Stephanie Ng naramdaman ko ang mainit niyang yakap ay tuluyang bumagsak ang luha sa aking mataParang isang daang tusok ang nawala sa aking katawan sa ginawa niya, nawala ang lahat ng takot at kaba sa aking dibdib dahil alam kong nariyan na siya at wala ng mangangahas pang saktan ako at ng kambal Sa natitirang enerhiya sa katawan ay ini-angat ko ang kamay at sinubukan siyang itulak. Hindi puwedeng bumigay agad ako lalo na at kamakailan lang ng sinaktan niya ako Kailangan kong tatagan ang sarili, pero paano? Gayong yakap niya palang ay nagpapatunaw na saakin"B-bitawan m-m-mo ako " nanginginig kong ani ngunit hindi man lang siya gumalaw kayat sinampal at dinamba ko ang dibdib niya gamit ang lakas ko pero hindi siya natinag"I'm sorry baby, I'm sorry" paulit ulit niyang bulong at hinayaan akong sampalin siya "W-walang hiya ka, niloko mo ako" aniko, unti unting nanghihina ang katawan ko dahil sa pag-iyakSa pagkakataong iyon ay gusto ko na lamang matumba pero hindi hinayaan ni Lucian
Stephanie Sinilip ko ang kambal na nakahiga sa sofa, parehong naka sandal sa isa't isa at pikit na ang mga mata. Napangiti ako habang pinagmamasdan sila Kanina lang ay nanonood pa sila ng tv pero mukhang natulugan na nila Namumula mula ang gilid ng kanilang mata dahil sa kaiiyak kagabi. I feel so light, pakiramdam ko ay lahat ng tinatago kong sikreto ay nailabas kona lahat, Sobrang sarap sa pakiramdam na hindi kona kailangang itago ang mga anak ko I felt a hands circling my waist behind me, napasulyap ako sa balikat ko at agad na nanuot ang mabangong pabango ni Lucian. Napangiti ako at binalik ang tingin sa kambal "You left me" bulong niya sa malalim niyang boses, kagigising at magulo pa ang buhok "Chineck ko ang mga bata" sagot ko, kanina lamang kasi ay magkasama kaming natulog pero nagising rin ako para I-check ang kambal Sumandal ako sa dibdib niya at ninamnam ang kaniyang yakap Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman, him behind and hugging me while looking at our twin
Stephanie Sinulyapan ko si Ally na nasa bisig ng daddy niya, she was leaning on his massive shoulder habang may sinasabi sa kaniya ang daddy niya I have never seen Ally this clingy, minsan ay nagpapalambing din naman siya saakin pero minsan minsan lang. Habang pinagmamasdan sila ay wala akong ibang maramdaman sa dibdib kung hindi saya, I was happy to see my twins finally happy with their dad "My baby's tired already?" Malambing na tanong ni Lucian sa anak at dahan dahan namang tumango si Ally habang nakasandal sa dibdib nito "It's okay, we'll rest so soon after this. You can sleep on my shoulder if you want, daddy will carry you " Lucian gently whispered Iyon ang naabutan namin ni Abby pagkatapos naming bumili ng ticket para sa papanoorin naming movie, Ang movie na pinili nila ay ang Inside out daw, it was their favorite cartoon movie simula sa season 1 nito "They have a new emotion na dinagdag mommy, it was Anxiety, fear -- oh and also nagbago..." Tuloy tuloy ang pang s-spoil s
