"ไม่ใช่ไม่มีทางเลือก แต่มึงอะเลือกทางนี้เอง!" ไทม์ตอบกลับเพราะเขาไม่เคยเห็นด้วยกับเรื่องที่พี่ชายตัวเองทำเลย แต่ก็ขัดไม่ได้
"ถ้ามึงจะมายืนสั่งสอน ก็รีบไสหัวไปไกล ๆ ปะ" รันเวย์กระแทกเสียงใส่อย่างไม่พอใจ
"ตอนนี้กูมีเรื่องให้คิดมากพอแล้ว!" ทั้งยังหัวเสียใส่คนรอบตัวด้วยความเครียดที่สะสมมาหลายวัน
ซึ่งไทม์ก็ยืนมองสภาพพี่ชายตัวเองด้วยความเวทนาและทำได้แค่เพียงปลงกับนิสัยเอาแต่ใจนี้
"เออ ๆ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน แล้วจะมาช่วยแล้วกัน!" ก่อนทำได้แค่ถอนหายใจและข่มอารมณ์เอาไว้เพราะไม่อยากจะปะทะและเพิ่มความเครียดให้กับคนตรงหน้ามากไปกว่านี้
สภาพของรันเวย์ในตอนนี้ดูแทบไม่ได้เลยจริง ๆ ทั้งอดหลับอดนอน แถมยังประสาทกำเริบเป็นพัก ๆ ไม่ว่าใครเข้าใกล้ มันก็พาลใส่เขาไปหมด ไม่เว้นแม้แต่พวกแม่บ้านที่ต่างเอือมระอาจะมาทำความสะอาดในบ้านหลังนี้
วันต่อมา
"ตอนเย็น ๆ มึงช่วยเข้าไปดูเรือนหอให้ทีนะ กูเลือกซื้อบ้านโครงการใหม่ของไอ้เฟรนด์มา อยู่ใกล้ ๆ หมู่บ้านเราเนี่ยแหละ เห็นมันมีแบบบ้านสำเร็จรูปพร้อมอยู่เลย แต่ว่าตอนนี้กำลังเร่งวางแผนตกแต่ง ไหน ๆ ก็จบวิศวะน่าจะตรวจความเรียบร้อยได้ดีกว่ากู" ร่างสูงขอบตาดำคล้ำเอ่ยกับน้องชายด้วยท่าทางเพลีย ๆ มีแก้วกาแฟเรียงรางอยู่บนโต๊ะมากมาย และเฟรนด์ชิพที่รันเวย์เอ่ยถึงก็คือพี่ชายแท้ ๆ ของฟาเรนไฮต์ เพื่อนสนิทไทม์โซนเนี่ยแหละ จริง ๆ พวกเขาค่อนข้างสนิทกันพอสมควร ก่อนที่อีกฝ่ายจะย้ายไปเรียนต่อเมืองนอกจึงไม่ค่อยได้เจอกัน ประกอบกับรันติดแฟนหนักมาก เลยไม่คบเพื่อนคบฝูงที่ไหนอีกเลย
"อ๋อ หมู่บ้านโครงการพี่เฟรนด์ชิพที่ถัดออกไปไม่ไกลอะนะ เออ ๆ ได้ ๆ เดี๋ยวดูให้เอง แต่กูว่าตอนนี้มึงรีบไปนอนก่อนไหม แล้วตื่นมาค่อยเตรียมงานต่อ" ไทม์ตบไหล่คนที่นั่งฝืนตัวเองไม่ยอมหลับยอมนอน
การเตรียมงานแต่งภายใน 1-2 สัปดาห์แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ เขารีบเร่งมาก ทั้ง ๆ ที่ว่าที่เจ้าสาวยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าถ้าลงจากเครื่องบินมาแล้วจะถูกขอแต่งงานอย่างกะทันหัน
"อ้าวหนุ่ม ๆ อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพอดีเลย" คุณแม่ยังสาวเดินเข้ามาภายในบ้านของลูกชายทั้งสอง เธอแต่งตัวเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว เพราะมีนัดเรื่องลองชุดงานแต่งเอาไว้
"มอนิ่งครับคนสวยของผม" ไทม์โซนรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายในทันที
"ปากหวานแต่เช้าเลยนะลูกรักของแม่" เฌอรีนหอมแก้มไทม์อย่างเอ็นดู
"แล้วไม่หอมลูกชังหน่อยเหรอครับ?" รันเวย์เอ่ยแซวไปเล็กน้อย
"นี่คุณว่าที่เจ้าบ่าว ทำไมยังไม่ไปอาบน้ำอีกล่ะ วันนี้แม่นัดไปลองชุดไม่ใช่เหรอ?" คุณแม่เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ รันเวย์ที่เอนหลังกับโซฟา
"ให้ไอ้ไทม์มันไปลองแทนแล้วกันนะครับแม่ ผมง่วงมาก ๆ เลย" ชายหนุ่มเอนหัวอิงไหล่ของมารดาอย่างอ่อนล้า
"จะทำแบบนั้นได้ยังไงกันลูก... มันเป็นลางไม่ดีนะ" เฌอรีนพูดขึ้นเบา ๆ ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ชุดเจ้าบ่าวจะให้คนที่ไม่ใช่เจ้าบ่าวลองได้ยังไง" ผู้เป็นแม่ย้ำกับรันเวย์ไปอีกครั้ง ช่วงนี้เธอเองก็รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่อยู่ด้วย
"แม่ครับ ผมไม่สนความเชื่อโบราณ ๆ อะไรแบบนั้นหรอกนะ... แม่ก็ไม่ต้องไปถือให้มันหนักหรอกครับ..." คนหัวรั้นตอบกลับเสียงระรื่น
"แค่ส่งไอ้ไทม์ไปลองชุดเจ้าบ่าว ไม่ได้ให้มันแต่งงานแทนสักหน่อย" รันหันไปพูดเล่นกับน้องชายต่อ
ซึ่งไทม์ก็นิ่งไปทันที และไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
"แล้วฝากลองแหวนมาให้ด้วยนะ ถ้ามึงใส่ได้กูก็คงเหมือนกันแหละ" ชายหนุ่มพูดต่อก่อนจะหงายตัวนอนไปกับโซฟาแบบง่วงถึงขีดสุดแล้วจริง ๆ
"ไม่ให้ไทม์จดทะเบียนสมรสแทนไปเลยล่ะรัน!" ผู้เป็นแม่หันไปหยิกแก้มของลูกชายคนโตอย่างนึกหมั่นไส้
"ได้ด้วยเหรอ?" รันเวย์พูดติดตลกกับครอบครัวโดยไม่ได้คิดอะไร
"โอ้โฮเจ้ารัน! ทำไมขอบตาดำคล้ำขนาดนี้ล่ะลูก?" เมื่อคุณหญิงเฌอรีนได้เห็นใบหน้าทรุดโทรมนั่นก็ต้องแอบตกใจอยู่ไม่น้อย
"มันตื่นเต้นน่ะครับแม่ ผมเลยนอนไม่หลับ" รันเวย์ฝืนยิ้มตอบแม่ของเขาไปพร้อมกับหลบหน้าหลบตา
"กลิ่นเหล้ากับบุหรี่หึ่งเลยนะรัน! แบบนี้เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนแต่งหรอกลูก!"
