พิษสวาท | ตอนที่ 14 | แม่บ้าน (จำใจ)"อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้วไม่ใช่เหรอ เอาเวลาไปอ่านหนังสือต่อเถอะ" ตาลพยายามเข้มแข็งให้ได้มากที่สุดขณะอยู่ต่อหน้าน้องสาว"เดี๋ยวพี่เองต้องรีบไปทำงานต่อแล้วเหมือนกัน" ก่อนพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง และดันตัวของน้องสาวออกอย่างช้า ๆ"ลาหยุดมาหลายวัน ถ้าไปขอเบิกเงินล่วงหน้าพวกแม่บ้านคนอื่น ๆ อาจจะว่าพี่ได้" เธอพูดพร้อมกับปาดน้ำตาให้อีกฝ่ายเบา ๆ"งั้นก็หมายความว่าพี่ตาลจะขอเบิกเงินจากคุณผู้หญิงแล้วใช่ไหม?" ตะวันได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันที"พี่จะลองดูก็แล้วกัน เราน่ะโตขนาดนี้แล้ว เลิกร้องไห้ขี้มูกโป่งได้แล้วน่า" ตาลลูบหัวน้องสาวเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกไปทำงานต่อ"ตั้งใจอ่านหนังสือไปเถอะ มัวแต่มากังวลเรื่องพี่ เดี๋ยวก็ทำข้อสอบไม่ได้หรอก" เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักทันที เพราะใกล้เวลาทำงานแล้วตะวันทำได้แค่เพียงนั่งมองแผ่นหลังของพี่สาวด้วยความเป็นห่วง ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายป่วยอยู่แต่ก็ต้องฝืนตัวเองไปทำงานทุกวันและยังคงต้องทำงานหนักเหมือนเดิมจากนั้นจึงเตรียมจะออกไปนั่งติวหนังสือกับเพื่อน ๆ ก่อนสะพายกระเป๋าอันหนักอึ้งเดินออกจ
พิษสวาท | ตอนที่ 15 | เกลียดแรกพบ"…" คนเป็นพี่ทำได้แค่เงียบไปสักพักเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับน้องสาวอย่างไรดี"เราจะปล่อยให้เขาทุบตีผู้หญิงอยู่แบบนี้จริง ๆ เหรอพี่ตาล?" ตะวันยังคงมองเข้าไปในบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น"เราไม่ต้องไปยุ่งกับเรื่องของเขาหรอกน่าตะวัน!" ตาลข่มเสียงตอบน้องสาวแม้ใบหน้าแดงฉานอยู่ไม่น้อยเลย"แต่ว่า..." ตะวันแย้งขึ้นเล็กน้อย"ถ้าเราไม่อยากโดนไล่กลับบ้านตั้งแต่วันแรกก็อยู่เฉย ๆ ต่อไป... ผู้หญิงคนนั้นไม่ตายหรอก" เธอพูดเสริมก่อนจะพาตะวันมานั่งรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงบริเวณลานกว้างหน้าบ้านหรูของเขา30 นาทีผ่านไป"พี่ตาล ยุงกัดคุณหนูน้อยจนตัวแดงหมดแล้วนะ… นี่เราจะเข้าไปในบ้านได้รึยังอะ?" ตะวันที่อุ้มเซอร์เวย์อยู่ก็เอ่ยถามพี่สาว เพราะทั้งสองคนนั่งรออยู่นอกบ้านมานานพอสมควร"งั้นเดี๋ยวพี่ลองเดินไปดูก่อนก็แล้วกัน... แกนั่งรอพี่ตรงนี้นะอย่าไปไหน" ตาลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านหลังนั้นซึ่งเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ตะวันก็รีบอุ้มเซอร์เวย์ตามหลังพี่สาวแบบติด ๆ"นี่ตะวัน! พี่บอกให้แกนั่งรอก่อนไง" ตาลหันมาว่าให้น้องสาวทันที เพราะเธอกลัวอีกฝ่ายจะเห็นภาพที่เด็กไม่ควรจะ
