เวย์ไม่ได้รอคำตอบเพราะเขาเห็นเธอยิ้มตอบและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ จูบของเธอแทบทำให้เขาเกือบลืมหายใจ มันซาบซึ้งและหอมหวานมากกว่าทุกครั้ง ฟางตั้งใจปลอบโยนเขาและอยากให้เขาเชื่อใจเธอ“ฟาง…พี่รักฟางจังเลย”“ก็รักให้มาก ๆ สิคะ อ๊ะ…อือ พี่เวย์”เสื้อเชิ้ตตัวเล็กถูกปลดกระดุมออก ริมฝีปากของเวย์เคลื่อนไปที่หน้าอกและเริ่มกัดทันที ฟางส่งเสียงครางเชิญชวนและค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมของเขาออกและค่อย ๆ ปลดเข็มขัดของเขาไปด้วย“อาาา…. ฟางอย่าพึ่งเร่งพี่สิ”“ฟางรู้ค่ะว่าพี่เวย์แตกไวถ้าโดนกระตุ้น แสดงว่าเป็นเพราะฟางใช่ไหม”“รู้แล้วยังจะมาถามอีก”ฟางค่อย ๆ ดึงกางเกงสแลคราคาแพงนั้นออก เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเธอถอดเสื้อผ้าออกจนเกือบหมดโดยที่เธอถูกถอดเสื้อไปแค่ชิ้นเดียว มือของฟางเริ่มเคลื่อนลงไปที่มังกรยักษ์ซึ่งตั้งชูรอมือนุ่ม ๆ ของเธออยู่“อาา...ฟาง เบา ๆ มันเสียวมาก”มือของเวย์จิกไปที่โซฟาจนเกิดเสียงแต่คนตัวเล็กก็ไม่หยุดยั่ว ครั้งนี้เธอสลัดผ้าของตัวเองออกด้วยมือเธอเอง เวย์ที่นั่งมองอยู่เกือบหัวใจวายเพราะทุกครั้งเขาจะเป็นคนถอด มีวันนี้ที่ฟางเป็นคนถอดด้วยตัวเอง“อาา ฟาง ๆ ๆ เดี๋ยว อย่าทำนะพี่ยัง…ฟาง!!”
“พี่เวย์ เดี๋ยวค่ะ อย่า…อ๊า!!”ฟางแทบจะไม่มีแรงแล้วเมื่อเวย์เลียเธอจนเสร็จไปอีกครั้งทั้ง ๆ ที่ยังรู้สึกว่าเนื้อตรงนั้นมันบอบช้ำมากแล้ว แต่แค่โดนลิ้นของเขาเข้าไปเธอกลับตอบรับได้อีกครั้ง ค่ำคืนนี้เหมือนจะยาวนานกว่าทุกคืน เมื่อเวย์พาเธอมาล้างตัวและก่ายกอดกันอยู่ในอ่างอาบน้ำหรูซึ่งมีเวย์กอดเธอเอาไว้แน่น“ดีขึ้นไหม น้ำร้อนไปหรือเปล่า”“ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่หมดแรง”“ปกติแล้วรอบเดือนจะมาตรงเวลาแบบนี้เลยเหรอถ้ากินยาคุม”“ใช่ค่ะ จะไม่ค่อยเลื่อนซึ่งมีแค่ครั้งเดียวที่มันเลื่อนออกไปเพราะตอนนั้นฟางเครียดเพราะเร่งส่งต้นฉบับให้โรงพิมพ์ แต่หมอบอกว่าอาจจะเป็นได้ที่มันจะเคลื่อนไปสองถึงสามวันเพราะสภาวะอารมณ์ที่ไม่คงที่”“ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงจะยุ่งยากแบบนี้ทุกเดือน น่าสงสารจริง ๆ แล้วยังต้องมารองรับอารมณ์สามีที่กินดุอย่างพี่อีก”“ถ้าอย่างนั้นพี่เวย์ก็ลดรอบลงมาหน่อยสิคะ แค่ให้ฟางได้พักผ่อนมากกว่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว”“พี่ก็อยากทำนะ แต่พอฟางบอกว่าจะต้องติดไฟแดงอีก พี่คิดว่าต้องอดกินไปอีกเกือบเจ็ดวันก็เลยทนไม่ไหว”“แบบนี้ทุกที ฟางง่วงนอนแล้วค่ะ ขึ้นกันเถอะ”“ไปสิเดี๋ยวพี่อุ้มไปล้างตัวเอง”ฟางหันไปโอบรอบคอของเวย์แ
