(ARIELLE’S POV)Alam ko na ang gagawin ko ay mali, dahil kontra ito sa prinsipyo ko, pero hindi ko mapigilan ang aking sarili. Gumalaw ng kusa ang mga kamay ko habang tinatype ko ang password. Sinabi ni Jared sa may sasakyan na ang password ay pangalan ko, tama? Well, oras na para malaman.Tinype ko ang pangalan ko, at nagulat ako, dahil nabuksan ang phone. Pinindot ko ang message box, at nakita ko ang message ni Sofia.“Hoy, tapos ka na ba maligo?”“Puwede mo ba ako samahan kapag tapos ka na?”“Bakit hindi ka sumasagot? Gising ba si Arielle?”“Hindi mo ba ako pinapansin?”“Jared!!!!”“Hindi ako makatulog. Bumaba ka, lumabas tayo at panoorin ang mga bituwin, tulad noong ginagawa natin noong teenagers pa tayo.”“Nangako ka sa hardin ng ospital na mag stargazing tayo, naalala mo?”Galit ko na minute ang phone at inilagay ito muli sa couch. Gaano ba kawalanghiya si Sofia? dapat tulog na siya, at hindi tinetext ang lalakeng may asawa na para mag stargaze kasama siya.Bumalik ako
(ARIELLE’S POV)Naramdaman ko na naging tense ang katawan ni Jared sa tabi ko, nanigas ang mga bisig niya. Alam ko na may sinabi ko na hindi ko mababawi. Ang tanong ay, paano siyang sasagot?“Oh, baka aksidente ko na nagamit ang shampoo mo,” sambit ni Jared, sinusubukan na walang emosyon ang dating niya.Nakaramdam ako ng sakit sa dibdib ko. Laging masakit kapag nagsisinungaling si Jared sa akin, at mas nasasaktan ako dahil alam ko na nagsisinungaling siya sa akin.Ang halimuyak ng shampoo ay vanilla, pero hindi ako gumagamit ng vanilla shampoo. Lavender ang gamit ko. Ang halimuyak na iyon ay walang ibang pagmumulan kung hindi si Sofia. Marahil nakuha niya ito ng sumandal siya sa kanyang balikat.“May problema ba, Arielle?” sambit ni Jared. Mahina ang boses niya.Anong masasabi ko? Ano pa ba ang dapat ko sabihin? Halos naririnig ko ang boses niya sa isip ko kapag naglakas loob ako na itanong. Mahinang pagmamakaawa, umisip siya ng palusot—kahit ano maliban sa katotohanan. Pagod na
(ARIELLE’S POV)Natapos ang trabaho, at naghihintay na sa labas ng restaurant si Jared para ihatid ako pauwi.“Ang Mr. Perfect mo ay nandito na,” anunsiyo ni Rebecca, nakasilip ang ulo niya sa pinto ng opisina ko.“Umalis ka na, Rebecca,” sagot ko habang nakangiti.“Sige, sige,” natawa si Rebecca at umalis.Nagmamadali akong nag-impake ng gamit dahil ayaw ko paghintayin sa labas si Jared. Habang naglalakad palabas, nakita ko siyang nakasandal sa sasakyan niya, hinihintay ako.“At kumusta ang trabaho ngayon, Mrs. Smith?” tanong niya, sa oras na nakalapit ako sa kanya.“Hectic pa din tulad ng dati.”“Hindi ka naman titig kapag sinabi ko, hindi ba?” biro niya habang kinukuha ang handbag ko.“Hindi sa mundong ito,” sagot ko. Ang trabaho ko ay buhay ko, at hindi ko maisip ang buhay ng wala ito.“Heto, hayaan mo akong tulungan ka na sumakay,” sambit niya, nakaabot ang kamay niya. Kinuha ko ito at naupo sa driver’s seat.Naupo si Jared sa tabi ko, isinuot niya ang seatbelt niya. In