พิษสวาท | ตอนที่ 16 | ปากดีคำพูดจากตะวันมันไม่ต่างอะไรกับการราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลสดของเขาเลยสักนิด รันเวย์กำหมัดแน่น ทั้งเจ็บทั้งแสบกับประโยคเพียงสั้น ๆ นั้นยอมรับว่าทันทีได้ยินมันชาวาบทั้งตัวและหัวใจ ได้แต่ยืนกำขวดเหล้าในมือเอาไว้แน่น"พี่ตาล ๆ" ตะวันเขย่าตัวพี่สาวสักพัก จนในที่สุดตาลเองก็เริ่มฟื้นตื่นได้สติขึ้นมาบ้าง"ลุกไหวไหม เดี๋ยวตะวันจะพาไปโรงพยาบาล" จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ โดยที่เธอก็ลืมไปว่าในบ้านหลังนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเองกับพี่และเซอร์เวย์เพียงเท่านั้น"พี่ไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องไปหรอก… เมื่อกี้พี่แค่เวียนหัวและหน้ามืดนิดหน่อยเท่านั้น" ตาลเอ่ยตอบน้องสาวก่อนจะเหลือบเห็นรันเวย์ที่จ้องมองตะวันอยู่ และเขาเหมือนกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเธอทั้งคู่"…ตะ ...ตะวัน" ผู้เป็นพี่เบิกตาโตขึ้นมาทันทีหลังร่างสูงเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ตะวันจึงรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของใครอีกคน"ฝากคุณหนูทีพี่ตาล" เธอรีบส่งเซอร์เวย์ให้กับพี่สาวไปทันที"อึก อึก อึก..." เสียงรันเวย์ยกเหล้ากระดกดื่มดังอยู่ไม่ไกลเลยฟุ่บ! แขนเล็ก ๆ ของเธอพลันถูกกระชากให้ลุกขึ้นไปเผชิญหน้าด้วย"เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ?" เขาตะคอกถ
พิษสวาท | ตอนที่ 17 | คนโชคร้ายด้วยความที่ท่านรู้จุดอ่อนของลูกชายตัวเองดี จึงนำเรื่องเก่า ๆ นี้ขึ้นมาอ้างอิงถึง ซึ่งมันก็เหมือนจะได้ผลในทันทีเช่นกันร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย เขาดูเหมือนจะมีท่าทีที่อ่อนลงกว่าตอนแรก แต่ก็ยังไม่ได้ถึงกับเปิดรับ"งั้นก็ให้ลองทำงานดูไปก่อนแล้วกัน ถ้าไม่ดีจริง ๆ อย่างที่แม่พูด ผมจะไล่ออก!" รันเวย์พูดโดยแทบไม่ได้มองหน้าตาลเลยเขาจ้องตรงไปยังตะวันเพียงคนเดียว"เรานั่นแหละที่ไม่ดี!" คุณหญิงว่าให้ลูกชายตัวเองทันควัน"ถ้าไม่มีอะไรแล้วตาลก็พาเจ้าตะวันไปพักเถอะ จำไว้ว่าถ้าเกิดว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือโดนใครรังแก..." จากนั้นจึงหันไปมองทางรันเวย์อีกครั้ง"เธอทั้งสองคนสามารถโทรมาฟ้องฉันได้ตลอดเวลาเลย" ว่าแล้วก็ช่วยประคองตะวันลุกขึ้นด้วยอีกคน"นี่เป็นคำสั่งของฉัน... เข้าใจไหมตาล?" ท่านพูดย้ำ เพราะรู้ว่าถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นตาลคงไม่กล้าปริปากแน่ ๆ และนี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ท่านเห็นด้วยว่าตะวันควรจะมาอยู่ที่นี่ เพื่อช่วยเป็นหูเป็นตาให้อีกแรง"แล้วไม่ต้องเกรงใจกันเลยนะ เพราะฉันก็ถือเป็นผู้ปกครองของเธอและตะวันด้วยเหมือนกัน" ก่อนเอ่ยกับทั้งสองพี่น้องด้วยความเอ็นดู"ขอบคุณ
