"Wait lang, hindi naman masama ang mga alaga ko ahh. Isa pa, mabuti silang kasama, kaya huwag mo madamay damay ang alaga ko, Stephen." Naiinis na saad ko, ngunit nakasobsob pa rin ang mukha ko sa leeg niya. Naramdaman ko ang paglunok laway niya, pero hindi na siya nagsalita pa. Dumeretso na siya sa paglalakad habang buhat buhat pa rin ako, hanggang sa makarating na kami sa kwarto. Dahan-dahan niya naman akong inilapag sa kama. Halos makalapit na ang mga mukha namin, na nagdala ng kiliti sa akin lalo na't nakatitig kami sa isa't isa.Agad akong umiwas, baka ako na naman ang isipin niya. Lumayo ako sa kanya ng kaunti, ganun rin ang ginawa niya."Hmm, magpahinga ka lang dito, aalis muna ako. May importante akong gagawin, huwag kang maging pasaway. Makinig ka, para walang mangyaring masama sayo, okay?" Tumango naman ko sa kanya. Pagkatapos niyang magpaalam, agad naman siyang lumabas. Ano na naman ang gagawin ko ngayon, mag-isa lang ako. Siguro, ay itulog ko na lang ulit ito. STEPHEN PO
Napagdisisyunan kong umuwi, kahit hindi ko masyado pang maintindihan ang nararamdaman ko kay, Shiena. Tila'y nais ko siyang makasama ngayon, lalo na pakiramdam ko ay pagod na pagod ako ngayon. Isa pa, masyado rin, maaga para umalis ako sa tabi niya. Aabutin ng ilang araw bago ako makabalik rito, bago ko siya makita at makasama ulit. Nagmadali akong magmaneho ngayon sa gitna ng tahimik na lugar, hindi ko napansin na madilim na pala. Siguro, tulog na siya sa mga oras na ito. Mas mabuti na rin, upang magpahinga niya nang maayos ang kanyang sarili. Habang nagmamaneho ako, biglang bumalik sa isipan ko ang nangyari kay, Shiena. Ilang araw ko siyang hindi mababantayan. Ibig sabihin wala siyang ibang makakasama sa bahay, malulungkot lang siya at mararamdaman niya na wala siyang kasama. Nababahala ako na baka ano ang mangyari sa kanya hindi maaaring atakehin siya ng sakit niya at walang titingin sa kanya. Nagtataka ako, kung bakit naging ganito ang buhay niya. Hindi ko pa alam ang lahat tung
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumama sa mata ko. Napatakip ako sa mata ko at dahan-dahan na inimulat ito. Nagtaka ako, kung sino ang nagbukas ng bintana, dahil wala naman akong maaalala na binuksan ko ito. HALA! SELF HINDI NAMAN KAYA, NAGLAKAD KANG MAG-ISA! ALALAHANIN MO NGA KUNG ANO ANG GINAWA MO!" sambit ko sa aking isipan na may gulat na reaksiyon. Iniling iling ko ang aking ulo, HINDI! WALA AMONG GINAWA, NATULOG LANG AKO, NAKASARA NAMAN ANG BINTANA KAGABI PA EHH, WAIT??? BAKA, OO NGA NAMAN! BAKA SI STEPHEN LANG! HAY NAKU! HINDI BALE NA NGA LANG SELF, NAKAKALOKA KA. Inunat ko ang aking kamay, bumangon ako sa kama. Magaan naman ang pakiramdam ko ngayon, kaya tiyak na magiging maayos lang ako. Humarap ako sa malaking salamin, kunot noo kong tinitiga ang aking itsurang mukhang ewan. Ang gulo ng buhok ko, dagdag pa ang medyo may kalakihan na damit kong suot at pants. Parang isa akjng bata sa suot kong ito. Napabuntong hininga ako pagkatapos ay pumasok ako sa bathroom, upang ma
