GULO #4

APAT

KASSEL POV

"Kasel, tumulong-tulong ka doon. Wag kang magpaka-senyorita. Tumulong ka sa mga gawaing-bahay at wag maging

madumi. Wag burara sa mga gamit at sumunod ka sa mga iuutos doon. Wag kang tamad, Kasel. Palagi kang makikinig kay Don Artius at maging

magalang ka naman kahit minsan. Pilosopa ka pa namang bata ka. Wag na wag mong-"

"-kakalimutan lahat ng bilin ko," pagtutuloy ko sa mga habilin ni Ate Loy. "Ate Loy, memorayzs

ko na lahat 'yan. At wag kang mag-alala, hindi ako mangangako na maging

mabait. Mabait na kaya ako!"

Lumapit ako sa kanya at niyakap siya. Ramdam na ramdam ko tuloy ang lambot ng mga taba ni Ate Loy. Hahaha. Nakita ko pa ang pangingilid ng luha niya. Naluluha na tuloy ako.

"Umayos ka doon ha? Hindi kita mababantayan. Kapag may umapi

sa'yo, suntukin mo tapos

bumalik ka dito at reresbakan namin," nanginginig na wika niya at niyakap ako pabalik. Natutuwa ako dahil ramdam kong mahal na mahal ako ni Ate Loy pero... pero hindi ako makahinga!

"A-ate... L-Loy."

Pinakawalan na niya ako kaya todo habol naman ako sa aking hininga. Grabe! Muntik na akong mamatay do'n, ah. Hindi lang sa higpit ng yakap niya kundi pati na rin sa matapang at malansa-lansang amoy na nasisinghot ko sa katawan niya. Ang ewwy! Sunod naman ay si Ate Karol.

"Kassel, mami-miss kita. Wag mo kaming kakalimutan, ah? Bibisitahin mo kami dito. Magpakabait ka do'n at saka," lumapit ito sa akin at bumulong,"pasalubong ah? Yung mga mamahaling

damit at sapatos. Pakihanap na rin ako ng boylet doon. Yung may itsura naman." aniya at humagikgik. Natatawang umirap nalang ako. Pero makahanap nga mamaya, hahaha. Tutal, 25 pa naman si Ate Karol.

"Kassel, wag mo kaming kakalimutan!" sigaw ni Mang Pito-suki dito at isang jeepney drayber. Tumango ako sa kanya. Maluha-luha kong nilibot ang mata at nakita ang lahat ng tao dito sa Baranggay

Mabuti, Hindi Mapagsamantala At Magalang pa 101 Street na nandito para mamaalam sa akin.

Madrama akong kumaway kaway sa kanila saka tuluyang pumasok sa limosen. Doon na tuluyang bumuhos ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Mamimiss ko silang lahat. Lalo na ang matabang si Ate Loy. Huhuhuhu.

"A-ah... Miss Kassel, ayos lang po ba kayo?" tanong ni Alonzo na kasama ko dito sa loob. Iba kasi ang nagmamaneho eh. Naiiyak na umiling ako sa kanya.

"Uh... ayos lang po 'yan. Bibisitahin

n'yo rin naman sila eh," pagpagaan nya sa loob ko kaya tumango ako at pinunasan na ang mga luha gamit ang kuwelyo ng damit ko. Ang dugyot ko.

"M-miss Kassel, ito po tissue." sabay abot niya sa akin ng kahon tisyu na tinanggap ko naman.

"Salamat." at kumuha ng iilang tisyu at suminga dito. Sinipon kasi ako. Pinunasan ko na rin ang mga mata bago humarap sa dalawang kasama ko at ngumiti.

"Salamat sa inyo dalawa sa pagsama sa akin. Kahit

napag-utusan lang kayo," ani ko at tumawa. Medyo gumaan na rin ang loob ko.

Ngumiti si Alonzo. "Ayos lang naman sa amin, Miss Kassel. Walang anuman."

Tumawa ako. "Ano ka ba naman, Alonzo. Kassel nalang. Nakakailang ang pagtawag mo sa akin ng Miss. Hahaha. Ikaw rin po, Kuya Karim."

Napakamot sa ulo ang dalawa. "Hindi naman po pwede 'yun, Miss. Parte po 'yun ng trabaho namin," sabi ni Kuya Karim kaya napanguso ako pero agad ring napangiti nang may maisip.

"Eh, pwede naman siguro, 'no, kung tayo lang tatlo? Nakakailang talaga eh. Promise! Hindi ko sasabihin kay Tatang! Sanay po kasi akong Kassel ang tawag sa akin. Uhm... pwede rin pong boss. Tutal, 'yun naman ang kadalasang

tinatawag sa akin ng mga kaibigan ko do'n. Hehe," suhestiyon ko at nagbiro pa.

