“I was never a Dela Vega. And I will never want to be a Dela Vega.” Hindi ako nakakibo. Ramdam ko ang pait sa sinabi niya. Para bang sobrang tindi ng galit niya at sama ng kanyang loob sa pagiging Dela Vega. I scoffed. “Why? Dahil nalaman mong mas mayaman ang family mo? Dahil sa pera? Akala ko ba hindi ka interesadong makilala sila?”“People changed, Savrinna. Like you, right? Pumunta ka sa bahay kahapon pero tinakbuhan mo si Bella.”Natigilan ako sa sinabi niya. So, nakita niya pala talaga ako? Pero hindi naman siya sumunod sa akin. At bakit naman siya susunod? Kasama niya nga pala si Gretta kaya malamang hindi niya ako susundan.At bakit ako nadidismaya? Wala akong pakialam. “So what? Napadaan lang ako doon dahil naglibot-libot ako sa lugar,” pagdadahilan ko.Ngumisi siya. “Napadaan? But you stood in front of my gate for almost ten minutes. Sumisilip ka pa sa loob. Minamanmanan mo ba ang bahay ko o may hinahanap ka?”I was too stunned to speak. Then I realized, he must have seen
Hindi ko alam kung ilang beses pa ba akong magugulat sa pagbabalik ko dito. Mula noong nalaman kong nagpalit ng apelyido si Markus, hanggang dito sa pagbabago ni Gretta, nagugulat ako.Bakit gano'n? Paano nauwi sa ganito ang lahat?“He used me. Do you think he can't do that to you as well? He’s a user. And for sure, gagamitin ka lang din niya,” mariin kong sambit.She stared at me for a while then she shook her head. “You’re saying that because you're still hurting. Bitter ka pa sa nangyari. He used you because of your father, right? But then, if he wants to use me, I will let him.”I was stunned again. She was so fierce. So confident. Sigurado siya sa bawat salitang binigkas niya. “You like him that much?” I asked.She nodded. “Yes. And I can do everything for him. Iyong mga bagay na hindi mo kayang gawin dahil duwag ka.”I gritted my teeth even more. She was getting in to my nerves real quick. “Leave,” I muttered. Bahagya siyang natawa. “Pikon ka? Sorry. Nagsasabi lang ako ng tot
Days passed by like a blur and just when I thought that I everything was finally falling into place, I was hit by a sudden realization. I really couldn't do this alone. Hindi ko pala talaga kayang isalba ang business namin. Siguro kung pinagtuunan ko ng pansin ito mula pa noong bata ako, baka mas marami akong nalaman ngayon. Pero kahit business major graduate ako, hindi naman ako nagseryoso sa pag-aaral ko. I admit, I just took business major just to please my parents. I never took it seriously. Yes, I passed all my exams but...my heart was really into arts.Kaya ngayong may kinakaharap na problema ang company namin, hirap na hirap akong mag-come up ng mga plano. Am I weak? Yes. Napanghihinaan talaga ako ng loob. Idagdag pa na may sakit si dad at palagi ko siyang inaalala. Nakaharap ako sa laptop ko ngayon kahit wala naman akong ginagawa. Kanina pa tapos ang meeting ko kasama ang members ng board pero hindi pa ako lumalabas ng meeting room. Pakiramdam ko natutuyo ang utak ko. Na
