Ano kaya ‘yon? Hmmm...
"Ano na pala nangyari sa doctor kuno na may gusto sa'yo?" Biglang tanong niya kaya nangunot ang noo ko. "Oh ano na ba nangyari sa'yo?" Biglang tanong ko. Umawang muli ang labi niya at natawa. "Yung mayabang, hindi ako." Paglilinaw niya. "Oh? Hindi ka ba mayabang?" Kwestyon ko ngunit halos nasapo ko ang noo ng mahina niyang pitikin 'yon. "Gago ka ba—" nanlaki ang mata ko ng takpan niya ang bibig ko. "May bata." Sita niya. "Ba't ka nanakit!" Inis na bulong ko. "Ay masakit 'yon? Ang arte mo ha pero ng sakalin—" "Zai, what the hell?!" Singhal ko. "Biro lang, seryoso mo naman masyado." Nakangiting sabi niya, at inaamin ko ang gwapo niya sa ngiting 'yon dahil parehas sila ng bunso ko may dimples! "Pero seryoso nga Lauren, may last question ako mamaya. Yung papel ihanda mo, wait." Paalam niya at tsaka tumayo na. Maya-Maya ay biglang may tumawag kay Sierah kaya naman nangunot ang noo niya at inabot sa akin ang cellphone niya. "Daddy's calling mommy," tumaas ang kilay ko at sinagot
Huminga ako ng malalim at tsaka pumunta sa kwarto ng mga anak ko. "Mommy, is everything okay?" Yakap ni Sierah ang bunso namin, lumapit ako sa kanila at kinuha si Zian. "It's just a speaker, I pranked your mommy." Nalingon ko si Zai na nakangiting lumapit kay Sierah. Inakbayan niya ang panganay naming anak kaya iniiwas ko na ang tingin ko sa kanila at sinigurado na maayos lang ang bunso ko. Malakas ang loob ni Sierah, ngunit hindi ako sigurado sa bunso ko. "Lilipat tayo ng room, Lauren samahan mo ako." Tumango lang ako. "May guards naman sa labas so they're safe." Paalala niya kaya tumango ako, mas mabuti rin. Maya-Maya ay lumabas na kami dinala ko ang bag ko of course, I want to pay for our room kasi nakakahiya naman hindi naman kami mag-asawa and I have money rin so why not? "Where's the paper?" Kwestyon ni Zai kaya tinapik ko ang bag ko, panigurado tinutukoy niya ang pinatago niya. Habang naglalakad kami sa hallway papunta sa elevator ay natigilan ako ng mapansin ang
"P-Papaanong—" "You can't take it off again," wika niya at hinawakan ang kamay ko. "Claim my last name again, Lauren. It will only be yours to take." He stared at me like he's looking into my soul, suddenly his eyes became teary. "I waited for this right time, 'cause I don't want to get rejected again. You made me confident to take you back when you cried for loving me so much. T-That was the tears I was waiting to fall, those tears made me happy and awaken my conscience at the same time." Pinahid niya ang luha ko ngunit hinayaan niyang tumulo ang kaniya. Ang titig niya sa akin ay parang mangha na mangha, para bang isa akong kayamanan na walang katulad. "This time, Lauren. I'll marry you inside a church, you'll see a lot of beautiful flowers. I'll make you wear the best wedding dress, and I'll make you the most beautiful bride they'll ever see. A bride that they can't have 'cause it's mine to begin with," napakurap ako at naramdaman ko na lamang ang mainit na likidong umaag
