Sorry po sa lahat, naging busy po ako sa recogniton ng panganay ko at sobrang busy rin dito sa bago naming kubo huhu lalo pa't wala po kaming tubig ngayon at need pa mag igib. Ang hirap ng pagligo at paglaba na need pa namin pumunta sa kabilang barangay. Salamat po mga mommy sa paghihintay! Love you all!
( Thalia's POV ) Matagal ko rin itong pinag isipan dahil alam kong mali at napakalaking kasalanan ang gagawin kong ito, pero wala ng saysay ang mabuhay pa ako. Anong silbi ng buhay ko gayung wala na si Lola Cita ko at maging ang sarili kong buhay ay hindi ko na pagmamay ari. At alam ko rin na to
Di ko alam kung anong oras siya natapos at kung ilang beses niya ginawa basta nagising nalang akong mag isa na lamang sa kwarto. Wala na rin ang taling iginapos ng halimaw sa kamay ko. Bahagya akong bumangon nang mapagtantong wala akong ni isang suot na saplot sa katawan at tanging kumot lang ang na
"Saan tayo pupunta? Saan mo na naman ako dadalhin?" Kinakabahang tanong ko dahil nung huli kaming umalis ay noong pinasunog niya ang tirahan namin ng lola ko. Talagang ipinakita niya lang kung gaano siya kahayop. "Oo nga Señorito. Saan kayo pupunta ni Thalia?" Segunda naman ni Manang Sonya. Pe
Pero ewan ko ba, dahil habang naiisip ko ito ay parang biglang uminit ang dibdib ko. "Ba--- bakit naman po pinalayas Manang?" Tanong ko nalang para isawalang bahala ang di maipaliwanag na nararamdaman. "Hindi ko rin alam ang konkretong dahilan pero base sa reaksyon niya eh galit na galit siya nu
"Ano!???" Napaawang ako sa narinig, kinakabahan sa pagbabanta nito na posible nga naman niyang gawin. "Are you deaf? O nagbibingi bingihan?" Anitong nakaangat ang isang sulok ng labi. "Pa---- papano naman napunta sa Visayas si Ma'am Ara? Eh taga dito lang iyon eh. Minsan pa nga akong nanatili
Kahit maraming bumabagabag sa aking isipan ay di ko mapigilan ang nararamdamang galak nang tuluyan kaming makasakay ng eroplano, kahit pa man parang hinahalukay ang tiyan ko nang tuluyan itong lumipad sa himpapawid. Sino ba namang hindi magagalak gayung buong buhay ko ay ngayon lamang ako nakasakay
Lutang na lutang akong sumunod sa kanya hanggang sa makalabas kami sa isang mataas at magandang building na sa tingin ko'y isang hotel. Agad kaming pumasok sa isang magarang sasakyan at binuhay rin agad ng driver ang makina. Halatang nagmamadali ang halimaw at parang naghahabol talaga ng oras. Kah
( Maximus POV ) "Speak up!" Matigas na wika ko sa ginang na nagpakilalang Ara Sanchez. Pagdating pa lang namin ay agad akong sinalubong ng mga tauhan ko para ipaalam na sa lahat lahat ng mga babaeng naririto ngayon ay may isang lakas loob na umamin na siya ang Ara Sanchez na kasabwat ng babaeng
"Baka naman manlilimos ito o manghihingi ng donasyon. Naku! Modus na naman! Mabuti pa umalis ka nalang bago ka pa namin ipadakip sa mga pulis." Mariing turan ng mga ito na halatang nakatingin sa akin mula ulo hanggang paa. At kahit pa may mga suot itong salamin, alam na alam ko ang pangungutya sa
"A--- ako po Manang Martha? Ba-- bakit naman po ako?" Di magkandaugagang tanong ko sa nauutal na boses habang nakaturo ang isang daliri sa aking sarili para makasigurado. Makailang beses na tumango si Manang Martha kaya mas lalo akong tinambol ng kaba. "Ikaw na ikaw nga Lucy! At kung bakit ikaw
Matapos akong pagsabihan ng ganoon ng aroganteng Señorito ay tuluyan na talaga itong umalis at hindi na muli pang bumalik. Dahil nga wala naman akong pagpipilian ay tinapos ko nalang ang sinabi ng doktor na manatili na muna rito ng tatlong araw. Bayad na rin naman lahat kaya sulitin ko nalang lalo
Pagkalabas nito ay hindi na ito ulit bumalik. Para bang pumasok lang iyon sa kwarto hindi para kumustahin ako kundi para paalalahanan ako na hindi libre itong pagdala niya sa akin dito at para ipaalala na rin na bawal ang lampa at tanga sa mansyon nila! Na sa kabila ng lahat na nangyari na muntikan
"Ouch!" Marahan akong napadaing nang maramdaman ang pagkirot ng aking ulo. Hindi ko pa man lang tuluyang naibuka ang aking mga mata ay ramdam na ramdam ko pa rin ang parang pag ikot ng aking paningin. At nang tuluyan at buo kong naibuka ang aking mga mata ay saka ko pa lang napansin ang buong pa
Agad akong nag iwas ng tingin at walang pasabing tumalikod para kunin ang mop. Sa tipo ng tingin ng aroganteng Señorito ay ramdam kong may masama na naman itong interpretasyon sa akin. "Mukha ba akong may nakakahawang sakit para madapuan ang kaibigan niya na nakikipag usap lang naman sana sa akin
Saktong natapos kami ni Claire sa pag iihaw at nagsimula na rin ang kasiyahan nina aroganteng Vincenzo. "Pwede bang samahan mo na rin akong ihatid ito kina Señorito?" Tanong ni Claire na marahan ko lang na tinanguan kahit na nag aalangan ako dahil sa pangungutya sa akin ng lalaking iyon kanina. An
Napahagikhik naman ng tawa si Claire. "Gusto mo ng palayasin kaagad? Ayaw mo bang makakita ng libre ng isang gwapong nilalang?" Tunog panunudyo na tanong nito na siyang ikinasimangot ko. "Kung ganoon naman ka arogante at mapanglait at huwag nalang." Walang prenong sagot ko kaya mas lalo itong na
(Luciana's POV) Parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang sakit, kahihiyan at pagkadismaya pero tahimik akong umalis sa harapan niya. Hindi ko makontrol ang panginginig ng buong katawan ko sa harap harapang pang iinsulto at panlalait. Sanay na akong laitin ng kung sinuman eh, pero ngayon ako sobra