“May I have this dance, love?”Tinanggap ko ang nakalahad niyang kamay at iginiya niya ako patayo. Inilagay niya sa kanyang balikat ang mga kamay ko habang nasa beywang ko ang mga kamay niya.We danced slowly through the slow rhythm of the music. My heart felt at peace. Para bang mabagal at tama ang nangyayari sa paligid ko. Hindi ko alam kung paano pero sobrang kalmado ng lahat.“Love, I want you to close your eyes,” he said.Kumunot agad ang noo ko sa sinabi niya. Pero dahil may tiwala ako sa kanya ay ginawa ko pa rin. Naramdaman ko ang paglayo niya sa akin pero nanatili akong nakapikit.“Open your eyes now, baby.”Dahandahan akong dumilat at agad akong napasinghap nang makita ko siyang nakaluhod sa harapan ko. May hawak siyang maliit na box kung saan may kumikinang na singsing. Natutop ko ang aking bibig habang tinititigan siya. “Calvin..." I muttered his name.He smiled but his eyes were glistened with tears. “Baby, I love you and I hope you know that. I’ve been dreaming about
Habang mas iniisip ko ang desisyon ko, mas lalo akong naguguluhan. Mas lalo kong hindi maintindihan ang sarili ko. Kung tama pa ba ang ginawa kong desisyon o kung mali.I rejected his proposal. Because I wasn't ready yet. But then, is that really the only reason?Of course, that's the only reason. Wala na akong ibang dahilan. Hindi ko dapat pagdudahan ang sarili ko. That's it.Pilit kong itinatak sa isip ko na iyon ang nag-iisa kong dahilan. Pinilit kong paniwalain ang sarili ko. Dahil ayaw kong mag-isip pa ng ibang rason. Besides, sobrang daming mas importanteng bagay na dapat kong harapin ngayon. Ang company, specifically iyong mga investors and shareholders na ayaw magpapigil, at si dad. Ilang araw nawala sa isip ko ang tungkol sa proposal ni Calvin. Hindi na rin ulit nagtanong si mommy tungkol doon dahil si dad ang madalas naming pag-usapan kapag tumatawag siya. Today is the fourth day after Calvin proposed to me. And I haven't seen him since then. No calls, no messages. Ayaw
“Kung ayaw nila akong mag-set ng appointment, then pupunta ako doon para harapin ang CEO nila.”Nakita kong nagulat si Miss Chavit sa sinabi ko. Alam kong iniisip niyang padalos-dalos ako sa desisyon ko ngayon pero wala na talaga akong maisip na gagawin. “Pero po mahigpit sila sa pagpapapasok nang walang appointment, Miss Savrinna. Baka po hindi kayo papasukin do'n,” sabi niya.Natigilan ako saglit. Hindi ko alam ang tungkol doon. “I don't care. Pumunta din dito ang CEO nila nang walang appointment kaya babawi lang ako,” sagot ko kahit na ang totoo ay nagdadalawang-isip na ako ngayon.But then, I am Savrinna Dela Vega. A Dela Vega. Hindi nila ako pwedeng pagbawalan na kausapin ang amo nilang kinupkop ng pamilya ko. “Ano po bang gagawin mo do'n? ‘Di ba po pinaalis n'yo siya no'ng pumunta siya dito? Nagbago na po ba ang isip mo?”Tinitigan ko siya at pansin kong bahagya siyang natakot. Kaya bumuntonghininga ako. “I did a mistake. I underestimated the things that he could do to save
I could feel my heart beat drumming inside my chest. Habang nakatingin ako sa kanya, wala akong ibang marinig kundi ang kabog ng dibdib ko.Dahil siguro sa kahihiyan kaya ganito ako kabahan ngayon. “What are you doing here, Miss Dela Vega? Did you sneak inside our building? Maybe I should call the security—”“I need your help.”Natigilan siya nang magsalita ako. Unti-unting kumunot ang kanyang noo at pinanliitan ako ng mga mata.Ikinuyom ko ang mga palad ko na nag-uumpisa nang manginig. Nang banggitin ko ang apat na salitang ‘yon, bumagsak na agad ang dignidad ko.Siguro pinagtatawanan niya na ako sa isip niya ngayon. Ilang beses kong tinanggihan ang offer niya tapos ngayon...nilunok ko ang pride ko.This is embarrassing. Ngayon ko lang talagang napagtanto kung gaano nakakahiya ito. “What did you say?” he asked.I gulped. “I don't want to repeat what I said.”Halos mamatay na ako sa kahihiyan nang sabihin ko ‘yon tapos gusto niyang ulitin ko? Nananadya siya. Sinasadya niyang gawin ‘