"Okay, K-kassel." medyo nautal pa na sabi ni Kuya Karim kaya ngiting-ngiting pumalakpak ako.

"Ah, nga pala, Ate Kassel ang itawag mo sa'kin, Alonzo beh. Mas matanda kasi ako ng tatlong taon

sa'yo." baling ko kay Alonzo na napansin kong namumula at hindi nakatingin sa akin. Oh, anyare?

"O-okay po... A-Ate K-Kassel." sabi niya at nauutal rin kaya nagthumbs up ako sa kanya.

"Ayos! Friends na po tayo ah?" tanong ko sa kanila at sabay naman silang tumango. Napangiti na rin ako at tumingin nalang sa bintana. Ang ganda! Ngayon lang ako nakabyahe ng ganito at nakasakay pa ako sa may erkon

na sasakyan. Astig!

"Uhm... Kassel? Pwede bang magtanong?" rinig kong sabi ni Kuya Karim kaya napalingon ako sa kanya.

"Mmm? Bakit po?"

"Bakit ganyan ka? I mean, ang bilis mong makamove on. Kani-kanina lang umiiyak ka tapos ngayon mukhang masaya ka na. You even became friendlier than yesterday. Bakit? Are you bipolar? No offense meant ha," kunot ang noong tanong niya. Imbis na masaktan sa sinabi niya ay ngumiti lamang ako

"Alam mo kasi, Kuya Karim, kung mananatili ka sa isang bagay na nagpapalungkot

sa'yo, syempre hindi ka sasaya. Tinuruan ako ng mga magulang ko na palaging

isipin ang positibong

bahagi. Sabi nga ni baby Alonzo, bibisitahin ko rin naman sila kaya ayos na sa akin 'yun," nakangiting paliwanag ko. Tumango naman siya.

"E-eh, Ate K-kassel... Pwede po bang wag n'yo akong tawaging b-beh? Nahihiya po kasi ako." nakangiwing pakiusap ni Alonzo. Ngumuso ako.

"Okay. Wala naman akong magagawa kung 'yun ang gusto mo, bab- este Alonzo. Ang cute mo kasi. Tapos, wala rin akong kapatid. Kaya, ayos lang. Naiintindihan ko naman," nakayuko at kunwaring malungkot na sabi ko.

"Aish! Sige na nga, Ate Kassel. Pwede mo na akong tawaging b-beh. Basta... Basta wag ka ng malungkot. Pero kapag tayo lang tatlo nila Kuya ah? Nakakahiya na talaga kapag may makarinig na iba," biglang sabi ni Alonzo at nahihimigan ko sa boses niya ang inis. Bwahahaha! Tumingin ako sa kanya at ngumiti ng napakalaki. Ibang klase talaga ang pangongonsensya mo, Kassel! Narinig kong tumawa si Kuya Karim.

Ilang saglit pa ay nakadaan na kami sa pamilyar na malaking gate. Nadaanan na rin namin ang pownteyn.

"Andito na tayo," nakangiting pahayag ni Alonzo. Bababa na sana ako nang pinigilan nila ako at naunang bumaba. Aysus! Pinagbuksan lang naman pala ako ng pinto at inalalayang bumaba.

"Salamat."

Tuloy-tuloy na kaming pumasok sa loob. Gaya noong unang araw ko dito ay sinalubong ulit kami ng mga nakayukong kasambahay na nakahilera pa rin sa magkabilang gilid. Saktong pagdaan ko sa kanila ay sabay-sabay silang bumati.

"Welcome to Casa Salvador, Señorita Kassel!"

"Hehe. Salamat po sa inyo." pasasalamat ko rin at bahagya ring yumuko saka nagpatuloy sa paglakad. Wow! Ang ganda pa rin dito. Hindi yata ako magsasawang mamangha sa lugar na ito. Iginiya na ako ng dalawang kasama papunta ulit sa itim na pinto kung nasaan ang opisina ni Tatang. Kumatok si Kuya Karim ng dalawang beses bago bumukas ang pinto. Doon ko nakita si Tatang sa dati pa rin niyang pwesto. May nakita rin akong apat na mga lalaking nakaitim na magkatapat.

"Kassel, hija, welcome back to Mi Casa!" masayang bati ni Tatang at tumayo pa! Ngumiti ako sa kanya. Inalalayan siya ng isang kasambahay nang bumaba siya. Ito naman kasing si Tatang, nilagyan pa ng hagdanan ang mesa niya yan tuloy siya ngayon ang nahihirapan.

