Maya woke up to the soft rays of sunlight streaming through her bedroom window. The faint smell of coffee wafted through the air, a gentle reminder of the man who had started to make himself at home in her life once again. Ash was in the kitchen, humming a tune she didn’t recognize, as he prepared breakfast. The scene was so domestic, so peaceful, that it almost felt surreal.“Good morning,” Maya greeted, her voice still groggy from sleep as she leaned against the kitchen doorway. Ash turned to her, a smile lighting up his face. “Good morning, sleepyhead. Breakfast is almost ready. Hope you’re hungry.”Maya laughed softly. “Is this part of your new routine? Making me breakfast to win me over?”“Maybe,” Ash teased, his eyes twinkling with mischief. “But mostly, I just want to make sure you start your day with a smile.”Her heart swelled at his words, and for a moment, she allowed herself to fully enjoy the simplicity of the moment. She walked over to him, wrapping her arms around his
Maya sat by her desk, a steaming cup of coffee in hand, while her laptop blinked with a dozen unopened emails. The morning was calm, almost too calm, like the stillness before a storm. Kahapon lang, everything seemed perfect. Ngunit sa umagang ito, may kung anong bumabagabag sa kanyang dibdib, isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag. Her phone buzzed, pulling her out of her thoughts. It was a text from Ash. Ash: Good morning, Maya. Busy day ahead, but I’ll call you later. Hope you have a good one. She smiled faintly. Simple lang ang mensahe, pero sapat na iyon para magbigay ng init sa kanyang umaga. Ngunit may napansin siya—parang hindi kasing-init ng dati ang tono nito. Parang mas maikli, mas diretso. Or maybe, she was just overthinking. Maya: Good morning din. Take care today!Her fingers hovered over the keyboard, wanting to add something else, but in the end, she pressed send without overcomplicating it. Nag-focus na lang siya sa trabaho, kahit hindi niya maiwasang mag-
Maya sat on the edge of her bed, staring blankly at her phone. Another day had passed, and still, Ash’s texts were few and far between. Parang napalitan ng lamig ang dating init ng relasyon nila. Kahit nandiyan pa rin siya, parang may nakaharang sa pagitan nilang dalawa. Sa isang normal na araw, she would’ve called him by now. Pero ngayon, parang ayaw niyang marinig ang boses ni Ash, hindi dahil sa galit, kundi dahil natatakot siyang mas lalong masaktan. Hindi niya maintindihan kung bakit ganito ang nangyayari sa kanila. ---Later that afternoon, Maya found herself sitting across Ava in a cozy café downtown. Ava, ever the observant best friend, immediately noticed the exhaustion etched on Maya’s face. “Okay, spill it,” Ava said, crossing her arms. “Ano na naman ang nangyayari sa inyo ni Ash?” Maya sighed, stirring her untouched coffee. “Ava, parang nawawala siya. I mean, andiyan pa rin siya, pero ang layo na niya.” “Nag-uusap pa rin naman kayo, di ba?” “Technically, oo. Pe
Maya stared blankly at the ceiling of her bedroom. Kanina pa siya nakahiga, pilit binabalikan ang mga salitang binitiwan ni Ash sa kanilang huling pag-uusap. "Maybe you need someone who can give you more."Ang mga salitang iyon ay parang kutsilyong bumaon sa puso niya. She had always believed that love meant staying, fighting, holding on no matter what. Pero bakit parang si Ash, sa halip na lumaban, ay piniling umatras? ---Maya’s mother, Rachel, knocked softly on her bedroom door. “Anak, pwede ba kitang makausap?” Maya wiped her tears hastily and sat up. “Mom, okay lang ako.” Rachel stepped inside, holding two mugs of tea. “Alam kong hindi kita mapipilit na magsalita kung ayaw mo. Pero nakita kitang umiiyak kagabi, Maya. At bilang nanay mo, mas gusto kong marinig ang sakit mo kaysa sa itago mo ‘yan.” Maya’s walls crumbled. “Mom... bakit ganito? Akala ko kapag mahal mo ang isang tao, sapat na iyon.” Rachel sat beside her, handing her the tea. “Mahal ay mahal, pero hindi iy
Maya walked briskly out of the park, her heart racing. Hindi niya inasahan ang muling pagkikita nila ni Ash. Akala niya’y handa na siya, pero bakit ganoon pa rin ang epekto ng presensya nito sa kanya? Kailangan niyang pigilan ang sarili. Para sa sarili niya. Pagdating niya sa kanyang apartment, huminga siya nang malalim. She grabbed a notebook from her shelf—the one she hadn’t touched since college—and flipped to a blank page. *This time, ako naman ang pipili para sa sarili ko,* she thought. ---Early the next morning, Maya made a decision. Hindi na siya magpapadala sa mga lungkot na dulot ng nakaraan. Kinuha niya ang yoga mat na matagal nang nakatambak sa gilid at sinimulang sundan ang isang beginner yoga video sa YouTube. Habang nakikinig sa relaxing voice ng instructor, sinubukan niyang mag-focus sa mga simpleng galaw at sa bawat paghinga. Sa una, mahirap. Her mind kept wandering back to Ash—his smile, his laugh, and even the last painful conversation they had. Pero unti-unti
