Chapter 6

Carter's POV

Napangiti ako nang makita si Hailey na naglalakad palapit sa'kin.

Di ko maiwasang mapatitig sa kanya.

Kumbinasiyon ng puti at asul ang kulay ng simpleng sleeveless na bestidang suot niya.

Above the knee lang ang bestida kaya litaw ang makinis at maputing mga binti niya. Nakaflat shoes naman sa paa.

Sinasalipadpad ng hangin ang nakalugay na buhok niya.

Siya ang depinisiyon ng babaeng simple pero maganda...

"H-Hello..." kimi ang ngiting bati niya sa'kin nang makalapit.

Umangat ang sulok ng labi ko at napangiti.

"Sa wakas narinig ko rin ang matamis mong hello. Alam mo naman pala 'yon." biro ko pa.

"Ha?" maang na tanong niya.

"Hamburger?"

"H-Hindi naman ako gutom..."

Unti-unting napalis ang ngiti ko, mukhang hindi niya nakuha ang biro ko.

Samantalang dati sumakay siya tungkol sa 'HA' joke.

Hahampasin pa nga niya raw ako ng hammer. Tapos ngayon...

"Nevermind. Halika na," sumeryoso ng yakag ko.

Sumunod naman siya nang lumakad ako papasok ng DNA center.

"3-5 days pwede niyo na pong makuha ang resulta ng DNA, Mr. Hyun," nakangiting sabi sa akin ng nag-assist sa amin ni Hailey.

Nakuhanan na kami ng mga sample ni Hailey.

"Okay. Thank you."

Niyakag ko na si Hailey palabas.

Tahimik siya at parang naiilang pa sa'kin dahil hindi siya makatingin ng diretso.

"Okay ka lang ba?" untag ko.

Ngumiti naman siya. Bagay na hindi niya ginawa sa akin noong mga huling pagkikita namin.

Palagi kasi siyang nakasimangot at nakachin up pagkausap ako.

Tapos ngayon parang halamang makahiya. Salang makanti, titiklop.

Naiba yata ang ihip ng hangin at medyo bumait siya sa akin ngayon.

"Oo naman. Okay lang ako," sagot niya.

"May malapit na mall dito, gusto mo munang pumasiyal?"

Napansin kong namilog ang mga mata niya sa sinabi ko.

"H-Hindi pa tayo uuwi?"

"Ikaw gusto mo na ba?"

"Eh, kung hindi diyahe sa'yo, okay lang na magmall tayo?"

"Siyempre hindi. Ako ang nag-aya di ba? Kaya tara na."

Iginiya ko siya papuntang kotse ko.

Pinagbuksan ko siya ng pintuan bago ako pumwesto sa driver's seat.

Magsiseatbelt na sana ko nang may maalala ko.

Dumukwang ako sa likuran at kinuha ang isang supot.

"Ito nga pala 'yong bilin mo," nakangiting sabi ko at marahang inilapag sa kandungan niya iyon.

"A-Ano 'to?"

"Keso."

"Bakit ka bumili?"

"Ha? Di ba sabi mo kanina noong katawagan kita, keso ang pinaglilihian mo?"

"Ah...o-oo nga! Keso. Si Callie talaga..."

"Ano 'yon?" paglilinaw ko dahil halos pabulong na lang iyong huling sinabi niya.

"W-Wala. Sabi ko salamat. Tingnan ko na, ah?"

"Sige lang," tango ko at pinastart na ang kotse.

"Ang dami nito, ah? 3 kahon tapos iba't-ibang brand?"

"Di ko kasi alam kung ano'ng trip mo kaya kumuha na lang ako ng different brand para sigurado. May tumama ba?"

"Uhm meron. Itong Eden. Pero kakainin ko rin 'tong magnolia at kraft kasi masarap din 'to, eh. Thank you talaga," ngiting-ngiting sabi niya kaya napangiti rin ako.

"Welcome."

Nang makarating kami sa mall ay pinagbuksan ko ulit siya ng pintuan.

"Sa'n mo gustong magmerienda? SB? Coffee?" tanong ko nang madaanan namin ang starbucks.

"B-Bawal ako sa kape. Nagpapalpitate ako. Sorry." apologetic na tanggi niya.

"I see. Sige dito na lang tayo. Maraming drinks na pwedeng pagpilian, hindi lang kape." turo ko sa isang resto.

"Café france? Baka mahal diyan. Jollibee na lang."

Napangiti ako.

"My treat. Malayo pa dito yung jollibee. Gutom na rin ako."

"Sige ikaw bahala. Thank you."

Nakahanap naman kami ng bakanteng mesa ni Hailey.

May nag-abot ng menu kaya nagscan na ko ng pwedeng orderin.

"May napili ka na?" untag ko nang makapili na ko.

"Uhm medyo hindi ako familiar sa menu kaya hirap ako pumili..."

"Gusto mo ako na lang pumili para sa'yo?"

Ngumiti siya at tumango.

"Masarap 'yong spaghetti bolognese at kani salad nila dito. Okay sa'yo 'yon?"

"Sige."

