Mahabang katahimikan ang bumalot sa pagitan namin ni Markus. Hindi ko na siya tiningnan ulit pero ramdam ko ang paninitig niya sa akin.Tinatantya niya ang emosyon ko. Or maybe he was trying to read my mind. Ginawa ko ang makakaya ko para hindi mag-breakdown sa harap niya. Sobra-sobra na ang kahihiyan na inaabot ko ngayon. At kung iiyak pa ako, baka magpalamon na talaga ako sa lupa."I’m sorry,” he muttered.I gulped and sighed. “Let’s start talking about business. Masyado nang mahabang oras ang nasasayang.”Tumingin ako sa kanya at nakita kong gusto niya talagang magpaliwanag. Pero kalaunan ay tumango siya at huminga nang malalim. Hindi ko alam kung magiging maayos ba ang resulta ng plano na ‘to. Napipilitan lang akong gawin ‘to pero kung makakatulong talaga siya sa kompanya namin, gagawin ko ang lahat. “So, anong plano mo? Paano mo tutulungan ang company namin?” seryoso kong tanong.He stared at me for a while. “Like what I said before, I will invest in your company. Magpapasok a
“Miss Sav, they are our new investors. Mukhang na-convince sila ni Mr. Policarpio na mag-invest dito sa company.”Napatitig ako kay Markus nang marinig ang sinabi ni Miss Chavit. Kahit naman nagkasundo kami at alam kong may plano na talaga siya ay nabigla pa rin ako. Hindi ko naman inaasahang maisasama niya agad ngayon dito ang tatlong investors. Gano’n kabilis? Pumayag ba sila agad? Paano niya naman nagawa ‘yon? Gano’n kalaki ang tiwala nila kay Markus? Hindi kaya...may ipinangako si Markus sa kanila na kapalit?“Miss Dela Vega, I would like you to meet Mr. Tamayo, Mr. Mahusay, and Mr. Severino,” Markus formally introduced them to me.Hindi pa rin ako makapaniwala. At kahit pa nagsimula na ang meeting namin ay para pa rin akong nagugulat sa mga nangyayari. I mean, sunod-sunod na nagsialisan ang mga dating investors na malaki ang tiwala kay dad. Pero sila...willing silang bumili ng shares kahit na nalulugi ang business namin. The meeting ended after an hour and I could feel myself
Four words. His message only consists of four words. But I don't know why it affects me so much.Hindi pa siguro ako masyadong magaling. Baka epekto pa ‘to ng itinurok sa akin sa hospital kanina. Tama, iyon nga siguro ang dahilan. Pinilit kong kumbinsihin ang sarili ko pero nahirapan pa rin akong nakatulog pagsapit ng gabi. Kaya naman medyo puyat pa ako kinabukasan. Pero hindi naman na ako nanghihina tulad no’ng nakaraan. Mas kaya ko nang pumasok ngayon sa office.Pagdating sa opisina ay wala rin naman akong masyadong ginawa kaya parang nagpahinga lang din ako.Lumipas agad ang isang linggo at napansin ko na may pagbabago sa takbo ng kompanya namin. Kahit papaano ay nagkaroon ako ng pag-asa ngayon. Hindi katulad noong nakaraan na handa na akong sukuan ‘to.Masaya ako sa nangyayari ngayon pero...ilang araw ko na ring hindi nakakausap si Calvin. Ang huli niyang tawag sa akin ay noong nasa hospital pa ako. Wala nang sumunod. Iniisip ko na l
“Do you really want to end everything between us?” he asked.He asked me that question with hopeful eyes. Maybe, he was hoping that I would change my mind. He was hoping that I would give him a second chance.“That’s what I should do, right?” I asked him too.Napayuko pero kalaunan ay tumango na rin. Malamang ay naiintindihan niya na rin kung gaano kamali ang ginawa niya. Kahit pa anong rason niya, hindi dapat siya pumayag na ma-engage sa iba.I left their house with a wounded heart. I didn't know where to go at that moment. Hindi ko alam kung sino ang tatawagan ko.Paano ko sasabihin kila mommy at daddy ang nangyari? They will be disappointed for sure. After contemplating about what to do, I decided to book for a hotel room. I am planning to stay for today then book a flight for tomorrow.Ayaw ko nang magtagal pa rito. Gusto ko nang bumalik agad sa Pilipinas. Nang makapag-check in ako ay hindi ko na ulit alam kung anong gagawin. Pabagsak akong humiga sa kama at tumulala sa kisame.
