“Well, he deserves it. And if he insult you again, I won’t hesitate to punch him again and again.”Napapikit ako nang mariin sa sinabi niya. Sobrang kulit talaga nitong si Arc. Daig niya pa ang isang paslit. Kahit papaano, marunong makinig ang isang bata e. Hindi katulad niya, hindi siya nag-iisip kung tama ba o mali ang ginagawa niya.“Arc, pwede ba huwag kang gumawa ng gulo? Kung mga salita lang naman, hindi ako nasasaktan doon.” Kasinungalingan ito. “Kaya huwag mo na silang patulan dahil gano’n din ang ginagawa ko.”S’yempre nasasaktan din ako sa mga salitang ibinabato sa akin. Pero para kumalma si Arc, kailangan kong magpanggap na hindi. Kasi kung nakikita niyang naaapektuhan ako, gagawa at gagawa siya ng paraan para gumanti.He sighed. “I can’t promise that. Are you expecting me to just listen while they're insulting you?”“You don’t have to listen, Arc. You have to ignore them. Dahil alam nilang naaapektuhan ka kapag ako ang usapan kaya gagamitin nila iyon bilang kahinaan mo.”“
Para akong nahihilo sa mga sinasabi ni Leo. Hindi ko maintindihan kung saan nanggagaling itong mga kalokohan na pinagsasabi niya. Baliw na siya. Sobrang desperado na siya kaya kung ano-ano ang iniimbento niyang kwento. Orion Phoenix Organization? May gano’n ba talaga? At kung mayroon nga, myembro ba talaga si Arc ng grupong ‘yon? At kung oo, totoo bang pumapatay siya?Hindi ako makapaniwala. Hindi ko gustong paniwalaan. Ayaw kong maniwala kay Leo. Wala naman siyang maipakitang ebidensya na totoo ang sinasabi niya. Kaya may chance na niloloko niya lang ako. Hindi malabong pinapaikot niya lang ako dahil gusto niyang gantihan si Arc.“Iyon na ba ang lahat ng sasabihin mo?” tanong ko.Bumuntonghininga siya. “Alam kong hindi ka naniniwala pero subukan mo siyang tanungin.”Tumunog ang phone ko at nakita ko ang pangalan ni Arc sa screen. Hindi ko iyon sinagot. Pero nang muli itong tumunog ay napilitan akong sagutin ang tawag.“Hey, baby. Where are you? Did you eat your lunch already?” he
“She was shot...because of me.”Tinitigan ko si Tito Rayven. Nakakuyom ang mga kamao niya. Nakabalot ng bandage ang braso niya at sa tingin ko ay tinamaan din siya. May dahilan ba kung bakita sinisisi niya ang sarili niya? May kinalaman ba siya dito? Pero kahit naman ako, gusto ko siyang sisihin sa nangyari. Siya ang kasama ni mama. Dapat pinrotektahan niya ang mama ko. Dapat hindi niya hinayaang masaktan siya. “This is all my fault. I put her into this mess.”Kumunot ang noo ko. “Anong ibig mong sabihin, tito?”“Dad, you have to fix yourself. Magpahinga ka na muna,” sabi naman ni Arc.Pinigilan ko si Arc sa paglapit kay Tito Rayven. May gusto pa akong itanong. Gusto kong malaman kung anong ibig niyang sabihin at kung bakit sinisisi niya ang sarili niya.“Tito Rayven, may kinalaman ka ba sa pagkabaril ni mama?” mariin kong tanong.Hinintay ko siyang sumagot pero hindi na siya nagsalita. “Lian, pwede mo siyang kausapin pagkatapos niyang magpahinga. Sa ngayon, kumalma muna tayong la
Hanggang saan ang kaya mong gawin para sa taong mahal mo? Ano-ano ang nga bagay na kaya mong tanggapin tungkol sa pagkatao niya? At kailan ba matutumbasan ng pagmamahal ang lahat ng masamang nakaraan ng taong mahal mo?Kagaya ng sinabi ni mama, kung mahal mo ang isang tao dapat handa kang tanggapin ang lahat ng tungkol sa kanya. Lahat ng katangian niya—pangit man o maganda ang mga iyon, dapat buong puso mong matatanggap.“Tito Rayver, gusto ko pong kumbinsihin si Arc na itigil na ang paghihiganti. Dahil katulad po ninyo, nag-aalala din po ako sa kanya nang sobra,” saad ko.Tumango si Tito Rayver sa sinabi ko. “Salamat, iha. Salamat sa pag-aalala mo sa anak ko.”Napalunok ako. Kanina ko pa iniisip ang sasabihin ko kay Tito Rayver. Buo na sa isip ko ang bawat salita pero baka mautal ako kapag sinabi ko na iyon. “Importante po siya sa akin. Mahal ko po si Arc,” pag-amin ko.Yumuko ako para hindi makita ang magiging reaksyon nilang dalawa. Sobrang nanlalamig ang mga kamay ko at nanunuyo