"แม่อย่าแช่งผมสิครับ" เขาทำเป็นเสียงอ่อนเสียงหวานใส่แม่ทันที
"งั้นแม่จะฟ้องหนูนับหนึ่งว่าลูกสูบบุหรี่จัดมาก ๆ แถมยังติดเหล้าอีก" เฌอรีนชี้หน้าลูกชายและคาดโทษอย่างจริงจัง
"แม่ครับ ผมจะเลิกเหล้าเลิกบุหรี่วันนี้เลย ๆ" คนตัวสูงกอดแขนแม่ของเขาเอาไว้ทันที
"ทีแม่พูดเนี่ยไม่สำนึกหรอก แต่พอเอาแฟนมาขู่หัวหดเลยนะ อนาคตกลัวเมียแน่ ๆ ไอ้รันเอ๊ย!" พ่อดีเลย์เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาของครอบครัวด้วยอีกคนหนึ่ง
"รันมันลูกพ่อไง ก็คงจะต้องกลัวเมียเหมือนพ่อนั่นแหละ" ไทม์หันไปแซว
"พูดถูกใจจังเลย ไทม์ลูกรัก" คุณแม่ยกนิ้วให้ไทม์โซนและเอ่ยชมแบบออกหน้าออกตา จนสองคนที่เหลือสบตากันพร้อมกับเบะปากแบบเดียวกันเป๊ะ ๆ
"ลูกพ่อกับลูกแม่แบ่งกันชัดแล้วนะ ดีเลย์!" เฌอรีนพูดเสริมก่อนจะลุกจากโซฟาทันที
"งั้นเดี๋ยวไทม์ไปวัดตัวตัดชุดเจ้าบ่าว ส่วนชุดหนูนับหนึ่งแม่ได้สัดส่วนจากรันเวย์มาแล้ว ถ้าขอแต่งงานกันเสร็จค่อยลองชุดและอาจจะตัดเย็บเก็บรายละเอียดนิดหน่อย ไม่กี่วันก็คงเสร็จตามกำหนดการของคุณชายเขา!" แม่เดินไปควงแขนลูกชายคนโปรดของเธอก่อนจะหันมาจ้องตาเขม็งใส่รันเวย์แบบแกล้ง ๆ ดุใส่
"ไปนอนเถอะ และอย่าสูบบุหรี่กินเหล้าอีกเด็ดขาด… ไม่งั้นวันงานถ้าไม่หล่อสมเป็นเจ้าบ่าว จะให้ไทม์แต่งแทนซะเลย" เธอแกล้งขู่คนหัวรั้น
"ถามจริง ๆ ที่รีบแต่งนี่คือพ่อกำลังจะได้อุ้มหลานใช่ไหม?" คำถามของดีเลย์ทำเอาทั้งรันและไทม์หันมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
"นับหนึ่งไม่ได้ท้องก่อนแต่งอย่างแน่นอนครับ" รันเวย์ที่เงียบไปก็รีบตอบคำถามของพ่อกับแม่ไปทันทีเพื่อไม่ให้มีพิรุธอะไร
"ถึงเวลาแล้ว… เราไปกันเถอะไทม์ แม่มีนัดกับร้านตัดชุดไว้" เฌอรีนก้มมองนาฬิกาข้อมือของเธอ ก่อนจะรีบควงแขนลูกชายคนรองเดินออกไปจากบ้านด้วยท่าทีรีบเร่ง
"ไปนอนได้แล้วปะ" ดีเลย์หันมาชี้หน้ารันเวย์ทันที เพราะสภาพอีกฝ่ายในตอนนี้ไม่ต่างจากซอมบี้ในหนังเลยจริง ๆ
"ครับพ่อ" เจ้าตัวขานตอบก่อนจะหลับคาโซฟาที่ห้องรับแขกนั่นแหละ
"ดีเลย์เร็ว ๆ สิ นายก็ต้องลองชุดพ่อเจ้าบ่าวเหมือนกันนะวันนี้น่ะ" เสียงของสตรีผู้บงการเก่งอันดับหนึ่งในบ้านตะโกนเรียกสามีดังลั่น
ซึ่งดีเลย์ก็ทำได้แค่รีบวิ่งตามไปโดยไม่กล้าหืออือใด ๆ
TA-WAN’ S PART
"พี่ตาล คุณรันเวย์เขากำลังจะแต่งงานจริง ๆ น่ะเหรอ?" ตะวันเดินเข้ามาถามพี่สาวซึ่งวุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมของในการใช้สู่ขอเจ้าสาวให้กับลูกชายคนโตของบ้าน
"ก็ใช่น่ะสิ ทุกคนถึงต้องรีบช่วยกันเตรียมงานไง" ตาลหันมาตอบพร้อมกับยืนเช็กของในขบวนขันหมากไปด้วย
"แต่พี่ตาล ตะวันเห็นทุกครั้งที่คุณเจ้าสาวเขาไม่อยู่... คุณรันพาผู้หญิงคนอื่นมาไม่ซ้ำหน้าเลยนะ" เด็กสาวพูดในสิ่งที่ตัวเองเจอมากับตา
ต่างจากตาลที่พอรู้พฤติกรรมของรันเวย์อยู่บ้าง จึงไม่ได้ตกใจอะไรมาก เพราะทุกครั้งที่เธอเข้าไปทำความสะอาดห้องก็เจอพวกกล่องถุงยางอนามัยเกลื่อนไปหมด
"จริง ๆ ตะวันแอบได้ยินมาว่าคุณรันทำผู้หญิงคนอื่นท้อง ก็เลยต้องรีบจัดงานแต่งนี้ขึ้นมา... พี่ตาลว่าเราควรจะเอาเรื่องนี้ไปบอกว่าที่เจ้าสาวดีไหม?" สาวน้อยพูดตามตรงด้วยความใสซื่อตามประสาเด็ก ๆ
"เรื่องของเจ้านายน่ะ เราไม่ควรไปพูดต่อ!" ตาลหันมาขึ้นเสียงใส่น้องทันที เพราะรู้ดีว่าถ้าทำให้คุณรันโกรธ พวกเธอทั้งคู่ได้เดือดร้อนแน่ ๆ
"แต่ตะวันสงสารคนที่จะมาเป็นเจ้าสาวของเขานะพี่ตาล เธอจะรู้ไหมว่าคุณรันน่ะ… (ตะวัน) / พอได้แล้วตะวัน เราไม่ควรเอาเรื่องของเจ้านายมานินทาสนุกปากแบบนี้ (ตาล) " ตาลยกมือขึ้นปิดปากน้องสาวทันที เพราะกลัวว่าคนใช้คนอื่น ๆ อาจจะผ่านมาได้ยินเอาได้