พิษสวาท | ตอนที่ 18 | ฉันไม่เคย"อย่าเพิ่งรีบโตเลยนะ เซอร์เวย์... จะได้ไม่ต้องมาปวดหัวแล้วก็ทุกข์ใจแบบตะวันไง" เธอลูบหัวเด็กตัวน้อยและตบก้นของเขาเล็กน้อยเพื่อกล่อมให้หลับง่ายขึ้นตะวันผูกพันกับเซอร์เวย์มากจริง ๆ เพราะเธอได้เลี้ยงดูเจ้าตัวน้อยมาตั้งแต่วัยแรกเกิดเลยก็ว่าได้ เพราะหลังจากที่คลอดออกมาไม่นาน ผู้หญิงที่เป็นแม่ของเขากลับกระเตงลูกไป กระเตงลูกมา สร้างเรื่องสร้างราวไม่เว้นแต่ละวันจนสุดท้ายแล้วคุณไทม์จึงตัดสินใจเอามาดูแลเอง แม้ว่าวิธีการมันจะโหดไปหน่อย แต่ถ้าปล่อยไว้กับแม่ที่ไม่พร้อมเช่นนั้น เด็กอาจจะไม่ได้เติบใหญ่แน่ ๆเซอร์เวย์เป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก ขนาดยังไม่รู้ความ แม่ของเขาเคยสารภาพกับคุณผู้หญิงว่ารันเวย์เป็นคนพาเธอไปทำแท้ง แต่ด้วยอายุครรภ์ยังน้อยมากหมอจึงเลือกวิธียุติการตั้งครรภ์ด้วยการให้ทานยาชนิดหนึ่ง เพราะคิดว่ายังไงก็หลุดแน่ ทว่าเด็กคนนี้ต่อต้านทุกอย่างจริง ๆ พิต้าอาเจียนหนักมากหลังจากได้รับยา ซึ่งมันหมายความว่ายาแทบจะไม่ได้ส่งผลอะไรเลย แต่อาการของเซอร์เวย์ก็ต้องเฝ้าดูต่อไปเรื่อย ๆ ว่าจะได้รับผลข้างเคียงจากการที่แม่กับพ่อได้เคยร่วมมือทำลายเขาไหมถึงแม้ว่าเซอร์เวย์จะมีศั
พิษสวาท | ตอนที่ 19 | ชั่ววูบ"ก็เคยซะสิ อย่าโง่ให้มากได้ไหม?" "เร็ว ๆ!" เขาขึ้นเสียงใส่เธออีกครั้ง พร้อมกับเทน้ำเย็นราดใส่หัวตัวเองแล้วลูบใบหน้าไปมาให้สร่างเมามากขึ้น"แต่ว่า... ถ้าฉันออกไปซื้อให้คุณก็จะไม่มีใครอยู่ดูคุณเซอร์เวย์นะคะ" ตะวันนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่สามารถละทิ้งหนูน้อยให้นอนคนเดียวนานขนาดนั้น"แล้วพี่เธอล่ะ?" รันเวย์เอ่ยสวนกลับไปทันที เขาคว้ารีโมตแอร์ในบ้านมาปรับลดอุณหภูมิจนต่ำมากที่สุด"คือ… พี่สาวฉันไม่สบายเลยต้องนอนโรงพยาบาลน่ะค่ะ" เด็กสาวก้มหน้าตอบไปตามจริง"แล้วไง?" เขากระแทกเสียงใส่เธอด้วยท่าทีรำคาญ จากนั้นจึงหยิบเงินเพิ่มให้ตะวันอีกเท่าหนึ่ง"ฉันจะให้เวลาเธอแค่ 30 นาที ไปซื้อถุงยางไซซ์ 59 มาให้ได้ ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่!" มือเคาะที่หน้าปัดนาฬิกาเรือนแพงของตัวเองอีกครั้ง"ไปสิ!" รันเวย์ย้ำก่อนจะเดินงอตัวแปลก ๆ ไปนั่งรอตรงโซฟาตัวใหญ่พร้อมกับกดโทรศัพท์หาใครอีกคน"ไอ้ไพลอท กูว่าผับใหม่ที่มึงพาไปคืนนี้แม่งเล่นกูละ" เขาพูดพลางนั่งลูบใบหน้าของตัวเองที่เปียกชุ่มด้วยน้ำเย็นก่อนเริ่มถอดกางเกงออก เหลือแต่บ็อกเซอร์เพียงตัวเดียวเท่านั้น"อะไรนะ เด็กมึงก็โดนยา?" รันเวย์เอ่ยขึ้นอย
พิษสวาท | ตอนที่ 20 | รสสวาท (เด็ก) สาว(มีภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม) ฝ่ามือซ้ายรวบตึงข้อมือเล็ก ๆ ของเด็กสาวเอาไว้ทั้งสองข้าง"ถึงฉันจะเป็นคนรับใช้... มันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะข่มขืนกันได้นะ!" ตะวันร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยความหวาดกลัว"เงียบเถอะน่า! ถ้าฉันทนไหวก็ไม่ลดตัวมาเอาเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอหรอก" เขาโต้กลับทันที"ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!" เธอตะโกนลั่นและพยายามยกขาขึ้นเพื่อเตะกลางหว่างขาของรันเวย์ให้ได้ ซึ่งจังหวะนั้นมันก็ทำให้ผ้าเช็ดตัวอีกฝ่ายหลุดไปด้วย รวมถึง…หมับ! ฝ่ามือหนาสามารถคว้าท่อนขาเธอเอาไว้ได้"อย่าเล่นแบบนี้อีก ถ้ายังไม่อยากตาย!" เขากระแทกเสียงใส่ก่อนจะกระชากกางเกงขาสั้นพร้อมกับกางเกงในลายเชอร์รีลงมาถึงโคนขา แล้วขึ้นคร่อมร่างบางทันทีตะวันรีบหลับตา เพราะไม่อยากเห็นเจ้านั่นของเขาเลยแม้สักนิด"อย่าเล่นตัวเยอะน่า... ฉันจะให้ค่าตอบแทนมากกว่าที่เธอคิดซะอีก!" รันเวย์กัดฟันพูดพลางจับแก่นกายมหึมาขึ้นกำเอาไว้แน่น ท่อนเอ็นใหญ่ยาวมันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ สู้ฝ่ามือหนาที่ชักรูดขึ้นลง ๆ อยู่แบบนั้น"ปล่อย!... ฉันไม่ต้องการเงินสักบาทเดียว... ไม่ต้องการเลย!" ตะวันน้ำตาไหลออกมาทั้ง
พิษสวาท | ตอนที่ 21 | ซ้ำแล้วซ้ำอีก(มีภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม) "อ่า ๆ เฮ่อ ๆ ๆ" ร่างสูงหายใจหอบเหนื่อยขณะที่แก่นกายของเขากระตุกสั่นและปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวตะวันทุกหยาดหยด"ฮือ... ฮือ..." เสียงสะอื้นไห้จากเด็กสาวดังอย่างแผ่วเบา ร่างบางยังคงสั่นผวาด้วยความกลัวรันเวย์ค่อย ๆ ปล่อยมือที่ปิดริมฝีปากอีกฝ่ายออกช้า ๆ"ฉันจะแจ้งตำรวจ" เธอพูดขึ้นและมองหน้าเขาทั้งน้ำตา"เธอคิดว่าตำรวจจะช่วยได้งั้นเหรอ?" ร่างสูงเอ่ยถามก่อนจะดึงแก่นกายของเขาออกจากร่องสวาทแบบรวดเดียวพรวด…"อะ... โอ๊ย!" เด็กสาวอุทานเสียงหลง แค่เพียงขยับ มันก็เจ็บร้าวระบมไปหมดเลย จนไม่สามารถจะขยับตัวได้แม้แต่นิด"คิด ๆ ดี ๆ สิ... ตัวก็เสียไปแล้ว!" รันเวย์ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเทวอดก้าใส่แก้วเล็ก ๆ และราดลงยังร่องสวาทที่เลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำกามและเลือดบริสุทธิ์"อะ... อื้อ..." สาวน้อยกัดฟันแน่น เพราะเธอแสบร่องรักมากราวกับกลีบเนื้อมันแทบจะฉีกขาดออกจากกัน…"ต่อให้เธอวิ่งไปฟ้องใครต่อใครแล้วมันช่วยอะไรได้... ในเมื่อเธอโดนฉันเอาจนXแหกแล้ว" เขาพูดจบก็กระดกวอดก้าในแก้วดื่มจนหมด ดวงตามองร่องสวาทที่บวมช้ำและคราบเลือดผสมน้ำกามไหลนองเต็มเตี
พิษสวาท | ตอนที่ 21 | ซ้ำแล้วซ้ำอีก(มีภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม) "อ่า ๆ เฮ่อ ๆ ๆ" ร่างสูงหายใจหอบเหนื่อยขณะที่แก่นกายของเขากระตุกสั่นและปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวตะวันทุกหยาดหยด"ฮือ... ฮือ..." เสียงสะอื้นไห้จากเด็กสาวดังอย่างแผ่วเบา ร่างบางยังคงสั่นผวาด้วยความกลัวรันเวย์ค่อย ๆ ปล่อยมือที่ปิดริมฝีปากอีกฝ่ายออกช้า ๆ"ฉันจะแจ้งตำรวจ" เธอพูดขึ้นและมองหน้าเขาทั้งน้ำตา"เธอคิดว่าตำรวจจะช่วยได้งั้นเหรอ?" ร่างสูงเอ่ยถามก่อนจะดึงแก่นกายของเขาออกจากร่องสวาทแบบรวดเดียวพรวด…"อะ... โอ๊ย!" เด็กสาวอุทานเสียงหลง แค่เพียงขยับ มันก็เจ็บร้าวระบมไปหมดเลย จนไม่สามารถจะขยับตัวได้แม้แต่นิด"คิด ๆ ดี ๆ สิ... ตัวก็เสียไปแล้ว!" รันเวย์ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเทวอดก้าใส่แก้วเล็ก ๆ และราดลงยังร่องสวาทที่เลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำกามและเลือดบริสุทธิ์"อะ... อื้อ..." สาวน้อยกัดฟันแน่น เพราะเธอแสบร่องรักมากราวกับกลีบเนื้อมันแทบจะฉีกขาดออกจากกัน…"ต่อให้เธอวิ่งไปฟ้องใครต่อใครแล้วมันช่วยอะไรได้... ในเมื่อเธอโดนฉันเอาจนXแหกแล้ว" เขาพูดจบก็กระดกวอดก้าในแก้วดื่มจนหมด ดวงตามองร่องสวาทที่บวมช้ำและคราบเลือดผสมน้ำกามไหลนองเต็มเตี
พิษสวาท | ตอนที่ 20 | รสสวาท (เด็ก) สาว(มีภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม) ฝ่ามือซ้ายรวบตึงข้อมือเล็ก ๆ ของเด็กสาวเอาไว้ทั้งสองข้าง"ถึงฉันจะเป็นคนรับใช้... มันก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะข่มขืนกันได้นะ!" ตะวันร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วยความหวาดกลัว"เงียบเถอะน่า! ถ้าฉันทนไหวก็ไม่ลดตัวมาเอาเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอหรอก" เขาโต้กลับทันที"ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!" เธอตะโกนลั่นและพยายามยกขาขึ้นเพื่อเตะกลางหว่างขาของรันเวย์ให้ได้ ซึ่งจังหวะนั้นมันก็ทำให้ผ้าเช็ดตัวอีกฝ่ายหลุดไปด้วย รวมถึง…หมับ! ฝ่ามือหนาสามารถคว้าท่อนขาเธอเอาไว้ได้"อย่าเล่นแบบนี้อีก ถ้ายังไม่อยากตาย!" เขากระแทกเสียงใส่ก่อนจะกระชากกางเกงขาสั้นพร้อมกับกางเกงในลายเชอร์รีลงมาถึงโคนขา แล้วขึ้นคร่อมร่างบางทันทีตะวันรีบหลับตา เพราะไม่อยากเห็นเจ้านั่นของเขาเลยแม้สักนิด"อย่าเล่นตัวเยอะน่า... ฉันจะให้ค่าตอบแทนมากกว่าที่เธอคิดซะอีก!" รันเวย์กัดฟันพูดพลางจับแก่นกายมหึมาขึ้นกำเอาไว้แน่น ท่อนเอ็นใหญ่ยาวมันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ สู้ฝ่ามือหนาที่ชักรูดขึ้นลง ๆ อยู่แบบนั้น"ปล่อย!... ฉันไม่ต้องการเงินสักบาทเดียว... ไม่ต้องการเลย!" ตะวันน้ำตาไหลออกมาทั้ง
พิษสวาท | ตอนที่ 19 | ชั่ววูบ"ก็เคยซะสิ อย่าโง่ให้มากได้ไหม?" "เร็ว ๆ!" เขาขึ้นเสียงใส่เธออีกครั้ง พร้อมกับเทน้ำเย็นราดใส่หัวตัวเองแล้วลูบใบหน้าไปมาให้สร่างเมามากขึ้น"แต่ว่า... ถ้าฉันออกไปซื้อให้คุณก็จะไม่มีใครอยู่ดูคุณเซอร์เวย์นะคะ" ตะวันนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่สามารถละทิ้งหนูน้อยให้นอนคนเดียวนานขนาดนั้น"แล้วพี่เธอล่ะ?" รันเวย์เอ่ยสวนกลับไปทันที เขาคว้ารีโมตแอร์ในบ้านมาปรับลดอุณหภูมิจนต่ำมากที่สุด"คือ… พี่สาวฉันไม่สบายเลยต้องนอนโรงพยาบาลน่ะค่ะ" เด็กสาวก้มหน้าตอบไปตามจริง"แล้วไง?" เขากระแทกเสียงใส่เธอด้วยท่าทีรำคาญ จากนั้นจึงหยิบเงินเพิ่มให้ตะวันอีกเท่าหนึ่ง"ฉันจะให้เวลาเธอแค่ 30 นาที ไปซื้อถุงยางไซซ์ 59 มาให้ได้ ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่!" มือเคาะที่หน้าปัดนาฬิกาเรือนแพงของตัวเองอีกครั้ง"ไปสิ!" รันเวย์ย้ำก่อนจะเดินงอตัวแปลก ๆ ไปนั่งรอตรงโซฟาตัวใหญ่พร้อมกับกดโทรศัพท์หาใครอีกคน"ไอ้ไพลอท กูว่าผับใหม่ที่มึงพาไปคืนนี้แม่งเล่นกูละ" เขาพูดพลางนั่งลูบใบหน้าของตัวเองที่เปียกชุ่มด้วยน้ำเย็นก่อนเริ่มถอดกางเกงออก เหลือแต่บ็อกเซอร์เพียงตัวเดียวเท่านั้น"อะไรนะ เด็กมึงก็โดนยา?" รันเวย์เอ่ยขึ้นอย
พิษสวาท | ตอนที่ 18 | ฉันไม่เคย"อย่าเพิ่งรีบโตเลยนะ เซอร์เวย์... จะได้ไม่ต้องมาปวดหัวแล้วก็ทุกข์ใจแบบตะวันไง" เธอลูบหัวเด็กตัวน้อยและตบก้นของเขาเล็กน้อยเพื่อกล่อมให้หลับง่ายขึ้นตะวันผูกพันกับเซอร์เวย์มากจริง ๆ เพราะเธอได้เลี้ยงดูเจ้าตัวน้อยมาตั้งแต่วัยแรกเกิดเลยก็ว่าได้ เพราะหลังจากที่คลอดออกมาไม่นาน ผู้หญิงที่เป็นแม่ของเขากลับกระเตงลูกไป กระเตงลูกมา สร้างเรื่องสร้างราวไม่เว้นแต่ละวันจนสุดท้ายแล้วคุณไทม์จึงตัดสินใจเอามาดูแลเอง แม้ว่าวิธีการมันจะโหดไปหน่อย แต่ถ้าปล่อยไว้กับแม่ที่ไม่พร้อมเช่นนั้น เด็กอาจจะไม่ได้เติบใหญ่แน่ ๆเซอร์เวย์เป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก ขนาดยังไม่รู้ความ แม่ของเขาเคยสารภาพกับคุณผู้หญิงว่ารันเวย์เป็นคนพาเธอไปทำแท้ง แต่ด้วยอายุครรภ์ยังน้อยมากหมอจึงเลือกวิธียุติการตั้งครรภ์ด้วยการให้ทานยาชนิดหนึ่ง เพราะคิดว่ายังไงก็หลุดแน่ ทว่าเด็กคนนี้ต่อต้านทุกอย่างจริง ๆ พิต้าอาเจียนหนักมากหลังจากได้รับยา ซึ่งมันหมายความว่ายาแทบจะไม่ได้ส่งผลอะไรเลย แต่อาการของเซอร์เวย์ก็ต้องเฝ้าดูต่อไปเรื่อย ๆ ว่าจะได้รับผลข้างเคียงจากการที่แม่กับพ่อได้เคยร่วมมือทำลายเขาไหมถึงแม้ว่าเซอร์เวย์จะมีศั
พิษสวาท | ตอนที่ 17 | คนโชคร้ายด้วยความที่ท่านรู้จุดอ่อนของลูกชายตัวเองดี จึงนำเรื่องเก่า ๆ นี้ขึ้นมาอ้างอิงถึง ซึ่งมันก็เหมือนจะได้ผลในทันทีเช่นกันร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย เขาดูเหมือนจะมีท่าทีที่อ่อนลงกว่าตอนแรก แต่ก็ยังไม่ได้ถึงกับเปิดรับ"งั้นก็ให้ลองทำงานดูไปก่อนแล้วกัน ถ้าไม่ดีจริง ๆ อย่างที่แม่พูด ผมจะไล่ออก!" รันเวย์พูดโดยแทบไม่ได้มองหน้าตาลเลยเขาจ้องตรงไปยังตะวันเพียงคนเดียว"เรานั่นแหละที่ไม่ดี!" คุณหญิงว่าให้ลูกชายตัวเองทันควัน"ถ้าไม่มีอะไรแล้วตาลก็พาเจ้าตะวันไปพักเถอะ จำไว้ว่าถ้าเกิดว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือโดนใครรังแก..." จากนั้นจึงหันไปมองทางรันเวย์อีกครั้ง"เธอทั้งสองคนสามารถโทรมาฟ้องฉันได้ตลอดเวลาเลย" ว่าแล้วก็ช่วยประคองตะวันลุกขึ้นด้วยอีกคน"นี่เป็นคำสั่งของฉัน... เข้าใจไหมตาล?" ท่านพูดย้ำ เพราะรู้ว่าถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นตาลคงไม่กล้าปริปากแน่ ๆ และนี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ท่านเห็นด้วยว่าตะวันควรจะมาอยู่ที่นี่ เพื่อช่วยเป็นหูเป็นตาให้อีกแรง"แล้วไม่ต้องเกรงใจกันเลยนะ เพราะฉันก็ถือเป็นผู้ปกครองของเธอและตะวันด้วยเหมือนกัน" ก่อนเอ่ยกับทั้งสองพี่น้องด้วยความเอ็นดู"ขอบคุณ
