Kabanata 0007

( Thalia's POV )

Sa labis na pag iyak at kapaguran ay nakatulugan ko na ang paghihintay kay Manang Sonya. Nakasandal lang ako sa may pader dahil hindi naman ako puwedeng humiga at matulog sa malamig na sementadong sahig.

Buti nalang at may pagkain na hinatid ang isang lalaki kanina kaya kahit papaano'y nagamot ang sikmura kong kumakalam sa gutom.

Naalimpungatan lang ako nang marinig ang pagbukas ng pintuan. Di ko agad pinailaw ang flashlight sa takot na baka isa na naman ito sa mga lalaking nagkulong sa 'kin dito.

"Thalia... iha..."

Agad akong napatayo nang marinig ang mahinang pagtawag ni Manang Sonya.

"Manang!" Pinailaw ko kaagad ang hawak na flashlight at ganoon rin ito sa dala niya.

"Pasensiya na, hindi ako nakabalik kaagad. Hinintay ko pang makatulog ang mga bantay mo. Eto, may dala akong pagkain mo." Anito sabay abot ng dala niyang basket na may lamang mga prutas, tinapay at bottled water.

"Narinig ko kanina na dinalhan ka ng pagkain dito kaya yan nalang ang binigay ko para hindi masira kaagad. Itago mo yan para may makain ka sakaling magutom ka man." Puno ng pag aalalang sambit nito na lubos kong ipinagpapasalamat.

"Manang, sa tingin niyo po ba makakatakas ako ngayon? Tulog na po sila di ba po?" Medyo paos na tanong ko, umaasang sana nga ay makalabas na 'ko rito.

Nabanaag ko ang lungkot sa mukha ni Manang Sonya. Nagpakawala pa ito ng isang malalim na buntong hininga bago nagsalita.

"Tiningnan ko ang buong paligid ng mansyon kanina. Napapalibutan nga tayo ng bantay dito. Lalong lalo na ang gate at ang labasan nitong mansyon. Maaaring tulong ang nakabantay sayo dito pero gising na gising naman lahat ng nakapaligid sa labas. Napakarami nila Thalia. Tinalo pa ang bantay ng isang presidente." Nawawalang pag asang sambit ni Manang kaya namuo agad ang luha sa aking mga mata.

Kung ang presidente ay binabantayan para sa kaligtasan at seguridad, ako naman ay binabantayan na parang isang masahol na kriminal na hindi pwedeng makatakas.

"Po? Wala na po ba talagang pag asang makalabas pa ako rito Manang? At alam niyo rin po ang dahilan kung bakit ako ikinulong dito?" Sunod sunod na tanong ko sa lumuluhang mga mata kaya naging emosyonal na rin si Manang.

"Wala na ring nabanggit pa ang mga tauhan kung bakit nila ito ginawa sayo at kung sino man ang may utos. Sa ngayon hindi ko pa alam kung paano kita matutulungang lumabas iha. Pero huwag na huwag kang panghinaan ng loob. Gagawa tayo ng paraan. May awa ang Maykapal! Magpakatatag ka." Mariing payo nito sabay haplos ng likuran ko.

Mapait akong napangiti at naluluhang tumango. Kahit pa man nakakasuko ang sitwasyon kong ito ay napakalaki pa ng dahilan ko para lumaban at magpakatatag, at iyon ay dahil kay lola at sa simpleng pangarap namin na gusto kong tuparin.

"Hindi na rin ako magtatagal dahil kukuha pa 'ko ng mahihigaan mo, magdadala na rin ako ng kumot at unan. Ikaw nalang ang bahalang magtago kung sakaling may pumasok at baka tayo'y mabisto." Mariing bilin ni Manang at nagpaalam na rin ito na lalabas na.

Makalipas lang ang ilang minuto ay muli nga itong bumalik bitbit ang unan at makapal na kumot.

"Pasensiya kana't ito lang ang tanging maitutulong ko sayo. Hayaan mo't aalamin ko rin kung sino ang pasimuno nito at bakit napagdiskitahan ka pa." Mariing tugon ni Manang kaya marahan akong tumango at mapait na napangiti.

"Kung tumawag ka nalang kaya ng pulis Manang?" Biglang naisip na solusyon ko ngunit malungkot lang ako nitong tiningnan.