พิษสวาท | ตอนที่ 9 | ซ่อน (เกือบ) มิด"ตะวันก็แค่พูดความจริง ผิดด้วยเหรอ?" สาวน้อยแกะมือของอีกฝ่ายออกจากริมฝีปากตัวเองทันที ก่อนจะถามกลับด้วยความซื่อตรง"ถ้าแกไม่อยากให้พี่ต้องเดือดร้อน ก็เหยียบความจริงเรื่องนี้เอาไว้ และห้ามไปเล่าต่อให้ใครฟังทั้งนั้นเข้าใจไหม?" "แล้วถ้าว่างมากก็อ่านหนังสือเถอะไป อย่ามาวุ่นวายแถวนี้พี่จะได้รีบทำงานต่อให้เสร็จ" ตาลดุน้องสาวของเธอเล็กน้อยและก้มหน้าก้มตาเตรียมของต่อทันที"ตะวันขอช่วยพี่ตาลทำงานด้วยคนนะ จะได้เสร็จไว ๆ แล้วมีเวลาไปพักผ่อน" ตะวันแสร้งเปลี่ยนเรื่องคุยและทำเสียงอ้อน ๆ ใส่ด้วยท่าทีน่ารักน่าเอ็นดู ทำให้พี่สาวโกรธเธอไม่ลงสองสามวันมานี้บ้านพักคนงานนั้นเงียบมาก เพราะทุกคนต่างไปช่วยกันเตรียมงานแต่งให้กับลูกชายคนโตของเจ้านายกันหมด5 วันต่อมา (1 สัปดาห์นับจากวันที่นับหนึ่งไปบิน) (บนสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างรันเวย์ / นับหนึ่ง) "โอเค สรุปว่าไฟลต์บินกลับวันมะรืนใช่ไหม เดี๋ยวรันจะได้เตรียมตัวไปรับ" (ใช่ เครื่องลงประมาณสองทุ่มนะ) ปลายสายตอบกลับมาเสียงหวาน"ครับ รันจะรอนะ" รันเวย์มองกล่องแหวนแต่งงานในมือของเขาก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้ปลายสาย(เจอกันนะรัน) นั
พิษสวาท | ตอนที่ 10 | พิษรักจบสิ้นสาวน้อยดันถอยไปชนกับราวด้านบนของตู้จึงทำให้เสื้อผ้าที่แขวนเอาไว้มันถล่มลงมาเสียงโครมสนั่น ทั้งสองคนหันมามองอย่างพร้อมเพียงกันในทันใด แต่ทว่าเมื่อเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์รันเวย์ดังขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงเลยปล่อยผ่านไปก่อน สายตาจดจ่ออยู่กับข้อความ คิ้วทั้งสองข้างขมวดผูกกันเป็นปมทันที"เธอรีบไปซะ! และห้ามพูดหรือตอบอะไรกับใครทั้งนั้น""และถ้าแสดงพิรุธออกมาแม้แต่นิดเดียว ฉันจะสั่งให้นักเลงพวกนั้นฆ่าเธอทิ้งทันที... เข้าใจไหม?" เขาบีบไปที่ต้นคอของหญิงสาวเบา ๆ เพื่อข่มขู่ ตะวันซึ่งเห็นภาพนั้นก็ถึงกับต้องยกมือปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น"เข้าใจค่ะ" พิต้ารีบพยักหน้ารับ รันเวย์จึงผลักเธอออกไปจากห้องอย่างเต็มแรง"ไป!" เขาตะโกนไล่หลังหญิงสาวอีกครั้ง เมื่อเธอคนนั้นเดินออกไปได้ไม่นาน"พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วยเถิด ๆ" ตะวันยกมือไหว้ขอพรอย่างสิ้นหวังเมื่อร่างสูงเหลือบมองมายังตู้เสื้อผ้าด้วยความสงสัย โชคดีที่เขาไม่ได้มีเวลามากพอที่จะเปิดดูว่ามีอะไรซ่อนด้านใน ซึ่งถือว่าสาวน้อยยังพอมีบุญอยู่บ้างเหมือนกันรันเวย์รีบปิดไฟทุกดวงในห้อง เขาพยายามยืนตั้งสติอยู่นาน ก่อนจะเดินไปหยิบอะไร
พิษสวาท | ตอนที่ 11 | คนไร้หัวใจใครจะคิดว่าความลับที่รันเวย์ซ่อนเอาไว้มันจะถูกเปิดเผยในคืนวันแต่งงานของเขาเสียเอง ค่ำคืนที่ทั้งคู่ควรมีความสุขมากที่สุด เมื่อนับหนึ่งกำลังจะได้ทำหน้าที่ศรีภรรยาอย่างสมบูรณ์แบบ วันสำคัญที่ชายหนุ่มรอคอยมานานแสนนาน จู่ ๆ กลับมีสายปริศนาจากผู้หญิงคนหนึ่งโทรเข้ามาป่วนที่โรงแรมกลางดึกหญิงสาวปริศนาคนนั้นประกาศตัวชัดเจนว่าเป็นเมียของรันเวย์ก่อน แถมยังตั้งท้องอีกด้วย เจ้าสาวได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับจุกอกจนพูดอะไรไม่ออกเลย และที่เธอคลั่งขึ้นมาคล้ายขาดสติเพราะอีกฝ่ายส่งทั้งคลิปวิดีโอทั้งคลิปเสียงตอนมีอะไรกันมาเย้ย พร้อมกับด่าทอนับหนึ่งเสีย ๆ หาย ๆ อย่างหน้าด้าน ๆ ส่วนคนผิดก็ถูกหลักฐานทุกอย่างรัดแน่นทำให้ไม่อาจจะหาคำแก้ตัวได้ในคืนนั้นเองนับหนึ่งขับรถออกมาจากโรงแรมทันทีอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย เธอเหยียบคันเร่งแทบมิด หัวใจของเจ้าสาวที่ควรมีความสุขมากที่สุดกลับแหลกสลายไม่มีชิ้นดี ใครจะคิดว่าคนที่คบกันมานานถึง 7 ปี ทั้งยังเชื่อใจและไว้ใจโดยตลอด คือผู้ชายที่หลอกลวงมาตลอดเช่นกันความเสียใจจนขาดสติทำให้เจ้าสาวแสนสวยขับรถไปชนเข้ากับขอบกั้นสะพานริมถนน ในมือของเธอยังคงกำโทรศัพท์แล
พิษสวาท | ตอนที่ 12 | ประชดชีวิต"นี่ค่าแท็กซี่ของเธอ! แต่ถ้ายังไหวจะอยู่ต่อก็ได้นะ" เขาวางเงินสดไว้ที่หัวเตียงก่อนจะปั่ก! กระแทกกล่องถุงยางอนามัยทับเศษเงินนั้นอีกที"แค่อย่าตายคาเตียงฉันก็พอ!" เขาพูดพร้อมกับใช้ผ้าปูที่นอนเช็ดท่อนรักของตัวเอง จากนั้นจึงโยนคลุมตัวอีกฝ่ายไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร"เอ่อ… คืนนี้น่าจะไม่ไหวแล้วค่ะ" หญิงสาวเหลือบมองถุงยางอนามัยกล่องใหม่ มือกุมท้องเอาไว้ สีหน้าเจ็บแสบร่องสวาทแบบไม่สามารถจะอธิบายได้เลย"งั้นก็เชิญ!" รันเวย์เอ่ยตอบอีกฝ่ายเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินออกไปสูบบุหรี่ทันทีหญิงสาวคนนั้นก็พยายามดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกับหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ด้วยท่าทีเร่งรีบ ขาทั้งสองข้างยังคงสั่นไม่หาย จากนั้นจึงยิ้มสู้อย่างนึกเสียดายอยู่ไม่น้อย ใครจะคิดว่า 59 มันจะจุกได้ขนาดนี้ ตอนแรกเห็นว่าเขาทั้งหล่อและรวยดี แต่ไม่รู้เลยว่าไปตายอดตายอยากมาจากไหนกันแน่เธอลูบร่องรักตัวเองพร้อมกับร้องซี้ดออกมาเบา ๆ ด้วยความแสบระบม ๆ ก่อนจะเดินกะเผลก ๆ ออกจากห้องนอนของรันเวย์ไปอย่างทุลักทุเลวันต่อมาคอนโดมิเนียมหรูติดแม่น้ำเจ้าพระยา"ไปนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟแล้วกันนะพ่อ พอดีเพิ่งให้
พิษสวาท | ตอนที่ 13 | เซอร์เวย์"..." รันเวย์ทำได้แค่นั่งเงียบ ไม่ตอบโต้กลับ เพราะเขารู้ว่าแก้ตัวอะไรไปก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี"พอเถอะเฌอ ปล่อยลูกมันไปก่อนนะ" ผู้เป็นพ่อออกปากช่วยพูดให้อีกแรง"ก็เพราะเราให้ท้ายลูกผิด ๆ แบบนี้มาตลอดไง!" เฌอรีนเอ่ยเสียงดังกร้าวโต้กลับสามีไปทันควัน"ที่รันเวย์กลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ มันเพราะเราตามใจมากเกินไป เราเองก็มีส่วนผิดเช่นกัน!" จากนั้นจึงตัดพ้อตัวเองกับสามีก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างท้อใจ เธอยอมรับว่าเลี้ยงรันเวย์มาแบบผิด ๆ ด้วยความที่เป็นคนแรกจึงทั้งรัก ทั้งตามใจทุกอย่างรันเวย์ทำอะไรล้วนไม่เคยผิดหรือมีบทลงโทษใด ๆ เลย ซึ่งพอเขาโตขึ้น นิสัยแย่ ๆ เหล่านั้นมันก็ไม่สามารถจะแก้ไขได้ทันแล้ว"พ่อกับแม่ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกครับ ผมไม่ดีเองต่างหากไม่เกี่ยวกับใครเลย" รันยอมรับความผิดโดยทันที"แม่ยอมรับนะ ว่าผิดหวังในตัวลูกมากจริง ๆ" เฌอรีนลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงเข้าไปหาลูกชายอย่างช้า ๆเธอแทบไม่เคยพูดหรือว่ากล่าวตักเตือนใด ๆ รันเวย์เลย นับตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้คนเป็นแม่พยายามเก็บความรู้สึกและอารมณ์มาโดยตลอด แต่วันนี้มันคงถึงเวลาที่ต้องเ
พิษสวาท | ตอนที่ 14 | แม่บ้าน (จำใจ)"อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้วไม่ใช่เหรอ เอาเวลาไปอ่านหนังสือต่อเถอะ" ตาลพยายามเข้มแข็งให้ได้มากที่สุดขณะอยู่ต่อหน้าน้องสาว"เดี๋ยวพี่เองต้องรีบไปทำงานต่อแล้วเหมือนกัน" ก่อนพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง และดันตัวของน้องสาวออกอย่างช้า ๆ"ลาหยุดมาหลายวัน ถ้าไปขอเบิกเงินล่วงหน้าพวกแม่บ้านคนอื่น ๆ อาจจะว่าพี่ได้" เธอพูดพร้อมกับปาดน้ำตาให้อีกฝ่ายเบา ๆ"งั้นก็หมายความว่าพี่ตาลจะขอเบิกเงินจากคุณผู้หญิงแล้วใช่ไหม?" ตะวันได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันที"พี่จะลองดูก็แล้วกัน เราน่ะโตขนาดนี้แล้ว เลิกร้องไห้ขี้มูกโป่งได้แล้วน่า" ตาลลูบหัวน้องสาวเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกไปทำงานต่อ"ตั้งใจอ่านหนังสือไปเถอะ มัวแต่มากังวลเรื่องพี่ เดี๋ยวก็ทำข้อสอบไม่ได้หรอก" เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักทันที เพราะใกล้เวลาทำงานแล้วตะวันทำได้แค่เพียงนั่งมองแผ่นหลังของพี่สาวด้วยความเป็นห่วง ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายป่วยอยู่แต่ก็ต้องฝืนตัวเองไปทำงานทุกวันและยังคงต้องทำงานหนักเหมือนเดิมจากนั้นจึงเตรียมจะออกไปนั่งติวหนังสือกับเพื่อน ๆ ก่อนสะพายกระเป๋าอันหนักอึ้งเดินออกจ