(ARIELLE’S POV)Galit akong pumasok sa bahay, at nakaupo so Sofia sa living room at nanonood ng reality show sa TV.Tinitigan niya ako sandali bago ibinalik ang atensyon sa TV. Kung gusto niya maglaro at hindi ako pansinin, gusto ko rin iyon gawin. Nagpatuloy ako sa hindi pagbibigay ng pansin sa kanya, habang paakyat ako ng hagdan. Aakyat na sana ako ng marinig ko siyang sabihin bigla, “Jared!”Tumigil ako sa pag-akyat at tumalikod para harapin sila. Kakapasok lang ni Jared sa living room at tumayo siya mula sa couch para lumapit at yumakap sa kanya.“Namiss kita. Okay ka lang ba? Stressed ka ba?” sambit niya, ang mga kamay niya ay humahawak sa buong katawan niya.Hindi kumilos si Jared. Ang boses niya ay matalas, parang utos. “Tumigil ka, Sofia. Ingat ka sa mga kilos mo.”Pero ang hindi niya pagkilos ay pinalala ang sitwasyon—hindi niya itinutulak palayo si Sofia. Hindi rin niya ito tinatanggihan. Sumama ang pakiramdam ko.Nakakadiri ito at nakakasakal. Nagkatinginan kami ni Ja
(ARIELLE’S POV)Hanga!Iyon ang naramdaman ko ng dumating kami ni Jared sa hotel. Habang nakatingin ako mula sa loob ng sasakyan, hindi ko mapigilan na mapahinga ng malalim. Ang building ay literal na kumikislap sa dashboard light na nagpapailaw nito.Natawa si Jared ng patayin niya ang makina ng sasakyan. Bumaba siya at binuksan ang pinto para sa akin. Tinanggap ko ang kamay na inabot niya bilang suporta noong bumaba ako.Hindi ko mapigilan habang tinitignan ko ang mga detalye ng paligid ng hotel ng maayos. Ang gusali ay mataas, mainaw ito at kumikislap ang salamin. Ang entrance ay malawak na arko, may dekrasyon ng kumikintab na fountains at metikulosong maintained na mga flower lawns. Overall, ang labas ng hotel ay sinasabi kung gaano ito kayaman at kasopistikada.“Hindi… hindi ko alam na pagmamayari ng pamilya ninyo ang hotel na ito,” nautal ako, hindi ko mapigilan ang gulat ko.“Point of correction, nasa ilalim ito ng Smiths corporation, pero akin ito,” sambit ni Jared, may k
(ARIELLE’S POV)Bumalik si Jared dala ang mga bag namin, at dinala niya ito sa aparador. “Hindi ko gusto na makita kang stressed,” sambit niya, lumapit siya sa akin.“Huwag mo sabihin na dinala mo ako dito na maging tamad,” sambit ko, nagkukunwari akong nakasimangot.“Dinala kita dito para ispoil kita ng sobra,” sagot niya.“Umm… parang bagay iyon na gusto kong gawin,” sambit ko, nakangiti ng malapad.“Mabuti,” sambit ni Jared, umatras siya ng kaunti. “Ilalabas ko na ang mga gamit natin mula sa bag, at pagkatapos, tutungo tayo sa spa ng hotel para sa massage session. Hectic ang linggong ito para sa iyo, at ang massage ang pinakakailangan mo para marelax ang mga muscle mo.”“Planado mo na ang lahat, ano?” tanong ko, natuwa sa pagiging thoughtful niya.“Hindi kita isasama dito kung hindi. Ilalabas ko na ang mga gamit natin ngayon,” kumindat siya sa akin at naglakad pabalik sa aparador.Noong tumalikod si Jared sa akin, ang mga mata ko ay nakatutok sa mga muscle niya sa ilalim ng
(ARIELLE’S POV)May naramdaman akong umangat mula sa sikmura ko matapos umalis si Jared, dahilan para mawalan ako ng gana. Anong notification kaya ang dumating sa phone niya para magbago ang ekspresyon niya sa loob ng ilang segundo? Napaisip ako.Tumalikod ako at iniangat ang leeg ko sa direksyon niyang pinuntahan, umaasa na makita siya, pero wala akong nakita. Panandalian ko na inisip na sundan siya at panoorin, pero kinontra ko din ito. Mas pipiliin ko siyang hintayin at magtanong kung tungkol saan ang notification na natanggap niya. Kaya naghintay ako.“Pasensiya na, hindi ko sinasadya na lumayo ng matagal,” narinig ko ang boses ni Jared ng samahan niya ako. At pagkatapos, tinignan niya ang pagkain ko at ako. “Tumigil ka sa pagkain?”“Inaasahan mo ba na kakain pa din ako matapos ko makita ang naiinis mong itsura ng tignan mo ang notification sa phone mo, hindi ba?” tanong ko, hindi ako natutuwa.“Hindi naman ito seryoso. Tara na, kumain na tayo ulit,” sambit niya, ayaw na niya