Lauren's Point of View. Mabilis na dumaan ang araw at ngayon ay kasama namin ang buong pamilya sa isang camp site, hindi ko alam pero nag-yaya si mom at dad I guess anniversary nila. Ang tent dito ay katulad ng mga kubo ngunit may fan at kumportableng kama. May different activities pero hindi pa nila alam na maayos na kami ni Zai dahil hindi ko pa ma-timing ang pagsabi, ang mga bata ay naglalaro sa isang gilid pinanonood ko lang sila dahil masaya sila. "Sila Saji at Kent?" Tanong ni Ate Mia. "Well both of them are busy, Saji is in charge of the hospital as of the moment, Kent have 5 murder cases from different cities." Zai explained that widened Ate Mia's eyes. "5 murder cases? That's too much. Paano pa kaya niya nadi-differentiate yung iba't ibang klase ng cases na 'yon?" Nagtatakang sabi ni Ate Mia, hands were on her chin and she looks like grasping. "Your brother is obviously genius than you if you can't even think of that." Asar ni Zai na mahinang ikinatawa namin
"I want to kiss you, hard." Nanlaki ang mata ko at napalingon sa paligid dahil hindi niya 'yon pabulong na sinabi gayung nagbubulungan kami. "A-Ano ka ba, Zai." Sinenyasan ko pa siyang hinaan ang boses. "Ayaw mo na magka-baby pa, babe?" Tanong niya. "I'm scared, okay na sa akin ang dalawa babe." Sagot ko. "Sabagay, ayoko ring ma-stress ka. Ayoko rin na nahihirapan kang ilabas ang baby natin." Hindi na ako sumagot sa sinabi niya, pasimple naman siyang sumandal sa balikat ko kahit ma mahirap dahil matangkad siya. Hinayaan ko siyang sumandal doon habang humahampas sa mukha namin ang malalakas na buga ng hangin, nililipad ang bahagyang maikse na buhok ko at ang buhok niya naman ay tila naka push back na dahil sa hangin. "Makalabas nga muna—" "Ay!" Mabilis kong naitulak ang ulo ni Zai papalayo ng marinig ko ang boses ni Kuya Luke, habang si Zai ay nanlaki ang mata kong tinignan dahil sa sama ng tingin sa akin. "Oh ba't ka nakahiga sa buhangin?" Kwestyon ni Kuya Luke
"I am currently disappointed at what you did," panimula niya pinatutuyo ang buhok kaya nakagat ko ang ibabang labi at alanganin na ngumiti. "Sorry." "Tsk, let's just reveal it. Babe, don't make it hard for me." He stated and plugged in the blower to dry his wet hair. Huminga ng malalim si Zai at pagkatapos no'n ay naupo siya sa tabi ko. "Smell my hair." Biglang sabi niya at yumuko kaya inamoy ko 'yon ngunit nagtaka ako ng may kaamoy ito. "What shampoo did you use?" Biglang tanong ko at hinawakan ang buhok niya, malambot naman at umaalingasaw ito sa bango ngunit pamilyar ang anoy nito sa akin. "I just got it from your pouch, I wanted to try yours." Nangunot lalo ang noo ko, my pouch? What pouch? "Saan?" "The purple one, the curvy bottle of yours." Nanlaki ang mata ko at nahampas siya sa braso sa kahihiyan. "Bakit?" "Gagi ka, bakit mo ginamit 'yon hindi ka ba nagbabasa!" Bulyaw ko at hindi ko mawari kung matatawa ako o ano pa man pero maya-maya ay ngumisi na akong tinit
"Bakit sinasabi ko lang naman." Pagsumbat ko pa ngunit mukhang hindi siya natutuwa. "Artista wala nanligaw?" He added, lips we're smirking. "Wala." I answered. "Mahina, ako nilandi ng model at artista tapos ikaw hinde?" Ngumiwi ako at napairap. "Pake ko." Napipikon kong sumbat. "Ayos." He raised his hand and gave me a thumbs up that made me roll my eyes. "Kumain ka na." Naupo ako sa kama at sinimulang tikman ang mga umagahan na nandito. Halata naman na pinanonood niya ang reaksyon ko habang kinakain ang dala niyang pagkain. Pagkatapos no'n ay tumikhim ako at tumayo na upang kunin ang towel ko. "I'll take a bath, thanks for the food Zai." Idiniin ko ang pangalan niya dahilan para nakataas ang isang kilay niya akong tinignan. "Zai huh," wika niya. "Yes, Zai. Are you expecting something?" I smirked. "Yeah, a kiss on lips and a good morning from you." Nawala ang ngisi ko sa labi ng seryoso niyang sabihin 'yon, bigla ay para akong kiniliti sa tyan ngunit hindi
