บทที่ 7

ร้ายพ่ายรัก

7

ห้องนอน แพทริเซีย

ฉันหยุดยืนตรงหน้ากระจกเงาบานเดิมภายในห้องนอนหรูของตัวเอง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยนิ้วมือทั้งห้าของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดยังคงเด่นสง่าอยู่ข้างแก้มสีขาวเนียนของฉัน

ฉันฝืนหัวเราะให้กับตัวเองที่หน้ากระจก ก่อนจะเทเมคอัพรีมูฟเวอร์ลงกับสำลีนุ่ม และถูเช็ดใบหน้าของตัวเองไป และเชยชมรอยฝ่ามือของพ่อไปด้วย อย่างภาคภูมิใจเสียเหลือเกิน

"แพทริเซียเธอไม่เป็นไร" ฉันพูดกับตัวเองที่หน้ากระจกเงาสะท้อนนั้น

"แพทริเซียเธอไม่เจ็บ" ฉันพูดย้ำกับตัวเองด้วยเสียงที่ดังขึ้น

ใช่..ฉันมีชื่อว่าแพทริเซีย เป็นลูกสาวและทายาทเพียงคนเดียวของ ท่านพิสุทธิ์ คชาชาติ กับ ท่านหญิงแพรไพลิน คชาชาติ ทั้งสองคนเป็นเจ้าของธุรกิจเครื่องดื่มชูของไทยที่โด่งดังและจำหน่ายไปทั่วโลก RED ELEPHANT (เรด เอลเลเฟ่น) และถือเป็นนักธุรกิจที่มีทรัพย์สิน และรวยติดอันดับท็อป 5 ของเมืองไทย

ด้วยความร่ำรวย จึงทำให้มีผู้หญิงหลายต่อหลายคนพยายามที่จะเสนอตัวเป็นเมียน้อยของพ่อฉัน จนวันหนึ่งฉันกับแม่ถึงได้รู้ว่าพ่อแอบมีเมียน้อยอยู่คนหนึ่งซึ่งมีความสัมพันธ์กันมาตั้งแต่ตอนที่แม่เพิ่งคลอดฉันออกมาได้ไม่ถึงสัปดาห์ดี

แม่รับไม่ได้เลยพาฉันหนีออกจากบ้าน รวมถึงฟ้องหย่าพ่อทันที แต่โชคร้ายที่เราสองคนดันประสบอุบัติเหตุเสียก่อน

แม่ของฉันจากไปอย่างกะทันหัน และทำให้ฉันต้องกลับมาอยู่ในความดูแลของพ่อผู้ให้กำเนิด เพราะเอกสารเรื่องการฟ้องหย่า ทำให้หุ้นของบริษัทและทรัพย์สินเกือบครึ่งของพ่อเป็นของฉัน แต่สุดท้ายแล้วพ่อก็เป็นผู้ปกครองคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่เช่นกัน

หลังจากที่แม่จากไปได้ไม่ถึงเดือน สิ่งที่น่าเจ็บปวดใจมากไปกว่านั้นก็คือ พ่อพาเลขาส่วนตัวคนที่ฉันสนิทมาก ๆ ราวกับพี่สาวคนหนึ่ง เข้าบ้านมาในฐานะของเมียใหม่

พ่อเคยสัญญาต่อหน้าหลุมศพของแม่ไว้ว่า ท่านจะไม่จดทะเบียนสมรสกับเมียคนไหนอีก และทรัพย์สมบัติทุกอย่างที่หามาด้วยกัน จะตกเป็นของลูกก็คือฉันแต่เพียงผู้เดียว

พ่อเคยบอกกับฉันว่า ท่านเห็นเลขากับฉันเข้ากันได้ดี เลยอยากให้เลขาเข้ามาช่วยดูแล และเลี้ยงดูฉันแทนแม่ที่จากไป

แต่ใครจะรู้ว่าตั้งแต่เมียใหม่พ่อย้ายเข้ามาความสัมพันธ์ของฉันกับพ่อก็เปลี่ยนไปในทางที่แย่ขึ้นเรื่อย ๆ และตัวนางแพศยานั่นก็ค่อย ๆ เผยธาตุแท้ความจอมปลอม ตอแหล ตลบตะแลงออกมาจนหมด

ฉันกลายเป็นเด็กที่ไม่ดี ก้าวร้าว เพียงเพราะคำพูดของผู้หญิงคนนั้น ซึ่งสิ่งที่ฉันเจ็บปวดก็คือ พ่อของฉันเชื่อในทุกคำพูดของยายสารเลวนั่นทุกอย่าง แต่ไม่เคยเชื่อใจอะไรฉันเลย

"ทำไม..ทำไม แม่ต้องตายด้วย..กรี๊ด ๆ ๆ ๆ " ฉันรู้สึกเจ็บแค้นในใจกับโชคชะตาที่เล่นตลกไม่รู้จบ

เพล้ง! ฉันเขวี้ยงขวดครีมราคาหลักหมื่นในมือปาใส่กระจกตรงหน้าจนแตกละเอียดอย่างไม่เสียดายแม้แต่นิด

"…เฮ่อ ๆ ๆ " ฉันมองรอยร้าวของกระจกตรงหน้า เปรียบเสมือนรอยแตกร้าวกลางหัวใจของฉัน ฉันหายใจเข้าออกและสั่นเทาไปทั้งตัวด้วยความเคียดแค้นและเจ็บปวด

ฉันไม่เคยมีน้ำตาอีกเลยตั้งแต่วันที่แม่ตายไป..และสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิตต่อ ก็คือความแค้นที่มีต่อพ่อตัวเองและอีเมียน้อยนั่น

"แพทจะทำให้พ่อกับอีนางนั่นมันจะไม่มีวันมีความสุขเลยไปจนวันตาย" ฉันพูดกับตัวเอง และฉีกยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง

ฉันทิ้งตัวลงนอนกับเตียงที่แสนกว้างใหญ่ นุ่มสบาย ด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า และเดียวดายมากเหลือเกิน

"ฉัน แพทริเซีย ทายาทอาณาจักรหมื่นล้านที่ใคร ๆ ก็อิจฉา"

"แต่ใครจะรู้ว่าฉันมีทุกอย่างในชีวิต....ยกเว้นความสุข" ฉันหลับตาลงและผล็อยหลับไปอย่างเหนื่อยล้า และปวดท้องน้อยมาก ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