Stephanie "Ughhh""Oh fvck"Sunod sunod ang mga ungol na lumalabas sa aking bibig habang dinadama ang ulos ni Lucian, he was on top of me and letting me feel his long shaft Damang dama ko ang kahabaan niya, ang aking mga paa ay nakasampay sa kaniyang balikat habang hawak niya magkabilaan kong siko para hindi ako makalayo sa kaniya Rinig na rinig ang pag iisa ng aming katawan sa buong kwarto, hindi sapat ang aircon sa loob dahil sa nag iinit namang katawan. Nanlalagkit ang aking katawan lalo sa mga pawis pero mas nanaig ang pagnanasa para damhin si Lucian "L-lucian... Ahhh" Walang humpay niyang binabayo ang aking ibabang katawan habang malaswang nakatitig saakinHindi ko alam kung ilang oras na kaming nag iisa, ang alam ko lang ay magkasama kami ngayon sa kama, walang saplot at dinadama ang isa't isa "Y-you're still so tight baby" he growled and his thrust became fast Umikot ang aking mata, ramdam ko ang pagtama ng kaniyang kahabaan sa isang parte sa aking loob dahilan para mapa
Stephanie Nagising ako sa malakas na ingay sa aking paligid "Abby, mommy is sleeping baby. She's tired" Boses ni Lucian ang aking narinig kalaunan ng magising, napa ismid ako sa sarili Ang kapal ng mukha niyang sabihin iyon, he's the reason why I'm tired! Pinagod niya ako kagabi, ni hindi ko nga namalayan na nakatulog ako habang nagtatalik kami, he's unstoppable. Ramdam ko parin ang sakit sa ibang parte ng katawan ko"But dad how is mommy tired? Hindi ba siya nakatulog ng okay last night?" Boses naman ni Ally ang narinig ko "No baby, mommy had a nightmare kaya hindi sapat ang tulog niya" I can sense how Lucian is serious with his answer kaya tahimik akong napabuntong hininga What a lame excuse Lucian! bulong ko sa akong sarili Akmang bubuksan ko na ang aking mata para kunwaring nagising na ako ng biglang may mabigat na bagay ang dumamba sa aking ibabaw, saka ko naramdaman ang pag upo ng mabigat na bata sa aking tiyan. Halos mawalan ako ng hininga sa bigat niya, hindi ko na ka
StephanieAng biyahe namin papunta sa Hawaii ay ilang oras, hindi sinayang ng kambal ang mga oras na yun para kumuha ng litrato at gumawa ng kung ano anong aktibidad. Sobrang pagod padin ng katawan ko kaya't natulog ako buong biyaheHindi ako makalakad ng maayos pero pinipilit kong hindi iyon ipakita lalo na at chismosa si Abby, hindi niya ako ta-tantanan ng mga tanong kapag nakita niyang pa ika ika akong maglakad. Lucian meanwhile was worried, hindi siya umalis sa tabi ko at bawat oras tinatanong kung okay lang ako, kaunti na nga lang ay buhatin na niya ako para hindi ako mahirapan kahit na paulit ulit kong sinasabi na okay lang at kaya ko namanNg makarating kami sa Hawaii ay naka handa na ang hotel namin, agad akong natulog pagdating dahil sa sobrang pagod kahit na buong biyahe akong natulogNg magising ako, naabutan ko ang sarili na nasa kama. Gulat na gulat ako ng makita ang eksena, Lucian was beside me. Mahigpit niyang yakap ang aking katawan habang nasa gitna namin si Abby na n
Stephanie "Daddy are you scared of water? you keep hugging mommy" pang-aaway n Ally kay Lucian ng makarating ito saamin, masama ang titig niya sa daddy niyang nasa likuran ko at nakalingkis saakinNatawa ako sa itsura niya, gusto kasi ni Ally na kumapit saakin habang lumalangoy siya pero meron si Lucian"I'm not scared of water baby, I'm more than scared on other men wanting to steal your mommy away from us" sagot namin ni Lucian at pinatakan ng halik ang aking balikat, naka-ikot ang kamay niya sa aking bewang Mas bumusangot si Ally"I want to swim with mommy" sagot nito at ng makitang hindi matatanggal ang daddy niya sa likuran ko ay binalingan niya si Abby at tinawag ito Malaki naman ang ngisi ni Abby na lumangoy papunta saamin "daddy let's catch dugong" malakas na halakhak nito at yumakap sa daddy niyaNawala ang kamay ni Lucian saakin kaya nagawa kong mahawakan si Ally"Ma, I want to learn how to dive" ani ni Ally habang tinuturuan ko siya kung paano ang mag float, meron pari
