KPL 2.1

Third Person's POV

"Puto! Puto kayo d'yan!" 

Mataas na ang sikat ng araw ngunit heto siya at dala-dala ang malaking bilao na may lamang mga puto. Maya-maya lamang ay maglalabasan na ang mga estudyante ng pampublikong paaralan sa barangay nila kaya siguradong marami na namang bibili ng tinda niya.

"Ano ba 'yan? Ang init." Pinunasan ni Trixie ang mga pawis na tumutulo sa kanyang leeg at noo gamit ang maliit na tuwalyang nakasabit sa balikat niya.

Kung wala lamang siyang sapat na lakas ay baka na-dehydrate na siya dahil sa init ng panahon. May nakasalubong siyang mga batang pulubi na nagkakakalkal sa maduming basurahan. Kaagad silang nilapitan ng babae. 

"Oh, mga bata. Ang dumi niyan, ah. Baka magkasakit kayo d'yan sa ginagawa niyo."

"Eh, Ate, wala naman po kaming pera pambili ng pagkain sa karenderya. Tinataboy nila kami ng kapatid ko dahil baka daw mawalan sila ng costumer," tugon ng matangkad na batang lalaki na sampung taong gulang. Sa tabi naman niya ay ang maliit na batang lalaki na pitong taong gulang lamang.

Nakaramdam siya ng awa dahil sa kalagayan ng dalawang batang pulubi na ito, napaka walang puso naman ng mga magulang nila dahil mukhang pinabayaan na. Ibinaba niya ang bilao na nasa ulo at saka naglagay ng sampung piraso ng puto sa plastic labo.

"Oh, heto, ito na lang ang kainin niyong dalawa, ha. Eh, pagpasensyahan niyo na, maliit lang ang kinikita ko sa pagtitinda. Atlis 'yan malinis, masustansya pa, 'wag na kayong magkalkal ng b****a." Nakangiti niyang iniabot sa panganay na lalaki ang plastic at abot tainga naman ang ngiti nilang dalawa.

"Salamat po!" magkapanabay nilang sagot at sabay na tumakbo papaalis. 

Malapit ang loob niya sa mga bata, at parang hindi niya ata kayang makakita ng mga batang nagugutom. Kaya ginagawa ni Trixie ang lahat ng sipag para lang maibigay ang pangangailangan ng anak niya, kahit mahirap ay kakayanin pa din ni Trixie.

Nagpatuloy na ang babae sa paglalako at nakarating na siya sa harap ng eskwelahan. Sakto naman at naglalabasan na ang mga estudyante. Tinanaw ni Trixie mula sa mga batang lumalabas mula sa pinto ang anak niyang babae.

"Mommy!" Tumakbo papalapit sa kanya ang munting anghel ng buhay niya. Yumakap ang bata sa bewang niya at niyakap niya naman ito pabalik.

Siya si Margaret, ang limang taong gulang niyang anak na babae. Day care pa lamang ito ngunit bibong-bibo na pagdating sa klase. 

"Kamusta naman ang araw ng maganda kong anak?"

"Okay naman po, Mommy. Look, nakakuha po ako ng tatlong stars." Ipinakita niya ang likod ng kamay na may marka ng tatlong tala.

"Aba! Napaka galing naman, dahil d'yan ibibili kita ng ice cream mamaya," saad ng ina nito habang ginugulo ang buhok niya.

Nagliwanag naman ang singkit niyang mga mata at lumabas din ang magaganda niyang ngipin dahil sa pagngiti.

"Trixie, pabili naman niyang puto mo. Magkano ba 'yan?"

Napalingon siya sa isang matandang babae na nakasuot na ng salamin. Sa tabi niya ay hawak nito ang kamay ng isang batang lakaking kulot ang buhok.

"Limang piso lang po ang isang piraso. Ilan po ang bibilhin niyo?" 

"Pabili akong apat."

Naglagay na siya sa plastic ng apat na piraso at saka na inabot sa matanda. Maya-maya lamang ay sunod-sunod na ang nagbilihan ng paninda niyang puto hanggang sa maubos na ito.

Matapos maubos ng mga paninda ko ay dumaan muna sila ng anak sa isang tindahan para bumili ng ice cream na chocolate flavor. Kahit halos mabulok na lahat ng ngipin nitong si Marga ay mahilig pa din talagang kumain ng matatamis. Matapos nito ay napagpasyahan na nilang umuwi.

"Ate Dara!" Tumakbo si Marga papunta sa kaibigan ni Trixie na si Dara na nakatayo sa pintuan ng apartment niya. Pinagmasdan niya lamang silang magkulitang dalawa.

Hanggang ngayon ay hindi pa din niya malimutan noong gabing napalayas sila sa ospital ng anak niya limang taon na ang nakakalipas. Sariwang-sariwa pa din sa ala-ala ni Trixie ang hirap na dinanas nila noon.

-Flashback-

Habang patuloy si Trixie sa paglalakad sa ulan ay bigla na lamang may tumigil na tricycle sa tapat niya kaya inaninag niya muna ang taong nasa loob nito.

