paligid. Wala na akong pakialam kung may makakita sa amin. Ang tanging iniisip ko na lang, ma
Chapter 104 Ang katawan ng lalaking iniiwasan ko ay tumagilid sa sahig, sumabog ang dugo mula sa kanyang leeg habang nangingisay ito. Ang masakit na tanawin ay hindi ko pinansin. Sa halip, nakatutok ang aking mata sa kanyang mga mata—puno ng pagkatakot at walang kasiguraduhan. Hindi ko kilala ang taong ito, ngunit alam ko na may isa pang layer ng panganib na nakatago sa ilalim ng lahat ng ito. “Hindi ka pa tapos,” mahinang boses nito habang dumudugo ang leeg. “Ang tunay na laban... hindi dito natatapos.” Habang siya'y patuloy na humihinga ng mahirap, nagtaas siya ng kamay na parang gustong magsabi ng higit pa. Tumigil ako sa paggalaw, hindi ko alam kung ano ang aasahan ko mula sa kanya. Minsan, sa mga pagkakataong tulad nito, may mga huling salita ang kalaban na nagsisilbing babala. “Sinong nagpapadala sa'yo?” tanong ko, ang tono ko’y malamig at matalim. Ang mata ng lalaki ay naglaho sa dilim ng warehouse, ngunit bago pa man siya tuluyang mawalan ng malay, umabot siya ng isang ma
Chapter 103 Hindi ko na sila binigyan pa ng pagkakataon, agad akong huminto at kinuha ang basuka sa aking sasakyan saka hinarap ko sila na nakatutok ang kinuha kung basuka. Walang alinlangang pinutok ko sa kanila ng tatlong boses dahilan upang sumabog ang sasakyan ng kalaban. Agad akong bumalik pumasok sa loob ng kotse. Napalingon ako sa likuran ng upuan,walang alinlangang dinampot ko ang aking maskara saka sinuot at pinatakbo paalis sa lugar. Habang patuloy ang papatakbo ko ah ang hangin sa paligid ay mabigat, puno ng alikabok at usok mula sa mga pagsabog. Hanggang makarating ako sa warehouse ng kalaban. Agad kong binangga ang gate nito diretso-diretso sa loob ng warehouse kung saan ang ibang mga kalaban. Nagpapalitan kami ng putok, bawat kalabit sa aking baril ay siyang kinalagas ng mga kalaban. Hanggang nag-abot kami ni Victor ang pinuno nila. Agad kaming naglaban. Bawat suntok, sipa ay malakas ko itong sinalubong at ibinalik sa kanyan. Dahil sa aking galit ay agad k
Chapter 102 Hindi ko na kayang pigilan ang galit na bumabalot sa aking katawan. Ang mga kalaban na tumangka sa aming pamilya ay nagmistulang mga anino—mga walang saysay na kalaban na hindi nakakita ng tamang oras at lugar. Ngunit sa bawat hakbang ko, bawat desisyon, ramdam ko ang bigat ng mga susunod na hakbang. Habang pinagmamasdan ko si Kent, na ang mga mata ay puno ng pagkabigla at pang-unawa, alam ko na ang lahat ng ito ay hindi natatapos dito. Hindi pa tapos ang laban. Ang mga kalaban na ito ay bahagi lamang ng isang mas malaking laro, isang laro kung saan ang buhay ng pamilya ko ang taya. “Hubby,” sinabi ko habang pinipigilan ang sarili ko na magpakita ng emosyon, “hindi nila alam kung sino tayo. Hindi nila alam kung gaano kita pinoprotektahan. Hindi ko sila papayagang manakit pa sa atin, lalo na ang aking mga anak. Gagawin ko lahat para maging ligtas kayo,” dagdag kong sabi. Hindi siya sumagot agad, ngunit naramdaman ko ang tensyon sa kanyang katawan. Alam niyang may m
Chapter 101Ang akala ko ay hindi na ako babalik bilang isang assassin. Matapos ang lahat ng nangyari, ang pagiging magulang, at ang buhay ng simpleng pamilya—akala ko ay natutunan ko na ang kaligayahan at ang pagpapahalaga sa mga maliliit na sandali. Ngunit ang tadhana, tulad ng dati, ay may ibang plano.Isang gabing malamig, habang kami ni wifey Kent ay nag-aalaga sa mga anak namin sa kwarto, narinig ko ang isang hindi kanais-nais na tunog—ang mga yabag ng mga paa sa labas ng bahay. Tumigil kami ni Kent, nagkatinginan, at agad kong naramdaman ang matalim na pakiramdam ng panganib na unti-unting bumabalot sa amin.“Hubby, may narinig ka ba?” tanong ko, ang mga mata ko ay nakakapit sa pintuan ng kwarto, puno ng alerto.Tumayo si Kent, ngunit bago siya makapagsalita, isang malakas na kalabog ang nagpagising sa amin. Kasunod nito, ang sigaw ng isang babae—si Mia, ang aming katulong, na narinig ko mula sa ibaba ng hagdan.Bago pa man makagalaw si Kent, hindi ko na napigilan ang sarili ko