(JARED’S POV)“Jared, nasaan ka ba? Kakatawag lang sa akin ni Sofia. Nagdurusa siya, masakit ang tiyan niya…”Nanigas ako sa mga salita ng nanay ko, kinilabutan ako. Hindi ko napagtanto na napasagot na lang ako. “Ano?”“Kailangan mo umalis kung nasaan ka man, at kung anuman ang ginagawa mo, umuwi ka na! Wala dapat mangyari—”Iyon lang ang narinig ko ng ibaba ko ang tawag. Agad akong nataranta, habang nagkukumahog akong kunin ang mga damit ko sa sahig.“Anong problema?” narinig ko ang boses ni Arielle mula sa likod ko. Hindi ko napansin kung kailan siyan bumangon mula sa kama. Ang isip ko ay mabilis, napuno ng mga worst-case scenarios.“Natatakot ako sa ginagawa mo. Anong nangyari? Sinong nasa phone?” nagulo muli ang mga iniisip ko sa boses ni Arielle. Sa pagkakataong ito, nakatayo na siya sa harap ko, puno ng pag-aalala ang mukha niya.Sinubukan ko na magsalita, pero halo-halo ang mga salita ko. “Sofia… nanay ko tumawag… nagdurusa siya. Masakit tiyan niya.”Nanlaki sa gulat ang
(ARIELLE’S POV)Ang restaurant ko, ang A and M, na initials para sa Arielle at Maverick, ay nagbukas na sawakas ang mga pinto para sa publiko noong nakaraang araw, at ngayon, para maghost ng meeting sa potensyal na mga shareholders ng restaurant ko. Ang sagot nila at turnout ay overwhelming, at nasabik akong pag-usapan ang hinaharap ng business ko sa mga indibidwal na interesado.Marami sa kanila ang dumating, at ang iba ay papunta na. Hindi magsisimula ang meeting ng wala sila, at bukod pa doon, hindi pa oras ng meeting, kaya worth it ang paghihintay.Ang entrance ay bumukas, at alam ko na isa ito sa mga interesadong indibidwal na papasok, kaya inihanda ko ang sarili ko at ngumiti, handa na iwelcome ang kahit na sino ng nakangiti, tulad ng ginawa ko sa iba.Pumasok ang pigura sa loob, at nanghina ang ngiti ko. Nanigas ako, nanlaki ang mga mata ko at napanganga. Anong pambihirang nangyayari dito? Sambit ko sa isip ko, nakipagtitigan ako sa bagong dating.Hindi maaari! Jared?Kahi
(JARED’S POV)Tumunog ang phone ko, nabasag ang katahimikan sa aking opisina. Sinulyapan ko ang screen at nakita ang pangalan ng imbestigador ko.“Sabihin mo,” sagot ko. “May update ka na?”“Oo,” sagot niya at nag-alinlangan siya“Sige,” udyok ko.“Sa kasamaang palad, hindi ko siya masundan hanggang sa bahay. Napansin niya na sinusundan ko siya at gumawa siya ng paraan para hindi ko siya mahabol.”Sumarado ng mahigpit ang panga ko at humigpit ang kapit sa phone. “Puro palusot na lang ba ang mabibigay mo?” galit ko na sinabi.“Kumalma ka, sir. Pakiusap, makinig ka sa akin,” makaawa niya.Huminga ako ng malalim, pinilit ko ang sarili ko na manatiling tahimik at hayaan siyang magpatuloy.“Hindi ko siya nagawang sundan sa kanyang bahay tulad ng plano ko kahapon, pero nagawa ko na makuha ang address ng restaurant niya.”“Restaurant niya?” inulit ko, naging interesado ako.“Oo, mayroon siyang building restaurant, at sa isang linggo ito magbubukas.”Naupo ako ng diretso ngayon. “I