ฟางและเวย์หันมามองหน้ากันซึ่งทำให้คนที่เอาข่าวนี้มาบอกถึงกับแปลกใจที่เวย์กับฟางไม่ได้รู้สึกดีใจ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะคนระดับกัปตันวิชญะเจอคนที่สวยกว่าพวกดารามาเยอะอาจจะไม่รู้จักด้วยซ้ำ“กัปตัน อย่าบอกว่าไม่รู้จักคุณยาหยีนะครับ ช่วงนี้เธอดังมาก ๆ เลย”“ผมขอตัวพาฟางเข้าไปข้างในก่อนนะครับ”“อ้อ เชิญครับ ๆ บอสคงรอคุณอยู่ข้างใน อีกครึ่งชั่วโมงก็น่าจะเปิดงานแล้ว ว่าแต่วันนี้...นีย่ามาหรือเปล่าวีร์”“กัปตันจักรไม่รู้แล้วผมจะรู้เหรอครับ แต่เห็นพวกสาว ๆคุยกันว่าน่าจะไม่มานะครับ เธอคงไม่อยากเห็นภาพบาดตาของกัปตันเวย์เท่าไหร่”“อืม คงใช่ ครั้งนี้เธอคงได้บทเรียนราคาแพงจริง ๆ พวกเราก็เข้าไปกันเถอะใกล้จะได้เวลาแล้ว”“ครับ ๆ”เวย์พาฟางเดินเข้ามาในงานโดยมีวีรภพและกัปตันทั้งสองคนเดินเข้ามา พวกเขาเป็นเป้าสายตาของคนในงานทันที คงเพราะบางคนไม่เคยมีใครรู้ว่ากัปตันวิชญะมีแฟนจริง ๆ แม้ว่าจะได้ยินข่าวลือแต่บางคนก็ไม่ได้ทำงานกับเขาเลยไม่เชื่อ แต่เมื่อวันนี้เขาพาฟางมาที่นี่ทุกอย่างก็เป็นอันสยบข่าวลือทั้งหมดเสียที“คนนั้นเหรอแฟนกัปตัน”“สวยมาก ๆ เลยมิน่าล่ะเขี่ยนีย่าจนตกกระป๋องไปเลย”“อะแฮ่ม เบา ๆ หน่อยวันนี้เธ
“ยาหยี!!”ฟางตกใจจนเกือบล้ม เธอไม่เคยคิดเลยว่ายาหยีจะพูดแบบนี้กับเวย์ ซึ่งเธอเองไม่ได้คิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน แม้ว่าจะพยายามตั้งสติแต่ขาเธอก็สั่นจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้“ทำไมคะ หยีพูดผิดตรงไหนงั้นเหรอคะ แน่จริงพี่ก็พูดออกมาสิว่าไม่ได้คบกับฟางเพราะอยากแก้แค้นหยี”“คุณคงสำคัญตัวเองผิดไปแล้วล่ะยาหยี อย่างน้อยแม้ว่าผมจะรู้ว่าฟางเคยคิดอะไรกับผม แต่ผมก็ไม่เคยใช้เรื่องนี้มาบังคับเธอให้คบกับผม อีกอย่างอย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับฟางเลย คุณมันไม่มีอะไรคู่ควรที่จะเปรียบเทียบกับฟางเลยสักนิด”“พี่เวย์! แต่สุดท้ายพี่เวย์ก็ไปแย่งมันมาจากแฟนเก่า ทั้งยังแอบบล็อกเบอร์โทรผู้ชายคนนั้น”“หึหึ เรื่องแบบนี้ก็สืบจนรู้ คุณนี่น่ากลัวกว่าที่ผมคิดเอาไว้มาก คุณว่างเหรอถึงได้เอาแต่สนใจเรื่องคนอื่น”“ถ้าหยีไม่รักไม่สนใจพี่เวย์หยีก็คงไม่ต้องทำแบบนี้ หยีไม่ยอมยกพี่เวย์ให้กับฟางทำไมคะ พี่เวย์จะคบกับใครก็ได้แต่ทำไมต้องเป็นฟางด้วย!”“เป็นเราแล้วทำไมเหรอหยี”“ฟาง… พี่…”ฟางรวบรวมสติและตัดสินใจเปิดประตูเข้ามา เวย์ตกใจจนทำตัวไม่ถูก แม้แต่ยาหยีที่ไม่คิดว่าฟางจะตามมาก็พาลพูดไม่ออกไปด้วยอีกคน“เราถามว่าทำไมพี่เวย์ถึงจะคบ
ยาหยีเป็นคนแรกที่ตกใจเมื่อเวย์แนะนำว่าท่านประธานเป็นพ่อของเขา เรื่องนี้เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยแต่คนที่อยู่รอบ ๆ โต๊ะเหมือนว่าจะทราบกันหมดแล้วว่าวิชญะเป็นลูกชายของท่านประธาน ยาหยีหันไปมองท่าทางของฟางที่แค่ยิ้มและยกมือไหว้ท่านประธานก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิม“สวัสดีค่ะท่านประธาน”“เรียกคุณพ่อสิฟาง