Stephanie "Saan tayo pupunta?" Tanong ko kay Lucian ng pasakayin niya ako sa kaniyang sasakyan Tumigil siya sa pag-aayos ng aking seatbelt at bumuntong hininga, he looked at me "It's my grandmother's sister, birthday ng anak niya and she wants us to be completed at the party" sagot nito bago pinatakan ng halik ang labi ko, umikot siya sa kabilang bahagi ng sasakyan at sumakay sa driver's seat"Paano ang kambal?" Tanong ko at sinimulan niyang mag drive, agad nahanap ng kamay niya ang aking hita"Nauna na sila" aniya Doon nasagot ang tanong ko, kahapon ng tanghali kasi kami nakauwi galing sa Hawaii. Pagbaba ng eroplano ay bagsak agad ang katawan ko dahil sa pagod, bago kasi kami umalis sa hotel ay umisa pa itong si Lucian, muntikan na nga naming gawin iyon sa banyo ng eroplano kung hindi ko lang siya pinigilan Kanina ay nagising ako hindi dahil sa ingay ng kambal kung hindi dahil sa sinag ng araw, which is weird dahil araw araw ang alarm ko ay ang boses ng kambal lalo na si Abby"Y
Eto na po yung end of the story, sana po ay na enjoy ninyo ____________________________________________________________________Ang simbahan ay puno ng puting mga bulaklak at mahahabang ribbons na kumikislap sa liwanag. Ang hangin ay tahimik at puno ng kaligayahan, at ang mga bisita ay dahan-dahang pumapasok. Ang mga bintana ng simbahan ay may makulay na salamin na naglalabas ng malambot na liwanag, parang isang eksena mula sa panaginip. Ngayon na ang araw na matagal nang pinakahintay nina Abby at Rafael—ang araw ng kanilang kasal.Si Abby ay nakatayo sa gilid ng altar, ang puso niyang mabilis ang tibok. Hindi niya kayang ipaliwanag ang kaligayahan na nararamdaman. Matapos ang lahat ng nangyari—ang mga pagsubok at sakit—narito siya, nakatayo, at handa na pakasalan ang lalaking hindi iniwan siya, si Rafael.Ang puting gown ni Abby ay kumikislap sa liwanag, tamang-tama sa katawan niya. Ang buhok niya ay nakaayos nang maayos, at ang simpleng belo na bumabagsak sa kanyang likod ay nagbiga
Abby’s POVBumangon ako mula sa pagkakahiga, nararamdaman ko pa rin ang sakit sa katawan ko, pero mas magaan na ang pakiramdam kumpara sa mga unang araw ng aking paggaling. Nakaharap ako sa bintana ng kwarto, ang liwanag ng araw ay tila nagpapasigla sa aking puso. Nasa tabi ko si Rafael, tahimik na nag-aalaga at tumutulong sa lahat ng kailangan ko. Minsan, tinatanggal niya ang mga ulap ng takot at pangarap ko, pinapalitan ito ng mga pangako ng pagmamahal at proteksyon.“Puwede na akong maglakad, Rafael,” sabi ko habang nagbabalik-loob sa sarili kong lakas. “Hindi na ako laging nakahiga.”Tumingin siya sa akin ng may alalahanin sa mata, pero ngumiti rin. "Are you sure?." Ngunit nang makita niyang tumayo ako nang maayos, wala siyang magawa kundi ngumiti at magbigay ng suporta. "Baby you still need to rest"Kahit na may kahirapan, unti-unti kong natutunan kung paano maglakad ng mag-isa, at sa bawat hakbang, mas naramdaman ko ang kagalakan na muling magpatuloy sa buhay. Sa tuwing ako’y nag
