Abby "Bakit kapa nandito? Are you trying to steal Biah to me?" Inis na tanong niya ng makita ako, nalukot ang mukha ko sa sinabi niya "Huwag kang assuming, kinakausap ko lang ang anak ko at hinahayaan siyang gawin ang mga gusto niya dahil hindi niya pala nagagawa ang ibang gusto niya sa poder mo" inis kong sagot "What are you trying to say? Na pabaya akong tatay, na hindi ko inaalagaan ang anak ko. Tignan mo muna ang sarili mo Abby, you fvcking left Biah to me years ago at magtataka kung bakit ganito ang pakikitungo ko sayo. Biah doesn't deserve you as her mother" Para akong sinasakan ng sandamakmak na kutsilyo sa katawan. Bawat salita niya ay parang sugat, isang paalala ng kasalanan at sakit na dala-dala ko. "Rafael, alam mo naman kung bakit ako umalis. Alam mong wala akong choice," I choked out, tears threatening to spill. "Choice? Tinawag mo bang choice ang pag-iwan sa anak mo? Tinawag mo bang choice ang pag-abandona sa kanya?" Aniya at galit ang boses. "Iniwan mo siya
Abby "Hindi ba magagalit ang daddy niyan?" Tanong ni Ally habang pinagmamasdan si Biah Nakaupo ito at kumakain sa lamesa, sobrang gana niyang kumain kahit na ang ulam lang namin ay Hotdog. Dahil sa pag-aalala ko at pagtatahan sa kaniya kanina ay nakalimutan ko ng magluto at dahil gutom na siya nagluto nalang ako ng hotdog na madaling iluto, sinamahan kona rin ng side dish na gulay para naman hindi masyadong unhealthy "Magalit siya kung gusto niya pero hindi ko siya ibibigay ngayon" sagot ko sa kambal at napangiti habang pinagmamasdan ang anak. Sumasayaw sayaw kasi ito habang kumakain ng hotdog, naalala ko ang mga kuwento ni mommy. Ganiyan na ganiyan ako nuong bata "Sure po kayong hindi kayo iisa? Baka po Alien kayo" muling tanong ni Biah saamin, naguguluhan kasi ito saamin ni Ally. Magkamukhang magkamukha kami at ang ugali lang talaga ang hindi magkaparehas "Don't mind her baby, basta ang tandaan mo mas maganda ako okay?" Sagot ko sa anak at nagpahalumbaba. Ngumuso ito kay
"Abby, bilisan mo na! Malalate na tayo!" sigaw ni Ally mula sa labas ng kwarto "Sandali lang, Ally! Ang hirap naman mag-ayos ng ganito!" sagot ni Abby habang huling-huli na niyang inaayos ang kanyang damit. Matagal na niyang hindi nasusuot ang ganitong klaseng damit. Formal at sexy, parang nagbalik siya sa panahong wala pa siyang anak at nag-eenjoy pa sa buhay. "Abby, ano ba 'yan? Para kang nag-aayos para sa kasal!" "E, 'di ba dapat maganda ako? Para naman hindi ako ma-out of place sa party na 'yan!" "Abby, hindi ka naman pupunta sa isang beauty pageant. Mag-ayos ka lang ng simple. Pero sige na, bilisan mo na!" Papunta kasi kami ngayon sa party ni Vice mayor Isaac, siya pala yung daddy ni Val na tinutukoy niya, kay Vice Mayor nag tra-trabaho si Ally at gusto niya raw ako isama dahil wala siyang kasama kaya imbes na mabulok ako sa loob ng bahay ay sasamhan ko nalang siya. Maiksi ang dress na suot ko pero sakto lang dahil formal ang style nito, itong dress na ito ang pinaka s