Sinalubong ko siya ng yakap pagkalapit niya sa akin sabay bulong. "Tatang, ipatanggal muna kaya yang munting hagdan mo? Baka 'yan pa ang ikamatay mo. Sige ka, magiging maaga pa ang pagkikita

n'yo ni San Pedro... o ni Lucifer? Hehehe. Depende sa atetyud

n'yo, Tatang. "

Tumawa si Tatang na siyang ikinagulat ko. Eh? Nabaliw na siguro ng tuluyan. Wala naman nakakatawa sa sinabi ko 'di ba?

"I miss you too, hija. Especially your jokes," aniya at tumawang muli. Jokes? Nagbiro ba ako? Kailan naman kaya? Ewan ko rin dito kay Tatang, may pagka-ulyanin na.

"Come. May ipapakilala ako sa'yo," sabi niya at iginiya ako papunta doon sa apat na lalaki na ngayo'y nakalinya at hindi na nakayuko. Oh my! Mga gwapo. Alin kaya sa kanila ang irereto ko kay Ate Karol?

"This are the rest of my butlers, pero hindi pa nakakarating ang isa. Anyway, that," turo niya sa nasa unahan, "is Nieve. Next to him is Auxerre. The third one is Vesper and the last one is Hixton. Baka mamaya pa dumating si Keyser." pagpapakilala ni Tatang sa kanila. Tumango ako at ngumiti.

"Hello! Ako po si Kassel De Jesus. Masaya po akong makilala

kayong lahat," masiglang sabi ko at bahagyang kumaway.

"I'm Nieve

Danzerre. 19 years old from Danzerre Clan. Nice meeting you too, Señorita Kassel."

"Yow! The name is Auxerre Montrose III. 18 years old from Montrose Clan. Nice meeting you, Señorita"

"My name is Vesper from Sperrin Clan. 24 years old. Nice meeting you, Señorita Kassel."

"Hixton

Villada from Villada Clan, at your service. 18 years old. Hello din sa'yo, Señorita!"

Pilit na ngiti ang ibinigay ko sa kanila. Bakit kasi may Señorita pa? Nakakailang. Hindi naman nila ako amo.

"Pwede po bang wala ng Señorita? Kahit Kassel nalang, Tatang," bulong ko sa katabing matanda.

"They need to respect you, hija. You are my grand daughter now." Paliwanag niya pero umiling ako para ipakitang hindi ako sang-ayon.

"Sige na po. Lalo na't yung iba mas matanda pa sa akin. Si Hixton

at Auxerre lang yata ang ka edad ko sa kanila eh. Lolo please." pamimilit ko. Nagulat siya nung tinawag ko siyang Lolo kaya napangiti ako nang bumuntong hininga siya.

"You can call her Miss Kassel," sabi ni Tatang kaya tumango sila. Ayos na 'yun kaysa sa Señorita. Kukuntsabahin ko nalang sila na Kassel nalang ang itatawag sa akin. Hehehe. Matagumpay akong ngumiti.

"Leave the two of us here. And, papasukin

n'yo na si Attorney Metiz," utos ni Tatang na agad na sinunod ng lahat. Pati ako ay naglakad na palabas. Sino naman kaya yung two of us ?

"Kassel hija, saan ka pupunta?" Napatigil ako nang tawagin ako ng Tatang kaya nilingon ko siya.

Tinuro ko yung pinto. "Aalis po. 'Di ba sabi n'yo

'Leave' ?" nagtatakang tanong ko.

Napatampal siya sa noo. "Hija, ang ibig kong sabihin ay iwanan nila tayong

dalawa dito. Kaya hindi ka kasama sa aalis," sabi niya kaya napakamot ako sa ulo at sumunod sa kaniya. Umupo ako sa upuan sa harapan niya. Maya-maya, may pumasok na isang babae na nasa mga kwarenta na siguro. Pormal ang kaniyang suot. Nakasuot ng salamin at may dala siyang brief case at folder.

"Good morning, Mr. Salvador," bati niya kay Tatang saka siya humarap sa akin. "You must be Kassel. Nice meeting you, hija. I'm Attorney Grace Metiz, Salvador's family attorney." sabay abot ng kamay na tinanggap ko naman. Ngumiti ako sa kanya at tumango.

"Have a seat, Atty. Metiz," sabi ni Tatang at doon pa lamang umupo si Attorney sa kaharap kong upuan.