Ngumiti ako at tumawag na ng server.

"Okay ba?" usisa ko nung dumating 'yong order namin.

"Uhm tama ka masarap," sagot niya matapos matikman iyon.

"Glad you like it," sabi ko at sumimsim ng kape.

Hindi ko maiwasang pasimpleng tingnan siya habang kumakain. Kung pagbabasehan ko ang huling encounter namin at ngayon, masasabi kong parang may iba...

Noong mga huling encounter namin, makaras siya kumilos, parang di babae. Nananapak pa.

Sumakit talaga nguso ko sa kanya. Lakas mambigwas.

Wala ring kalambing-lambing sa boses kung makipag-usap lalo nasa cellphone. Palaging nakaangil. Simpleng hello di masabi.

Tapos ngayon, medyo nag-iba ang demeanor niya. Low pitch. Parang hiyang-hiya ding kausapin ako.

Samantalang nung huli, kung talakan ako wagas. Walang filter-filter. From being outspoken...ang hirap na niyang basahin ngayon dahil bihira siyang magsalita.

Mas naging refined din kumilos. Parang mas naging lady like tulad nung unang beses kaming nagkita.

Nahiya na nga akong biru-biruin siya.

Kakaiba din ang isang 'to. Pwedeng maging Maria Clara at the same time amasona.

Wala sa sariling natawa ko nang maalala kong sinapak niya ko sa nguso. Ang tapang. Pero ngayon parang di makabasag pinggan.

"C-Carter bakit ka natatawa? Mukha ba kong clown?" namumula ang magkabilang pisnging tanong ni Hailey nang mapunang natatawa ako.

"Hindi, hindi. Natatawa lang ako sa ginawa mo dati."

"Ginawa ko dati?" maang na tanong niya.

"Oo. Di ba sinapak mo ko sa nguso? Ang tapang mo nun, gigil na gigil ka sa'kin. Wala ng space 'yong kilay mo dahil sobrang salubong." pigil ang tawang sagot ko.

Mukha kasi siyang angry bird nun. Cute kahit galit.

"G-Ginawa ko 'yon?"

"Oo. Nakalimutan mo na ba? Hindi ka rin siguro makapaniwala. Well ako rin, by looking at you now hindi rin ako makapaniwalang gagawin mo 'yon."

"S-Sorry. Gusto ko na ngang kalimutan 'yon."

"Okay na 'yon. Nadala ka lang siguro ng emotion mo, kasi nga akala mo hindi kita pananagutan."

"Uhm Carter, pwedeng magtanong?"

"Sure thing," sabi ko at ibinaba ang tasa ng kape.

"B-Bakit ka nga pala napapayag na magpatest ngayon? Di ba nung una duda ka na sa iyo 'to?"

Napabuntong hininga ko bago nagsalita.

"Ayoko kasi ng mga what if's sa buhay Hailey. Ayokong may pagsisihan sa huli. Ayoko ng mga tanong na walang sagot. Kaya hangga't may pagkakataon na itama ang mali, bigyang linaw ang malabo, gagawin ko."

Napansin kong ang lawak ng ngiti niya sa sinabi ko.

"Bakit ganyan ka na lang makangiti?" usisa ko.

"Wala lang...nakakatuwa ka kasi. Akala ko talaga hindi mo na ko bibigyan ng chance na patunayan sa'yo na anak mo talaga 'tong dinadala ko."

"To be honest nung nakita ko 'yong ultrasound na binigay mo, parang may naramdaman ako. Kahit na ultrasound palang 'yon parang may nagtutulak sa'kin na alamin ang totoo. Iyong sinasabi nilang lukso ng dugo..."

"Ibig sabihin kahit papaano pala naniniwala kang sa'yo 'to?"

"Oo naman. Kaya nga pumayag ako. Siguro 70-30."

"70-30?"

"Yes. 70 percent naniniwala akong, akin 'yan. 'Yong 30 percent na pagdududa ko ipupulfill ng DNA." diretsong sagot ko.

"Hindi rin naman kita masisisi kung may doubt ka. Siyempre hindi maganda ang pagkakakilala natin..." napayuko pang sabi niya.

"Sorry kung nagdududa pa rin ako. At nahusgahan kita nung una. Pero naniniwala akong hindi ka masamang tao. Ginawa mo lang 'yon dahil kailangan..."

"Tama ka. Kung may ibang option hindi ko gagawin 'yon."

"Tell me, what do you do? I mean ano'ng pinagkakaabalahan mo ngayon?" curious na usisa ko.

Gusto kong makilala tong possible Mommy ng anak ko.

"Student."

"Sht. Minor ka ba?" halos manlaki ang mga matang palatak ko.

Natawa siya at umiling-iling.

"Hindi. 22 na ko. Dapat last year pa ko graduate. Kaso financial problem medyo patigil-tigil."

"Ah...good," napatango-tangong reaksiyon ko at napainom pa ng tubig.

Akala ko nakadisgrasiya na ako ng menor de edad. Baby face pa man din ang isang 'to.

"Ikaw? Ilang taon ka na?" tanong naman niya.