เรียกท่านประธานดูห่างเหินนะ”“หึ ไอ้ลูกตัวดีแกยังเรียกพ่อตัวเองว่าท่านประธานจนติดปาก แต่กลับจะให้ลูกสะใภ้เรียกพ่อแทนแกเหรอ เอามา ๆ หนูฟางนั่งข้าง ๆ ลุงนี่ ยกเก้าอี้มาเพิ่มทีบดินทร์”“ครับท่านประธาน”บดินทร์เป็นทั้งผู้บริหารโรงแรมและเป็นคนสนิทที่ทำงานกับครอบครัวเวย์มามากกว่าสามสิบปี เมื่อเก้าอี้ถูกยกมาเวย์ก็ค่อย ๆ พยุงเธอนั่งลง“ทำไมสั่นแบบนี้ หนาวเหรอ”“แอร์ตรงนี้ค่อนข้างเย็นนิดหน่อยค่ะ”เวย์ลุกขึ้นมาถอดเสื้อสูทของเขาออกและนำมาคลุมให้ฟาง ท่านประธานยกน้ำขึ้นดื่มถึงกับยิ้มออกมา ลูกชายของเขาไม่เคยอ่อนโยนแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนอีกอย่างแม่ของเวย์ “คุณนายภัทรา” ก็เอาแต่เป็นห่วงเพราะกลัวว่าเวย์จะไม่แต่งงาน แต่เมื่อเขาเห็นว่าที่ลูกสะใภ้วันนี้แล้วก็ดีใจที่ข่าวลือที่ภรรยาไปสืบมาเป็นเรื่องจริงยาหยีที่แทบจ
ทั้งโต๊ะต้องหันมามองเธอทันที วิชุดาเป็นรองประธานบริษัทขนส่งทางเรือซึ่งพวกเขาที่โต๊ะไม่มีใครไม่รู้จักเธอเพราะเธอเป็นทั้งรองประธานและยังเป็นผู้บริหารหญิงแนวหน้าของเมืองไทย ไม่มีใครคิดมาก่อนว่าเธอจะมีลูกสาว“แม่! ทำไมแม่กลับมาจากไต้หวันไม่บอกฟางเลยละคะ”“มานี่สิ กอดหน่อย”ฟางเดินไปกอดแม่เอาไว้ เวย์ยิ้มให้กับวิชุดา เธอยกนิ้วให้เวย์ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยลูกสาว คุณดนัยและคนที่เหลือถึงกับต้องลุกขึ้นยืนพร้อมกันเพื่อรอทักทายผู้บริหารหญิงคนเก่งที่ไม่ค่อยออกงานสังคมอย่างเธอ ส่วนยาหยีตกใจจนแทบจะลุกไม่ขึ้นเมื่อแม่ของฟางมาถึงที่นี่“ผมดนัยเป็นพ่อของวิชญะ ถ้าเจ้าลูกชายผมทำอะไรไม่ดีกับหนูฟาง ฝากคุณวิชุดาจัดการแทนผมได้เลยนะครับ”“ไม่กล้าค่ะ เวย์เป็นผู้ชายที่ดีมากค่ะคุณดนัยกับคุณภัทราสอนลูกชายมาดีมาก ๆ เลยค่ะ ฟางเสียอีกที่จะทำให้เวย์วุ่นวายใจอยู่บ่อย ๆ ทางนี้ต่างหากที่ต้องขอโทษล่วงหน้าค่ะ”“ฮ่า ๆ อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ เชิญนั่งก่อน เชิญ ๆ”“สวัสดีครับคุณวิชุดาผมอดิษสรณ์”“สวัสดีค่ะคุณอดิษสรณ์ คุณวรรณาสบายดีนะคะได้ข่าวว่าป่วยเป็นโรคกระเพาะเมื่อหลายเดือนก่อน”“ครับ ๆ สบายดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณนะครับ”อดิษสร
“ฟะ ฟาง…”“ทำไมต้องอึกอัก ฟาง…”“คือว่า…”“ฟางพี่ว่าเราสองคนน่าจะต้องรีบกลับไปคุยกันแล้วล่ะ พี่รู้สึกว่าฟางมีบางอย่างที่บอกพี่ไม่หมด”“พี่เวย์เองก็เหมือนกันนั่นแหละ”“ถ้าอย่างนั้นกลับไปบอกคุณพ่อคุณแม่ของพวกเราแล้วรีบกลับไปคุยกันบนห้อง”“บนห้องเหรอ แต่ว่า…”“หรือจะให้พี่อุ้มไปตอนนี้เลยเพราะยังไงคุณน้าก็รู้อยู่แล้วท่านไม่ว่าพี่หรอกเพราะพี่ยึดตำแหน่งลูกเขยเอาไว้แน่นแล้ว”“พี่เวย์!”