"This are the adoption papers, sir. Pirma nalang po ninyo ni Miss De Jesus at official na siyang apo ninyo," aniya ni Atty. at ibinigay kay Tatang ang hawak niyang folder. Dizizit! Magiging Salvador na ako! Magiging apo na ako ni Don Artius Salvador! Dizizit na talaga! Hingang malalim, Kassel. Wag kang egzayted.

"Pirmahan mo ito, hija at magiging apo at Salvador ka na," nakangiting sabi ni Tatang kaya tumango ako. Nakangiti ako habang pinipirmahan ang mga papel.

"Congratulations! You are now legally adopted by Don Artius Salvador. Congrats, sir, Miss Kassel," nakangiting bati ni Attorney kaya mas lalong lumaki ang ngiti ko.

"Thank you, Atty. Metiz," pasasalamat ni Tatang. Tumayo na si Attorney.

"Welcome. I will go ahead na, sir. Isa-submit ko pa ito. Again, congratulations to the both of you," huling sabi ni Atty. bago siya umalis.

"Ohemgee! Tatang! Apo n'yo

na'ko! Totoo

ba'to? Hindi ba ako nananaginip? May lolo na'ko? Teka nga," sinampal-sampal ko ang dalawang pisngi para siguraduhin na totoo nga ang lahat na ito. Ouch! Totoo nga! May lolo na'ko! Hinarap ko si Tatang at nakangiti ito. "Tatang! Hindi ako nanaginip! Nasa realidad ako! Ohemgee!" sigaw ko. Tumingin ako sa itaas at pumikit. " 'Nay, 'Tay, salamat po sa pagpayag! Nagka-lolo na po ako! Salamat po talaga! Labyu, 'Nay, 'Tay."

"I'm glad that you're happy, hija, but may I ask you something?" biglang tanong ni Tatang kaya napatingin ako sa kanya at tumango.

"Nasaan ba ang mga lolo mo? Tuwang

tuwa ka kasi nung naging lolo mo na ako."

Aaah. Yun lang naman pala. "Ganito po kasi 'yun. Maagang

namatay ang lolo ko sa side ni Tatay at si lola lang ang naabutan ko pero namatay rin siya kalaunan," pasimple akong tumingin sa itaas, "Hello sa'yo, Nanang. Sa side naman ni Nanay ay matagal na daw patay ang mga magulang

n'ya. Hindi niya rin sinabi kung anong pangalan nila dahil iniiwasan niya ang tanong tungkol sa mga magulang niya. Ewan ko kung bakit. Wala akong kinalakihang lolo kaya naman tuwang

tuwa ako noong

inanunsyo ni Atty. na mag-lolo na tayo," nakangiting paliwanag. Tumango naman siya. Eh, siya kaya?

"Ikaw, Tatang, nasaan ang pamilya mo? Bakit wala sila dito?" nagtatakang tanong ko.

"They left me," tipid niyang sagot na ikinalaki ng mga magaganda kong mata.

"Ano?! Bakit naman po?"

"My wife died after giving birth to my only daughter, Alleana Marie. Mag-isa kong pinalaki ang anak ko. Syempre, mahirap pero kinaya ko naman. Lumaking

mabait, masiyahin at masunurin ang anak kong 'yun. Hindi niya ako nadisappoint

kahit minsan. Until one day, may ipinakilala sa akin si Alleana na boyfriend niya daw. And being a father na ang gusto lang ay mapabuti ang buhay ng anak niya, hindi ko tinanggap ang nobyo niya sa kadahilanang hindi namin siya kasing

yaman. Ipinaghiwalay ko silang dalawa. Nagtampo sa akin ang anak ko pero naayos rin namin iyon

kalaunan. Bumalik sa dati ang lahat. Pero yun ang akala ko. Naging

tahimik siya at minsanan lang kung ako'y

kibuin. Ipinagsawalang

bahala ko iyon sa pag-aakalang

babalik rin kami sa dati. Lumipas ang ilang taon at nakapagtapos na siya ng kolehiyo ay ganoon pa rin ang pakikitungo niya sa akin. Hanggang sa isang araw, nadatnan kong naduduwal siya. Alam ko ang ibig sabihin kung ganoon. Nagtataka

lamang ako dahil wala naman siyang

ipinapakilalang

nobyo. Kinompronta ko siya at doon ko nalamang

dalawang

linggo na pala siyang

buntis. Nang

itanong ko kung sino ang lalaki

napag-alaman kong si Gabriel ang ama ng dinadala niya, ang dati niyang

kasintahan. Nagkikita pala sila ng palihim. Dala ng galit ko ay nasampal ko siya."

