CHAPTER 04

“I cannot accept your child.” 

Nakatitig siya sa aking mga mata nang banggitin niya ang mga katagang iyan.

"W-what?" Nagpakurap-kurap akong nakatitig rin sa kaniya. Hindi siya umiimik. "T-then what do you want me to do? You'll dump me?" Gusto ko mang lumuha, pero pilit kong pinipigilan ang sarili. "SIMOUN, MAY ANAK TAYO-"

"I SAID NO." Tumaas ang kaniyang boses kaya napahakbang ako paatras. Bigla na lamang siyang namula sa galit. Ang aking mga tuhod ay nanginginig na tila ba unti-unti akong nawawalan ng lakas. Iyong mga tingin niya ngayon, ngayon ko lang ito nakita. Nakakuyom ang kaniyang kamao at umiigting ang kaniyang panga habang nakatitig nang galit sa akin.

 "I-is this the real you, Moun?" I murmured, out of nowhere.  

Nakatitig pa rin siya sa akin. Makikita ko sa kaniyang mata ang mga luhang parang pinipigilan niya pero ang kaniyang mukha ay parang nag-aalab sa galit.

"W-hy? Are you really getting married? Totoo bang may fiancè ka?" wala sa kanituan kong tanong.

Ilang sandali pa bago siya nagsalita. "It's none of your concern."

"It is. I am now carrying your child–"

"Then yes. I'm getting married next week. That is why I cannot accept that child," saad niya dahilan upang tuluyang mawalan ng lakas ang aking mga binti. Mabuti na lamang at nakakapit ako sa door knob sa aking likuran.

Tumalikod siya at naglakad papalapit sa kaniyang kuwarto.

"Then at least answer me," wika ko kaya napahinto siya sa paghakbang. "Did you only see me as your partner in bed? Did you really... never love me?”

Pero hindi siya sumagot bagkus ay nagpatuloy lamang sa paglalakad at pumasok sa kaniyang kuwarto. Naiwan akong lumuluha. Hindi ko na mapigilan ang sariling humagulhol.

Perhaps, that was a ‘yes.’ He really never love me. I was the only one who felt this stupid affection. 

“Silly you, Beatrize!”

_

My father dumped me.

The father of my child dumped me.

My school will probably dumped me, and my friends too.

Dahil lang sa kamaliang ito, nasira ang buhay ko. 

Now I have nothing to do, but to run away. Maybe, it would be better if I’ll leave this place. 

Sinunod ko ang utos ni mom. Bumiyahe agad ako papuntang probinsya ng Negros Oriental. 

Mula sa airport sa Dumaguete City, halos tatlong oras ang biyahe sa bus papuntang Jimalalud, isang maliit na lungsod ng probinsya kung saan doon naninirahan ang mga magulang ni mommy.

Mula sa highway, kailangan ko pang maglakad ng ilang metro upang makapunta sa bahay nila lola. Ngunit may isang malaking problema. Maputik iyong daan. Katatapos lang kasi umulan. Dala-dala ko iyong malaking maleta ko at ang bigat naman kung bubuhatin ko ito. Idagdag pa itong puting sapatos ko.   

“Hay, kapag minamalas ka nga naman.”

Napabuntong-hininga na lamang ako. Ito rin ang isa sa mga problema ko rit sa probinsya eh.  Hindi naman sa maarte ako, sadyang hindi lang talaga ako sanay maglakad sa mga ganitong daan.

Nagsimula na namang pumatak ang ulan. Samantalang ako ay hindi pa rin alam kung ano ang gagawin. 

“Hay ano ba ‘yan!” 

Binuhat ko nalang iyong maleta ko. Mabigat pero kaya ko namang buhatin. Hindi ko nga lang kayang buhatin nang matagal. Nakailang hakbang pa lamang ako, tumigil agad ako. Palakas nang palakas na rin ang ulan. 

Tumingin ako sa sapatos ko na unti-unti nang nababalot ng putik. Hay, buhay probinsya nga.

“Miss, ako na bubuhat niyan,” biglang wika ng isang lalaki sa likuran ko kaya lumingon ako.

Nagulat na lamang ako nang makita siyang walang damit pang-itaas at basang basa na rin. Tumatabon na iyong kaniyang buhok sa kaniyang mata.

Sa nakikita ko, guwapo siya, moreno, at matipuno ng pangangatawan. 

“A-ah,” nagpakurap-kurap ako nang mapagtangtong natulala ako saglit. “Ah, hindi okay lang. kaya ko naman-“ 

Binuhat ko ulit iyong maleta ko pero nabitawan ko ulit dahil dumulas sa kamay ko. 

Lumingon ko ulit doon sa lalaki na ngayon ay nakangiti. “Ako na,” aniya at humakbang papalapit. Umatras ako nang buhatin niya ang aking maleta. “Mabigat ‘to para sa’yo. Halika.”  Nag-alok siya ng kamay. 

“Ah, hindi okay lang. Kaya ko naman maglakad-“

“Sinungaling. Halata namang nagdadalawang isip ka kung hahakbang ka ba o hindi.”