“บอกไว้ก่อนว่าอย่าได้คิดจะหนีกลับ เพราะยังไงคุณพ่อพี่ก็มีวิธีรั้งคุณแม่ฟางเอาไว้ได้อยู่แล้วเพราะทั้งคู่กำลังคุยกันเรื่องธุรกิจกันอยู่”“ยังไงก็ต้องไปบอกท่านก่อน”“ก็ได้ ๆ ไปสิจะได้รีบไปคุยกัน พี่มีเรื่องอีกเยอะเลยที่อยากจะถาม”ฟางเดินนำเขาเข้าไปที่โต๊ะของดนัยและวิชุดาที่กำลังนั่งคุยกันอยู่“แม่คะ”“ฟาง มีอะไรเหรอ”“คุณน้าครับ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับที่รับปากผมที่จะมางานในวันนี้”“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแบบนี้น้าถนัด จะว่าอะไรน้าก็ยอมได้แต่อย่ามาแตะต้องลูกสาวน้า ฟางเองก็ไม่เคยทำผิดกับเพื่อนคนไหนมาก่อน ทำไมยาหยีเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะฟาง”“เรื่องนั้นเป็นความผิดของผมเองครับ”“คุณวิชุดา วันนี้ผมเองก็ต้องขอโทษที่ทำให้หนูฟางต
“ทำขนาดนี้ยังจะมีแรงคุยอีกเหรอคะ”“อะไรกันแค่สองน้ำเอง ทนไม่ไหวแล้วเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ อีกไม่กี่วันพี่จะบินแล้วเรายังต้องทำอะไรอีกหลายอย่างเลย”“แต่ตอนนี้พาฟางไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ เครื่องสำอางนี่น่าจะล้างออกยากน่าดู หนักตาไปหมดแล้ว”“ได้เลยครับคุณผู้หญิง”เวย์เดินมาอุ้มร่างเปลือยของแฟนสาวไปที่ห้องน้ำ เขาค่อย ๆ เปิดน้ำที่อ่างอาบน้ำระหว่างที่รอเธอล้างเครื่องสำอางที่หน้ากระจก “นี่พี่จินนี่ใส่อุปกรณ์อะไรมากมายขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้ล้างนานเชียว”“ตอนแต่งฟางก็เน้นย้ำไปแล้วนะคะว่าไม่ต้องหนามากแต่ทั้งเทปตาสองชั้น ขนตาปลอมก็ยังเยอะอยู่ดี เสร็จแล้วค่ะ ไม่ลงไปแช่ก่อนละคะ”“รอฟางน่ะ”เวย์ค่อย ๆ พาฟางลงมาในอ่างอาบน้ำและตามเธอลงไป พวกเขาใช้เวลานี้ในการคุยเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ พี่เวย์รู้เรื่องจากพี่จินนี่สินะคะว่าหยีสืบเรื่องที่เราจะไปงานเลี้ยง”“ใช่ พี่ก็เลยให้พ่อออกคำเชิญ ซึ่งดูเหมือนว่าทางนั้นจะรออยู่แล้วก็เลยตอบรับมางาน อีกอย่างชุดที่เธอเลือกก็จงใจให้เหมือนชุดที่ฟางใส่ พี่ก็เลยสั่งพี่จินนี่ให้เปลี่ยนเครื่องประดับและดีไซน์ชุดให้แตกต่างจากเธอคนนั้น ฟ
สี่ปีต่อมา “ขอบคุณนะคะ”“ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ “กัปตันเย็นชากับนางฟ้าสายโหด” เขียนแนวนี้อีกนะคะ”“ขอบคุณที่ชื่นชอบนะคะ จะเก็บไปพิจารณาเลยค่ะ”“เชิญเลยค่ะ คนต่อไปค่ะ”ด้านนอก“รามิลเห็นคุณแม่ไหมครับ พ่อคิดว่าตอนนี้คุณแม่เริ่มเหนื่อยแล้ว”“งั้นมิลจะเอาน้ำไปให้คุณแม่นะครับ”“ดีมากลูก พ่อจะนั่งรออยู่นี่นะ อ่ะนี่ครับ”“รามิล” เด็กน้อยวัยสี่ขวบรับน้ำจากคุณพ่อของเขาและเดินตรงไปที่โต๊ะแจกลายเซ็นนักเขียนของฟางในงานเปิดตัวหนังสือเรื่องใหม่ ซึ่งเป็นภาคต่อจาก "Love Flight" ที่เธอเขียนเอาไว้เมื่อสี่ปีก่อนซึ่งนับว่าได้ผลตอบรับที่ดีเกินคาดเพราะนักอ่านต่างเฝ้ารอภาคต่อของเรื่องนี้มานานหลายปี สาเหตุเพราะนักเขียนคนโปรดของพวกเธอแต่งงานและต้องเลี้ยงลูก