Nasa harap ng salamin si Maya, inaayos ang kanyang buhok habang iniisip ang mga nangyari sa pagitan nila ni Ash. Isang linggo na ang nakalipas mula noong muli silang nagkita, pero hanggang ngayon, malinaw pa rin sa kanya ang bigat ng tension sa pagitan nila. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman—halong lungkot, galit, at pagkalito. “Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin ulit,” bulong niya sa sarili. Biglang nag-ring ang telepono niya, at nakita niyang tumatawag si Ava. Napabuntong-hininga siya bago sagutin ang tawag. “Hello, Ava,” bati niya. “Maya! Kamusta ka na? Hindi ka sumasama sa mga lakad natin lately, ah. Busy ka ba o... may iniisip?” tanong ni Ava, halatang curious. “Medyo busy lang sa trabaho,” palusot ni Maya. “Hmm, trabaho o si Ash?” biro ni Ava, pero may halong concern ang tono. Maya sighed. “Napag-usapan namin ni Ash, pero parang mas lumayo pa siya pagkatapos nun.” “Ano bang nangyari?” tanong ni Ava. Maya hesitated. Alam niyang kailangang mailabas
Linggo ng umaga, tumatakbo si Ash sa isang tahimik na jogging path malapit sa kanyang condo. Walang tunog maliban sa rhythmic niyang paghinga at tunog ng sapatos niyang sumasayad sa pavement. Akala niya, makakatulong ang physical na aktibidad para maibsan ang bigat na dinadala niya, pero kahit anong bilis ng takbo niya, hindi niya matakasan ang emosyon. Ang mukha ni Maya ay parang paulit-ulit na bumabalik sa isipan niya—ang lungkot sa mga mata nito, ang sakit sa boses nito noong huling nag-usap sila. "You're a coward," bulong niya sa sarili. Alam niyang ang dahilan ng pag-iwas niya kay Maya ay hindi dahil hindi niya ito mahal—dahil mahal na mahal niya ito. Pero natatakot siya. Sa bawat hakbang na ginagawa niya papalayo sa kanya, pinapalayo rin niya ang sarili sa posibilidad ng pagkawasak. ---Nasa opisina si Maya, pilit binabaling ang atensyon niya sa trabaho. Pero kahit anong pilit niyang mag-focus sa screen sa harap niya, parang wala siyang magawang tama. Naputol ang pag-iis
Sa sumunod na mga araw, sinubukan ni Maya na bumalik sa normal. Ibinuhos niya ang sarili sa trabaho, sa tulong ni Ava, at sa mga pag-exercise para mabawasan ang bigat na nararamdaman niya. Pero kahit anong gawin niya, parang laging may bakas ng presensya ni Ash. “Hoy, Maya!” tawag ni Ava isang gabi habang pareho silang nasa gym. “Girl, ayusin mo naman ‘yang form mo. Mukha kang lulubog na.” “Sorry,” sagot ni Maya, ngumiti ng pilit. “Kumusta ka na ba talaga?” tanong ni Ava, naupo sa tabi niya pagkatapos ng set niya. “Wag mo nang sabihin na okay kasi halatang hindi. Spill na!” Tumigil si Maya, huminga nang malalim, at tinitigan si Ava. “I’m tired, Ava. Ang hirap. Mahal ko pa rin siya kahit na sinaktan niya ako. Kahit na iniwan niya ako, hindi ko pa rin siya maalis sa utak ko.” “Alam mo, girl,” sagot ni Ava, hinawakan ang kamay niya, “hindi ka martir para ipaglaban ang isang taong hindi pa sigurado sa sarili niya. Pero kung mahal mo siya, I get it. Kaya lang, kailangan mo rin ma
One Year Later Maya adjusted the hem of her elegant yet comfortable white dress as she stared at her reflection in the mirror. It was a simple yet stunning piece—soft, flowing fabric that accentuated her curves without being too extravagant. She never imagined she’d wear something like this again, not after the last time she dared to believe in forever. But this time, everything felt different. This time, it was real. A soft knock on the door broke her thoughts. Ava peeked in, her hazel eyes shining with excitement. "Girl, ready ka na ba? Or are you still having your signature ‘Maya overthinking moment’?" Maya let out a soft laugh. "I’m ready." And for the first time in a long time, she truly was. Ava grinned, stepping fully into the room, holding a bouquet of white peonies—Maya’s favorite. "Good. Kasi hindi na makapaghintay si Ash sa labas. Para siyang batang binilhan ng bagong laruan. Halatang kabado pero sobrang excited." Maya’s heart swelled at the thought of him. Ash.