"26. Sino nga palang kasama mo sa bahay? Mahirap para sa kalagayan mo ngayon ang nag-iisa."

"Sister ko."

"Siya 'yong dahilan kung bakit mo nagawa 'yon di ba...?"

Malungkot siyang ngumiti at tumango.

"Hindi ko kasi siya pwedeng pabayaan, eh. Magmula kasi nang mamatay ang mga magulang namin, siya na ang sumalo sa lahat. Huminto nga siya sa pag-aaral at nagtrabaho para makapagtapos ako. Saka na lang daw siya. Ako muna. Lagi niya kong inuuna sa lahat ng bagay. Kaya nga nung nalagay siya sa alanganin, gumawa ako ng paraan. Kahit na hindi magandang solusiyon ang naisip ko, basta mailigtas ko siya at makabawi naman kahit papaano. Swerte ko kasi siya ang naging kapatid ko." mahabang kwento niya.

"Actually, you are both lucky to have each other. Kaya niyo kasing magsakripisyo para sa isa't-isa." komento ko.

"Maswerte ko kasi nandiyan siya. Siya na lang ang meron ako, eh."

"Sabagay. Ano nga palang pangalan ng sister mo?" hindi mapigilang tanong ko. Para kasing napakabuting tao nung kapatid niya kung purihin niya.

"Ah si Callie," nakangiting sagot niya.

"Sino'ng mas matanda sa inyo?"

"Ah...ano-"

Naputol siya sa pagsasalita nang tumunog ang cellphone ko.

"Excuse," paalam ko kay Hailey matapos kong dukutin ang cellphone sa bulsa ko.

"Hello?" bungad ko sa unknown number na caller.

"Carter..." isang mahinang tinig pero kilala ko kung sino.

"Krisha?"

"I'm glad kilala mo pa rin ako. I'm sorry..."

Napapikit ako. Girlfriend kong bigla na lang nawala. Di ko alam kung kami pa ba dahil wala naman siyang paalam nang umalis siya. Wala rin akong ideya kung nandito pa ba siya sa Pilipinas. Halos kalahating taon ng wala kaming contact.

Pero naalala ko, nagtext pa siya sa'kin na kalimutan ko na raw siya. Parang lukot na papel niya kong itinapon, kaya masama ang loob ko sa kanya.

"Nagparamdam ka?" malamig na bulalas ko.

"Saka ko na ipapaliwanag. Ang gusto ko lang, marinig ang boses mo."

"May problema ka ba?" hindi na maitago ang pag-aalalang tanong ko.

Nahimigan ko kasi ang lungkot sa tinig niya. Malayo sa masiglang Krisha na kilala ko. Kaya alam kong may problema siya. We've been together for almost two years kaya kilala ko na siya.

Siya lang ang tumagal sa mga naging girlfriend ko kaya masakit sa akin ang bigla niyang pagkawala.

I tried to find her pero walang makapagsabi sa akin kung nasaan siya. Kaya malaking surpresa para sa akin ngayon na tawagan niya ko.

"I miss you so much." malayong sagot niya.

Nahimigan ko rin ang pagpiyok ng boses niya.

"Krisha, come on tell me."

"I-I'll call you again. Bye. I-I love you..."

"I still love you..." seryosong sagot ko.

Naputol na ang tawag.

"Sorry about that." nahihiyang sabi ko kay Hailey.

Matipid lang siyang ngumiti.

"Girlfriend mo?"

"I guess?" alanganing sabi ko. Sa himig ni Krisha parang gusto niyang makipagbalikan.

"Ah...t-thank you sa merienda, pero kailangan ko ng umalis. Baka mahirapan pa kong sumakay pauwi, malapit na ang rush hour," paalam niya at tumayo na.

"Ihahatid na kita," volunteer ko habang naglalabas ng pera sa pitaka para pambayad.

"H-Hindi na. Kaya ko na. Baka maout of way ka pa. Salamat uli," bahagya pa siyang yumuko at nagmamadali ng lumabas ng restaurant na iyon.

Napasandal na lang ako sa upuan at nahabol siya ng tingin.

Napabuga ako ng hangin. Nagmukha na yata akong cheater sa tingin ni Hailey.

Pero technically wala akong girlfriend nang may nangyari sa amin. Iyong nangyari sa amin ni Hailey it wasn't intentional. Sa sobrang lungkot ko sa pagkawala ni Krisha, nangyari ang hindi dapat mangyari sa amin ni Hailey.

Ang malupit nagbunga pa. Kung may balikan ngang magaganap sa amin ni Krisha matanggap niya kaya kung sakaling malaman niyang magiging Daddy na ko? Pero hindi naman siya ang Mommy?

Hindi ko naman pwedeng talikuran ang bata kapag napatunayan kong akin talaga iyon. Mas matimbang pa rin ang dugo sa lahat. Bahagi ng pagkatao ko ang magiging anak ko, kaya hindi ko rin ito basta pwedeng isuko kung gusto man akong balikan ni Krisha.

Ito talagang si problema kapag dumating, hindi lang isa, madalas kambal-kambal pa.

Good luck na lang sa akin.