At alam na alam ko na na hindi iyon puwede. Tiyak kapag ginawa iyon ni Manang ay magiging katapusan ko na at madadamay pa siya. Wala naman din akong ibang kakilala na puwedeng tawagan ni Manang dahil wala naman akong cellphone. Binalak ko nga sanang makabili ng kahit de keypad ngayong buwan na ito para makatawag sa lola ko pero mukhang di na rin mangyayari.

At ang kaisa isang taong naisip ko na pupwede sanang mahingan ng tulong ay di ko naman alam kung paano kontakin dahil wala naman akong numero niya. Magmula ng makapasok ako rito sa mansyon ay wala na rin akong naging balita pa kay Ma'am Ara.

Mas lalo lang akong nanghina. Di ko na alam kung may maiisip pa ba akong paraan dahil sa ngayon ay wala na talaga!

Hindi na rin nagtagal pa si Manang Sonya at agaran ding nagpaalam. Inilock niya ang ulit ang pintuan dahil kinailangan din namin na magdoble ingat. Dahil kapag nalaman ng isa sa mga lalaking iyon ang pasekretong pagpunta ni Manang dito, natitiyak kong idadamay ng mga iyon ang matanda, bagay na ayaw na ayaw ko namang mangyari.

Inayos ko nalang ang kumot at unan na mahihigaan at muling humiga. Kahit papaano'y napakalaking tulong na nito para makahiga ako ng maayos. Di rin naman ako makakatulog ng malalim. Sadyang pipikit pikit lang ako para hindi naman tuluyang manghina. Sino ba naman kasi ang makakatulog sa ganito kadilim na paligid? Ni hindi ko nga nasilayan kung ano pa ang meron sa basement na ito maliban sa mga box na di ko naman alam kung ano ang mga laman. At wala din naman akong balak na alamin pa dahil hindi naman ako pakialamerang babae.

Dahil wala namang bintana o kahit kaunting butas manlang dito sa loob ay di ko rin malalaman kung umaga na ba o di kaya'y gabi na o kung anong oras at araw na. At ang kaisipan na baka dito na ako ikukulong ng mahabang panahon ay nagbigay ng labis na kilabot at pag aalala sa akin.

Yakap yakap ang flashlight ay pilit ko nalang na ipinikit ang aking mga mata. Sinariwa ang mga masayang ala ala namin ni lola na magkasama sa aking isipan. Mauulit pa kaya ang lahat? Makakapiling ko pa kaya ulit ang lola ko? O baka uod nalang ang makikinabang sa 'kin dito dahil dito na rin ako malalagutan ng hininga?

Wag naman sana! Kailangang kailangan pa niya ako dahil may maintenance pa siya ng gamot. Hindi ako puwedeng mawala. Taimtim nalang akong nanalangin ng paulit ulit na sana makaalis na ako sa kadiliman na ito.

********

Nagising ako nang mapanaginipan ang Lola Cita ko. Maaaring dahil sa labis na pag aalala at takot kaya siya ang naging laman ng isipan ko. Ramdam ko pa ang pamamasa ng mga mata ko kaya marahan ko itong pinunasan. Dahil di ko naman alam kung anong oras na ay napagpasyahan ko nalang na iligpit ang gamit na hinigaan at itago ito katabi ng binigay na pagkain at tubig ni Manang. Naisip ko kasi na baka bigla na namang may sumulpot dito. Ipinagdarasal ko nalang na sana ay hindi manyak kagaya sa naunang hayop na manyak na natatandaan ko pa sa pangalang Simon ayon sa kasamahan nun.

Maya maya pa'y nagkatotoo nga ang nasa isipan ko nang marinig ko ang pagbukas ng pintuan.

"Oh pagkain mo! Kumain kana't magpalakas dahil mamaya maya lang ay mahahatulan ka na!" Sambit ng isang lalaki na di ko alam kung seryoso ba o biro dahil humagikhik pa ito bago lumabas at muling isinarado ang pintuan.

Nanginig bigla ang buong katawan ko at marahang napahikbi. Anong sinasabi niya? Isa ba akong kriminal para hatulan? Ni hindi ko nga alam kung ano ang nagawa kong kasalanan! At sinong hahatol sa 'kin?

Baliw lang marahil o may kapansanan sa pag iisip ang gumagawa sa 'kin nito! Kaya ngayon pa lang ihahanda ko na ang sarili ko. Buhay man akong makalabas dito o hindi, buong tapang kong haharapin ang kung sinumang baliw na may pakana nito!