ทำให้เรื่องนี้ต้องรอเวลามากว่าสี่ปีถึงจะได้อ่านอีกครั้ง“คุณแม่ครับ มิลเอาน้ำมาให้ครับ”“กรี๊ด!!! นี่น้องรามิลใช่ไหมคะคุณซีซี”“ใช่ค่ะ ขอบคุณนะครับลูก มานั่งตรงนี้กับแม่มา”ฟางหันมารับน้ำและยกตัวเด็กน้อยวัยเกือบสี่ขวบขึ้นมานั่งที่ตัก บางส่วนเริ่มขอถ่ายรูปเด็กน้อยคู่กับแม่ หลายคนนึกเสียดายที่พ้นคิวของตัวเองมาแล้วก็เลยอดถ่ายกับหนูน้อยรามิลถึงกับนั่งบ่น เ
หลังจากงานแถลงข่าว / คอนโด “พี่เวย์วางแผนมานานสินะคะ”“พี่เปล่านะ”“ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อคุณแม่ของพี่เวย์จะมาได้ยังไงคะ ไหนจะพาคุณพ่อคุณแม่ของฟางที่จะไปเที่ยวภูเก็ตมาด้วยอีก”“นั่นพี่ก็แค่บอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของฟางในฐานะนักเขียน และเป็นวันที่ต้องจารึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์ครอบครัวว่าพี่จะทำเรื่องแบบนี้แค่ครั้งเดียว พ่อแม่พี่จะยอมพลาดงั้นเหรอ”“พี่เวย์… แอบอ่านนิยายของฟางเหรอคะ”เวย์ยิ้มก่อนจะดึงตัวคู่หมั้นของเขามากอดเอาไว้“รู้ไหมว่าพี่คิดหาวิธีขอแต่งงานมานานแค่ไหน พี่ว่ามันยากกว่าการที่จะทำข้อสอบตอนสอบกัปตันเสียอีกให้ตายเถอะ ทั้ง ๆ ที่ฟางก็ไม่ใช่คนที่เรื่องมากอะไร แต่พี่กลับรู้สึกกดดันมากกว่าทุกครั้ง คงเพราะพี่อยากจะให้มันออกมาพิเศษและประทับใจที่สุด ที่สำคัญต้องทำให้ฟางปฏิเสธพี่ไม่ได้ด้วย”“พี่เวย์บ้าหรือเปล่าคะ ปกติเราสองคนก็พูดกันตรง ๆ อยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลย ฟางอายแทบตาย”“แต่ก็แอบยิ้มไม่ใช่เหรอ”“ไม่ใช่แค่ยิ้มค่ะ ดีใจและภูมิใจในตัวพี่เวย์มากเลยค่ะ วันนี้ทุกคนคงคิดว่าฟางเป็นนางเอกในนิยายที่ตัวเองเขียนแน่ ๆ เลย”“แต่นักอ่านดูจะอินมากเลยนะ”“จริงเหรอคะ”“งั้น…เราจ
หลังงานเปิดตัวหนังสือ “คุณอาร์ม แก้วจำได้ว่าคุณบอกกับคุณพิศาลว่าจะไปหน้างานที่ระยองไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้”“คุณแก้ว ไม่เอาน่าอย่าพึ่งมาทำหน้าที่เลขาจอมโหดอยู่แถวนี้ วันนี้มันเป็นวันสำคัญของเพื่อนสนิทผมเชียวนะ”“เหรอคะ แล้ว…”“ว่าแต่คุณเถอะ มาทำอะไรที่นี่กันล่ะ นี่นะเหรอที่บอกว่าขอลางานไปทำเรื่องสำคัญ”“ฉัน!…”“แก้ว” กวีณาเถียงไม่ออกเมื่อ “อาร์ม” พิศุจน์ยอกย้อนเธอกลับมา แก้วถลึงตาใส่เขาโดยมีอิงและนิดจับแขนเอาไว้คนละข้าง“ใจเย็น ๆ ก่อนนะแก้วมีอะไรกันเหรอ นี่แกรู้จักกับพี่อาร์มด้วยเหรอ”""รู้จักสิ ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ""ทั้งคู่พูดขึ้นมาพร้อมกัน ตอนนี้เวย์และฟางเดินลงมาจากเวทีแล้วและแฟน ๆ หนังสือเริ่มจะต่อแถวเพื่อจะถ่ายรูปและขอลายเซ็นนักเขียนคนโปรดของพวกเธอ “น้องแก้ว น้องอิงน้องนิด ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ ไอ้อาร์มมึงอย่าบอกนะว่าเลขาหน้าโหดที่มึงเคยพูดถึงคือ…”“อะไรนะ เลขาอะไรนะนี่คุณกล้าพูดว่าฉันเป็น...”“ก็มันจริงนี่ วัน ๆ เอาแต่จับผิดคนอื่นแต่ตัวเองก็หนีงานมาเที่ยว”“ฉันไม่ได้มาเที่ยว ไอ้นิดแกปล่อยฉันจะต่อยปากมัน”“แกใจเย็น ๆ ก่อนแก้ว ยังไงพี่อาร์มก็เป็นรุ่นพี่ของเรานะ”“รุ่นพี