"May I have this Dance?" Tanong ni Rafael at hindi makagalaw sa kinatatayuan si Abby, ang lalaking kasayaw niya ay naguluhan pero binigay din kalaunan ang kamay ni Abby kay Rafael "Sure" anas ng lalaki at sinulyapan muna siya bago tuluyang umalis, kasabay non ang pag s-start ng tugtog Dahan dahan at sexy ang tugtog, nag-init ang pisngi niya ng hilain siya ni Rafael at nilapat ang kamay nito sa kaniyang bewang, nahihiya siyang nag-iwas ng tingin at sinabayan sa pagsayaw si Rafael. Malapit na malapit ang katawan nila at ramdam niya rin ang mainit nitong hininga sa kaniyang balat "Trying to make me jealous?" Sakristong tanong nito pero hindi siya sumagot, masyado kasing okupado ang isipan niya sa kamay nitong nasa bewang niya, bumuntong hininga si Rafael "Kung gusto mo ng katawan, I can offer you mine. Hindi mona kailangang ipakita saakin na naghahanap ka na naman ng bagong laki, at please huwag na huwag mong ipapakita kay Biah ang pagiging lalakero mo" Sa sinabi nito ay nainis
HIndi siya maka-imik, hindi niya alam kung paano i eenjoy ang bonding nila ng anak niya ngayon lalo pa't may isang kasama silang hindi niya inaasahan "Hahah ang saya po para po tayong totoong family" tawa ni Biah habang naglalakad sila, hawak ni Biah ang tig isa nilang kamay sa magkabila nitong kamay. Tuwang tuwa ang anak niya habang naglalakad sila, napatitig siya sa anak a napa ngiti agad na gumaan ang pakiramdam niya dahil sa itsura nito. Mukhang na eenjoy ng anak niya ang nangyayari ngayon Wala sa sariling napasulyap siya kay Rafael, natigilan siya ng makitang nakatitig na pala ang lalaki sa kaniya. Tumkhim siya at sabay silang nag-iwas ng tingin, parang kumapa ang mga paru-paru sa kaniyang kalooban, hindi tuloy siya makagalaw ng maayos pero parang ang awkward sa kanya ang nangyayari pero si Biah ay mukhang nasa sariling mundo"You know po, sa dreams ko lang to nakikita at na fe-feel pero ang saya po sa feelings kapag nangyari po pala in real life, sana po forever ng ganito" mas
Hindi makapaniwala si Abby sa nangyari, inuwi siya rito nila Rafael habang siya ay tulog. Hindi man lang niya napigilan ang antok at talaga pang natulog pa pagkatapos ng jogging nila, hindi niya tuloy nakausap ng mas matagal si BiahPulang pula ang mukha niya habang pinagmamasdan ang mga labahin niya sa dryer, tanghali na pero hindi pa siya kumakain. Wala siyang balak kumain dahil sa kahihiyan"Ano bang iniisip mo kasi Abby at natulog ka?" Inis niyang tanong sa sarili at binatukan pa ang sariling uloDahil sa kahihiyan ay nagkulong siya sa bahay buong maghapon, kailangan niyang I save ang sarili niya dahil sa kahihiyang ginawa niya. Idagdag pang naroon si Rafael, siya ang nagbuhat sa dalaga at nag-uwi sa kanilang bahay. Paano nalang kung ano na naman ang isipin ni Rafael sa kaniya? Baka isipin na naman nitong sinasadya niyang makatulog para mabuhat siya nito? Baka nga isipin pa ni Rafael na inaakit niya itoKalaunan dumating nadin si Ally sa trabaho, abala siya sa pag che-check sa soci
Pinagmasdan ni Abby si Biah habang papasok ito sa loob ng sasakyan, bumuntong hininga siya at sumakay na ng taxi. Nasulyapan na niya ang anak niya at wala na siyang ibang kailangan pang gawin, kung ayaw siyang makita ng anak niya sa ngayon ay mas mabuting sa malayo muna siya at hanggang sulyap lang muna Pagkatapos kasi ng insidenteng iyon ay natatakot na siya, natatakot siya na baka kapag nagpakita pa siya kay Biah ay mas lalong matakot ito sa kaniya. Umalis siyang umiiyak si Biah, siguro ay natakot ito sa kaniya Bumuntong hininga siya at umuwi nalang sa bahay, ito na ang huling araw niya sa probinsya dahil babalik na siya ng siyudad dahil kailangan niyang mag attend sa birthday ng kaibigan ng kaniyang daddy, ang kaniyang tito Kai ay maghahanda Naawa siya sa kaniyang sarili, para siyang manok na naghahabol para sa anak Gustuhin niya mang manatili pa ng ilang araw para masilyan si Biah ay mukhang mas maayos kung aalis na muna siya, mas tatahimik ang buhay ni Biah sa tingin n