Noong mga bata pa tayo, paborito natin ang mga kwentong may masayang katapusan. Iyong nagkatuluyan ang dalawang bida sa huli at masayang nagsama hanggang dulo.Pero hindi iyon ang gusto ko. Hindi ko gustong magkaroon ng katapusan ang kwento namin ni Arc. Gusto kong maging masaya kami at wala nang katapusan. Happy lang walang ending. Dahil aanhin ko pa ang masayang kwento kung may hangganan naman?Anong halaga ng kasiyahan ngayon kung darating ang araw na malulungkot din pala kami?Tahimik dito sa rooftop kung nasaan kami ni Arc ngayon. Malalim na ang gabi kaya nagkikinangan na ang mga bituin sa langit. Nakaupo kami sa gilid at dinadama ang masarap na katahimikan. Nakasandal si Arc sa balikat ko at ako naman ang humahaplos sa buhok niya.Our fingers were intertwined and our hearts were beating in sync. Simula nang makilala ko siya, hindi siya nagkulang sa pagpapakita ng pagmamahal niya sa akin. Inaalagaan niya ako at iniintindi. Siya ang
WARNING: R18+It took him fifteen minutes to finish cooking our dinner. He cooked a sweet and sour chicken. Inilapag niya iyon sa harap ko nang may malaking ngiti. Mukhang proud na proud siya sa niluto niya. Sabagay, amoy pa lang ang nalalanghap ko, natatakam na ako. Hindi na ako nag-aksaya ng panahon at kinuha ko agad ang kutsara para tikman ang niluto niya.Pagkasubo ko pa lang ay tinaasan kaagad ako ng kilay ni Arc. Nginuya ko ang manok at malambot ito. Halos hindi ko na nga gaanong nginunguya ang karne e. Masarap ang luto niya. Nakatikim naman na ako ng ganito noon pero hindi ganito ang lasa. Hindi naman sa may favoritism ako. Pero mas masarap talaga itong luto niya. Paano ba ‘to? Halatang confident siya na masarap ang luto niya kaya ang laki ng ngisi niya ngayon. Siguradong-sigurado siya na makukuha niya ang premyo niya.“So, what can you say, miss?” he asked in a formal tone.“Hindi ko pa masyadong nalalasahan,”
TRIGGER WARNING!!Mabilis na lumipas ang tatlong araw. Siguro dahil masaya kami at magaan ang lahat ng pangyayari sa paligid. Ang unfair nga e, bakit kapag masaya ka ang bilis ng oras? Tapos kapag malungkot ka naman, napakabagal ng oras.Para bang ayaw ng tadhana na sumaya tayo nang matagal sa halio ay gusto nitong matagal tayong magdusa.Bumubuti pa lalo ang kalagayan ni mama. Hindi pa nga lang siya nakakalabas ng ospital dahil ayaw siyang payagan ni Tito Rayver. Gusto kasi ni tito na kapag natanggal na ang tahi niya ay saka siya uuwi. Sang-ayon din ako sa gano’n. Alam ko kasi na kapag umuwi na si mama ay hindi na naman siya magpapaawat sa trabaho. Kaya mabuti nang nandito siya.Kalalabas ko lang galing ng banyo dahil nagbihis ako. Nitong nakaraang tatlong araw kasi ay palagi kaming sabay mag-dinner ni Arc tapos hinahatid niya ako sa condo. Ang pumapalit sa akin sa pagbabantay kay mama ay si Tito Rayver.Dumating na si Tito Rayver kaya p'wede na akong umalis. “Mama, Tito Rayver, aa
TRIGGER WARNING!!Pagkatapos akong sapilitan na pinakain ni Leo ay iniwan niya ako ulit. Ilang oras ang hinintay ko at unti-unting lumamig ang paligid. Alam ko na kaagad na gabi na.Hindi man lang ako dinalaw ng antok. Nakatulala lang ako sa sahig habang pinakikinggan ang maliliit na ingay sa paligid. Napaangat lang ako ng tingin nang may marinig akong naglalakad papalapit sa akin. Nakita ko kaagad si Marianne.Iba na ang suot niyang damit. Siguro ay nakauwi na siya at bumalik na lang ulit ngayon. Walang emosyon ang mukha niya habang nakatingin sa akin. Pero ang mas nakakuha sa atensyon ko ay ang baril na hawak niya. “Hi, Lian. Naiinip ka na ba dito?” tanong niya.Hindi ako kumibo. Wala na nga akong sinabi pero nagalit na naman siya. Gamit ang dulo ng baril ay sinampal niya ako. Nalasahan ko kaagad ang dugo galing sa sugat ng labi ko.“Kapag tinatanong kita, sumagot ka!”S******p ko ang dugo ng labi ko at dinura sa paanan niya. Kanina pa ako nauubusan ng pasensya. Malakas lang naman a
Hello, readers! Ang novel na ito ay opisyal na pong natapos. First of all, gusto kong magpasalamat sa aking Editor sa pagbibigay ng opportunity na i-publish dito ang novel ko. Salamat po! Second, salamat po sa mga readers na sumuporta, nagbasa, nagbigay ng gems, at nagcomment! Sobrang na-a-appreciate ko po lahat. Maraming-maraming salamat po! Ito po ang unang novel na natapos ko dito sa Goodnovel at dahil po iyon sa inyong suporta. Salamat po sa pagsama sa journey nila Arc at Lian. Huwag kayong mag-alala, mag-pu-publish po ako ng susunod na novel dahil series po ito. Although, iba naman ang characters doon. Salamat po nang marami! Till the next story, this is not a goodbye.Yours truly,Eternalqueen