"Ano?! Bakit n'yo naman 'yun ginawa, Tatang?! Buntis pa naman siya." agad na singit ko at napahampas pa sa mesa niya. Nagulat siya sa ginawa ko kaya naman huminahon ako ng kaunti. Naging malungkot ang ekspresyon niya.

"Alam kong mali iyon at hindi lang 'yun ang naging

kasalanan ko. Sinabi ko sa kaniya

ipalaglag niya ang bata at hiwalayan ang kasintahan."

"Ano?! Tatang naman!" putol ko ulit kaya sinamaan na niya ako ng tingin saka siya nagpatuloy.

"Hindi siya pumayag sa sinabi ko. Kaya ang ginawa ko ay pinalayas siya kahit

buntis siya ng panahong

iyon. Dahil sa galit ay hindi ko na napag-isipan ang mga sinasabi ko noon. Nagalit siya sa akin. Nung araw ding iyon ay sinabi kong itinatakwil ko na siya bilang

anak ko kaya tuluyan na siyang

umalis. Sumama siya kay Gabriel. Matagal bago ako nahimasmasan sa mga nangyari at pinagsisihan ang ginawa ko. Sinuyo ko siya pero wala ring nangyari. Kaya bilang

kaparusahan, hindi ko na sila hinanap pa at tinanggap na sa sarili na ako'y

mamamatay mag-isa na wala ng pamilya." Isang luha ang kumawala sa mata niya. Ramdam ko ang sakit sa bawat salitang binibitawan niya. Nagtutubig na rin ang aking mga mata. Huhuhu. Nakakalungkot naman ang kwento ng buhay ni Tatang. Tapos, nilait-lait ko pa siya. Hay naku, Kassel.

"Ikaw naman kasi, Tatang. Mapangmata ka masyado. Ano naman ngayon kung hindi n'yo

kasing

yaman yung Gabriel? Mahal naman niya ang anak

n'yo. Mahal rin siya ng anak

n'yo. Mahirap na kaya ngayong

maghanap ng taong

totoo kung magmamahal. Tapos, nung nabuntis ang anak nyo, sinampal at pinalayas

n'yo pa. Ipapalaglag mo pa yung bata! Kasalanan kaya 'yun, Tatang. Naiintindihan ko namang gusto n'yo lang mapabuti ang anak

n'yo pero mali naman na ginanun

n'yo siya. Sigurado naman akong mabubuhay ni Gabriel ang mag-ina niya. Kayang gawin ng tao ang lahat para lang sa mahal niya sa buhay. Naniniwala ako doon. Kagaya ng Tatay ko, itinaguyod niya kami ni Nanay

kahit

mahirap ang buhay. Naging

maayos naman kami. Naiintindihan ko ring dala lang yun ng galit kaya nasabi

n'yo ang masasakit na mga salitang

nabitawan

niyo."

Huminga ako ng malalim saka ngumiti. "Ang akin lang ngayon, Tatang. Sana ay may natutunan

kayong

leksyon sa mga nangyari. At, hindi n'yo

dapat

pinaparusahan ang sarili n'yo ng ganito dahil, trabaho yun ni Karma eh." Natawa siya sa sinabi ko. Nakakatawa ba 'yun? Ayos na rin dahil napatawa ko ulit si Tatang.

"Ikaw talagang bata ka. Hindi talaga ako nagkamaling

ampunin ka. Kung makapagsalita ka ay parang kasing

edad mo na ako. O baka naman, mas matanda ka pa sa akin?" nakangiting biro niya na inirapan ko. Sa gandang kong 'to, inakala niyang mas matanda pa ako sa kaniya?

"Tara na nga, Tatang. Kumain na tayo. Nagdadrama ka pa kasi d'yan eh, tinanghali pa tuloy tayo. Gutom na gutom na ako! Unang araw pa nga lang na naging apo n'yo ko, ginugutom na ako. Ano pa kaya sa susunod? Tss. Halina nga kayo," inis na sambit ko at inalalayan siyang tumayo. Tawang-tawa naman siya sa 'di ko malamang dahilan. Nababaliw na nga siguro ang matandang 'to. Iparehab ko na kaya?

"Why are you still calling me, Tatang, hija? Why not Lolo?"

aniya'y tanong ni Tatang habang naglalakad kami.

"Wag kang choosy, Tatang. Eh sa 'yan ang gusto kong itawag

sa'yo. Ayos na rin 'yun para maiba naman," paliwanag ko at tumawa naman siya ulit.

"Ewan ko sa'yo, Tatang" naibulong ko nalang.