"Browy, ayaw mo ba ng pagkain?" Mahinahon na tanong ng kapatid ko. Ito talaga si Lina, mula pagkabata mahilig na sa mga pet, aso man 'yan o pusa. Higit sa lahat, hindi niya gusto ang makitang may sinasaktan na hayop mg kung sino sino pa diyan. Naalala ko tuloy, kung paano niya inaway noon ang isang lalaki, dahil pinagalitan ng lalaking 'yon ang aso niya. "Ano ka ba, huwag ka nga ganyan. May damdamin pa rin sila, kaya nasasaktan sila sa mga sinasabi mo." Sambit ni Lina, sa isang batang lalaki na kung titingnan ay magkaedad lang sila. "Bakit ba, hindi siya nakikinig sa akin kaya pinagsasabihan ko siya." Sagot naman ng lalaki na may masungit na boses."Ano naman kung ganun? Kailangan ba silang sigawan? Bakit ikaw, palagi ka bang nakikinig sa mga magulang mo?" Hayts, sa tapang ng kapatid ko, pati magulang ng iba dinamay na. "Lina, hayaan mo na, tama na 'yan uuwi na tayo." Mahinahon kong sambit sa kanya at pilit na hinihila."Pero, ate, sinasaktan niya po ang aso. Hindi oo ba masama gaw
"So, ikaw pala 'yon. Bata, huwag mong gamitin ang anak ko! Kilala ko si Stephen, hindi siya papatol sa tulad mo. Isa pa, hindi kita gusto simula pa lang nang binagga mo ako sa restaurant at dinumihan ang damit ko." May madiin itong tono. Hindi ko alam, pero pakiramdam ko takot na takot ako sa kanya. Kahit, hindi naman dapat hindi ba? Siguro, dahil ina siya ni, Stephen at kailangan kong maging magalang. Pero, sa unang pagkikita namin, hindi naman naging maganda. Kaya, paano ko ngayon haharapin ang lahat, kung sa una pa lang may nagawa na akong mali sa kanya. Halos, hindi ako makapagsalita nang maayos. Nagblanko rin ang laman ng utak ko, pati ang dila ko ay umatras na. Hindi ko na pansin na mas lakong napahigpit ako nang hawak kay, Lina. Dahilan, na maramdaman ko ang kamay niyang humawak sa kamay ko. Nagkatitigan kaming dalawa, ngunit tapang pa rin ang nakalabalot sa mata ni, Lina. Samantalang ako, takot na takot. Tama ba ang ginagawa ko? Bakit ang hina hina ko, mas mahina pa ang loob
"Ano wala ka bang balak para magsalita diyan? Tsk! Pwede ba, hindi ka naman astig. Kaya, huwa ka ngang magpanggap diyan. Palagio na lang ako nilalamangan sa mata ng Ninong ko. Alam mo bang, nakakasawa ka. Kung hindi ka lang Colonel, hindi sana kita ngayon binibigyan ng galang." Dagdag pa niya, ngunit hindi ko ma nagawa pang magsalita. Nagbibigay pala siya nang galang? Paano pa at kailan pa nangyati ang bagay 'yon. Tsk! Hambog talaga, kung hind ka lang din inaanak ni Generel. Noon pa sana, nasa mas mababang position ka ngayon. "Ano hindi ka talaha magsalita!" Sigaw pa niya, sabay tayo niya. Ngunit, malamig na paningin ko lamang ang ibinigay ko sa kanya. Wala din naman akong oras para makipagtalo, sasakit lang ang ulo ko. Napansin kong, akmang lalapit na ang mga tauhan ko. Ngunit, itinaas ko ang kamay ko na ang ibig sabihin ay umatras. Hindi sila pwedeng mange-alam sa kung anong problema pa ang dumating sa akin. Baka dumagdag lang din sila. Agad naman sila sumaludo sa akin at bumalik
Nasa unahan ako nang lahat, habang lumalakad kami papasok. Nang tuluyan kaming naka-pasok ay lahat ng mga tauhan rito ay sumalubong, tumayo ng tuwid at sumaludo sa amin. "Sir, kailangan niyo na pong magpahinga dahil bukas po mismo ang itinakdang araw para kumilos rito sa lugar." Seryosong tugon ng isang sundalo habang nakasalufo sa amin."Mabuti naman kung ganun. Dalhin niyo ako sa kwarto ko." Hambog na sambit ni, Zack. "Ok sir, this way sir." Tsk! Bago pa siya umalis, binigyan pa ako nang masamang tingin. Mas mabuti nga mawala ka na sa paningin ko. "Sir, dito naman po tayo." Boses galing sa likuran ko at familiar ito sa akin. Tiningnan ko kung sino ang biglang sumingit. "Renz, your here???" Pagtataka ko."Yes, I'm here, kuya."Humakbang ako papalapit sa kanya."Kaya mo na bata?" Seryoso kong boses." Ang tapang mo Renz, baguhan ka lang tapos sumabak ka agad sa ganitong mission. Don't worry Stephen, halata naman na kaya niya. Sa tindig pa lang ng batang 'to, maayos na hindi lang '