พิษสวาท | ตอนที่ 16 | ปากดีคำพูดจากตะวันมันไม่ต่างอะไรกับการราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลสดของเขาเลยสักนิด รันเวย์กำหมัดแน่น ทั้งเจ็บทั้งแสบกับประโยคเพียงสั้น ๆ นั้นยอมรับว่าทันทีได้ยินมันชาวาบทั้งตัวและหัวใจ ได้แต่ยืนกำขวดเหล้าในมือเอาไว้แน่น"พี่ตาล ๆ" ตะวันเขย่าตัวพี่สาวสักพัก จนในที่สุดตาลเองก็เริ่มฟื้นตื่นได้สติขึ้นมาบ้าง"ลุกไหวไหม เดี๋ยวตะวันจะพาไปโรงพยาบาล" จากนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ โดยที่เธอก็ลืมไปว่าในบ้านหลังนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเองกับพี่และเซอร์เวย์เพียงเท่านั้น"พี่ไม่เป็นไรมาก ไม่ต้องไปหรอก… เมื่อกี้พี่แค่เวียนหัวและหน้ามืดนิดหน่อยเท่านั้น" ตาลเอ่ยตอบน้องสาวก่อนจะเหลือบเห็นรันเวย์ที่จ้องมองตะวันอยู่ และเขาเหมือนกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเธอทั้งคู่"…ตะ ...ตะวัน" ผู้เป็นพี่เบิกตาโตขึ้นมาทันทีหลังร่างสูงเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ตะวันจึงรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของใครอีกคน"ฝากคุณหนูทีพี่ตาล" เธอรีบส่งเซอร์เวย์ให้กับพี่สาวไปทันที"อึก อึก อึก..." เสียงรันเวย์ยกเหล้ากระดกดื่มดังอยู่ไม่ไกลเลยฟุ่บ! แขนเล็ก ๆ ของเธอพลันถูกกระชากให้ลุกขึ้นไปเผชิญหน้าด้วย"เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ?" เขาตะคอกถ
พิษสวาท | ตอนที่ 15 | เกลียดแรกพบ"…" คนเป็นพี่ทำได้แค่เงียบไปสักพักเพราะเธอก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายกับน้องสาวอย่างไรดี"เราจะปล่อยให้เขาทุบตีผู้หญิงอยู่แบบนี้จริง ๆ เหรอพี่ตาล?" ตะวันยังคงมองเข้าไปในบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น"เราไม่ต้องไปยุ่งกับเรื่องของเขาหรอกน่าตะวัน!" ตาลข่มเสียงตอบน้องสาวแม้ใบหน้าแดงฉานอยู่ไม่น้อยเลย"แต่ว่า..." ตะวันแย้งขึ้นเล็กน้อย"ถ้าเราไม่อยากโดนไล่กลับบ้านตั้งแต่วันแรกก็อยู่เฉย ๆ ต่อไป... ผู้หญิงคนนั้นไม่ตายหรอก" เธอพูดเสริมก่อนจะพาตะวันมานั่งรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงบริเวณลานกว้างหน้าบ้านหรูของเขา30 นาทีผ่านไป"พี่ตาล ยุงกัดคุณหนูน้อยจนตัวแดงหมดแล้วนะ… นี่เราจะเข้าไปในบ้านได้รึยังอะ?" ตะวันที่อุ้มเซอร์เวย์อยู่ก็เอ่ยถามพี่สาว เพราะทั้งสองคนนั่งรออยู่นอกบ้านมานานพอสมควร"งั้นเดี๋ยวพี่ลองเดินไปดูก่อนก็แล้วกัน... แกนั่งรอพี่ตรงนี้นะอย่าไปไหน" ตาลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านหลังนั้นซึ่งเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ตะวันก็รีบอุ้มเซอร์เวย์ตามหลังพี่สาวแบบติด ๆ"นี่ตะวัน! พี่บอกให้แกนั่งรอก่อนไง" ตาลหันมาว่าให้น้องสาวทันที เพราะเธอกลัวอีกฝ่ายจะเห็นภาพที่เด็กไม่ควรจะ
