Mabilis akong nakarating sa quarters at sa mismong pagsandal ko sa saradong pinto ay dumaloy ng masagana ang mga luha ko. Sa ikalawang pagkakataon ay hinayaan ko na naman na dalhin ako ng damdamin ko sa mapusok na bagay.At ngayon sobra na naman akong nasasaktan. Parang pinipihit ang puso ko at para akong sinasaksak ng maraming patalim. Ang sakit-sakit pero ako rin mismo ang nagdadala sa sarili ko sa sakit na ito. Hindi ako makaiwas. Hindi ko alam kung paano umiwas.Napaupo ako sa sahig saka sinubsob ko ang mukha ko sa mga tuhod ko. Suminghap ako ng malakas saka pilit na pinahinto ang mga luha kong hindi yata nauubos."Bakit ba kasi hinayaan ko siya noong una pa lang?" umiiyak na sabi ko sa sarili ko.Pilit ko mang sisihin ang sarili ko ay wala pa rin akong magagawa kasi nandito na ako sa puntong hindi na makaahon. Sobrang lubog na lubog na ako sa nararamdaman ko sa kanya na kahit ako mismo ay naaawa na rin sa sarili ko. Dahil alam ko na kung ano man ang nais niyang gawin ko ay buong
I am lost and I don't know how to find myself. Litong-lito na ako sa mga nangyayari. I can't decide and it's frustrating. Ayaw kong mag padalos-dalos. Hindi ko alam ang gagawin ko at wala akong maisip na maaari kong gawin.I am hurting. I am hurting so much.Parang gusto ko ng maniwala sa mga paratang ni Manang Janet. Malandi nga ba ako? Malandi ba ang tawag sa akin kung nagmahal ako ng hindi ko abot kamay? Hindi ko naman pinlano na mahalin siya. Hindi ko napigilan kaya anong gagawin ko? Paano ko tatakasan ang bagay na ito kung ako mismo ay nangangapa?Hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kung saan ako lulugar. Parang hindi ako tanggap dito. Mabilis kong ni-lock ang sarili ko sa loob ng quarters. Mabilis ang paghinga ko at tila nauubusan ako ng hangin. Sobrang lakas rin ng kabog ng puso ko na tila gustong lumabas. Masakit ang dulot nito pero kailangan kong tiisin kasi wala akong magagawa. Nakakatawa kasi kanina lang ay masaya ako tapos ngayon ay parang gusto ko na ulit umiyak
Sobrang lakas ng pintig ng puso ko. Hindi ako makahinga ng maluwag. Paano siya nagiging kalmado ng walang kahit anong saplot sa katawan? He's body is perfect and nothing could be ashamed of. Pero bakit niya nilalantad ang katawan niya?Iniisip ko pa lang na baka ginagawa niya rin iyon sa iba ay nasasaktan na ako. Mabilis akong naglakad pababa sa unang palapag. Hindi pa rin humuhupa ang malakas na pagkabog ng dibdib ko. Nang hindi ko na makayanan ay napaupo ako sa hagdanan saka mabilis na napahawak sa dibdib kong nagwawala. Pinakalma ko muna ang sarili ko bago ako naglakad ulit. Wala sa sarili akong dumiretso sa kusina at nang makita ko ang mga kasamahan ko ay bahagya na lang akong ngumisi."Feigh, magwalis ka sa labas. Sa garahe banda," utos ni Tiya Mila kaya mahina akong tumango."Bilisan mo at huwag kang umastang amo kasi pare-pareho lang tayong utusan dito," pagsasali ni Manang Janet kaya napalunok ako saka nagmamadaling lumabas ng kusina. Sa likod na pintuan ako dumaan kaya mab
Naalimpungatan ako dahil sa mabigat na bagay na nakadagan sa tiyan ko. Antok akong tumagilid pero naramdaman ko ang biglang paghapit ng baywang ko . Kaagad akong nagmulat at napabangon at nang marinig ko ang paos na ungol mula sa katabi ay biglang nagwala ang puso ko. Nanlalaki ang mga mata kong nilingon ang katabi at nakita ang mala-diyos na lalaking mahimbing ang tulog sa tabi ko.Nakadantay ang kamay niya sa tiyan ko at pareho kaming hubad. Biglang ramagasa sa ala-ala ko ang mga nangyari kagabi. The moans, shouts, laughter, chuckles and everything about what we did last night. Biglang namula ang mga pisngi ko saka dahan-dahan na tinanggal ang mabigat niyang braso sa tiyan ko. And my eyes widened in shock when he opened his eyes after I did that. Mamula-mula ang mata niya at magulo ang buhok.Napalunok ako dahil kaagad kaming nagkatitigan. Kabado kong hinawakan ang makapal na kumot na nakatabon sa hubad kong dibdib. Biglang bumaba ang mga mata niya sa dibdib ko dahil doon kaya mas