Itinuon ko sa labas ang aking paningin para hindi na ako ma-distract pa sa kanya. Hindi ko alam kung saan kami kakain at wala na rin akong balak na magtanong dahil ayaw ko siyang kausapin.“Where do you want to eat?”Muntik na akong mapairap nang marinig ang tanong niya. Ayaw ko ngang tanungin siya pero siya naman itong nagtanong.Gumagawa lang ba siya ng paraan para kausapin ako o sadyang gusto niya lang akong tanungin? “Ikaw na'ng bahala,” sabi ko nang hindi siya nililingon.“Okay. Let’s eat in my place.”Agad akong napalingon sa kanya nang marinig ko ang sinabi niya. Pakiramdam ko naipitan pa ako ng ugat sa leeg dahil sa biglaang paglingon ko.Nakangisi pa siya at nakatuon sa kalsada ang atensyon. Mukhang nag-e-enjoy siya sa ginagawa niya ngayon. “What? No way. I’d rather starve myself to death than to go to your house,” I blurted out.Hindi ko na napigilan ang sarili ko na sabihin iyon. Pansin kong nawala ang ngisi sa labi niya. Pero wala na akong balak na bawiin ang sinabi ko.
She is really different from the girls I had before. Siya pa ang may lakas ng loob na sabihing for experience niya lang ako. Hindi niya alam ang sinasabi niya.That one night experience, turned into something more. She is the risk that I’m willing to take always. As days passed by, I've learned so many things about her. She's that kind of girl who always shows her strong personality to everyone. Even though deep inside, she has a fragile heart. Nagpapanggap lang siyang malakas, pero ang totoo, kailangan niya lang din ng masasandalan.“I know that I’ve said some mean words to you before and I want to apologize properly for that. And I also want you to know that, you don't have to act strong in front of everyone, especially to me,” I told her and I meant it She sighed. “But I'm really strong.”I nodded. “Yes, I know. But you also need to be protected. Minsan kapag pinipilit mong maging malakas, nagiging manhid na ang puso.”“But I don't want to be weak. Masasaktan ako kapag naging mah
Hi, readers! After 5months, I finally have the time the post the POV chapter of Markus. Sana ay basahin nyo pa rin ito at suportahan hanggang sa matapos. Maraming salamat sa nagbasa, nagbabasa, at magbabasa pa lang po ng novel na ito. Hanggang sa susunod na libro.“Markus Axel Dela Vega, class valedictorian.”The sound of applauses echoed to the whole stadium as I made my way on the stage. My mother beside couldn't hold back her tears while receiving the medals for me. Nang makuha niya ang mga medals ko ay nagtungo kami sa gitna para isuot niya sa akin ang mga iyon. She looked so proud and happy. We turned to face the photographer and we both smiled. Pagkababa ng stage ay sinalubong kami ni papa. Tinapik niya ang balikat ko bago ako niyakap. “Congratulations, Markus. Manang-mana ka talaga sa ‘kin,” sabi ni papa.“Anong sa ‘yo? Sa akin siya nagmana,” sambit naman ni mama.Ever since I was a kid, it was such a relief to see them proud of me. I was always doing my best to succeed in m