ห้องนอน“ฟาง หลับแล้วเหรอ”“พี่เวย์… มีอะไรเหรอคะ”“หายปวดท้องหรือยัง”ฟางหันมามองหน้าคนที่นอนข้าง ๆ เธอเครียดกับงานเปิดตัวหนังสือที่จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันนี้ อีกอย่างช่วงนี้เวย์ก็เริ่มทำท่าทางแปลก ๆ แม้ว่าเธอจะอยากถามแต่เขาก็มักจะตอบแบบเลี่ยง ๆ เสมอ“หายแล้วค่ะ พี่เวย์เป็นอะไรคะ พรุ่งนี้จะต้องบินแล้วไม่รีบนอนล่ะคะ”“พี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ อยากกอดฟาง”“อืม…ตื่นเต้นอะไรคะ หลังจากเรื่องนั้นก็บินมาสองรอบแล้วนี่คะ ยังกลัวอยู่อีกเหรอ”“เปล่าพี่ไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากอยู่ห่างฟาง ช่วงนี้พี่เป็นอะไรก็ไม่รู้ไม่อยากห่างจากฟางไปไหนเลย แค่วันนั้นไปกินข้าวกับเพื่อน ๆ ก็เอาแต่คิดถึงฟาง”“หึ พี่เวย์เคยชินน่ะสิคะ เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแบบนี้จนไม่มีเวลาไปเจอคนอื่น ฟางผิดเองที่ทำตัวติดกับพี่เวย์มากเกินไป บางครั้งควรจะปล่อยให้พี่เวย์ไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ บ้าง”“ไม่ใช่แบบนั้นพี่รู้สึกไม่อยากไปเองต่างหาก เมื่อวานก็รีบไปรีบกลับเพราะเป็นห่วงฟาง พี่กลายเป็นคนติดเมียไปแล้วจริง ๆ สินะแบบนี้”“อือ… นอนเถอะค่ะ”“ลูกแมวน้อยทำไมง่วงเร็วแบบนี้ล่ะ”“ขอโทษค่ะแต่ฟางมัวแต่ตรวจงานจนเพลีย…”สองวันมานี้ฟางทำแต่งาน ส่วนเวย์เอง
เวย์แค่มองตามฟางที่เดินเข้าห้องไปเงียบ ๆ อีกสองวันเขาจะบินอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้ไปไกลมากและใช้เวลาไม่นานแต่เมื่อเห็นแฟนสาวเป็นแบบนี้เขาจึงไม่ค่อยสบายใจนักวันถัดมาอาร์ม รุจและราเชนทร์มาพบกับเวย์ที่ร้านอาหาร เพื่อน ๆ ต่างก็แปลกใจไม่น้อยที่เขานัดมาที่นี่ ปกติแล้วไม่เจอกันตามร้านเหล้าก็จะเป็นในผับ แต่พอมาเจอเวย์อีกครั้งกับสีหน้าที่ตึงเครียดพวกเขาจึงอดถามไม่ได้“ทำไมมึงนัดพวกกูมาแต่หัววันแบบนี้วะ ปกติต้องนัดหลังสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอไอ้เวย์”“นั่นสิไอ้อาร์มพูดถูก ว่าแต่มึงหายดีแล้วเหรอตั้งแต่เรื่องอุบัติเหตุครั้งก่อนพวกกูก็ไม่มีโอกาสได้เจอมึงเลย”“หายดีแล้วล่ะ ที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแต่มันเป็นข่าวขึ้นมาก็เพราะ…”“กูรู้ เพราะน้องยาหยีนั่นใช่ไหม กูกับไอ้เชนตามข่าวอยู่เหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าโลกจะกลมขนาดนี้แล้วนี่น้องหวาน…ไม่ใช่ แฟนมึงไม่ว่าอะไรเหรอ”“ฟางมีเหตุผลมากพอที่จะไม่สนใจเรื่องแบบนี้ อีกอย่างนิสัยของอีกฝ่ายเป็นยังไงฟางรู้ดีที่สุดเลยไม่มีปัญหาเท่าไหร่”“ไม่มีปัญหาแต่ทำไมสีหน้ามึงเป็นแบบนี้ล่ะ นี่มันดูหนักกว่าอาการบาดเจ็บของมึงเสียอีกนะ ตอนมึงเลิกกับยาหยียังดูไม่กลุ้มมากขนาดนี้เลยนี่