Habang naghahanda si Maya para sa dinner date nila ni Ash, hindi niya mapigilang makaramdam ng konting kaba. Sa bawat galaw niya—pagpili ng damit, pagsusuot ng makeup, at pagkumpuni ng buhok—may halong excitement at nerbyos. Matagal na rin siyang hindi masyadong lumalabas ng ganito. Ngunit si Ash? He was different. Iba ang dating niya—kalmado pero intense, matalino pero humble, at higit sa lahat, totoo. "Ava," tawag ni Maya habang nagsusuot ng simpleng pearl earrings. "Okay na ba ‘to? Hindi naman masyadong formal, ‘di ba?" Naglakad si Ava papunta sa kanya at sinuri siya mula ulo hanggang paa. "Girl, you look hot. Pero ‘yung tanong talaga, ready ka na ba?" Napatingin si Maya sa salamin. Sa isang banda, handa siyang harapin si Ash, handa siyang malaman kung saan talaga patungo ang kanilang relasyon. Pero sa kabilang banda, natatakot pa rin siya. What if hindi pa rin niya kayang pagkatiwalaan ang pag-ibig? "Hindi ko alam," aminado niyang sabi. "Pero malalaman ko mamaya." --
Maagang nagising si Maya kinabukasan, puno ng energy mula sa gabi nila ni Ash. Habang nagtitimpla ng kape, napatingin siya sa cellphone niya, nagbabasakaling may message mula kay Ash. Nang makita niyang may notification, isang ngiti ang gumuhit sa labi niya. Ash: Good morning, beautiful. Hope you have a great day ahead. Coffee na ba? Hindi napigilan ni Maya ang kilig habang mabilis na nag-reply. Maya: Of course, nauna pa nga yata ako sa’yo. Busy day ahead, pero worth it after last night. You? Agad namang nag-reply si Ash. Ash: Meetings as usual, but I’ll survive. By the way, I booked us dinner for Saturday. It’s a surprise.Napangiti si Maya. Isa na namang bagay na aabangan. ---Samantala, nasa opisina na si Ava, sinusubukang mag-focus sa trabaho. Pero sa totoo lang, nag-e-echo pa rin sa utak niya ang sinabi ni Julian kagabi. “I can’t ignore how I feel anymore.” “Ava, ano ba?” bulong niya sa sarili habang binabasa ang report sa harap niya. “Focus. Work first, emotions la
Sa pagsisimula ng umaga, abala si Maya sa pag-aayos ng kanyang apartment. Hindi niya maikakaila ang excitement na nararamdaman. Sa kabila ng pagiging abala sa trabaho, hindi niya mapigilang maglaan ng oras para sa nalalapit nilang date ni Ash ngayong gabi. “Relax, Maya,” bulong niya sa sarili habang inaayos ang mesa. “It’s just dinner. Nothing too fancy.” Pero sa totoo lang, hindi lang ‘just dinner’ ang tingin niya rito. Lahat ng moments nila ni Ash ay parang espesyal, parang laging may kakaibang magic. ---Sa kabilang banda, si Ash ay nasa NovaSpire, nagtatapos ng ilang importanteng meeting. Bagama’t focus siya sa trabaho, hindi maiwasang magpunta ang isip niya kay Maya. “Sir Ash,” tawag ng assistant niya. “The board wants to finalize the budget proposal for the new SoulLink update.” Napabuntong-hininga siya pero ngumiti. “I’ll look into it tomorrow. Make sure Julian and Ava are looped in for any revisions.” Habang palabas ng opisina, iniisip niya ang sinabi ni Ava tungko
Ang huni ng umaga ang gumising kay Maya. Bumangon siya mula sa kama, pinagmasdan ang sikat ng araw na tumatagos mula sa kurtina. Hindi na niya kailangan ng alarm clock sa mga ganitong araw; sapat na ang liwanag na pumuno sa kwarto niya at ang init na hatid nito sa kanyang puso. Ngunit ngayong araw na ito, may kakaiba siyang nararamdaman—hindi takot, hindi alinlangan, kundi pag-asa. Pag-asa na dala ng mga pagpiling ginawa niya nitong mga nakaraang buwan. Habang naghahanda, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Ash. Ash: Good morning. See you later?Maya smiled at the simplicity of his text. Diretso, walang paliguy-ligoy, pero ramdam niya ang sincerity ng bawat salitang kanyang binibitawan. Maya: Good morning. I’ll see you later. Coffee’s on me this time.---Sa kabilang banda, si Ash naman ay nagmamadaling nagbibihis sa kanyang penthouse. Sa kabila ng abalang schedule bilang CEO ng NovaSpire, sinigurado niyang maglaan ng oras para kay Maya. Hindi na siya katulad ng dati—yung Ash
Maya sat quietly on the couch, staring out of the window. The soft, golden light of the late afternoon bathed the room, making the whole place feel warm and cozy. Sa kabila ng lahat ng nangyari, naramdaman niya na unti-unting bumabalik ang kanyang lakas. May mga sandali pa rin ng pagdududa, pero sa bawat araw na lumilipas, natututo siyang tanggapin ang mga pagkatalo at tagumpay. It wasn’t about perfection anymore—it was about finding peace with herself and the choices she made.It had been a few days since their dinner, and everything seemed to be slowly falling into place. Ash, despite his responsibilities at NovaSpire, had been nothing but present in her life. It was easy to see that he was as invested in their relationship as she was. And for once, Maya felt no hesitation, no fear of abandonment. Hindi na siya natatakot na baka siya'y iwan, hindi na siya natatakot na masaktan. Maybe it was because she finally believed in herself, and because she believed in him."Hey, are you okay?