Magkasama kami ngayon sa hapag kainan. Mukhang hindi na yata ako na sanay sa tahimik ngayon. Paano ba naman kasi, maingay si Browy, sa tuwing bumababa ako noon galing sa kwarto ko. Siguro nga inaabangan niya ako palagi, pero ngayon wala na siya. Hindi ko na yata siya makikita palagi. Pero, sana lang magkita pa kami, kahit medyo masungit siya katulad ng amo niyang si, Stephen. AY OO NGA PALA NOH, ASAN NA KAYA SIYA SA MGA ORAS NA ITO. SANA MAAYOS LANG ANG LAGAY NIYA."Ate.... Anong ginagawa ko ate? Kanina ka pa po nag kukutsara diyan pero hindi ka naman po kumakain. Ayaw mo po ba sa luto ko?" Nagbago ang kanyang itsura na nalulungkot siya."Huh? Syempre masarap. Palaging masarap ang luto ng kapatid ko.""Ehh, ate, parang ang lalim po kasi, nang iniisip mo.""Ahh, wala 'to. Naaalala ko lang ang kuya Stephen mo.""Oii... Ate, miss si kuya.""Ano??? Wala akong sinabi ahh, tumigil ka nga, Lina.""Bakit naman ate, normal lang naman 'yan kasi asawa mo siya." Napatigil naman ako. Siguro nga no
"What happened? For this simple mission, hindi niyo na gawa! Ano na lang ang gagawin natin kung sakaling hindi na magising si Mayor! Ano ba naman kayo! Ang sabi ko matulungan kayo, pero anong ginawa niyo??? Paano natin ipapaliwanag ang lahat nang pangyayari sa mga tao! Alam natin na maraming naghihintay kay Mayor! Sino na ang bahala ngayon sa mga tao??? Walang hiya!" Kanina pa galit si, General.Wala akong magagawa dahil nangyari na. Isa pa, nasa malayo ang iniisip ko ngayon. Kailangan kong maka-uwi, sa lalong madaling panahon. Dahil, habang nandito ako, hindi ko alam kung ano ang nangyayari ngayon kay, Shiena. Just like what I said, she's my responsibility. Kapag may mangyaring masama sa kaniya nasa akin ang sisi. Kanina pa sermon nang sermon si, General. Kulang na lang ako naman ang sumigaw rito, dahil ang ingay ng bibig niya. Magiging maayos naman talaga ang mission, kung hindi niya pinadala ang pahamak na inaanak niyang si, Zack. Walang kwenta dahil gumalaw siya nang wala sa plano
STEPHEN POV.Kasama ko ngayon sa tabi ko si Mayor, Lim. Narito rin ang hari ng sendikatong binabantayan namin. Walang mali sa kinikilos ng taong 'to, malinis siyang gumalaw. Ngunit, kahit na ganito ay hindi kami naging kampante. Patuloy pa rin na nagbabantay ang mga kasamahan ko. By the way, normal lang naman ang kasuotan namin. Kaya, hindi kami makikilala nito. "Hi ninong..." Boses ng bata. Nang nilingon ko kung sino, ang inaanak ko pala. Medyo malaki na rin ang batang 'to. "Ninong, where is my gift po?" Nagpa-cute pa talaga ang batang 'to."Later baby, darating ang gift mo, okay?" Nakangiting sambit ko naman sabay himas sa kaniyang buhok. Natutuwa naman siya sa ginawa ko. Masayahin talaga ang batang 'to, kahit matagal na kaming hindi nagkita parang hindi pa rin naman nagbago ang ugali niya."Hahah, pasensya ka na, Stephen. Sadyang pasaway pa rin talaga ang inaanak mo." Natatawang boses ni, Mayor."Ang ganda ng anak mo," nakangiting singit naman ni Haring sendikato. Ikinatuwa naman