พิษสวาท | ตอนที่ 15 | เกลียดแรกพบ"…" คนเป็นพี่ทำได้แค่เงียบไปสักพักเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับน้องสาวอย่างไรดี"เราจะปล่อยให้เขาทุบตีผู้หญิงอยู่แบบนี้จริง ๆ เหรอพี่ตาล?" ตะวันยังคงมองเข้าไปในบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น"เราไม่ต้องไปยุ่งกับเรื่องของเขาหรอกน่าตะวัน!" ตาลข่มเสียงตอบน้องสาวแม้ใบหน้าแดงฉานอยู่ไม่น้อยเลย"แต่ว่า..." ตะวันแย้งขึ้นเล็กน้อย"ถ้าเราไม่อยากโดนไล่กลับบ้านตั้งแต่วันแรกก็อยู่เฉย ๆ ต่อไป... ผู้หญิงคนนั้นไม่ตายหรอก" เธอพูดเสริมก่อนจะพาตะวันมานั่งรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงบริเวณลานกว้างหน้าบ้านหรูของเขา30 นาทีผ่านไป"พี่ตาล ยุงกัดคุณหนูน้อยจนตัวแดงหมดแล้วนะ… นี่เราจะเข้าไปในบ้านได้รึยังอะ?" ตะวันที่อุ้มเซอร์เวย์อยู่ก็เอ่ยถามพี่สาว เพราะทั้งสองคนนั่งรออยู่นอกบ้านมานานพอสมควร"งั้นเดี๋ยวพี่ลองเดินไปดูก่อนก็แล้วกัน... แกนั่งรอพี่ตรงนี้นะอย่าไปไหน" ตาลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านหลังนั้นซึ่งเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ตะวันก็รีบอุ้มเซอร์เวย์ตามหลังพี่สาวแบบติด ๆ"นี่ตะวัน! พี่บอกให้แกนั่งรอก่อนไง" ตาลหันมาว่าให้น้องสาวทันที เพราะเธอกลัวอีกฝ่ายจะเห็นภาพที่เด็กไม่ควรจะ
พิษสวาท | ตอนที่ 16 | ปากดีคำพูดจากตะวันมันไม่ต่างอะไรกับการราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลสดของเขาเลยสักนิด รันเวย์กำหมัดแน่น ทั้งเจ็บทั้งแสบกับประโยคเพียงสั้น ๆ นั้นยอมรับว่าทันทีได้ยินมันชาวาบทั้งตัวและหัวใจ ได้แต่ยืนกำขวดเหล้าในมือเอาไว้แน่น"พี่ตาล ๆ" ตะวันเขย่าตัวพี่สาวสักพัก จนในที่สุดตาลเองก็เริ่มฟื้นตื่นได้สติขึ้นมาบ้าง"ลุกไหวไหม เดี๋ยวตะวันจะพาไปโรงพยาบาล" จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ โดยที่เธอก็ลืมไปว่าในบ้านหลังนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเองกับพี่และเซอร์เวย์เพียงเท่านั้น"พี่ไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องไปหรอก… เมื่อกี้พี่แค่เวียนหัวและหน้ามืดนิดหน่อยเท่านั้น" ตาลเอ่ยตอบน้องสาวก่อนจะเหลือบเห็นรันเวย์ที่จ้องมองตะวันอยู่ และเขาเหมือนกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเธอทั้งคู่"…ตะ ...ตะวัน" ผู้เป็นพี่เบิกตาโตขึ้นมาทันทีหลังร่างสูงเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ตะวันจึงรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของใครอีกคน"ฝากคุณหนูทีพี่ตาล" เธอรีบส่งเซอร์เวย์ให้กับพี่สาวไปทันที"อึก อึก อึก..." เสียงรันเวย์ยกเหล้ากระดกดื่มดังอยู่ไม่ไกลเลยฟุ่บ! แขนเล็ก ๆ ของเธอพลันถูกกระชากให้ลุกขึ้นไปเผชิญหน้าด้วย"เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ?" เขาตะคอกถ
พิษสวาท | ตอนที่ 21 | ซ้ำแล้วซ้ำอีก(มีภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม) "อ่า ๆ เฮ่อ ๆ ๆ" ร่างสูงหายใจหอบเหนื่อยขณะที่แก่นกายของเขากระตุกสั่นและปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวตะวันทุกหยาดหยด"ฮือ... ฮือ..." เสียงสะอื้นไห้จากเด็กสาวดังอย่างแผ่วเบา ร่างบางยังคงสั่นผวาด้วยความกลัวรันเวย์ค่อย ๆ ปล่อยมือที่ปิดริมฝีปากอีกฝ่ายออกช้า ๆ"ฉันจะแจ้งตำรวจ" เธอพูดขึ้นและมองหน้าเขาทั้งน้ำตา"เธอคิดว่าตำรวจจะช่วยได้งั้นเหรอ?" ร่างสูงเอ่ยถามก่อนจะดึงแก่นกายของเขาออกจากร่องสวาทแบบรวดเดียวพรวด…"อะ... โอ๊ย!" เด็กสาวอุทานเสียงหลง แค่เพียงขยับ มันก็เจ็บร้าวระบมไปหมดเลย จนไม่สามารถจะขยับตัวได้แม้แต่นิด"คิด ๆ ดี ๆ สิ... ตัวก็เสียไปแล้ว!" รันเวย์ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเทวอดก้าใส่แก้วเล็ก ๆ และราดลงยังร่องสวาทที่เลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำกามและเลือดบริสุทธิ์"อะ... อื้อ..." สาวน้อยกัดฟันแน่น เพราะเธอแสบร่องรักมากราวกับกลีบเนื้อมันแทบจะฉีกขาดออกจากกัน…"ต่อให้เธอวิ่งไปฟ้องใครต่อใครแล้วมันช่วยอะไรได้... ในเมื่อเธอโดนฉันเอาจนXแหกแล้ว" เขาพูดจบก็กระดกวอดก้าในแก้วดื่มจนหมด ดวงตามองร่องสวาทที่บวมช้ำและคราบเลือดผสมน้ำกามไหลนองเต็มเตี