(ARIELLE’S POV)Matapos magmaneho pa, itinigil ko ang sasakyan sa isang lugar na maikukunsidera ko na ligtas at sinubukas na maghabol ng hininga. Nanginig ako ng hindi makontrol ang kamay ko sa manibela, habang ang puso ko ay malakas ang tibok na parang lalabas ng dibdib ko.Sinubukan ko kumalma, kung hindi, hindi ako makakapagmaneho pauwi. Huminga ako ng malalim at mabagal, sinubukan ko na ayusin ang aking sarili. Nagpanic ako, pero isinantabi ko ang nararamdaman ko. Hindi ako puwede magpanic attack, hindi, hindi dito.Makalipas ang ilang minuto, naging normal ng unti-unti ang tibok ng puso ko, at naging steady ang aking kamay. Dahil kuntento na ako na puwede na akong magmaneho ulit, sinindihan ko muli ang makina ng sasakyan, nagmaneho ako pauwi, alerto na ang aking senses.Habang nagmamaneho, lalo akong nabalisa, habang sinusubukan ko alamin kung bakit ako susundan ng kahit na sino. Hindi ko ito maintindihan, at patingin tingin ako pa din ako sa salamin para masiguro na wala na a
(ARIELLE’S POV)Nakabalik ako sawakas sa bahay, pagod pero fulfilled. Ang nanay ko at anak ay naghihintay na sa sitting room, at yumakap sila sa akin habang ipinapakita ang tuwa ng pumasok ako.“Nakita namin ang balita!” sambit ni Maverick, tumalon siya sa akin. “Sikat ka na ngayon, Mama.”“Congrats, darling ko. Sobrang proud ako sa iyo,” sambit ng aking nanay.Ngumiti ako, masaya rin dahil masaya sila. “Salamat.”Naglakad ako patungo sa couch at naupo kaming lahat at ikinuwento ko sa kanila na mga nasasabik kung anong nangyari sa araw ko. Pero siyempre, siniguro ko na hindi kasama ang aksidente at engkuwentro kay Sofia, para hindi sila mataranta.Pagkatapos ko magkuwento, nagpaalam ako dahil gusto ko na hubarin ang damit ko at accessories sa aking katawan. “Pasensiya na sa inyong dalawa, sambit ko,” tumayo ako. “Kailangan ko maligo at magpahinga ng kaunti.”“Malapit na maging handa ang dinner,” paalala ng nanay ko.Tumango ako, nagpapasalamat sa kaunting pahinga. Sa oras na na
(ARIELLE’S POV)Unang araw ko simula ng makauwi ako, at nakaramdam ako ng sabik at kaba. Ngayon, bibisita ako sa restaurant site ko at dadalo sa isang mahalagang meeting kasama ang mga delegates mulas a Paradiso Culinary Academy—ang alma mater ko—para sa ambassador endorsement na nagpakahirap ako para masigurong makuha.Pagkakataon ito para hubugin ang culinary world sa paraan na ninanais ko sa mga panahon ng mahahabang taon sa Italy.Nasabik ako habang iniisip ko ang mga benepisyo na kaakibat ng posisyon—mamahaling sasakyan, fully funded insurance, malaking sahod na magpapayaman sa akin. Napakaganda ng mga benepisyo.Pero ang pinakaninanais ko ay ang mag-iwan ng marka sa menu ng Paradiso, sa pagkakakilanlan nito, sa kanilang mga patron. Ito ang entablado ko, at handa na akong angkinin ito.Isinuot ko ang aking itim na dress, ang fabric ay nakakapit sa lahat ng mga tamang lugar. Simple, elegante. Walang makeup para mahighlight ang itsura ko at mabilis na pagpapa unat ng buhok ko,
(JARED’S POV)Kumurap ako at tinignan muli ang headline, sinisiguro na hindi mali ang nabasa ko. Pero hindi nawala ang mga salita. Nandoon sila, nakasulat pa din.Pagkatapos ay napalunok ako ng madiin, pinilit ko ang sarili ko na tumingin pababa, at nahirapan akong huminga. Siya nga. Si Arielle.Ang parehong babae sa airport.Ang parehong babae sa sasakyan ni Ashley. Kaya pala naaakit ako sa sasakyan kanina.Paano ako naging ganito kabulag?Dalawang beses, makalipas lang ang ilang araw. Sa airport, kung saan naramdaman ko ang kakaibang hatak sa akin pero isinawalangbahala ko. Sa sasakyan, noong sinubukan ko siyang makita, pero naglaho siya bago ko siya tunay na masulyapan. Sa parehong beses, hinayaan ko siyang makaalis.Pagkatapos, tinamaan ako ng napagtanto ko na parang tone-toneladang mga simento, nadurog ang puso ko. Paano ako nagagawang biruin ng tadhana ng ganito?Hindi ko naisip na makikita ko siya ulit. Pero heto siya.Tinitigan ko ang litrato, mabilis ang tibok ng akin