"Abby, may lagnat ka" Pinigilan siya ni Rafael na umalis, pakiramdam niya ay mas lumalala ang kaniyang pagkahilo dahil nasa harapan na naman niya ang lalaking kanina lang ay iniiyakan niya "Rafael bitawan mo ako kaya kong mag-isa at saka ano bang ginagawa mo dito?" nanghihina niyang tanong, mabuti at napipilit niya parin ang sarili na magsalita Mas kumunot ang nuo ni Rafael habang pinagmamasdan siya nito "I-Iwas invited, hindi ko alam na tito mo ang birthday celebrant" paliwanag ng binata, pero lahat ng sinasabi nito ay may kakulangan. Narito siya dahil isinama lang siya ng kaibigan niya rito, hindi dapat siya pupunta dahil madaming trabaho at walang kasama si Biah sa bahay nila ngunit ng malaman niyang ang pamangkin ng Kai na birthday celebrant ay si Abby Montana ay agad siyang sumama PInikit saglit ni Abby ang kanyang mga mata bago hinawakan ang gilid ng kaniyang ulo, naramdaman niya ang init pero kailangan niyang kausapin ngayon si Rafael. Gusto niya sanang tanungin kung
Eto na po yung end of the story, sana po ay na enjoy ninyo ____________________________________________________________________Ang simbahan ay puno ng puting mga bulaklak at mahahabang ribbons na kumikislap sa liwanag. Ang hangin ay tahimik at puno ng kaligayahan, at ang mga bisita ay dahan-dahang pumapasok. Ang mga bintana ng simbahan ay may makulay na salamin na naglalabas ng malambot na liwanag, parang isang eksena mula sa panaginip. Ngayon na ang araw na matagal nang pinakahintay nina Abby at Rafael—ang araw ng kanilang kasal.Si Abby ay nakatayo sa gilid ng altar, ang puso niyang mabilis ang tibok. Hindi niya kayang ipaliwanag ang kaligayahan na nararamdaman. Matapos ang lahat ng nangyari—ang mga pagsubok at sakit—narito siya, nakatayo, at handa na pakasalan ang lalaking hindi iniwan siya, si Rafael.Ang puting gown ni Abby ay kumikislap sa liwanag, tamang-tama sa katawan niya. Ang buhok niya ay nakaayos nang maayos, at ang simpleng belo na bumabagsak sa kanyang likod ay nagbiga
Abby’s POVBumangon ako mula sa pagkakahiga, nararamdaman ko pa rin ang sakit sa katawan ko, pero mas magaan na ang pakiramdam kumpara sa mga unang araw ng aking paggaling. Nakaharap ako sa bintana ng kwarto, ang liwanag ng araw ay tila nagpapasigla sa aking puso. Nasa tabi ko si Rafael, tahimik na nag-aalaga at tumutulong sa lahat ng kailangan ko. Minsan, tinatanggal niya ang mga ulap ng takot at pangarap ko, pinapalitan ito ng mga pangako ng pagmamahal at proteksyon.“Puwede na akong maglakad, Rafael,” sabi ko habang nagbabalik-loob sa sarili kong lakas. “Hindi na ako laging nakahiga.”Tumingin siya sa akin ng may alalahanin sa mata, pero ngumiti rin. "Are you sure?." Ngunit nang makita niyang tumayo ako nang maayos, wala siyang magawa kundi ngumiti at magbigay ng suporta. "Baby you still need to rest"Kahit na may kahirapan, unti-unti kong natutunan kung paano maglakad ng mag-isa, at sa bawat hakbang, mas naramdaman ko ang kagalakan na muling magpatuloy sa buhay. Sa tuwing ako’y nag