พิษสวาท | ตอนที่ 20 | รสสวาท (เด็ก) สาว(มีภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม) ฝ่ามือซ้ายรวบตึงข้อมือเล็ก ๆ ของเด็กสาวเอาไว้ทั้งสองข้าง"ถึงฉันจะเป็นคนรับใช้... มันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะข่มขืนกันได้นะ!" ตะวันร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยความหวาดกลัว"เงียบเถอะน่า! ถ้าฉันทนไหวก็ไม่ลดตัวมาเอาเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอหรอก" เขาโต้กลับทันที"ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!" เธอตะโกนลั่นและพยายามยกขาขึ้นเพื่อเตะกลางหว่างขาของรันเวย์ให้ได้ ซึ่งจังหวะนั้นมันก็ทำให้ผ้าเช็ดตัวอีกฝ่ายหลุดไปด้วย รวมถึง…หมับ! ฝ่ามือหนาสามารถคว้าท่อนขาเธอเอาไว้ได้"อย่าเล่นแบบนี้อีก ถ้ายังไม่อยากตาย!" เขากระแทกเสียงใส่ก่อนจะกระชากกางเกงขาสั้นพร้อมกับกางเกงในลายเชอร์รีลงมาถึงโคนขา แล้วขึ้นคร่อมร่างบางทันทีตะวันรีบหลับตา เพราะไม่อยากเห็นเจ้านั่นของเขาเลยแม้สักนิด"อย่าเล่นตัวเยอะน่า... ฉันจะให้ค่าตอบแทนมากกว่าที่เธอคิดซะอีก!" รันเวย์กัดฟันพูดพลางจับแก่นกายมหึมาขึ้นกำเอาไว้แน่น ท่อนเอ็นใหญ่ยาวมันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ สู้ฝ่ามือหนาที่ชักรูดขึ้นลง ๆ อยู่แบบนั้น"ปล่อย!... ฉันไม่ต้องการเงินสักบาทเดียว... ไม่ต้องการเลย!" ตะวันน้ำตาไหลออกมาทั้ง
พิษสวาท | ตอนที่ 19 | ชั่ววูบ"ก็เคยซะสิ อย่าโง่ให้มากได้ไหม?" "เร็ว ๆ!" เขาขึ้นเสียงใส่เธออีกครั้ง พร้อมกับเทน้ำเย็นราดใส่หัวตัวเองแล้วลูบใบหน้าไปมาให้สร่างเมามากขึ้น"แต่ว่า... ถ้าฉันออกไปซื้อให้คุณก็จะไม่มีใครอยู่ดูคุณเซอร์เวย์นะคะ" ตะวันนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่สามารถละทิ้งหนูน้อยให้นอนคนเดียวนานขนาดนั้น"แล้วพี่เธอล่ะ?" รันเวย์เอ่ยสวนกลับไปทันที เขาคว้ารีโมตแอร์ในบ้านมาปรับลดอุณหภูมิจนต่ำมากที่สุด"คือ… พี่สาวฉันไม่สบายเลยต้องนอนโรงพยาบาลน่ะค่ะ" เด็กสาวก้มหน้าตอบไปตามจริง"แล้วไง?" เขากระแทกเสียงใส่เธอด้วยท่าทีรำคาญ จากนั้นจึงหยิบเงินเพิ่มให้ตะวันอีกเท่าหนึ่ง"ฉันจะให้เวลาเธอแค่ 30 นาที ไปซื้อถุงยางไซซ์ 59 มาให้ได้ ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่!" มือเคาะที่หน้าปัดนาฬิกาเรือนแพงของตัวเองอีกครั้ง"ไปสิ!" รันเวย์ย้ำก่อนจะเดินงอตัวแปลก ๆ ไปนั่งรอตรงโซฟาตัวใหญ่พร้อมกับกดโทรศัพท์หาใครอีกคน"ไอ้ไพลอท กูว่าผับใหม่ที่มึงพาไปคืนนี้แม่งเล่นกูละ" เขาพูดพลางนั่งลูบใบหน้าของตัวเองที่เปียกชุ่มด้วยน้ำเย็นก่อนเริ่มถอดกางเกงออก เหลือแต่บ็อกเซอร์เพียงตัวเดียวเท่านั้น"อะไรนะ เด็กมึงก็โดนยา?" รันเวย์เอ่ยขึ้นอย
