Share
Tarangkahang Tubig
Kaugnay na kabanata
Lahid Parisukat
Naging matiwasay ang sibolng haring buwan sa kalangitan. Sa hakbang ng paang nakasapatos sa matubig na lupa, alam ng batang Julian na galing lamang ito sa iisang tao. May dalawang daang taon na itong nabubuhay na siyang katangi-tangi sa buong lugar, o maging sa buong lalawigan, at ang siyang pinakaunang bagay ring sasalubong sa mga dayong papasok sa Sangrevida, ang pangunahing ayuntamiento o gitnang bayan sa lalawigan ng Ilocandia. Pumasok at payukong lumapit sa may salahan, sa kinaroroonan nina Julian at Don Condrado, ang dalagang tagasilbi ng mansyon. Kanyang sunod binasa ang mga ulat-kaalaman mula sa mga taniman, pati ang mga kaanib na negosyong kumukuha at nagtitinda sa mga cigarillos na gawa ng pabrika.Tama po ang inyong sabi, padre," tugon naman ni Julian. Sa isang malakas na pitik ng kutsero sa hawak niya mga lubid sa balat ng kabayo, dito nagsimula ng lumakad ang hayop, hila sa likod ang kinalabit na degulong na karwaheng sinasakyan nila.Sa pagpapatuloy ay nadaanan na rin ng k
Lahid Alidah
Maaari namang maling impormasyon ang nakuha ni Samuel at marahil hindi yaon si Julian ang tinutukoy ng saksi, ngunit sa pagkakilala niya sa inquisidor, alam niyang totoo ito. Hindi nga ako nagkakamali sa aking nawari, ang taongbayan ay aalis na ng Santa Lucia, at marahil ay hindi na magbabalik sa sinumpaang lugar na ito. Paulit-ulit na pumupukol sa kanyang isip ang ibinunyag ng matanda na patay na ang hinahanap niyang si Mateo Vicente. At sa unang pagkakataon sa kasaysayan ng aking ama, panalo ang mga karaniwang tao laban sa mga halimaw na bampira."Aabutin pa ba natin ang araw na matuntun din tayo ng mga guardia civil gaya nang nangyari sa La Indio Independencia?" wika niya sa lahat.Namamatay na ang bayan ng Santa Lucia, wari ko, at kailangan itong sagipin para manatili pa ring buo ang kasarinlan nito. "Maunawaan mo sana ako dahil malaking bagay para sa akin ang malaman ko ang buong katotohanan sa mga nangyayaring ito," wika pa niya. Tila nanghena ang aking buong katawan nakikitang pi
Lahid Aramida
Sila ay mga nagmamalasakit na tubong Pilipino lamang na kumikilos at naghihimagsik nang patago laban sa mga dayuhang mananakop."Ipasok mo na yan," ang naging utos pa ng babaeng amo sa sinumang nasa labas.Ang mga ito ay malayang pagsusulat na may mga pagpaparinig, pagpapasaring at papapabungad ukol sa mga umaalingasaw na baho at baluktot na panunungkulan ng pamahalaan ng mga Kastila pati na ang mga dayuhang frayle na bumubuo sa lahat ng sectore ng simbahan sa buong lalawigan. Lahat ay ipinagbuklod ng iisang pangarap, ang pangarap na mapayapang buhay para sa mga Pilipino. At yaon ang parehong pintong tinunghan at pinasukan ni Andracio de Castro doon. Wala siyang naririnig na iba kundi ang nakakabinging katahimikang naghahari sa buong kapaligiran habang naglalakad siya sa daan papunta sa kanyang patutunghan. May matalim ring rayos na sinadyang ikinabit sa may uluhan ng upuan na nakakahindik tingnan.Naging pamantayan ito ng mga Kastila upang higpitan pang lalo ang pagbabantay sa seguridad
Lahid Palasyo
Nahabag ang puso ko nang makita ang isang batang babae na labis na umiiyak habang nasa kanyang tabi ang walang buhay na katawan ng isang babae na marahil ay ang kanyang ina. Ganun na lamang ang aking pagkagulat dahil hindi ko inaasahang sasali sa digmaang ito ang mga isinumpang lahi sa buwan. Nakalulungkot ding isipin na sa aking mga kamay napatay ko ang aking sariling ama. "Dahil ito sa gintong punyal na ginamit mo sa kanya, may katangiang taglay kasi ang punyal na iyon na sigupin ang buong taglay ng isang manggagaway na masasaksak nito" wika niya sa akin. Ganun na lamang ang aking pagkagulat dahil sa harapan ko, nakatindig si Viktor, ang Supremo ng Sinag Araw."Kaya ba pinaslang mo ako noon sa Roma para maging alay dahil nasa ikadalawamput isang taon na ako? " tanong ni Natalia. "Paano ka rin mapagkakatiwalaan ng isang tao kung hindi ka naman nagpapakilala nang buong tapat sa kanya?" wika naman ni Felina. Ngunit ang hindi maialis sa aking isipan ay kung papaano niya naiwaksi sa aking