"Trixie! Bakit ka nagpapaulan?! Dala mo pa 'yang anak mo, baka magkasakit kayo!" sigaw ng isang babae na naka-braid ang buhok at nakasuot ng itim na jacket.

Nakikilala niya ang babaeng ito, siya ang best friend niyang si Sandara. 

"D-dara?" halos pabulong na niyang tugon sa kanya.

Pinapasok niya ang kaawa-awang mag-ina sa loob ng tricycle at saka siya nagpahatid papunta sa maliit niyang apartment na medyo may kalayuan mula sa ospital na pinanggalingan nila Trixie at Marga.

"Bakit hindi ka tumawag sa akin, Trix?" 

Nandito na sila sa apartment ng dalaga at pinahiram niya ng damit si Trixie. Hindi naman nagkakalayo ang edad at hubog ng katawan nilang dalawa kaya sakto lamang ang mga pinahiram niyang damit ngayong gabi. Mahimbing na ding natutulog si Marga sa kama, matapos niyang palitan ng diaper kanina at pasusuhin ay nakatulog na siya.

"N-nakakahiya naman kung dito pa kami tutuloy sayo. P-pero 'wag kang mag-alala, kapag medyo kaya ko nang magtrabaho at nakaipon na 'ko ng sapat na pera ay aalis din kami agad."

Naglakad si Dara palapit sa kaibigan at umupo sa tabi nito. May bahid ng pag-aalala ang mukha niya. 

"Trix, para na din kitang kapatid kaya 'wag ka ng mahiya sa akin, ha. Lalo na ngayong may anak ka na, hindi pwedeng magpalaboy-laboy kayo sa kalsada. Nasaan ba si Tito Fernand?" 

Napaiwas si Trixie ng tingin nang itanong ng kaibigan ang tungkol sa Papa niya. Hanggang ngayon ay masama pa din ang loob ni Trixie sa itinuring na ama dahil hindi niya man lang siya pinuntahan sa ospital. Akala ni Trixie ay hindi siya matitiis ng ama at isasalba siya nito ng anak niya sa gitna ng malamig, madilim, at umuulan na gabi ngunit hindi. Pinabayaan lamang siya ni Fernand, pinabayaan niya sila.

Hindi niya namalayang tumutulo na naman ang luha kaya agad niya itong pinunasan.

"Hindi kita pipiliting magkwento, pero kapag handa ka na, makikinig ako," mahinahon na wika ni Dara.

Tiningnan siya ni Trixie sa mga mata. Mabuti pa ang kaibigan niya, kailan man ay hindi siya nito kinalimutan. Niyakap siya ni Trixie at binuhos nito ang lahat ng luha sa balikat ng kaibigan. Napaka swerte niya pa din at may taong handang tumanggap sa kanya ng buong-buo, kahit na sobrang dami na nitong pagkakamali ay heto siya at dinadamayan pa din si Trixie.

-End of flashback-

Madami siyang in-apply-an na mga trabaho ngunit walang tumatanggap sa kanya dahil hindi ito nakatapos ng college. Graduating na sana si Trixie noon ngunit nabuntis siya ng boyfriend nito. Akala niya ay pananagutan siya ng nobyo ngunit naglaho na lang ito na parang bula. 

"Dara, naniningil na ba si Manang Vicky ng renta?" tanong ni Trixie habang naghuhugas ng plato. Kakatapos lang nilang maghapunan.

Ang tinutukoy niya ay ang landlady ng inuupahan nilang apartment.

"Naku! Hayaan mo na nga 'yong matandang ugod-ugod na 'yon. Tumawag nga kanina, naniningil na naman, eh wala pa nga sa katapusan ng buwan."

Nagpunas siya ng kamay at saka tinabihan ang kaibigan sa couch. Abala si Dara sa panonod ng TV.

"Ako na ang magbubuno ng kalahati sa renta. May naipon naman akong pera galing sa pagtitinda ng puto."

"Trix, 'wag mo na ngang alalahanin 'yon. 'Yang pangangailangan ng anak mo ang paggastusan mo. Ako na ang bahala sa bayarin sa renta."

"Pero, Dara—"

"Hep! Trixie, ilang beses ba nating pag-uusapan ito? Okay lang talaga, ipunin mo na lang 'yang mga kinikita mo para sa kinabukasan ng anak mo. Hindi naman ako nagrereklamo na dito kayo tumitira."

Sa huli ay nagpakawala na lamang siya ng buntong-hininga at saka dahan-dahang tumango. Hindi talaga siya manalo-nalo pagdating kay Dara. 

"Salamat talaga, Dara. Hayaan mo, susubok ulit akong maghanap ng trabaho tapos babayaran kita."

"Oo na, sige na, magpahinga ka na at may hinihintay lang akong tawag galing sa boss ko." 

Nagtatrabaho si Dara sa isang boutique at sapat lamang ang kinikita niya para sa gastusin nilang tatlo sa pang-araw-araw.

Pumanhik na si Trixie papasok sa kwarto nila ng anak. Mahimbing na natutulog si Marga kaya naman tinabihan siya ng ina at saka hinalikan sa noo. 

"Goodnight, Marga."