"Feigh, call me Gin. Just Gin," Kaagad kong inalis ang tingin ko kay Luke para bumaling sa nakangiting lalaki sa harap ko. Napalunok ako ng dahan-dahan saka napatango na lang ng walang kahit anong sinasabi."Magpapaalam na po ako," mahinang sabi ko saka tuloy-tuloy na umalis sa lugar na iyon ng hindi tumitingin sa kahit kanino.Gusto kong batukan ang sarili ko dahil nagpapakatanga na naman ako. Pero wala akong maitutulong sa sarili ko dahil ito talaga na yata talaga ako. Nakakatakot pa lang magmahal. Nakakasira ng isip at puso. Nakakatakot, at gustuhin ko mang takasan ay hindi ko magawa.Biglang tumulo ang mga luha ko kaya kaagad ko iyong pinunasan saka bahagya akong tumawa ng sarkastiko."Tapos kapag lumapit siya parang wala lang ulit? Ano ba, Feigh," sabi ko sa sarili ko."Hey, I'm sorry about earlier," mabilis kong pinatuyo ng tuluyan ang mga luha ko dahil may biglang pumigil sa siko ko kaya nahinto ako sa paglalakad. Agaran kong nilingon ang gumawa ng bagay na iyon at napasinghap
The moment he went out Tiya Mila came. Kaagad akong tumikhim saka nagpunas ng luha. Umupo rin ako ng maayos saka pilit na ngumiti kay Tiya Mila na biglang napabuntong hininga."Feigh," mahinang usal niya habang dahan-dahan na lumalapit sa akin kaya mabilis akong napaiwas ng tingin.She sighed once again. "Ano ang plano mo?" mahinang tanong niya. Napakurap ako ng isang beses saka marahan na tuminghala sa puting kisame ng kwarto na ito."Tatapusin ko na lang po muna ang buwan na ito tapos aalis na po ako," medyo paos na sagot ko. Ramdam ko na anumang oras ay tutulo na muli ang mga luha ko kaya mariin akong pumikit.Nakapag Desisyon na ako. Tatapusin ko na lang ang buwan na ito kasi sayang ang magiging sahod ko. Hindi ko na kaya pang magtagal kasi durog na durog na ako. Gustuhin ko man dahil gusto kong tulungan ang sarili at pamilya ko pero ang hirap-hirap. Nasasaktan ko na rin ang sarili ko ng paulit-ulit kaya dapat lang na ako na ang lumayo. Ako na dapat ang lumayo sa una pa lang. Kas
Napatulala na lang ako sa kisame at ilang sandali pa ay muling pumasok si Tiya Mila na may kasama na nurse. The nurse smiled at me so I smiled back. Dahan-dahan siyang lumapit sa akin para tanggalin ang dextrose na nakakabit sa kamay ko. Napangiwi ako sa sakit sa hatid niyon pero nang tuluyang matanggal ay mabilis akong umalis sa kama."Feigh, dahan-dahan," sabi ni Tiya Mila pero mabilis akong naglakad diretso sa pinto. Hindi na ako naghintay pa ng kahit isang segundo dahil mabilis ko iyong binuksan.Grabe ang kabog ng puso ko habang sumisilip wko sa bawat hallway na nakikita ng mga mata ko. At bigla akong nanlumo nang makita na wala ang gusto kong makita sa mismong labas ng kwartong ito.Nanghihina akong napasandal sa hamba saka napahinga ng malalim.Why do I hope over and over again?"May hinahanap ka?" tanong ni Tiya Mila kaya mabilis akong umiling."Magbibihis lang po ako," mahinang sabi ko habang hindi makatingin sa kanya."May dala akong damit mo sa bag, kunin mo na lang," sabi
Kailangan ko na talagang umalis. Dahil kapag umalis ako ay matutulungan ko ang sarili kong umiwas sa sakit. Nakakaawa na ako. Ayaw ko na. Suko na ako. Duwag man pero wala naman na akong hahabulin pa dito. Pipilitin ko na lang na maghanap ng trabaho sa amin para makapag-ipon ng paunti-unti. Basta huwag lang dito.Matapos humagulgol sa isang sulok ay pilit akong naglakad pabalik sa quarters. Basang-basa ako dahil malakas na ang buhos ng ulan na sinuong ko pero wala na akong pakialam. Naghahalo na ang luha at tubig ulan sa mukha ko pero hindi ko iyon binigyan ng pansin.Kaagad akong pumunta sa drawer kung nasaan ang mga damit ko at kaagad ko iyong kinuha para ilagay sa bag na sa akin mismo. Tumutulo ang luha ko habang ginagawa iyon. At nang marinig ko na bumukas ang pinto ay hindi ako lumingon. Ipinagpatuloy ko lang ang pag-iimpake."Feigh! Anong ginagawa mo?" dinig kong gulat na sabi ni Tiya Mila at nakarinig rin ako ng malakas na pagsinghap."Feigh!" Si Ate Gina naman ngayon ang nagsal