Lahid Sedulang Pula
Sa paglagak ng pangpitong basong may lamang vino, biglang natalos ni Andracio sa kanyang pandinig ang isang kilalang boses. Sila ang mga dayuhang kasabay kong naglayag, mga dayuhang una pa lamang tatapak sa isla na ipinangalan ng mga Kastila sa isang hari. Natatabunan naman ng malakas na kulog ang kanyang mga nagdudurusang sigaw sa pagtawag sa pangalan ng ama na sa bawat paggapang ay ang tanging nagagawa lamang niya. "Manuela, mag ingat ka. Baka nasasaktan mo na sa higpit ng pagkakayakap mo kay Carmela," ani ni tiyo sa babaneg yumakap sa akin. Mararamdaman naman pagkapasok sa doble puerte ang bayo ng malinis na hanging nanggagaling sa labas na umihip mula sa apat na malalaking bintanang naroon. "Alam mo namang may kakayahan akong hindi kayang gawin ng iba," sagot naman niya sa akin. Malapit lang naman ang pabrika sa kanyang bahay kaya nilakad lamang ni Andracio ang pagpunta rito. Pagkarinig sa yaong pangalan ay hindi na naghintay pa ang prayle at kanya nang sinamahan ang bata pabalik
Lahid Obispo
Alam ni Padre Mariano na tama ang mga naging pahayag sa kanya ni Criscancio. Tanto ko, ang mahalagang pagpupulong na ito ay marahil tungkol sa mga alagad ng dilim na nagkalat na sa bansa na siya naman talagang pangunahing paksa ng lahat ng pulong. Walang ibang laman ang nasa isipan ng encargador habang siya'y nakasakay sa calesa kundi ang mga salitang natanggap niya sa dalaga. Hinablot ko ang kanyang munting katawan na siyang napunan ko ang pagkahulog mula sa aking mga bisig. Agad namang lumabas ang mag-amang Guevarra pagkatutok ng mga baril sa kanila, at pagkalabas ay walang anu-ano'y bigla na lamang tinadyakan at ginulpi ng dalawang lalaki si Don Armando. Nadarama agad ni Julian Guevarra ang paglusong ng matinding sakit sa kanyang ulo, pagkagising niya, tanghaling-tapat. Kinuha ko ang platong may lamang ulam at kanin at gamit ang kutsara ay pinasubo ko ito sa kanya. Ang punong manggagaway an gang makapangyarihan sa lahat ng mga manggagaway. Mula sa pagkakaupo sa cama ay tinunghan si
Lahid Cigarillos
Ang Serapica lang ang tanging masasakyan kung papatungo sa Dapitan kaya hindi maaaring hindi sumakay sa bapor na iyon ang mga nadakip na ilustrados. Wala akong winari simula nang lumisan ako kundi ang kalimutan ang lahat ng aking mga naranasan sa Santa Lucia. Sumunod naman ako sa kargador. Kakaiba ang aking naramdaman sa kanya na hindi ko alam kung bakit gusto kong alamin ang lalaking dumaan.Sumiklab naman ang galit sa pakiramdam ni Andracio nang marinig ang mga pahambog na ito mula sa taksil. Bumaba kami sa barko na dinaanan ang hagdanang yari sa makapal na tabla. Pagbanggit niya sa pangalan ng aking alila noon,naalala ko at pumasok muli sa aking wari ang kung papaano ko napatay si Mercedes. Sa marahang pagbaba ng yumao sa kanyang lupang himlayan, biglang naagaw ang pansin ni Julian nang may makita siyang isang babae na lumapit doon. Isang nahahating maskarang puti naman ang kanyang hawak hawak sa kaliwang kamay na siyang bigay rin sa kanya ni Delfina bago ito umalis, sapagkat ang ya
Lahid Ang Sitio
Hindi ko mapipilit na sumagot siya sa akin sapagkat hindi naman niya ako kilala."Hindi ko ginustong mangyari ito sa akin. Hindi maaaring nilinlang ako noon ng aking kaibigang si Felina. Binuo ako ng isang bampirang nangangalang Mercedes,"ani pa niya sa akin. Hindi ko magawa ang makatayo mula sa pagkadapa ko sa lupa dahil nangangatog sa takot ang aking buong katawan. Kaya kailangan kong gumawa ng paraan para makatakas dahil kung hindi, tiyak mamamatay ako sa kamay ng aking kaaway na walang kalaban-laban. Tinuruan niya akong mamuhay ng karaniwan sa kabila ng sumpang aking dinadanas at sa hanggang tuluyan ko nang napigil ang aking pagkauhaw sa dugo ng tao. Kailangan na naming marating kaagad ang kuwebang iyon bago lumitaw ang kabilugan ng buwan dahil kung hindi, kutob ko, ay may masamang mangyayari. Buhat nga makahiga, binubulong ko lamang sa aking isip na iwala ang mga masasamang wari pero ang mga bakas pa rin ng takot ang tumatatak sa aking isipan. "Si Aurora talaga, kahit nakapag-asa
Pinakabagong kabanata