วันถัดมา / สำนักพิมพ์“ขอบคุณมากนะคะพี่วุ้นที่คอยช่วยเหลือมาตลอดเลย ในที่สุดก็จบโปรเจคเรื่องนี้เสียที”“พี่สิต้องขอบคุณน้องฟาง ดีใจมาก ๆ ที่ฟางยอมเขียนเรื่องนี้ให้จบ นักอ่านต่างก็ตั้งตารอเลยล่ะ อย่างน้อย ๆ ก็มีพลอตอื่นที่แหวกแนวออกมาบ้าง”“ขอบคุณค่ะ งั้นฟางขอตัวก่อนนะคะ”“กลับดี ๆ นะเอาไว้หนังสือเสร็จเมื่อไหร่แล้วพี่จะโทรหา”“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่วุ้น”ฟางเดินออกมาเพื่อจะไปยังสถานีรถไฟฟ้าที่อยู่ใกล้ ๆ แต่กลับบังเอิญพบกับคนที่เธอเกือบจะลืมหน้าไปแล้ว เธอกำลังเดินมาที่สถานีเช่นกันแต่เมื่อเห็นก็รีบเดินเข้ามาทักทาย“คุณฟาง”“พี่จอย!”“จอย” เลขาของภาคภูมินั่นเองที่เดินเข้ามาทักทายเธอ วันนี้เธอสวมชุดคลุมท้องสีอ่อนทำให้ฟางตกใจเล็กน้อย ฟางจึงเอ่ยปากชวนเธอเข้าไปที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ กับสถานีรถไฟฟ้าเพื่อจะคุยกัน ฟางเกือบจะลืมเรื่องราวของภาคภูมิและจอยไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าวันนี้จะมีโอกาสได้พบเธออีกครั้ง“พี่จอยไม่ได้ทำงานกับ…เขาแล้วเหรอคะ”“พี่ย้ายมาเป็นเลขาให้คุณวิภาดาพี่สาวของคุณภูมิได้เกือบครึ่งปีแล้วค่ะ”“เกือบครึ่งปีเหรอคะ หรือว่า…”“หลังจากที่เขาเลิกกับคุณฟาง พอกลับไปที่บ้านแล้วคุณแม่ของคุณภูมิทราบก็ด
“ฮึก…เพราะแบบนี้สินะคะ พี่เวย์ถึงได้ไม่เคยนอนกับหยีอีกเลยนับจากวันนั้นเป็นต้นมา”“ขอโทษจริง ๆ ผมคิดว่าตอนนั้นเราทั้งคู่ยังเรียนอยู่ ผมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดดังนั้น…”“ที่แท้ตลอดเวลา พี่เวย์ก็เห็นว่าหยีเป็นตัวแทนของฟางเหรอคะ”เวย์ขมวดคิ้ว นี่เขากำลังแปลกใจว่าเขาคุยกับเธอไม่รู้เรื่องหรือว่ายาหยีไม่พยายามเข้าใจอะไรเลยกันแน่ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเอาแต่โทษคนอื่นไม่จบสิ้น“ไม่มีใครเป็นตัวแทนใครได้ การที่ผมไม่นอนกับคุณก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฟาง หลังจากผมกับคุณคบกันก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับฟางอีกเลย ส่วนฟางก็ไม่ได้มายุ่งกับผมเหมือนกัน เลิกโทษคนอื่นสักทีเถอะ ผมคิดว่าเราคุยกันมากพอแล้ว ขอตัวก่อน”เวย์เปิดประตูออกมา ครั้งนี้เขาไม่รอฟังเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเธอที่ดังขึ้นด้านในห้องอีกแล้ว เขาแค่สั่งให้คนที่เฝ้าอยู่ดูแลเธอให้ดีและส่งกลับไปที่รถเวย์รีบกลับไปที่รถซึ่งตอนนี้ฟางไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาตกใจสุดขีดแต่เมื่อหันไปที่สวนก็เห็นว่าเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมที่เธอเคยนั่งเวลามาส่งเขา เวย์โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเดินเข้าไปโอบกอดเธอจากด้านหลัง“พี่เวย์ คุยเสร็จแล้วเหรอคะ”“รอนานเลยสินะ หิวหรือยั