"So be comfortable and marry each other as soon as possible." Mommy stated and smiled. Kaya naman nasapo ko ang pisngi ko dahil nahiya ako. "Naku ka talagang bata ka, ang tulad ni Zai ay hindi dapat kinahihiya. Kawawa naman ang pagiging magandang lalake niya," asar ni daddy kaya napangiti ako. "Oo nga tito 'no, dapat hindi ganoon. Hays, nakakadismaya." Pagsangayon ni Zai at lumapit kay dad. "Parehas kayong mali, kahit sino man ay hindi dapat ikinahihiya lalo na't kung may mabuti naman itong puso. Ang kagwapuhan nawawala, lalo na pag tumanda at kumulubot na ang balat mo." Sermon ni mommy kaya ngumiti ako at ibinaliktad ang mga iihaw dahil baka masunog ito. Pagkatapos ng araw na 'yon ay napagtanto ko na nakaayos na ang kasal at ako na lang pala ang hinihintay. Pero ngayon sa simbahan na, sa kung saan nananalangin at naglalabas ng saloobin ang mga tao na nagbigay panatag sa puso ko. "Anak! You'll be late on your wedding! Zai is waiting na let's go! You're beautiful!" Mommy Miyu
=Elvira’s Point Of View= Pinanood ko ang likuran ni Zian habang nasa tenga ko ang telepono, naghihintay ng kasunod na kataga na bibitiwan nito. “I asked you… Nicely, before…” marahan na sabi ng boses sa kabilang linya nababahiran ng pagkadismaya ang tono, “Leave my son alone…” Gumunaw ang mundo ko sa nakikiusap na tono sa kabilang linya. It was his dad, Zian’s dad. No other than Zai Garcia. Huminga ako ng malalim at mabilis na hinabol si Zian, bago pa man siya makalapit ay nahuli ko ang kanyang pulsuhan. Napahinto siya at lumingon ng may pagtataka. “H-Huwag na… I’ll handle this, Engr. Garcia. Thank you,” mahinahon kong sabi na ikinakunot ng kanyang noo. Tinitigan ako ni Zian, para bang sinusubukan niyang basahin ang dahilan sa likod ng bigla kong pagbabago ng isip. “Elle?” mahinang tawag niya, bahagyang kunot ang noo. Pinilit kong ngumiti ng tipid, kahit na ang bigat sa dibdib ko ay tila sasabog anumang oras. “Huwag na lang, Zian. Ako na ang bahala,” marahan
=Elvira’s Point Of View= A few days after that ruckus, I don’t have a choice but to wait for the confirmation of my lawyer. It was stressing me out, to the point that I couldn’t even sleep. While I was on standby on the site, Zian went into the small container office and gave me glances. “Didn’t know you’re still here,” he said before grabbing a bottle of water from the small fridge. Nang titigan ko siya ay tumaas ang kilay niya ng mapansin ang kabuohan ng mukha ko. “Did you even sleep? What the fuck. Didn’t know my fellow engineer was a panda.” Inirapan ko siya agad. Should I ask for his help? No… I can’t do that… “So—” “Don’t talk,” mariing sabi ko. “Well, Leon’s outside and looking for you. I said you weren’t here since I don’t know that you are here…” Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zian. ‘Well, I’m glad he didn’t say I am here. I’m avoiding any contact with Leon. He’s a little obsessed and abusive.’ “Alright…” “Are you not going to go outside and cal
=Elvira’s Point Of View= Ngunit bago pa man makasagot muli ay napahinto ako sa pagtunog ng cellphone ko and it was Caleb. “Oh, the fiance’s calling. Are you not gonna answer him?” he asked, there was a hint of sarcasm on his voice and he watched me stare at my phone. Huminga ako ng malalim at sinagot ang tawag. “Caleb—” “I have a bad news,” sobrang hina ng boses ni Caleb sa kabilang linya. Nakakapagtaka naman dahil ano pa ba ang bad news na darating sa buhay ko? “What is it?” Narinig ko ang matunog na paghinga ni Caleb sa kabilang linya. “He’s here. I think he followed you back to the Philippines, Elle. He is here…” Labis na nangunot ang noo ko. He’s here? Sino? “Sino—” I was cut off when I heard a familiar voice on the other line. “Are you calling Elle? Tell her not to diss me. I’ll wait for her, here…” At ang tinig na ‘yon ay nagbigay kaba sa aking puso. ‘No way!’ “A-Ano— b-bakit siya nandito?” naguguluhang tanong ko, shit… “Just come here and take him out bef