(JARED’S POV)Babad ako sa trabaho ng marinig ko ang ingay ng phone ko sa katahimikan, hinatak ako nito mula sa aking focus.Ok, anong nangyari ngayon? Kailan ba siya titigil sa pag likha ng gulo? Bumuntong hininga ako at pinigil ang galit ko habang nakikinig ako sa pag-iyak niya mula sa kabilang side ng phone. Nakatira siya sa ilalim ng bahay ko; ang kaligtasan niya ay hindi ko maisawalangbahala. Ngayon alam ko na na karma ko ito. Pinatay ko ang laptop ko, kinuha ang sasakyan, at umalis.Habang nagmamaneho ako, tahimik akong nagdarasal na sana ang aksidente ay hindi kasing tindi ng kanyang paglalarawan sa phone.Habang malapit na ako doon, tumigil ako sa stop light. Kinakain ako ng inis habang tinatapik ko ang manibela, hinihintay ito na magbago. Nalipat ang tingin ko at napunta sa pagsuri sa mga sasakyan sa paligid. Dito ko napansin ang grey Audi sa tabi ko.Hindi ito bibihirang modelo, pero mukhang pamilyar ito.May naramdaman ako sa loob ko—sasakyan ni Ashley? Pero bakit ito
(SOFIA’S POV)Dumating ako sa “Elegance,” isang sikat na unisex fashion clothing shop kung saan mga mayayaman lamang ang bumibili. Dahil regular ako dito, maganda ang trato sa akin sa oras na pumasok ako sa female section ng shop para sa mga bagong dating.“Welcome back, Sofia,” sambit ni Jenna, ang sales manager, na lumapit habang nakangiti.“Hi, Jenna. Kakatapos ko lang tignan ang bagong mga dating,” sagot ko, sinusuri ang mga bagong dating na damit.“May mga magaganda kaming damit mula sa latest collection,” sambit niya, isinama ako sa designer section.Pagkatapos pumili ng ilang mga dress at sukatin ito, nakapagdesisyon ako sawakas. Sa checkout counter, tinotal ni Jenna ang mga binili ko.“Ang suma total ay $10,000,” anunsiyo niya.Inabot ko ang itim ko na card, at winithdraw niya ang halaga. Pagkatapos, naglabas ako ng mga perang papel at inabot sa kanya. “Heto, sa pagiging mabait na babae.”“Salamat. Paalam,” sambit niya.Tumango ako at naglakad palabas, dala ang mga sho
(JARED’S POV)Habang nahihirapan ako na manatiling gising at labanan si Sofia, nagsimula na lumipad ang isip ko sa parang panaginip na estado.At pagkatapos, tila ba may bumukas na pinto sa aking isip, nakita ko ang sarili ko sa ibang lugar—mainit, at malinawag na ilaw na iniimbitahan ako. Pakiramdam ko pamilyari to, bagay na matagal ng nawala pero hindi ako tumigil sa paghahanap.Nandoon si Arielle, nakatayo sa tabi ko, kumikinang ang mga mata niya, ang mga labi niya ay nakangiti ng mahinhin. Bumilis ang tibok ng puso ko ng makita siya. Totoo siya. Dito. Kasama ko.“Love,” bulong ko, nanginginig ang boses ko sa matinding halo ng saya at hindi makapaniwala.“Yes, Jared,” sagot niya, ang boses niya ay parang hele na nakalimutan ko na. Ang boses niya ay binalot ako, at panandalian, ang sakit sa puso ko ay naglaho.Nararamdaman ko ang bilis ng pintig sa tenga ko, naghahalo ang aking mga emosyon—sobrang saya ko na halos madurog ako. Nandito siya. Mahal pa din niya ako. At lahat ng si