Habang si Maya at Ash ay patuloy na nagsasama sa kanilang mga bagong hakbang sa buhay, may mga pagkakataon na ang mga simpleng bagay ay nagiging dahilan para magtulungan at magbukas ng mga pinto para sa mas malalim na koneksyon. Sa kabila ng kanilang mga takot, mga tanong, at mga hindi inaasahang sitwasyon, natutunan nilang tanggapin ang bawat isa, pati na rin ang kanilang mga imperpeksiyon.Isang linggo matapos ang kanilang getaway, umuwi sila sa kanilang mga routine. Ash, na balik sa NovaSpire at sa mga makukulit na meetings, at si Maya, na patuloy na abala sa kanyang mga proyekto sa kumpanya. Ngunit kahit abala, natutunan nilang makahanap ng oras para sa isa't isa. Ang isang simpleng dinner date ay naging ang pagkakataon nila upang magbalik-tanaw sa mga nangyari at planuhin ang mga susunod na hakbang."Alam mo, Ash, ang mga simpleng sandali na ito, kaya ko na ngayong tanggapin," sabi ni Maya, habang binabaybay nila ang kalsada patungo sa isang maliit na restaurant na paborito nilan
Ang mga araw ay patuloy na dumadaan at para kay Maya, natututo siyang tanggapin ang lahat ng aspeto ng kanyang buhay. Dati-rati, lagi siyang nagmamadali, laging abala sa mga plano at mga bagay na kailangang tapusin. Pero ngayon, natutunan niyang huminto sandali at maglaan ng oras para sa mga bagay na mahalaga—para kay Ash, para sa kanilang relasyon, at higit sa lahat, para sa kanyang sarili.Isang umaga, habang nag-aayos siya ng mga dokumento sa opisina, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Ash. Ang simpleng mensaheng iyon, na nagsasabing "Good morning, Maya," ay nagbigay ng ngiti sa kanyang mukha. Hindi na siya nagmamadali, hindi na siya natatakot. Kasi alam niyang kahit anong mangyari, nandiyan si Ash upang samahan siya.Nakatagilid siya sa mesa, pinagmamasdan ang cellphone habang iniisip ang mga tanong na patuloy na bumabagabag sa kanya. "Paano ba talaga ito magiging?" tanong niya sa sarili. Marami siyang mga pangarap at plano, pero hindi niya kayang ipagpaliban ang mga bagay na na
Ang umaga ng araw na iyon ay puno ng mga pag-aalala. Habang umuupo si Maya sa kanyang desk, hindi maiwasang mag-isip tungkol sa mga susunod na hakbang. Ang trabaho, pamilya, at ang relasyon nila ni Ash ay nagiging mas kumplikado. Sa kabila ng lahat ng ito, may isang bagay na hindi kayang burahin ni Maya sa kanyang isipan—ang mga tanong tungkol sa hinaharap nila ni Ash.Nagdaang linggo, marami na silang napag-usapan ni Ash, mula sa mga plano para sa kumpanya hanggang sa mga personal nilang pangarap. Pero ang tanong ng "paano kung?" ay patuloy na bumangon sa bawat desisyon na ginagawa nila.Habang hawak ang kanyang cellphone, si Maya ay nag-aalangan kung tatawagan si Ash o hindi. Gusto niyang malaman kung ano ang naiisip nito, kung handa ba silang magtulungan sa mga bagong hamon. Ngunit bago siya nakapag-desisyon, tumunog ang telepono niya. Si Ash. “Good morning, Maya,” sabi ni Ash, ang boses nito ay malambing at maasahan. “Are you okay? I know you’ve got a lot on your plate lately.”M