THIS IS THE LAST CHAPTER OF MARKUS AND SAVRINNA’S STORY. THANK YOU FOR STAYING WITH ME THROUGHOUT THEIR JOURNEY. THE NEXT CHAPTER WILL BE MARCUS'S POV. Years ago, I wouldn't have imagined that this was how everything would be. Hindi ko maisip na magpapakasal ako kay Markus dahil hindi maganda ang simula ng relasyon namin. Sinong mag-aakala na sa dami ng pagsubok na hinarap namin ni Markus ay aabot pala kami sa kasalan? Napapaisip tuloy ako, paano kung pinili kong iwasan siya noon dahil uncle ko siya?Paano kung pinili ko talagang sundin ang parents ko? Mangyayari ba ang lahat ng ito? Ikakasal pa rin ba kami sa huli?Totoo ngang mapagbiro ang tadhana. Na kahit anong pilit nating iwasan ang nakatakda sa atin, magkakaroon pa rin ng paraan para mangyari iyon.“Let’s stop crying. Ayaw kong mamaga ang mata ko dahil hindi pa nagsisimula ang kasal,” biro ko.Tinulungan ako ni mommy na punasan ang luha ko. Pagkatapos ay hinalikan nila ni dad ang aking noo.“We love you, Savrinna,” dad said
WARNING: R18+“Is the bathroom soundproof enough for you?” he teased.Inirapan ko siya. “Ewan ko sa ‘yo,” sambit ko.Balak ko na sanang tumayo dahil nagbago na ang isip ko pero muling pumulupot sa beywang ko ang isang braso niya bago umilalim sa hita ko ang isa niyang braso. Agad niya akong binuhat at naglakad siya patungo sa banyo. Pinaupo niya ako sa gilid ng lababo bago ako sinunggaban ng halik. Ang mga kamay ko ay agad na kumapit sa kanyang buhok. We kissed each other passionately. Full of love and full of hungriness. His hands started caressing my arm and my breasts. I moaned immediately.Wala pang ilang segundo ay naibaba niya na ang strap ng dress ko. Sunod niyang tinanggal ang lock ng bra ko bago bumaba sa aking leeg ang labi niya.My lips parted and I could feel myself getting wet. He was just kissing my neck for goodness sake! Ganito na ba ako kasabik sa kanya?Mas lalong bumaba ang labi niya hanggang sa aking dibdib. Napaliyad ako nang maramdaman ang bibig niya sa aking d
Nang kumalma kami pareho ay saka kami bumaba. Nasa sala na si mommy at daddy. Hindi sila nag-uusap pero nang makita kami ay napansin kong napabuntonghininga si mommy.“Umupo kayong dalawa,” sabi ni dad.Naupo kami ni Markus sa kabilang side. Magkatabi kami sa isang sofa habang si dad ay nasa single sofa. Si mom naman ay nakaupo sa katapat naming sofa.Magkahawak kami ng kamay ni Markus kaya kumakalma ako lalo.“Before we talk about your relationship. Gusto kong makasigurado na hindi na ulit mapapahamak si Savrinna. Anong nangyari sa dumukot kay Savrinna?” tanong ni dad.Tumingin ako kay Markus na diretso lang ang tingin kay dad. “My cousin is in jail already. While Uno...is dead.”Napasinghap ako sa nalaman. Hindi ko alam na patay na pala si Uno. Ibig sabihin, wala nang manggugulo sa amin. “What about your dad’s siblings? Sila ang nagkakainteres sa yaman mo, hindi ba?” tanong ulit ni dad.“I gave them a fair share of my grandfather's wealth. Madali lang makakuha ng gano’ng yaman per
Siguro iyon nga ang tamang gawin. Kailangan na naming harapin ang parents ko. Ito ang bagay na nabigo kaming gawin noong una kaming nagkaroon ng relasyon. At hindi ulit namin nagawa noong nagkabalikan kami pagkagaling ko sa states. Kaya ngayon dapat ay harapin namin sila nang magkasama. Kailangan na naming itama ang lahat. Nanatili pa kami sa bayan hanggang sa tuluyang lumubog ang araw. Lumalamig na ang paligid kaya kailangan ko nang umuwi para hindi ako mahamugan.“Anong sasakyan natin pauwi?” tanong ko.Naglalakad kami patungo sa bungad na kalsada dahil hindi naman kasya dito sa kinaroroonan namin ang mga sasakyan. Magkahawak kamay kaming dalawa, bagay na na-miss kong gawin.“Wala akong dalang sasakyan dito kaya hihiramin ko na lang ang motor ng kaibigan ko,” sabi niya.Tumango ako. “Ayos lang sa ‘kin.”Nagtungo kami sa kabilang kalsada kung saan nakaparada ang motor na sinasabi niya. Kahit hindi ako gaanong pamilyar sa mga motor, alam kong mamahalin ito. May nakatatak pang Ducati