“พี่เวย์! ทำไมพี่เวย์ถึงได้พูดจารุนแรงกับหยีแบบนี้ล่ะคะ ยัยฟางต้องเป่าหูพี่เวย์มาแน่ ๆ พี่เวย์ถึงได้ใช้คำพูดรุนแรงกับหยีทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยพูดมาก่อน”“คุณอย่าคิดว่าฟางจะมีนิสัยแบบคุณสิ คุณไม่เห็นเหรอว่าฟางยินดีที่จะให้ผมมาคุยกับคุณตามลำพัง เมื่อเปรียบเทียบกับคุณ… คงไม่กล้าตัดสินใจอย่างที่ภรรยาของผมทำแน่ ๆ”“อะไรนะ ภรรยาเหรอ”“ใช่ ก็ไม่ผิดอะไรเพราะเรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่ช้าก็เร็ว อีกอย่าง…”“พี่เวย์คะ! ทำไมคะทำไมต้องเป็นมันด้วย หยีมีอะไรที่สู้ฟางไม่ได้ ทำไมถึงไม่เลือกหยี ทำไมคะ!!”“ปัง!!”เวย์ตบโต๊ะเสียงดังจนอีกฝ่ายนึกกลัวเพราะเขาไม่เคยเกรี้ยวกราดและดุดันขนาดนี้มาก่อน ยาหยีรู้สึกกลัวจนเกือบช็อก เธอค่อย ๆ นั่งลงไปทั้ง ๆ ที่ตัวสั่น เวย์เองก็หันมามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เกลียดและโกรธเอาเรื่อง“ทำไมน่ะเหรอ คุณไม่ลองถามตัวคุณเองล่ะว่าเมื่อหลายปีก่อนคุณทำอะไรลงไป”“หยีทำอะไรคะ หยี…”“ฟางไม่เคยเขียนจดหมายถึงผม ต่อให้เธอชอบผมก็ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ จดหมายทั้งหมดนั่นรวมถึงจดหมายที่นัดผมออกมาในวันเกิดก็เป็นคุณที่เป็นคนเขียน”“มันโกหก!”“คุณต่างหากที่โกหก ทั้งโกหก ขี้ขโมยและเอาแต่ใจต
เวย์เดินเข้ามาหาฟางที่โต๊ะทำงาน วันนี้เธอกำลังจัดหน้านิยายของเธออยู่ เขาแค่ยืนมองเฉย ๆ อยู่ด้านหลัง “นอกจากจะเขียนนิยายเป็นแล้วยังจัดแต่งหน้าแบบนี้เป็นด้วยเหรอ เก่งจังเลยนะ”“พี่เวย์คุยเสร็จแล้วเหรอคะ”“ใช่ คุณอาบดินทร์น่ะ บอกว่าเรื่องงานแถลงข่าวเมื่อวานเรียบร้อยดี อีกอย่างพี่ไม่จำเป็นต้องไปแถลงข่าวอีกรอบแล้วเพราะเมื่อวานคณะกรรมการตอบคำถามแทนจนหมดแล้ว”“ยอดไปเลยนะคะ ว่าแต่ทำไมคุณอาคนนี้อยู่ที่สนามบินด้วยละคะ ฟางคิดว่าเขาเป็นผู้บริหารโรงแรมเสียอีก”“อาบดินทร์เป็นเหมือนญาติสนิทและเป็นมือขวาของคุณพ่อน่ะ เขาไปทุกที่แหละแต่หลัก ๆ ก็ช่วยคุณพ่อดูแลโรงแรม เมื่อวานมีงานแถลงข่าวคุณพ่อเลยให้คุณอามาช่วยดูแล”“แบบนี้นี่เอง”“เรื่องนี้จะพิมพ์เล่มแล้วเหรอ”“ใช่ค่ะ ต้องตรวจสอบรูปแบบก่อนที่จะส่งไปที่โรงพิมพ์ ขั้นตอนสุดท้ายแล้ว พี่เวย์กินผลไม้ก่อนสิคะช่วงนี้คุณลุงบอกว่าให้พี่เวย์นอนพักให้เต็มที่”“นอนน่ะได้ แต่ไม่อยากนอนคนเดียวนี่นา อีกอย่างก็พึ่งจะตื่น จะให้นอนอะไรนักหนาล่ะจริงไหม”“เถียงเก่งขึ้นนะคะ”เวย์ดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้าง ๆ เธอแต่ก็ไม่ได้จะกวนเธอ เขาแค่มานั่งอยู่ข้าง ๆ และกดมือถือเพื่อเช็คข