Abby’s POVAng bigat ng talukap ng mga mata ko, parang hinihila ako pabalik sa dilim. Pero sa likod ng kadiliman, may naririnig akong boses. Isang pamilyar na tinig—malalim, puno ng emosyon, at pilit na pinipigil ang paghinga.“Abby... please... gising ka na...”Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Sa una, malabo ang paligid, pero unti-unting luminaw ang kwarto. Ang puting kisame, ang ilaw sa gilid ng kama, at ang mukha ni Rafael—halos hindi ko maipaliwanag ang ekspresyon niya.“Rafael...” mahina kong sambit, halos isang bulong lang.Parang biglang huminto ang oras. Kitang-kita ko ang pagbabago sa mukha niya. Ang takot, pagod, at bigat na kanina’y nakaukit sa kanyang mga mata, napalitan ng matinding pagluwag. Agad siyang yumuko, hinawakan ang kamay ko nang mahigpit na para bang natatakot siyang mawala ulit ako.“Abby...” boses niya’y nanginginig. “You’re awake... you’re okay...”Ngumiti ako nang mahina. “Buhay pa ako, Rafael. Hindi mo ako basta-basta matatalo.”Bigla siyang napabun
Habang nakaupo sa waiting area ng ospital, hindi mapakali si Rafael. Palakad-lakad siya, paulit-ulit na kinukusot ang kanyang mga palad habang ang malamig na pawis ay bumalot sa kanyang noo. Sa bawat segundo na lumilipas, tila lalong bumibigat ang kanyang dibdib. Ang imahe ni Abby na duguan at walang malay ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. Hindi niya inaasahan na tinamaan din ng baril ni Dana si Abby kanina, ang akala niya ay napigilan nila ito pero nahuli sila“Abby… please be okay,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig ng sino man sa paligid.Nang biglang bumukas ang pinto, tumambad si Lucian, mabilis na pumasok sa waiting area. Nasa likuran niya si Stephanie at Ally, parehong halata ang kaba at pag-aalala sa kanilang mga mukha. Subalit si Lucian ang pinakamapanganib sa itsura. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit habang ang kanyang mga kamao ay nakatikom, halatang puno ng hinanakit.“You promised me, Rafael,” ani Lucian, malalim at puno ng galit ang boses.
Habang binubuhos ang malamig na tubig sa kanyang ulo, ramdam ni Abby ang panghihina ng kanyang katawan. Nanginginig siya sa lamig, at ang sakit sa kanyang mga binti ay parang tinutusok ng libo-libong karayom. Sa kabila nito, patuloy niyang pinipilit na manatiling mulat. Para kay Biah.“Dana, tama na... gawin mo na lahat sa akin, pero huwag mo nang idamay ang anak ko,” bulong ni Abby, halos hindi marinig sa kahinaan ng kanyang boses.Ngunit tila bingi si Dana. Lumapit ito kay Abby at hinila ang kanyang mukha para magkatitigan sila. “Nakakainis, Abby. Kahit na anong gawin ko, para kang laging martir. Naiinis ako sa tapang mo, sa pagmamahal mo sa anak mo! Pero tignan natin kung hanggang saan mo kaya.”Muling iniabot ni Dana ang timba, pero biglang nagsalita si Biah, halos pasigaw. “Please po! Tama na po! Tita Dana, huwag mo nang saktan si Mommy! Ako na lang po ulit!”Napatingin si Abby sa anak. Sa kabila ng takot sa mga mata nito, kitang-kita niya ang pagmamalasakit at pagmamahal ng kany
Habang abala sina Rafael at ang team ng ama ni Abby sa paghahanap ng impormasyon tungkol kay Biah, biglang tumunog ang cellphone ni Abby. Nasa gitna siya ng sala, nakatitig sa isang blangkong pader habang pinipilit kontrolin ang kaba sa kanyang dibdib. Agad niyang kinuha ang telepono at binasa ang natanggap na mensahe.“Kung gusto mong makita ang anak mo, pumunta ka sa address na ito. Mag-isa ka lang. Kapag may sumama sa’yo, papatayin namin siya.”Parang natuluyan nang nagdilim ang mundo ni Abby. Ang mga kamay niya’y nanginginig habang hawak ang telepono. Ramdam niya ang bigat ng banta. Hindi siya makapagsalita. Niyakap niya ang sarili, pilit na nilalabanan ang takot."Abby, anong nangyari?" tanong ni Rafael, napansin ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya. Lumapit ito, halatang nag-aalala.“Wala… wala,” mabilis na sagot ni Abby, pilit na pinapakalma ang boses niya. Tumayo siya, mabilis na nilihis ang tingin para maitago ang lungkot at kaba. “Kailangan ko lang umakyat sa kwarto. Sa