พิษสวาท | ตอนที่ 14 | แม่บ้าน (จำใจ)"อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้วไม่ใช่เหรอ เอาเวลาไปอ่านหนังสือต่อเถอะ" ตาลพยายามเข้มแข็งให้ได้มากที่สุดขณะอยู่ต่อหน้าน้องสาว"เดี๋ยวพี่เองต้องรีบไปทำงานต่อแล้วเหมือนกัน" ก่อนพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง และดันตัวของน้องสาวออกอย่างช้า ๆ"ลาหยุดมาหลายวัน ถ้าไปขอเบิกเงินล่วงหน้าพวกแม่บ้านคนอื่น ๆ อาจจะว่าพี่ได้" เธอพูดพร้อมกับปาดน้ำตาให้อีกฝ่ายเบา ๆ"งั้นก็หมายความว่าพี่ตาลจะขอเบิกเงินจากคุณผู้หญิงแล้วใช่ไหม?" ตะวันได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาทันที"พี่จะลองดูก็แล้วกัน เราน่ะโตขนาดนี้แล้ว เลิกร้องไห้ขี้มูกโป่งได้แล้วน่า" ตาลลูบหัวน้องสาวเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกไปทำงานต่อ"ตั้งใจอ่านหนังสือไปเถอะ มัวแต่มากังวลเรื่องพี่ เดี๋ยวก็ทำข้อสอบไม่ได้หรอก" เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักทันที เพราะใกล้เวลาทำงานแล้วตะวันทำได้แค่เพียงนั่งมองแผ่นหลังของพี่สาวด้วยความเป็นห่วง ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายป่วยอยู่แต่ก็ต้องฝืนตัวเองไปทำงานทุกวันและยังคงต้องทำงานหนักเหมือนเดิมจากนั้นจึงเตรียมจะออกไปนั่งติวหนังสือกับเพื่อน ๆ ก่อนสะพายกระเป๋าอันหนักอึ้งเดินออกจ
พิษสวาท | ตอนที่ 13 | เซอร์เวย์"..." รันเวย์ทำได้แค่นั่งเงียบ ไม่ตอบโต้กลับ เพราะเขารู้ว่าแก้ตัวอะไรไปก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี"พอเถอะเฌอ ปล่อยลูกมันไปก่อนนะ" ผู้เป็นพ่อออกปากช่วยพูดให้อีกแรง"ก็เพราะเราให้ท้ายลูกผิด ๆ แบบนี้มาตลอดไง!" เฌอรีนเอ่ยเสียงดังกร้าวโต้กลับสามีไปทันควัน"ที่รันเวย์กลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ มันเพราะเราตามใจมากเกินไป เราเองก็มีส่วนผิดเช่นกัน!" จากนั้นจึงตัดพ้อตัวเองกับสามีก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างท้อใจ เธอยอมรับว่าเลี้ยงรันเวย์มาแบบผิด ๆ ด้วยความที่เป็นคนแรกจึงทั้งรัก ทั้งตามใจทุกอย่างรันเวย์ทำอะไรล้วนไม่เคยผิดหรือมีบทลงโทษใด ๆ เลย ซึ่งพอเขาโตขึ้น นิสัยแย่ ๆ เหล่านั้นมันก็ไม่สามารถจะแก้ไขได้ทันแล้ว"พ่อกับแม่ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกครับ ผมไม่ดีเองต่างหากไม่เกี่ยวกับใครเลย" รันยอมรับความผิดโดยทันที"แม่ยอมรับนะ ว่าผิดหวังในตัวลูกมากจริง ๆ" เฌอรีนลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงเข้าไปหาลูกชายอย่างช้า ๆเธอแทบไม่เคยพูดหรือว่ากล่าวตักเตือนใด ๆ รันเวย์เลย นับตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้คนเป็นแม่พยายามเก็บความรู้สึกและอารมณ์มาโดยตลอด แต่วันนี้มันคงถึงเวลาที่ต้องเ