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Tangina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinulyapan habang kausap niya yung Angela na ’yon. Mula sa ngisi niya, sa paglapit niya, sa paraan ng pagkakadantay ng kamay niya sa likod ng babae—lahat ng ’yon ay sinasadya. And he’s doing a damn good job pissing me off. Tinungga ko na lang yung laman ng baso ko. Mapakla. Masakit sa lalamunan. Pero mas okay na ‘to kesa makita pa siyang nakangiti ng gano’n sa ibang babae. Gago talaga ’yon. “Hey,” mahinang bati ni Caleb, sabay abot ng isang basong tubig. “You okay?” Hindi ko siya sinagot. Imbes ay pinanood ko si Zian habang tumatawa pa sa joke nung Angela. Halos mapamura na lang ako ulit. “Ano, umuusbong na naman feelings mo?” “Shut up,” iritadong bulong ko. “Eh mukha kang gusto mo nang lapitan at bunutan ng pilikmata si ate girl eh.” Napairap ako sabay harap kay Caleb. “Gago ka ba? Bakit ako magseselos? Hindi na kami, ‘di ba?” “Oo nga. Pero hindi naman ibig sabihin non, di
=Elvira’s Point of View= Babe. Nabingi ako sa narinig ko. At hindi ko alam kung dahil ba sa shock o dahil sa sakit na sumaksak sa dibdib ko. Pero tangina—sino ba ako para masaktan? Wala na kami. Matagal na. At sinabi ko na sa sarili ko na hindi ko siya hahayaang makita ang kahinaan ko ulit. So bakit ganito? Bakit parang may humigpit sa lalamunan ko? Tahimik akong pumikit ng ilang segundo, pilit nilulunok ang kung anumang bumara sa dibdib ko. Nang idilat ko ang mga mata ko, naroon pa rin siya—nakatayo, hawak ang telepono sa tenga niya, pero sa akin nakatingin. At putangina. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang, pero parang may kung anong kasiyahang dumaan sa mga mata niya nang makita ang reaksyon ko. Gago ka talaga, Ian Zachary Garcia. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong lumabas bago pa niya makita ang epekto ng ginagawa niya sa akin. Pero bago ko pa magawa, naglakad siya papalapit—sobrang lapit, hanggang sa halos isang dangkal na lang
=Elvira’s Point of View= Hanggang ngayon, pakiramdam ko nasa loob pa rin ako ng conference room na ‘yon—kahit nasa sasakyan na ako, kahit si Caleb ay nagsasalita sa tabi ko, kahit patuloy na umaandar ang mundo sa labas. Dahil sa isang hawak lang. Isang titig lang. Tangina. Muling bumalik sa isip ko kung paano niya ako hinawakan—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ako. Hindi marahas, pero hindi rin malambing. Parang hindi niya alam kung dapat ba niya akong hayaang umalis o dapat ba niyang sabihin ang isang bagay na hindi ko maintindihan. Pinikit ko ang mga mata ko saglit at mariing napabuntong-hininga. “El, okay ka lang?” tanong ni Caleb, bahagyang binagalan ang pagmamaneho niya. Nagmulat ako ng mata at pilit ngumiti. “Yeah. Just tired.” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tired or stressed?” Ngumuso ako. “Both.” “Because of your ex?” asar niyang tanong. Napairap ako. “Caleb, please.” “Nagtatanong lang naman, baka kasi—” “I’m fine,” madiin kong putol sa sasabih
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.