KABANATA II

Naupo si Hazel sa tabi ng kanyang kapatid matapos niyang maglakad sa gitna ng aisle. 

Maririnig ang malabubuyog na bulungan ng mga tao sa main hall at napaismid na lamang si Hazel sa dalawang babaeng nasa likuran niya. 

Narinig kasi ng dalaga kung paano nila tampulan ng mga tukso at hindi magagandang komento ang daddy niya pati na si Katherine. 

“I didn’t realize the big deal pala ang ten-year age gap,” singit nito sa usapan nila. Hindi na siya nakapagtimpi sa tabas ng dila ng mga ito. 

“What about a twenty-year age gap? Hindi ba mas big deal iyon? Lalo na kung pinikot mo ang lalaki.” 

Tinapunan niya ang matalim na tingin ang babaeng nakadamit ng kulay pulang off-shoulder na gown, saka niya ito tiningnan mula ulo hanggang paa. 

Kahit hindi ito magpakilala ay alam ni Hazel ang kwento ng babaeng iyon. Nagpabuntis sa CEO ng Blue Ocean Incorporation para makinabang sa yaman nito. 

“Akala ko CEOs and their legal wives lang ang invited, pati pala mistresses,” dagdag pa niya. 

Halata namang na-intimidate ang mga babae sa kanya ang itinikom nila ang kanilang bibig, tamang tama lamang sa pagtugtug ng panibagong musika hudyat na papasok na ang bride. 

Tumayo ang lahat pagbukas ng pintuan at nawala ang ingay sa buong hall. Lahat ay nakafocus and namangha sa ganda ng bride, pati na rin kinang ng gown nito. 

Naka-high bun ang itim at makintab nitong buhok at iilang kulot na hibla lamang ang nakaladlad sa gilid na lalong nagpapatingkad sa maliit nitong mukha at mapupungay na mga mata.

Ibinaling ni Hazel ang tingin niya sa kanyang ama na walang emosyong naghihintay sa altar. Habang naghihintay naman sa gitna ng hall ang judge na magoofficiate sa wedding ng dalawa. 

Ibinalik niya ang tingin sa bride at sakto namang nakatingin rin sa kanya si Katherine. Iniiwas agad ni Katherine ang mga mata ng magtama ang paningin nila ni Hazel.

Pero nanatiling nakatitig si Hazel hanggang sa makarating si Katherine sa daddy niya. 

Noong una ang akala niya ay hindi niya makakasundo si Katherine dahil na rin sa agwat ng edad nito sa daddy niya. She thought, just like any other heiress in Katherine’s age, magiging m*****a rin si Katherine sa kanya.

But she was wrong.

Dahil sa nangyari sa ladies’ room kanina, lalo niyang na-prove we should not really judge based on what they are or on what we see.

She can’t help but sympathize with her. 

Hindi niya maatim paano kapag may mahal siya pero pinilit siya ng daddy niya na ipakasal sa isang lalaki for the sake of the family.

Mabuti na lamang, sa edad niyang twenty-two, hindi pa niya nakikilala ang Mr. Right niya. 

But, what if mangyari sa kanya ang nangyari kay Katherine? What if kailan nakilala na niya ang Mr. Right niya ay saka naman siya ipagkasundo ng daddy niya. Hindi malabo iyon lalo na pareho sila ng pamilya. 

Nawala ang lahat ng iniisip niyang what-if’s nang magsalita ang wedding host na pwede na silang umupo. 

Agad namang tumalima ang lahat, including her, at naupo na. May mangilan-ngilan pa rin ang nagbubulungan pero tumigil naman lahat ng magsalita na ang marriage officiant. 

Hindi na nakinig pa si Hazel sa mga paunang sinabi ng marriage officiant dahil alam naman na niya ang mga iyon. 

Napukaw ang atensyon niya nang makita ang isang lalaki sa bandang likuran ng audience. 

Nakawhite polo shirt ito at nakatitig lang sa malayo. Sinundan niya ng tingin ang mga mata nito at laking gulat niya nang malamang nakatitig ito kay Katherine. 

“Oh, my God.”

She knows she could be wrong, but who stares at someone that deeply and lovingly unless they’re special for that person?

Agad namang napalingon sa kanya ang kapatid. “Is there a problem?” tanong nito. 

Ibinaling agad ni Hazel ang mga mata niya sa kapatid at umiling-iling. Mabuti na lamang at kinagat ng kapatid ang dahilan niya at bumalik na ang atensyon nito sa kasal ng daddy nila. 

Hindi na nakapagfocus pa si Hazel sa mga sinabi ng judge, maya’t maya siyang lumilingon sa likod upang tingnan kung nandoon pa ba yung guy. 

Bumalik lamang ulit ang atensyon niya sa realidad ng tanungin na si Katherine. 

“Do you, Katherine Frost, accept Nicklaus Jameston, to be your lawfully wedded husband, to love and cherish, in good times and in bad, in sickness and in health?”