“I didn’t had sex with anyone last night. Umuwi ako dito sa condo. Whether you believe me or not, that's the whole truth. Now, I guess it’s your turn to explain.”Damn! I never imagined myself that I would do something crazy like this for her. Really, Arc? Explaining to a woman? Just to make sure that she won't misunderstood anything? “Tungkol sa nakita mo, si Leo ang humalik sa ‘kin. He confessed that he likes me. Ayaw ko namang ma-offend siya kaya sabi ko pag-iisipan ko.”“Reject him,” I said.I hate to admit this but I don't want another man pursuing her. I don't want to see her being touched and kissed by someone. It makes me...mad.Mabuti na lang at madali siyang kausap. Dahil kung hindi niya i-re-reject ang lalaking ‘yon, ako mismo ang maglalayo sa kanya. After our argument, I decided to cook for her. It was years ago when I learned my love language. It was act of service and physical touch with a little words of affirmation. I love to spoil the person that is special to me. M
I was so sure that I didn't want to see her again after that night. But even though the days passed by like a blur, she still bombarding my mind.Malaking pagkakamali para sa akin na hindi ko kinuha ang number niya. I didn't even ask her name! Hindi ko naman talaga ugaling tanungin ang pangalan ng mga babaeng nakakasama ko, pero pagdating sa kanya, parang gusto kong alamin pati ang address niya.I tried to find another girls after her but I just couldn't take her off my mind. Is she a witch? Did she bewitch me?Kailangan ko siyang alisin sa isip ko. Kailangan kong patunayan sa sarili ko na wala siyang epekto sa akin. But I just couldn't. The image of her underneath me kept on replaying in my mind. Her smell and her taste...damn! Hindi ko na ba talaga siya makikita?As embarrassing as it was, but I tried to go back to that bar where I first met her. But she never went there again. It was even worst than a Cinderella love story. At least sa kwentong ‘yon, may naiwang sapatos si Cindere
The music was banging in my ears and the lights were blinding my eyes but it didn’t bother me. I gulped the alcohol in my glass before I leaned on the steel bar and watched the people dancing.My attention was caught by a girl dancing in the middle of the crowd. She was swaying her hips throughout the beat of the music while raising her arms in the air. Her hair were moving against her slim body.I felt something ignited inside me. I tried to look away but all I could do was stare at her while my forehead knitted.Suddenly, she opened her eyes and caught my stares. The lights reflected in her eyes and she looked like a goddess of the dancefloor. I felt my member twitched. This is not good.I need to go to the comfort room and freshen up. But I didn't expect to see her outside. And when she suddenly approached me and touched my arm, my buddy became hard. Hindi ko alam ang nangyayari pero hinayaan ko siya. Sa tingin ko ay kinukulit siya ng lalaking kausap niya. “Siya ang ipinalit mo
“Your mom...is dead.”At such a young age, I became aware of the concept of death. The feeling of permanently losing a special someone. The feeling of being alive but half of you is lifeless. As a kid, I had so many questions in my mind. Questions that were increasing as time passed by. I had so many why’s and what ifs. But none of them had an answer. No one told me the answer and no one...made me understand why death isn’t something you can escape of.I was curious why someone had to die. As curious as why tears kept on falling from my eyes as I stared at the coffin in front of me. I glanced at the portrait of my mother. She was smiling. As if telling me that everything will be fine. “Arc, gusto mo bang silipin ang mommy mo?” tanong ni dad.Umiling ako. I don't want to see her cold and lifeless body inside that coffin. I don’t want to remember her face that way. Ang gusto kong huling imahe niya sa isip ko ay ang nasa portrait na nasa harapan ko.As a child, it was hard for me to a