Abby’s POVAng bigat ng talukap ng mga mata ko, parang hinihila ako pabalik sa dilim. Pero sa likod ng kadiliman, may naririnig akong boses. Isang pamilyar na tinig—malalim, puno ng emosyon, at pilit na pinipigil ang paghinga.“Abby... please... gising ka na...”Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata. Sa una, malabo ang paligid, pero unti-unting luminaw ang kwarto. Ang puting kisame, ang ilaw sa gilid ng kama, at ang mukha ni Rafael—halos hindi ko maipaliwanag ang ekspresyon niya.“Rafael...” mahina kong sambit, halos isang bulong lang.Parang biglang huminto ang oras. Kitang-kita ko ang pagbabago sa mukha niya. Ang takot, pagod, at bigat na kanina’y nakaukit sa kanyang mga mata, napalitan ng matinding pagluwag. Agad siyang yumuko, hinawakan ang kamay ko nang mahigpit na para bang natatakot siyang mawala ulit ako.“Abby...” boses niya’y nanginginig. “You’re awake... you’re okay...”Ngumiti ako nang mahina. “Buhay pa ako, Rafael. Hindi mo ako basta-basta matatalo.”Bigla siyang napabun
Habang nakaupo sa waiting area ng ospital, hindi mapakali si Rafael. Palakad-lakad siya, paulit-ulit na kinukusot ang kanyang mga palad habang ang malamig na pawis ay bumalot sa kanyang noo. Sa bawat segundo na lumilipas, tila lalong bumibigat ang kanyang dibdib. Ang imahe ni Abby na duguan at walang malay ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. Hindi niya inaasahan na tinamaan din ng baril ni Dana si Abby kanina, ang akala niya ay napigilan nila ito pero nahuli sila“Abby… please be okay,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig ng sino man sa paligid.Nang biglang bumukas ang pinto, tumambad si Lucian, mabilis na pumasok sa waiting area. Nasa likuran niya si Stephanie at Ally, parehong halata ang kaba at pag-aalala sa kanilang mga mukha. Subalit si Lucian ang pinakamapanganib sa itsura. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit habang ang kanyang mga kamao ay nakatikom, halatang puno ng hinanakit.“You promised me, Rafael,” ani Lucian, malalim at puno ng galit ang boses.
Habang binubuhos ang malamig na tubig sa kanyang ulo, ramdam ni Abby ang panghihina ng kanyang katawan. Nanginginig siya sa lamig, at ang sakit sa kanyang mga binti ay parang tinutusok ng libo-libong karayom. Sa kabila nito, patuloy niyang pinipilit na manatiling mulat. Para kay Biah.“Dana, tama na... gawin mo na lahat sa akin, pero huwag mo nang idamay ang anak ko,” bulong ni Abby, halos hindi marinig sa kahinaan ng kanyang boses.Ngunit tila bingi si Dana. Lumapit ito kay Abby at hinila ang kanyang mukha para magkatitigan sila. “Nakakainis, Abby. Kahit na anong gawin ko, para kang laging martir. Naiinis ako sa tapang mo, sa pagmamahal mo sa anak mo! Pero tignan natin kung hanggang saan mo kaya.”Muling iniabot ni Dana ang timba, pero biglang nagsalita si Biah, halos pasigaw. “Please po! Tama na po! Tita Dana, huwag mo nang saktan si Mommy! Ako na lang po ulit!”Napatingin si Abby sa anak. Sa kabila ng takot sa mga mata nito, kitang-kita niya ang pagmamalasakit at pagmamahal ng kany
Habang abala sina Rafael at ang team ng ama ni Abby sa paghahanap ng impormasyon tungkol kay Biah, biglang tumunog ang cellphone ni Abby. Nasa gitna siya ng sala, nakatitig sa isang blangkong pader habang pinipilit kontrolin ang kaba sa kanyang dibdib. Agad niyang kinuha ang telepono at binasa ang natanggap na mensahe.“Kung gusto mong makita ang anak mo, pumunta ka sa address na ito. Mag-isa ka lang. Kapag may sumama sa’yo, papatayin namin siya.”Parang natuluyan nang nagdilim ang mundo ni Abby. Ang mga kamay niya’y nanginginig habang hawak ang telepono. Ramdam niya ang bigat ng banta. Hindi siya makapagsalita. Niyakap niya ang sarili, pilit na nilalabanan ang takot."Abby, anong nangyari?" tanong ni Rafael, napansin ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha niya. Lumapit ito, halatang nag-aalala.“Wala… wala,” mabilis na sagot ni Abby, pilit na pinapakalma ang boses niya. Tumayo siya, mabilis na nilihis ang tingin para maitago ang lungkot at kaba. “Kailangan ko lang umakyat sa kwarto. Sa