“Will you stop that?”Gulat na napatingin sa akin si Markus nang bigla ko siyang singhalan. Tumayo ako at inis na humarap sa kanya. “What did I do this time?” he asked innocently.Hindi ko alam kung wala ba talaga siyang alam sa ginagawa niya o nagmamaang-maangan lang siya. “Stop walking around without...” I paused. “Magbihis ka na nga!”Napakurap-kurap siya bago siya sumulyap sa katawan niya. Mayamaya ay bigla siyang ngumisi. At ang siraulo nagpameywang pa sa harapan ko. Sinigurado ko namang sa mukha niya lang ako nakatingin at hindi sa katawan niya.“Why? Do I make you uncomfortable? Nakita mo na ang katawan ko dati kaya bakit nahihiya—”“Markus!” I cut him off that made him chuckle. “Nakakainis ka talaga! Hindi na ako sasama sa ‘yo sa event! Dapat naman talaga hindi ako ang kasama mo e. Si Gretta dapat, ‘di ba?”Medyo sumeryoso ang mukha niya pero nandoon pa rin ang mapang-asar niyang ngisi.“Yeah. But she's not here.”“So, I’m just a substitute?” I asked and I failed to hide the
“...Then I saw him again, and I realized that it's still him. After all these years.”He looked at me with his doubtful eyes. Dahandahan siyang umiling na parang hindi siya naniniwala sa sinabi ko. Sinubukan niyang lumapit ulit sa akin pero umatras ako.“That’s not true, Sav. Alam kong sinasabi mo lang ‘yan para tigilan na kita. Hindi ako naniniwala sa sinabi mo.”Pumikit ako nang mariin bago ulit siya tiningnan. Inabot niya ang braso ko pero agad kong hinatak ang braso ko. “Calvin, please. Stop this already—”“No! Come back to me, Sav. I promise to love you better. I won't hurt you anymore.”Pilit niyang hinahawakan ang mga braso ko at nag-umpisa na akong makaramdam ng takot. Mukha na siyang desperado na bumalik ako sa kanya. “Let me go! Calvin, nasasaktan ako!” sigaw ko pero patuloy lang siya sa pagpupumilit sa akin.Ang akala ko ay hindi na niya ako titigilan pero nagulat ako nang bigla siyang natumba sa sahig. Sunod kong nakita si Markus na nasa harapan ko na ngayon habang tinit
WARNING: R18+These past few years, I fooled myself by thinking that I have finally moved on. I thought that I learned to unlove him already. I thought, I only wanted revenge.But then I was really a fool to think all of that. Niloloko ko lang ang sarili ko. Dahil ang totoo, siya pa rin. Siya lang talaga. Siguro noong nakilala ko si Calvin, masyado akong desperada na makalimutan si Markus dahil nasasaktan ako. At totoong minahal ko si Calvin, hindi nga lang kasinglalim ng pagmamahal ko kay Markus.As soon as our lips collided, I could feel the fast, loud, and hard beating of my heart. Parang gusto nitong lumabas mula sa dibdib ko. Pakiramdam ko aatakihin ako sa puso sa sobrang lakas ng kabog nito.Nang lumayo si Markus ay napadilat ako at nakita ang namumungay niyang mga mata. “I missed you,” he said.I smiled. “I missed you, too.”Muli siyang yumuko para halikan ako. Marahan at mabagal na halik ang ginagawa niya. Parang mas lalo akong nalalasing kaya napakapit ako sa braso niya. Na
“Sav, wake up. We’ll be late on our flight.”Dahandahan akong napangiti nang marinig ang boses nu Markus. Bumilis kaagad ang tibok ng puso ko sa boses niya pa lang. Kaya naman marahan akong dumilat at siya ang una kong nakita. Napakagwapo. Ilang taon din akong nangulila sa ganito. Na-miss kong magising sa tabi niya. Kaya naman sobrang saya ko ngayon. Kahit madaling araw na kami nakatulog ay hindi ko maramdaman ang puyat at pagod.Ikaw ba naman ang gumising sa tabi ng gwapong lalaki na ‘to, aantukin ka pa ba?“Good morning, baby,” he said then he kissed my lips.“Good morning,” I greeted him after our kiss.“Let’s eat our breakfast first because our flight is at ten-thirty.”Tumango ako at saka bumangon. Tumayo na rin si Markus at hinintay akong tuluyang makatayo. Ramdam ko kaagad ang hapdi sa pagitan ng hita ko dahil sa ginawa namin kagabi. Hindi ko maalala kung nakailan ba kami. Basta tumigil kami nang sabihin kong pagod na talaga ako. “Are you okay?”Napatingin ako kay Markus na