Chapter 100Pagkatapos ng unang kaarawan ng triplets, naging masaya kaming lahat. Ang aming bahay ay puno ng mga ngiti, tawanan, at malalambing na sandali. Hindi ko na kayang isa-isahin ang lahat ng magagandang nangyari, ngunit sa mga simpleng detalye, mas nakikita ko kung paano nabuo ang aming pamilya—sa bawat hirap, saya, at pagmamahalan.Habang ang mga triplets ay patuloy na lumalaki, mas naging abala kami sa pag-aalaga sa kanila. Ang mga maliliit na hakbang ng kanilang paglaki ay puno ng pagmumuni-muni sa aming mga magulang. Sa bawat ngiti at tunog ng kanilang mga hininga, nararamdaman namin na ang bawat sakripisyo ay may kabuntot na hindi matatawarang kaligayahan.Isang linggo pagkatapos ng birthday party, nagtakda kami ni Kent ng isang araw ng "family bonding". Nais naming mapanatili ang espesyal na koneksyon namin bilang mag-asawa at pamilya, kaya't nagplano kami ng isang simpleng lakad sa isang park. Hindi na namin inisip ang mga malalaking handaan o kahit anong kalakihang sel
Chapter 99Matapos ang masaya at makulay na birthday party ng mga triplets, hindi pa rin naaalis ang ngiti sa labi ko. Ang buong mansyon ay puno ng saya, pagmamahal, at kaligayahan. Lahat ng tao ay nagtipon upang magdiwang at makita ang tatlong bagong miyembro ng aming pamilya. Ang mga kaibigan ko—mga baliw ko na mga kaibigan—ay nagbigay ng kasiyahan at kalokohan, at pati na rin si Kent na tila hindi mapigilan ang tuwa dahil sa pagpapalawak ng aming pamilya.Nang matapos ang party at nagsi-uwian na ang mga bisita, kami ni Kent ay nagtakda ng ilang sandali ng katahimikan sa aming kwarto. Hindi ko pa rin matanggap na tatlo na ang anak namin. Ang aming triplets—si Steven, Stanly, at Princess Luna—ay malusog at maayos. Ang bawat araw ay puno ng mga bagong pagsubok, ngunit hindi ko nararamdaman na mag-isa ako. Laging nandiyan si Kent, at ang mga kaibigan ko ay patuloy na nagbibigay ng lakas at suporta.Habang tinatanaw ko ang tatlong crib na puno ng maliliit na sanggol, nakaramdam ako ng l
Chapter 98.Napabuntong hininga ako. "Luna, hindi ba’t medyo overkill na to?" tanong ko, sabay tawa. "Puwede bang hindi na tayong magbihis na parang galing sa digmaan?"Wala namang pakialam si Luna. "Hindi ba’t magaan lang ito? Ito na ang modernong world of parenting!"Si Anastasia, na karaniwang tahimik pero laging may mga kakaibang ideya, ay nagbigay ng maliit na kahon na may kasamang maraming tiny knives at mga swords. "Para sa mga bata, in case may mga intruders na dumating. Kakailanganin nila ang defense skills mula sa batang edad!""Ano na nga ba to?" tanong ko na lang habang binabalewala ko na ang kakaibang mga regalo nila. Kung ito lang ang mga kalokohang dala nila, sigurado akong magiging saksi kami sa isang magulo at komedya na pagsasama.Si Kent, na hindi rin makapaniwala sa mga nangyayari, ay tinitingnan ang mga kaibigan ko, tawang-tawa. "Mga baliw talaga kayo," sabi niya.Naglakad-lakad si Rose at nagdala ng mga custom-made baby diapers na may mga hidden compartments. "Pa
Chapter 96Nang magpatuloy ang kasiyahan sa kaarawan ng mga triplets, ang mga kaibigan ko—na kilala ko sa kanilang mga hindi pangkaraniwang mga hilig—ay hindi ko inaasahang darating. Akala ko hindi sila dadalo, at kung tutuusin, mas gusto ko pang hindi sila dumaan. Pero tulad ng dati, hindi ko kayang pigilan ang kanilang mga kapangahasan, at minsan pa, lumabas ang kanilang mga kabaliwan sa isang napaka-historikal na araw sa buhay ng pamilya namin.Habang abala ang lahat sa masaya at tahimik na selebrasyon, narinig namin ang tunog ng sasakyan na dumating sa driveway ng mansyon. Sa unang tingin, wala akong pakialam, ngunit nang bumukas ang pinto, at lumabas ang mga kaibigan ko, hindi ko maiwasang mapakunot ang noo ko."Hala, ito na naman sila!" bulong ko sa sarili ko, sabay tingin kay Kent.Ang mga kaibigan ko—si Luna, Angel, Rose, Anastasia, at Tanya—ay nakatayo sa pintuan na parang mga sundalo na galing sa digmaan. Ang kanilang mga kasuotan ay tila mga military fatigues na may mga bak
Chapter 96Hindi ko inaasahan na ang araw na puno ng kasiyahan at pagdiriwang para sa kaarawan ng mga triplets ay magiging kasing gulo ng mga sandaling iyon. Habang tinitingnan ko ang mga regalo para sa mga bata, nakaramdam ako ng kakaibang tensyon nang makita ko ang mga relo na ipinadala ng mga ninang nila. Nakatagilid ang aking ulo habang binuksan ni Kent ang isang kahon at nagsimulang ilabas ang mga relo—pero hindi ordinaryong mga relo ang mga ito. Lahat ng relo ay may mga intricately designed na mekanismo, at mula sa mga detalye, agad kong napansin na may mga hidden compartments sila; hindi ko maiwasang magtaka kung bakit kailangang maging ganoon. Isang relo na ang mga straps ay gawa sa matibay na tela, na tila kayang mag-imbak ng mga piraso ng metal, ang isa pa ay may engraved na mga inscription na mukhang may kinalaman sa military codes. Nang makita ko iyon, napasimangot ako—alam ko na kung kanino galing ang mga regalong iyon: sa aking mga kaibigan na hindi mapigilan ang pagbibi