NOTE: This is going to be the last chapter written in Lian’s POV. Thank you so much for joining the journey of their love story. I will publish the next parts in ARC'S POV so stay tuned!WARNING: R18+“Hey, look at me.”Umiling ako at mas itinago ang mukha ko. Pero bumangon siya kaya wala na akong magawa. Nakita ko ang multo ng ngiti sa labi niya na para bang natatawa siya sa itsura ko.“You really want to eat balut now?” he asked and I nodded. “Okay fine, let’s go out and look for it. Huwag ka nang umiyak.”Pinunasan niya ang luha sa mata ko bago ako tinulungang bumangon. Nagsuot lang ako ng blazer sa ibabaw ng pantulog ko dahil tinatamad na akong magbihis. Madilim sa loob ng bahay dahil tulog pa ang lahat ng tao. Tahimik kaming lumabas ng bahay at sumakay sa kotse niya. Nagmaneho si Arc palabas ng subdivision at nagsimulang maghanap ng balut sa highway. Nakasilip ako sa bintana para walang makalampas na tindahan sa akin.Inabot yata kami ng halos isang oras bago kami nakakita ng is
Isang oras na ang nakalipas pero hindi pa rin bumabalik si Arc. Nagugutom na ako pero dahil wala pa siya ay hindi muna ako kumain. Gusto kong sabay kami mag-dinner. At gusto ko siya ang magluto para sa akin.“Lian, doon ka na sa loob maghintay. Lumubog na ang araw kaya lalamig na dito sa labas,” sabi ni mama.Lumabas kasi ako ng bahay at dito ako sa harap ng pinto umupo habang naghihintay. Gusto ko kasing makita kaagad ang pagdating ni Arc. Naiinip lang din naman ako sa loob.Umiling ako. “Dito lang po ako. Hindi niya kasi sinasagot ang tawag ko e.”“Baka nagmamaneho siya kaya hindi niya sinasagot ang tawag mo. Sige na, pumasok na tayo sa loob.”Sumimangot ako bago tumayo. Papasok na sana kami ni mama nang matanaw ko ang pagpasok ng kotse ni Arc sa gate. Nanlaki ang mga mata ko at pagkahinto pa lang ng sasakyan ay tumakbo kaagad ako patungo sa kanya. “Arc!” tawag ko sa kanya pagkalabas niya ng sasakyan.Sinalubong niya kaagad ako nang nakakunot ang noo. “Don’t run. You’re pregnant s
I fell asleep in his car during the ride to his condo. Naramdaman ko ang paghinto ng sasakyan pero tinatamad akong dumilat. Narinig ko ang pagbukas at sara ng pinto bago binuksan ni Arc ang pinto sa tabi ko.“Baby, we’re here,” he whispered.Gumalaw ako para yumakap sa kanya. Inaantok na talaga ako kaya ayaw ko nang maglakad.“Do you want me to carry you?” he asked.Hindi ako kumibo. Mayamaya lang ay naramdaman kong para akong lumulutang. Iyon pala ay binuhat niya na ako paakyat sa condo niya. Pagdating sa kwarto ay marahan niya akong inilapag sa kama. Maingat niya ring tinanggal ang sandals ko at kinumutan ako. He kissed my forehead before he switched off the lights.“Goodnight,” he whispered.Kinabukasan ay nagising ako dahil parang bumabaliktad ang sikmura ko. Tumakbo kaagad ako papuntang banyo para doon sumuka. Nakakapit ako sa toilet bowl habang pilit na inilalabas ang laman ng tiyan ko. Pero hanggang duwal lang naman ang aking nagawa. Tumayo ako at naghilamos sa lababo para ma
“Hindi na ako makikipagkita sa inyo ni Arc. Pero handa akong pagbayaran ang mga kasalanan ko. Kung magsasampa kayo ng demanda, handa akong harapin ‘yon.”Umiling ako. “Para saan pa? Dalawang taon na ang lumipas. Siguro naman natuto ka na sa mga pagkakamali mo.”Ayaw ko nang ungkatin pa ang mga nangyari. Lahat kami ay nagmahal lang. Lahat naging biktima ng pag-ibig. Ang pagkakamali lang nila, masyado silang nagpabulag sa pagmamahal. Nagawa nilang manakit ng ibang tao dahil lang nagmamahal sila.“Ngayon naiintindihan ko na,” sabi ni Marianne. “Kung bakit mahal na mahal ka ni Arc. Dahil malinis ang puso mo. Hindi ko alam kung paano mo ako nagawang mapatawad. Sa laki ng kasalanan ko sa ‘yo, may karapatan kang isumpa ako.”Ngumisi ako. “Hindi pa naman kita napapatawad.”Natigilan siya. “Ayaw ko lang ungkatin pa ang nakaraan pero hindi pa din kita napapatawad. Hindi ko alam kung kailan pero darating din ang araw na mapapatawad kita.”Ngumiti siya. “Naiintindihan ko. Sige na, aalis na ako.