Marahan akong naglakad patungo sa itaas. Oo nga pala, tatlo ang kwarto rito at malaki parang bahay na rin ito. Mabuti na nga lang at nagbigay ng ganitong condo si Stephen sa kapatid ko. Dahil kung wala baka saan na kami pupulutin ngayon. Aga akong napahilata sa kama. Nang ipikit ko ang aking mata, biglang pumasok sa isipan ko si, Stephen. Naalala ko ang lahat kung paano niya ako tratuhin."Ayos lang, kung ayaw mo. Aalis na ako.""Saglit lang, sige, sige, papayag na ako. Basta tutuhanin mo ang sinabi mo. Ikaw ang magbayad sa lahat ng gastusin dito sa hospital. Tuparin mo rin ang sinabi mo na susuportahan mo ako, para masuportahan ko rin ang kapatid ko.""Maliwanag sa akin ang lahat. Mula bukas, ipapalipat ko ang kapatid mo sa mga maling na manggagamot. At mula rin bukas, sa akin ka na uuwi.""Ha? Ano? Sayo, ako? Uuwi???" sabay turo ko sa aking sarili. "Sandali lang, wala naman 'yan sa usapan, ehh.""Hindi, hindi pwede, isang bahay lang ang dapat tinitirahan ng mag-asawa. Kung ayaw mo,
"Ano sabihin mo na kasi, dali na. Akala ko ba sasagutin mo ang mga tanong ko, kaya gawin mo na kasi." Pangungulit ko pa."Ano, Sabihin mo na ang tagal tagal naman ehh.""Fine, oo na, oo na. Ang ingay ingay mo na nga kulit kulit mo pa.""Ehh, ikaw naman kasi. Dali na, sabihin mo na, ikaw ba huh?""Oo na, oo na, fine, ako nga." Ikinagulat ko naman ito."Ibig sabihin, señorito din kita???" Pagtataka ko."Hindi, ano ka ba.""Ahh, Akala ko kasi señorito din kita. Mayaman ka pala? Sabi nila mayayaman daw ang taong tinatawag ng ganyan ehh. Isa pa, ano naman ginagawa mo dito? Tapos diyan pa sa ibaba, paano na lang kung na lunod ka, magiging kasalanan ko pa dahil ako lang kasama mo dito???""What? Hahah, kid, huwag ka nga mag-isip ng ganyan. Hindi din ako malulunod, alam kong lumangoy. Isa pa, huwag ka na nga madaming tanong, aalis na ako." Tumalikod siya sa akin, ngunit pumasok sa isipan ko kung saan siya matutulog mamayang gabi. Halata naman na tumakas lang siya sa kanila. "Teka lang!" Siga
"Hey, lumilingon ka pa, tumingin ka nga rito sa ibaba mo." Tumingin naman ako, laking gulat ko na lang na makita ulit ang lalake kanina lanh sa elevator, na nandito na naka-upo sa isang bato. ANO BA ANG GINAGAWA MO MUKHA KANG BALIW."Hoy! Ano ginagawa mo diyan??? Baliw ka bakit naman andiyan ka?""Baliw na ba agad? Tsk! Ikaw bakit ka ba nandito? Sinusundan mo ba ang gwapong tulad ko, huh???""Ang hambog mo naman, akala mo naman gwapo ka talaga? Bakit ko naman susundan ang panget???" "Ayy, aba ang talas naman ng dila mo pandak!""Kahit pandak ako, cute pa rin ako! Ehh, ikaw??? Saan banda ka ba naging cute??""Bakit ba pumunta ka pa dito, ang ingay ingay mo...""Hindi naman ako magiging maingay kung hindi mo ako inunahan. Kaya, huwag ka na lang magreklamo, total ikaw naman ang may kasalanan.""Anong ako? Ako pa talaga? Sino ba sa ating dalawa ang bigla na lang sumusulpot at sisigaw pa na mukhang tanga..." "Hinsi ako tanga noh! Nilalabas ko lang naman ang sakit ng puso ko! Kung sa baga
Dalawa lang kami ang naririto sa elevator, nakapagtataka siya dahil wala siyang imik. Ayaw ba niya sa akin? Hindi bale na nga lang, hindi naman ako interesado sa kanya. Pero, nakakakilabot siya, siguro masamang tao siya? Hindi ko man batid, subalit nakaramdam na lang ako ng panginginig. 'KAILANGAN KONG MAKA-ALIS DITO AGAD, DALAWA LANG KAMI EHH, BAKA MAMAYA KUNG ANO ANG GAWIN NIYA SA AKIN. HINDI PA AKO HANDANG MAMATAY, PAKIUSAP BUMUKAS KA NA ELEVATOR.' Tanging sambit ko sa aking isipan, habang mahigpit na nakahawak sa aking damit at napatingin lang sa pintuan ng elevator. Maya-maya pa, naramdaman ko ang titig niya sa akin. Hindi ko naman siya nilingon pero ramdam ko na malalim ang mga mata niya. HUHUHU, PLEASE, PANGINOON TULUYAN NIYO PO AKO. TULUNGAN NIYO PO AKONG MAKALABAS DITO NG BUHAY. "Hey, what are you doing miss?" Bigla akong natigilan. Ang lalim ng boses niya. HALA! BAKA MAMAYA KAININ NIYA AKO! AYAW KO! AYAW KO! AYAW KO! "Are you crazy????" Dagdag pa niya, dahilan na napatingi