Hindi ako natapos sa pagsasalita nang siya na mismo humablot sa kamay ko. Sumunnod na lamang ako sa kaniya. Naglalakad kami sa ulan habang magkahawak ang kamay. Iyong isang kamay niya ay ginagamit niya sa pagbubuhat ng maleta ko. Basang-basa na rin ako.

“Saan ba punta mo?” tanong niya habang palingon-lingon sa akin habang naglalakad kami. 

“Ah, doon lang sa unahan. Sa bahay ni lola Terya,” sagot ko naman habang maingat na humahakbang.

“Ah, kay lola Terya lang pala. Malapit na tayo roon. Hindi na rin masyadong maputik iyong daan malapit sa kanila,” aniya.

Nang makarating kami sa malaking bahay nila lola, sarado iyong gate ngunit nabuksan ng lalaking kasama ko. 

“Paano mo ‘yan nabukasan?” tanong ko sa kaniya. Nakakapagtaka naman na alam niya kung paano buksan ang bahay na hindi kaniya.

“Ah, tinuruan ako ni lolo Siloy,” sagot naman niya saka binuhat ulit iyong maleta ko. Sabay na kami pumasok. 

Nang makarating kami sa main door, siya na ang kumatok. 

“Tao po? Lola Terya, lolo Siloy?” 

Ngunit walang sumasagot. 

“Lola, andiyan po ba kayo?” tawag ulit ng lalaki kong kasama kina lola ngunit wala pa ring sumasagot. Lumalakas pa rin iyong ulan. Siguro ang hindi sila makarinig.

Niyakap ko na ang sarili ko dahil sa ginaw. Kanina pa talaga ako giniginaw sa totoo lang. 

Mabuti na lamang at bumukas na ang pinto sa wakas.

“Bea, apo? Diyos ko po. Anong nangyari sa inyo at basang-basa kayo ng ulan?” bulalas ni lola Terya nang makita niya kami ng lalaking kasama ko. “Hali kayo, pasok. Mga batang ‘to talaga.” 

 

 Nauna akong pumasok. Sumunod naman iyong lalaking kasama ko. 

“Magbalot muna ako,” aniya ni lola Terya habang inaabutan kami ng tuwalya. Binalot ko agad sa katawan ko. 

“Bea, bakit hindi ka tumawag pagbaba mo sa bus? Nasundo sana kita ng payong.”tanong ni lola sa akin. 

“Ah, hindi ko po naisip tumawag eh,” sagot ko naman. Ayaw ko rin naman magpasundo pa kina lola. Matanda na rin siya.

“Ikaw talagang bata ka. Dalaga kana ang palpal mo pa rin mag-isip,” saad ni lola na kinangiti ko. Ganiyan talaga magsalita sa akin si lola simula pa noong bata ako. Palagi talaga niya akong tinatawag na palpal, minsan tanga. Kasi nga daw hindi ako nakakapag-isip ng mabuti kapag nasa problema ako. 

Sa tingin ko nga ganoon pa rin ako hanggang ngayon. ‘Yong mga desisyon ko, ako lang din ang nasasaktan.

“Teka po. Paano niyo po nalamang dadating ako?” tanong ko naman kay lola. Hindi naman kasi ako tumawag sa kanila na uuwi ako. 

“Mamaya na tayo mag-usap. Maligo muna kayong dalawa.”

Tumingin naman ako doon sa lalaki kong  kasama. 

“Isa ka pa, Marco. Ano na naman ginagawa mo habang umuulan?” tanong ni lola sa kaniya. Marco, iyan yata ang kaniyang pangalan. 

“Alam niyo na po lola,” nakangiting wika nitong lalaking si Marco.

“Ikaw talaga kahit anong pagalit  ko sa iyo. Maligo na nga kayong dalawa at magtitimpla ako ng kape niyo.”

Nagkatinginan muna kami ni Marco saka kami sabay na humakbang.

“Nakahanda na ang kuwarto mo sa taas, ija,” pahabol ni lola sa akin. 

Umakyat na ako diretso sa taas. Pagkapasok ko sa aking kuwarto, nakahanda na nga ang kama ko. Inilibot ko ang aking pangingin at nakita ang mga litrato ko noong bata pa ako. Pati rin pala ito ay narito pa rin. Pati rin iyong litrato ni mommy noong dalaga pa siya nasa lamesa pa rin. Ito kase kuwarto ni mommy noon tapos naging akin kapag bumibisita ako dito. 

Pagkatapos ko maligo, sinuklay ko ang aking buhok habang nakatingin sa salamin. Tanging tuwalya lang ang nakabalot sa katawan ko dahil nasa baba pa mga gamit ko.

Habang nakatitig sa repleksyon ko, bigla ko nalang naalala si Simoun. Napatigil ako sa pagsusuklay at tumulala sa repleksyon ko. 

I gave my body to him. I gave my everything. Ginawa niya lang pala akong panakip-butas.  Now, that his girlfriend is back, he dumped me that easy. 

I don’t know how long will it take for me to move on, but I swear, I’m not going to see him again. If he can’t accept his child, then I can. I will raise my child alone. And I will not let my child meet his father. 

He said it clearly. He cannot accept my child. That means denying his rights as a father.