พิษสวาท | ตอนที่ 18 | ฉันไม่เคย"อย่าเพิ่งรีบโตเลยนะ เซอร์เวย์... จะได้ไม่ต้องมาปวดหัวแล้วก็ทุกข์ใจแบบตะวันไง" เธอลูบหัวเด็กตัวน้อยและตบก้นของเขาเล็กน้อยเพื่อกล่อมให้หลับง่ายขึ้นตะวันผูกพันกับเซอร์เวย์มากจริง ๆ เพราะเธอได้เลี้ยงดูเจ้าตัวน้อยมาตั้งแต่วัยแรกเกิดเลยก็ว่าได้ เพราะหลังจากที่คลอดออกมาไม่นาน ผู้หญิงที่เป็นแม่ของเขากลับกระเตงลูกไป กระเตงลูกมา สร้างเรื่องสร้างราวไม่เว้นแต่ละวันจนสุดท้ายแล้วคุณไทม์จึงตัดสินใจเอามาดูแลเอง แม้ว่าวิธีการมันจะโหดไปหน่อย แต่ถ้าปล่อยไว้กับแม่ที่ไม่พร้อมเช่นนั้น เด็กอาจจะไม่ได้เติบใหญ่แน่ ๆเซอร์เวย์เป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก ขนาดยังไม่รู้ความ แม่ของเขาเคยสารภาพกับคุณผู้หญิงว่ารันเวย์เป็นคนพาเธอไปทำแท้ง แต่ด้วยอายุครรภ์ยังน้อยมากหมอจึงเลือกวิธียุติการตั้งครรภ์ด้วยการให้ทานยาชนิดหนึ่ง เพราะคิดว่ายังไงก็หลุดแน่ ทว่าเด็กคนนี้ต่อต้านทุกอย่างจริง ๆ พิต้าอาเจียนหนักมากหลังจากได้รับยา ซึ่งมันหมายความว่ายาแทบจะไม่ได้ส่งผลอะไรเลย แต่อาการของเซอร์เวย์ก็ต้องเฝ้าดูต่อไปเรื่อย ๆ ว่าจะได้รับผลข้างเคียงจากการที่แม่กับพ่อได้เคยร่วมมือทำลายเขาไหมถึงแม้ว่าเซอร์เวย์จะมีศั
พิษสวาท | ตอนที่ 17 | คนโชคร้ายด้วยความที่ท่านรู้จุดอ่อนของลูกชายตัวเองดี จึงนำเรื่องเก่า ๆ นี้ขึ้นมาอ้างอิงถึง ซึ่งมันก็เหมือนจะได้ผลในทันทีเช่นกันร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย เขาดูเหมือนจะมีท่าทีที่อ่อนลงกว่าตอนแรก แต่ก็ยังไม่ได้ถึงกับเปิดรับ"งั้นก็ให้ลองทำงานดูไปก่อนแล้วกัน ถ้าไม่ดีจริง ๆ อย่างที่แม่พูด ผมจะไล่ออก!" รันเวย์พูดโดยแทบไม่ได้มองหน้าตาลเลยเขาจ้องตรงไปยังตะวันเพียงคนเดียว"เรานั่นแหละที่ไม่ดี!" คุณหญิงว่าให้ลูกชายตัวเองทันควัน"ถ้าไม่มีอะไรแล้วตาลก็พาเจ้าตะวันไปพักเถอะ จำไว้ว่าถ้าเกิดว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือโดนใครรังแก..." จากนั้นจึงหันไปมองทางรันเวย์อีกครั้ง"เธอทั้งสองคนสามารถโทรมาฟ้องฉันได้ตลอดเวลาเลย" ว่าแล้วก็ช่วยประคองตะวันลุกขึ้นด้วยอีกคน"นี่เป็นคำสั่งของฉัน... เข้าใจไหมตาล?" ท่านพูดย้ำ เพราะรู้ว่าถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นตาลคงไม่กล้าปริปากแน่ ๆ และนี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ท่านเห็นด้วยว่าตะวันควรจะมาอยู่ที่นี่ เพื่อช่วยเป็นหูเป็นตาให้อีกแรง"แล้วไม่ต้องเกรงใจกันเลยนะ เพราะฉันก็ถือเป็นผู้ปกครองของเธอและตะวันด้วยเหมือนกัน" ก่อนเอ่ยกับทั้งสองพี่น้องด้วยความเอ็นดู"ขอบคุณ
พิษสวาท | ตอนที่ 16 | ปากดีคำพูดจากตะวันมันไม่ต่างอะไรกับการราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลสดของเขาเลยสักนิด รันเวย์กำหมัดแน่น ทั้งเจ็บทั้งแสบกับประโยคเพียงสั้น ๆ นั้นยอมรับว่าทันทีได้ยินมันชาวาบทั้งตัวและหัวใจ ได้แต่ยืนกำขวดเหล้าในมือเอาไว้แน่น"พี่ตาล ๆ" ตะวันเขย่าตัวพี่สาวสักพัก จนในที่สุดตาลเองก็เริ่มฟื้นตื่นได้สติขึ้นมาบ้าง"ลุกไหวไหม เดี๋ยวตะวันจะพาไปโรงพยาบาล" จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ โดยที่เธอก็ลืมไปว่าในบ้านหลังนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเองกับพี่และเซอร์เวย์เพียงเท่านั้น"พี่ไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องไปหรอก… เมื่อกี้พี่แค่เวียนหัวและหน้ามืดนิดหน่อยเท่านั้น" ตาลเอ่ยตอบน้องสาวก่อนจะเหลือบเห็นรันเวย์ที่จ้องมองตะวันอยู่ และเขาเหมือนกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเธอทั้งคู่"…ตะ ...ตะวัน" ผู้เป็นพี่เบิกตาโตขึ้นมาทันทีหลังร่างสูงเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ตะวันจึงรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของใครอีกคน"ฝากคุณหนูทีพี่ตาล" เธอรีบส่งเซอร์เวย์ให้กับพี่สาวไปทันที"อึก อึก อึก..." เสียงรันเวย์ยกเหล้ากระดกดื่มดังอยู่ไม่ไกลเลยฟุ่บ! แขนเล็ก ๆ ของเธอพลันถูกกระชากให้ลุกขึ้นไปเผชิญหน้าด้วย"เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ?" เขาตะคอกถ