Magkasama kami ngayon sa hapag kainan. Mukhang hindi na yata ako na sanay sa tahimik ngayon. Paano ba naman kasi, maingay si Browy, sa tuwing bumababa ako noon galing sa kwarto ko. Siguro nga inaabangan niya ako palagi, pero ngayon wala na siya. Hindi ko na yata siya makikita palagi. Pero, sana lang magkita pa kami, kahit medyo masungit siya katulad ng amo niyang si, Stephen. AY OO NGA PALA NOH, ASAN NA KAYA SIYA SA MGA ORAS NA ITO. SANA MAAYOS LANG ANG LAGAY NIYA."Ate.... Anong ginagawa ko ate? Kanina ka pa po nag kukutsara diyan pero hindi ka naman po kumakain. Ayaw mo po ba sa luto ko?" Nagbago ang kanyang itsura na nalulungkot siya."Huh? Syempre masarap. Palaging masarap ang luto ng kapatid ko.""Ehh, ate, parang ang lalim po kasi, nang iniisip mo.""Ahh, wala 'to. Naaalala ko lang ang kuya Stephen mo.""Oii... Ate, miss si kuya.""Ano??? Wala akong sinabi ahh, tumigil ka nga, Lina.""Bakit naman ate, normal lang naman 'yan kasi asawa mo siya." Napatigil naman ako. Siguro nga no
Nasa unahan ako nang lahat, habang lumalakad kami papasok. Nang tuluyan kaming naka-pasok ay lahat ng mga tauhan rito ay sumalubong, tumayo ng tuwid at sumaludo sa amin. "Sir, kailangan niyo na pong magpahinga dahil bukas po mismo ang itinakdang araw para kumilos rito sa lugar." Seryosong tugon ng isang sundalo habang nakasalufo sa amin."Mabuti naman kung ganun. Dalhin niyo ako sa kwarto ko." Hambog na sambit ni, Zack. "Ok sir, this way sir." Tsk! Bago pa siya umalis, binigyan pa ako nang masamang tingin. Mas mabuti nga mawala ka na sa paningin ko. "Sir, dito naman po tayo." Boses galing sa likuran ko at familiar ito sa akin. Tiningnan ko kung sino ang biglang sumingit. "Renz, your here???" Pagtataka ko."Yes, I'm here, kuya."Humakbang ako papalapit sa kanya."Kaya mo na bata?" Seryoso kong boses." Ang tapang mo Renz, baguhan ka lang tapos sumabak ka agad sa ganitong mission. Don't worry Stephen, halata naman na kaya niya. Sa tindig pa lang ng batang 'to, maayos na hindi lang '
"Ano wala ka bang balak para magsalita diyan? Tsk! Pwede ba, hindi ka naman astig. Kaya, huwa ka ngang magpanggap diyan. Palagio na lang ako nilalamangan sa mata ng Ninong ko. Alam mo bang, nakakasawa ka. Kung hindi ka lang Colonel, hindi sana kita ngayon binibigyan ng galang." Dagdag pa niya, ngunit hindi ko ma nagawa pang magsalita. Nagbibigay pala siya nang galang? Paano pa at kailan pa nangyati ang bagay 'yon. Tsk! Hambog talaga, kung hind ka lang din inaanak ni Generel. Noon pa sana, nasa mas mababang position ka ngayon. "Ano hindi ka talaha magsalita!" Sigaw pa niya, sabay tayo niya. Ngunit, malamig na paningin ko lamang ang ibinigay ko sa kanya. Wala din naman akong oras para makipagtalo, sasakit lang ang ulo ko. Napansin kong, akmang lalapit na ang mga tauhan ko. Ngunit, itinaas ko ang kamay ko na ang ibig sabihin ay umatras. Hindi sila pwedeng mange-alam sa kung anong problema pa ang dumating sa akin. Baka dumagdag lang din sila. Agad naman sila sumaludo sa akin at bumalik