Pagkarating nila Rafael at Abby sa bahay, umaasa si Abby na magkakaroon sila ng isang tahimik na lunch kasama si Biah. Ngunit pagkapasok nila sa pinto, isang hindi inaasahang tanawin ang sumalubong sa kanila—ang mga kasambahay na karaniwang kalmado ay kitang-kitang nag-aalala, ang mga mata nila'y puno ng takot."Ano'ng nangyari?" tanong ni Rafael, ang boses ay matalim, puno ng utos.Nagmadaling lumapit ang head maid, kitang-kita ang kaba sa kanyang mukha. "Sir, Ma'am... Si Biah... nawawala po siya. Nandiyan lang siya kanina, pero nung marinig namin ang sigaw niya, tinanong namin siya... at wala na siya. Isang sasakyan po ang dumaan at... at tinangay siya bago pa kami makarating."Ang mundo ni Abby ay biglang nabulabog. Ang mga salitang iyon ay parang dagok sa kanyang dibdib. Nawawala si Biah? Parang ang lahat ng hangin ay nawala sa kanyang katawan. Lahat ng kanyang mga pandama ay parang huminto. Hindi makapaniwala na mangyayari ito sa kanila. Ang kanilang anak, ang kanilang prinsesa,
Habang nag-aalala si Abby kung anong gagawin, lumapit si David at nagtanong, "May kailangan ka po ba?" Tiningnan siya ni Abby, at hindi niya maiwasang mag-isip kung anong klaseng galit ang maaaring ipadama ng mga tao sa paligid ni Rafael sa kanya. Alam niyang busy siya at hindi siya nais makialam sa trabaho ni Rafael, kaya nagdesisyon na lang siyang ipasa na lang kay David ang lunch na dala niya para kay Rafael."Ah, kung okay lang , maaari niyo na lang pong dalhin ang packed lunch kay Rafael," sabi ni Abby, medyo nahihiya pa. "Siguro masyadong busy siya sa trabaho at ayokong mag-abala."David, na may malumanay na ngiti, ay tumango. "Walang problema. I’m sure he’ll appreciate it." Tumingin siya kay Abby, at nagtanong ng hindi inaasahan, "I just have to ask, what’s your relationship with Mr. Rafael?"Sumabog ang katahimikan sa tanong na iyon, at si Abby ay medyo nagulat. Hindi niya naisip na magiging ganito kabilis ang pagtatanong ni David tungkol kay Rafael, ngunit nagdesisyon siyang
Nagising si Abby sa malumanay na halik sa kanyang pisngi at leeg. Hindi pa siya makapagmulat ng mata, ngunit naramdaman niyang nakayakap si Rafael sa kanya. Habang binabati siya ng mahinang, "Baby, I'm going to work now. I know you're still asleep, but I want to kiss you before I go," unti-unting nawala ang antok ni Abby at ngumiti sa nararamdaman niyang pagmamahal. "Love you," sabi ni Rafael bago siya lumabas ng kwarto. Si Abby ay bumalik sa pagtulog, at dahil sa pagod, ilang oras pa bago siya muling magising. Pagkagising niya, agad niyang narinig ang ingay mula sa sala, at sa tunog ng mga tawa at boses ni Biah, agad niyang naisip kung ano ang nangyayari. Nagtungo siya sa banyo at nag-ayos, ngunit hindi siya makapaniwala nang makita ang dami ng mga sling bags na nakakalat sa sala. "Ate, saan galing ang mga 'to?" tanong ni Abby, nakatingin sa mga sling bags na abot sa mga daliri ng anak niya. Ang mga ito ay puno ng kulay at mukhang para kay Biah. Tinatantiya niyang nasa dalawampu't p