พิษสวาท | ตอนที่ 15 | เกลียดแรกพบ"…" คนเป็นพี่ทำได้แค่เงียบไปสักพักเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับน้องสาวอย่างไรดี"เราจะปล่อยให้เขาทุบตีผู้หญิงอยู่แบบนี้จริง ๆ เหรอพี่ตาล?" ตะวันยังคงมองเข้าไปในบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น"เราไม่ต้องไปยุ่งกับเรื่องของเขาหรอกน่าตะวัน!" ตาลข่มเสียงตอบน้องสาวแม้ใบหน้าแดงฉานอยู่ไม่น้อยเลย"แต่ว่า..." ตะวันแย้งขึ้นเล็กน้อย"ถ้าเราไม่อยากโดนไล่กลับบ้านตั้งแต่วันแรกก็อยู่เฉย ๆ ต่อไป... ผู้หญิงคนนั้นไม่ตายหรอก" เธอพูดเสริมก่อนจะพาตะวันมานั่งรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงบริเวณลานกว้างหน้าบ้านหรูของเขา30 นาทีผ่านไป"พี่ตาล ยุงกัดคุณหนูน้อยจนตัวแดงหมดแล้วนะ… นี่เราจะเข้าไปในบ้านได้รึยังอะ?" ตะวันที่อุ้มเซอร์เวย์อยู่ก็เอ่ยถามพี่สาว เพราะทั้งสองคนนั่งรออยู่นอกบ้านมานานพอสมควร"งั้นเดี๋ยวพี่ลองเดินไปดูก่อนก็แล้วกัน... แกนั่งรอพี่ตรงนี้นะอย่าไปไหน" ตาลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านหลังนั้นซึ่งเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ตะวันก็รีบอุ้มเซอร์เวย์ตามหลังพี่สาวแบบติด ๆ"นี่ตะวัน! พี่บอกให้แกนั่งรอก่อนไง" ตาลหันมาว่าให้น้องสาวทันที เพราะเธอกลัวอีกฝ่ายจะเห็นภาพที่เด็กไม่ควรจะ
พิษสวาท | ตอนที่ 14 | แม่บ้าน (จำใจ)"อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้วไม่ใช่เหรอ เอาเวลาไปอ่านหนังสือต่อเถอะ" ตาลพยายามเข้มแข็งให้ได้มากที่สุดขณะอยู่ต่อหน้าน้องสาว"เดี๋ยวพี่เองต้องรีบไปทำงานต่อแล้วเหมือนกัน" ก่อนพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง และดันตัวของน้องสาวออกอย่างช้า ๆ"ลาหยุดมาหลายวัน ถ้าไปขอเบิกเงินล่วงหน้าพวกแม่บ้านคนอื่น ๆ อาจจะว่าพี่ได้" เธอพูดพร้อมกับปาดน้ำตาให้อีกฝ่ายเบา ๆ"งั้นก็หมายความว่าพี่ตาลจะขอเบิกเงินจากคุณผู้หญิงแล้วใช่ไหม?" ตะวันได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันที"พี่จะลองดูก็แล้วกัน เราน่ะโตขนาดนี้แล้ว เลิกร้องไห้ขี้มูกโป่งได้แล้วน่า" ตาลลูบหัวน้องสาวเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกไปทำงานต่อ"ตั้งใจอ่านหนังสือไปเถอะ มัวแต่มากังวลเรื่องพี่ เดี๋ยวก็ทำข้อสอบไม่ได้หรอก" เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักทันที เพราะใกล้เวลาทำงานแล้วตะวันทำได้แค่เพียงนั่งมองแผ่นหลังของพี่สาวด้วยความเป็นห่วง ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายป่วยอยู่แต่ก็ต้องฝืนตัวเองไปทำงานทุกวันและยังคงต้องทำงานหนักเหมือนเดิมจากนั้นจึงเตรียมจะออกไปนั่งติวหนังสือกับเพื่อน ๆ ก่อนสะพายกระเป๋าอันหนักอึ้งเดินออกจ
พิษสวาท | ตอนที่ 13 | เซอร์เวย์"..." รันเวย์ทำได้แค่นั่งเงียบ ไม่ตอบโต้กลับ เพราะเขารู้ว่าแก้ตัวอะไรไปก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี"พอเถอะเฌอ ปล่อยลูกมันไปก่อนนะ" ผู้เป็นพ่อออกปากช่วยพูดให้อีกแรง"ก็เพราะเราให้ท้ายลูกผิด ๆ แบบนี้มาตลอดไง!" เฌอรีนเอ่ยเสียงดังกร้าวโต้กลับสามีไปทันควัน"ที่รันเวย์กลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ มันเพราะเราตามใจมากเกินไป เราเองก็มีส่วนผิดเช่นกัน!" จากนั้นจึงตัดพ้อตัวเองกับสามีก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างท้อใจ เธอยอมรับว่าเลี้ยงรันเวย์มาแบบผิด ๆ ด้วยความที่เป็นคนแรกจึงทั้งรัก ทั้งตามใจทุกอย่างรันเวย์ทำอะไรล้วนไม่เคยผิดหรือมีบทลงโทษใด ๆ เลย ซึ่งพอเขาโตขึ้น นิสัยแย่ ๆ เหล่านั้นมันก็ไม่สามารถจะแก้ไขได้ทันแล้ว"พ่อกับแม่ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกครับ ผมไม่ดีเองต่างหากไม่เกี่ยวกับใครเลย" รันยอมรับความผิดโดยทันที"แม่ยอมรับนะ ว่าผิดหวังในตัวลูกมากจริง ๆ" เฌอรีนลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงเข้าไปหาลูกชายอย่างช้า ๆเธอแทบไม่เคยพูดหรือว่ากล่าวตักเตือนใด ๆ รันเวย์เลย นับตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้คนเป็นแม่พยายามเก็บความรู้สึกและอารมณ์มาโดยตลอด แต่วันนี้มันคงถึงเวลาที่ต้องเ