Pagkarating nila Rafael at Abby sa bahay, umaasa si Abby na magkakaroon sila ng isang tahimik na lunch kasama si Biah. Ngunit pagkapasok nila sa pinto, isang hindi inaasahang tanawin ang sumalubong sa kanila—ang mga kasambahay na karaniwang kalmado ay kitang-kitang nag-aalala, ang mga mata nila'y puno ng takot."Ano'ng nangyari?" tanong ni Rafael, ang boses ay matalim, puno ng utos.Nagmadaling lumapit ang head maid, kitang-kita ang kaba sa kanyang mukha. "Sir, Ma'am... Si Biah... nawawala po siya. Nandiyan lang siya kanina, pero nung marinig namin ang sigaw niya, tinanong namin siya... at wala na siya. Isang sasakyan po ang dumaan at... at tinangay siya bago pa kami makarating."Ang mundo ni Abby ay biglang nabulabog. Ang mga salitang iyon ay parang dagok sa kanyang dibdib. Nawawala si Biah? Parang ang lahat ng hangin ay nawala sa kanyang katawan. Lahat ng kanyang mga pandama ay parang huminto. Hindi makapaniwala na mangyayari ito sa kanila. Ang kanilang anak, ang kanilang prinsesa,
Habang nag-aalala si Abby kung anong gagawin, lumapit si David at nagtanong, "May kailangan ka po ba?" Tiningnan siya ni Abby, at hindi niya maiwasang mag-isip kung anong klaseng galit ang maaaring ipadama ng mga tao sa paligid ni Rafael sa kanya. Alam niyang busy siya at hindi siya nais makialam sa trabaho ni Rafael, kaya nagdesisyon na lang siyang ipasa na lang kay David ang lunch na dala niya para kay Rafael."Ah, kung okay lang , maaari niyo na lang pong dalhin ang packed lunch kay Rafael," sabi ni Abby, medyo nahihiya pa. "Siguro masyadong busy siya sa trabaho at ayokong mag-abala."David, na may malumanay na ngiti, ay tumango. "Walang problema. I’m sure he’ll appreciate it." Tumingin siya kay Abby, at nagtanong ng hindi inaasahan, "I just have to ask, what’s your relationship with Mr. Rafael?"Sumabog ang katahimikan sa tanong na iyon, at si Abby ay medyo nagulat. Hindi niya naisip na magiging ganito kabilis ang pagtatanong ni David tungkol kay Rafael, ngunit nagdesisyon siyang
Nagising si Abby sa malumanay na halik sa kanyang pisngi at leeg. Hindi pa siya makapagmulat ng mata, ngunit naramdaman niyang nakayakap si Rafael sa kanya. Habang binabati siya ng mahinang, "Baby, I'm going to work now. I know you're still asleep, but I want to kiss you before I go," unti-unting nawala ang antok ni Abby at ngumiti sa nararamdaman niyang pagmamahal. "Love you," sabi ni Rafael bago siya lumabas ng kwarto. Si Abby ay bumalik sa pagtulog, at dahil sa pagod, ilang oras pa bago siya muling magising. Pagkagising niya, agad niyang narinig ang ingay mula sa sala, at sa tunog ng mga tawa at boses ni Biah, agad niyang naisip kung ano ang nangyayari. Nagtungo siya sa banyo at nag-ayos, ngunit hindi siya makapaniwala nang makita ang dami ng mga sling bags na nakakalat sa sala. "Ate, saan galing ang mga 'to?" tanong ni Abby, nakatingin sa mga sling bags na abot sa mga daliri ng anak niya. Ang mga ito ay puno ng kulay at mukhang para kay Biah. Tinatantiya niyang nasa dalawampu't p