Nang magising ako ay bumungad sa akin ang puting kisame. Dahandahan akong tumingin sa gilid para alamin kung nasaan ako. Ang unang taong nakita ko ay si mommy. Agad niya akong napansin kaya napatayo siya. “Sav? Thanks God gising ka na,” sambit ni mommy pagkalapit niya sa akin. “Peter, gising na ang anak natin.”Sunod akong tumingin sa kabilang gilid ko. Doon ay nakita ko naman si dad na nakatayo. Hindi siya lumapit sa akin pero nakita ko ang pagluha ng mata niya.“Kamusta ang pakiramdam mo? May masakit ba? Peter, tawagin mo muna si doc,” sabi ni mommy.Nasa hospital ako. Ang huli kong naaalala ay nasa bangka kami ni Uno bago ako nahulog sa dagat at nawalan ng malay. “M-Mommy...” sambit ko.“Yes, sweetheart?” she asked softly.“Si Markus po? Gusto ko po siyang makita,” sabi ko.Nakita kong natigilan si mommy sa sinabi ko. Hindi niya ako nasagot hanggang sa makabalik na si dad kasama si doc.“Dad, nasa’n si Markus? Pinaalis n’yo po ba siya?” tanong ko naman kay daddy.Nagkatinginan s
Hindi ko alam kung paano ako napunta sa ganitong sitwasyon. Payapa naman itong mga nakalipas na mga araw namin sa resort. Pero sa hindi inaasahang pangyayari, nandito ako, nasa panganib sa kamay ng mga kaaway ni Markus.Dinala nila ako sa isang kwarto. Maayos ang itsura nito tulad ng isang guest room sa resort. Kung nandito ako sa ibang pagkakataon, baka nagawa ko pang mamangha. Pero wala akong ibang maisip ngayon kundi ang kung paano ako makakatakas dito.Lumapit ako sa may bintana para tingnan kung may matatakasan ba ako pero bukod sa mataas iyon ay nakakadena rin ang bintana.Bumuntunghininga ako bago naupo sa kama. Hinaplos ko ang tiyan ko.Hindi ko alam kung anong gagawin ko kapag may nangyaring masama sa ipinagbubuntis ko. Muling bumukas ang pinto ng kwarto at pumasok doon si Uno. May dala siyang tray na may pagkain. Lumapit siya at padabog na inilapag ang tray sa may mesa. Napaigtad pa ako sa gulat at takot.“Kumain ka.”Tiningnan ko iyon at nakitang isang pirasong pritong man
Mahigit limang taon na ang nakalipas mula nang huli ko siyang makita. Pagkatapos akong iligtas ni Markus nang araw na ‘yon mula sa taong ‘to, wala na akong narinig na balita mula sa kanya.Ni hindi na rin siya nabanggit ni Markus hanggang sa makaalis ako papuntang America. Kaya ngayong nandito siya ulit sa harap ko, natatakot ako nang sobra. Buti sana kung ako lang ang mapapahamak pero hindi. May buhay na sa loob ng sinapupunan ko na dapat kong protektahan.“Ano ba talagang kailangan mo? At sino ang boss mo? Pakawalan mo na ako!” sigaw ko.Natawa siya. “Wala naman akong kailangan sa ‘yo pero kay Markus, meron! Gusto ko siyang gantihan sa pagsira niya sa negosyo ko at sa buhay ko! At ikaw! Ikaw ang gagamitin ko para gantihan siya!”“Nababaliw ka na, Uno. Kung ano man ang nangyari sa ‘yo, deserve mo ‘yon dahil masama kang tao!” pagsigaw ko ulit.Mabilis siyang lumapit sa akin at sinakal ko. Napasandal ako sa pader habang pilit na tinatanggal ang kamay niya sa leeg ko. Kitang-kita ang ga