Isang tensyon ang unti-unting namuo ng hindi agad sumagot si Katherine. 

Sinulyapan ulit ni Hazel ang lalaki at nakita na nadoon pa rin ito pero bigla rin itong tumakbo palabas ng hall pagkatapos marinig ang tugon ni Katherine sa tanong. 

“I do,” mahinang sagot ni Katherine. 

Naging hudyat iyon upang tumayo si Hazel sa kinatatayuan. Her dad had already married before, after her mom died, all those wives liked her father - kung dahil sa pera o hindi, hindi niya alam. 

But this one. This girl already loved someone, pero dahil sa daddy niya at sa sakim na mga Frosts, she can’t be with someone she truly loves. “Excuse me. Lalabas lang ako,” sabi nito sa kapatid. 

“Huh? Malapit na rin naman na matapos ang ceremony, bakit hindi mo pa hintayin?” 

“Basta,” sagot na lamang niya at pasimpleng naglakad palabas ng main hall. Hinanap agad ng mga mata niya kung saan nagpunta ang lalaki. 

Gusto niyang iparating dito ang totooong nararamdaman ni Katherine. And hindi niya alam kung ano ang pwedeng gawin, but somehow, she feels responsible. 

Paglabas ng hall ay agad siyang tumingin sa kaliwa’t kanan para hanapin kung saan tumakbo iyong lalaki.

“Wait!” tawag niya rito. Pero pinagtinginan lamang siya ng mangilan-ngilan na taong nandoon sa labas ng hall, hindi siya narinig ng lalaki. 

Kahit nakaheels ay takbo at lakad ang ginawa niya para lang mahabol ang lalaking iyon. Pero agad siyang napahinto ng makarinig ng malakas na pagputok.

Pati ang mga tao sa paligid ay napahinto rin at takot na nagbulungan. 

“Tunog ba iyon ng baril?” tanong ng isang babae sa kasama nito. 

Hinawakan ng lalaki ang naka-angklang kamay ng babae sa braso niya at tumango. “Hindi ako pwedeng magkamali,” sabi niya. “That was a gunshot.”

Agad na nagtakbuhan ang mga tao sa labas upang makausyoso. Tumingin si Hazel sa malaking pinto ng main hall pero wala namang naglalabasang mga tao roon. Marahil ay hindi nila narinig ang putok ng baril. 

Bigla niyang naalala ang dahilan kung bakit siya lumabas at agad na kumilos. 

Pero paglabas pa lamang niya ng gate ay puno na ng tao ang harap ng event center, mahihirapan na siyang hanapin iyong lalaki. 

Iyon ang akala niya. 

Pagsilip niya sa pagitan ng mga nagkakagulong tao ay nanlaki ang mga mata niya sa nakita. 

Napatakip siya ng bibig at napako sa kinatatayuan. 

Halos hindi na makita ang kulay puti sa polong suot nito kanina dahil nababalot na ito ng dugo, pati ang kulay khaki na pantalong suot nito ay namantsahan na rin ng pulang likido. 

“God!” singhap niya. 

Dilat ang mga mata ng biktima at diretso itong nakatingin sa kanya na para bang nanunumbat, nagagalit, at naninisi. Sa pagitan ng mga kilay nito nakatanim ang balang kumitil sa buhay niya. 

Nanlalambot man ang tuhod ay pinilit niya ang sarili na makalayo sa crime scene. 

Hindi niya alam ang mararamdaman. 

Magagalit? Maaawa? Magiguilty?

Kung hindi dahil sa kanilang pamilya ay hindi makakasal ang kasintahan ng lalaki sa daddy niya, at kung hindi dahil sa kasal ay wala sana siya dito, at sana ay hindi siya nabaril. 

“Hazel? Okay ka lang?” tanong sa kanya ni Johann nang makita siya nito. Hindi niya namalayan na nakasalampak na pala siya sa sahig. “Namumutla ka.”

Hinawakan ni Johann ang noo ni Hazel para pakiramdaman kung mainit ba ito. “Hindi ka naman mainit,” nagtatakang sabi niya. “What happened?” 

Hindi na nakasagot si Hazel. Nakalabas na ng main hall ang newly weds pati na ang ibang mga bisita. Inalalayan siya ni Johann tumayo, pero sa iisang tao lang nakafocus ang mga tingin ni Hazel. 

Nakangiti ang taong iyon sa mga bisita habang akay akay sa braso ang bagong bride na tahimik lamang na tumatango at nagpapasalamat sa bawat taong nagko-congratulate sa kanila. 

Alam niyang gagawin ng daddy niya ang lahat para sa family business nila, pero hindi niya alam kung hanggang saan makararating ang daddy niya in order to protect their family legacy.

“Hazel? Ano bang nangyayari? Bakit putlang putla ka?” 

Hindi na nasagot ni Hazel ang tanong ni Johann. Bigla na lamang umikot ang paligid niya at lalong nanghina ang mga hita niya. 

Pagkatapos nun ay hindi na niya alam ang mga sumunod na nangyari.