Kabanata 7

KABANATA 7

“ANO ba, Elyne? Sumagot ka naman, o!” Narinig ko ang pinaghalong kaba, takot, at pagkataranta sa nanginginig na boses ni Roan sa kabilang linya. “Everlyne, pakiusap, sumagot ka! Huwag mong gawin ‘yan!” 

Hindi ako nagsalita, ngunit mariin kong kinagat ang ibabang labi ko upang pigilang humikbi. Napagtagumpayan ko naman iyon pero nangilid ang luha sa mga mata ko.

Roan, alam ko na kapag nabasa mo ‘to, wala na ako. Baka ginawa ko na ‘yong matagal kong pinaplano. Ayoko na. Suko na ako. Oo, duwag ako. Oo, mahina ako. Nakakasawa kasing lumaban kung wala rin namang kabuluhan ‘yong pinaglalaban ko. Nakakasawang mabuhay kung wala rin namang kuwenta ang buhay ko. Gusto ko nang pumikit at huwag nang dumilat pa. Gusto ko nang matulog at huwag nang gumising pa. Gusto ko nang patigilin ang tibok nitong puso ko at ‘wag nang huminga pa kasi... pagod na ako. Pagod na pagod na akong mabuhay. Paalam. Salamat sa lahat.

 - Elyne. 

Iyan ang eksaktong mensahe na ipinadala ko kay Roan at wala pang ilang segundo nang tawagan niya ako. 

“Papunta na ako riyan, Elyne. Basta huwag kang gagawa ng mga bagay na ikapapahamak mo,” sabi ni Roan at humugot ng isang malalim na hininga. “Hintayin mo ‘ko. Pag-usapan natin ‘yan. Pakiusap Elyne, pakinggan mo naman ako kahit ngayon lang! ‘Di ba matalik tayong magkaibigan?” basag ang boses na wika niya. “Ano ‘to? Bakit iiwan mo ako? Bakit sa ganitong paraan? Pakiusap, Elyne. Huwag mong gawin ‘yan.” 

Biglang sumikip ang dibdib ko nang marinig ang pagsusumamo sa boses niya. At kahit hindi ko kaharap ngayon si Roan, alam kong umiiyak siya. 

“Sabi ko naman sa ‘yo, ‘di ba? Kahit talikuran ka pa ng buong mundo, mananatili ako sa tabi mo. Hinding-hindi ako aalis kahit ang tigas minsan ng ulo mo.” 

Mas lalong piniga ang puso ko nang matawa siya. Iyong tawa na may kahalong iyak. Napapikit ako nang muling bumalik sa aking isip kung paano kami naging magkaibigan ni Roan. Kung paano niya ako ipinagtanggol sa mga nambu-bully sa akin noon. 

“Sabay nating haharapin ang lahat nang problemang darating. Basta walang iwanan. Kapit lang. Kaya natin ‘to—”

Isang malakas na sigaw ang pinakawalan ko at marahas na ibinato ang selpon ko sa pader. Nabasag ang screen niyon at nagkandapira-piraso sa sahig. 

Bakit ba kailangang maging ganito ang buhay ko? Hanggang kailan ba ako iiyak? Kailan ba matatapos ang lahat ng problema ko? 

Pasalampak akong umupo sa sahig at inihilamos ang mga kamay sa mukha. Mugtong-mugto na ang mga mata ko kakaiyak at parang wala nang luhang lalabas. Bumagsak ang tingin ko sa aking mga kamay at braso. Hindi pa rin tumitigil ang paglabas ng dugo nang laslasin ko ang mga iyon ng kutsilyo. Mariin akong napapikit nang muling maramdaman ang sakit ng mga sugat. Balewala ang sakit na ito kumpara sa sakit na nararamdaman ko ngayon. 

Napatingin ako sa kisame nang maramdaman ang unti-unting panghihina ng aking buong katawan. Hindi ako makahinga nang maayos. Para bang mayroong bumabara sa lalamunan ko. At sa hindi malamang dahilan, isa-isang bumalik sa isip ko ang mga nangyari.

“Randolf, nasa’n ka na ba?” bulong ko sa kabilang linya ng tawag. Halos dalawang linggo ko na siyang hindi nakikita. Hindi na pumapasok sa eskuwelahan si Randolf at hindi na rin matawagan. Iyong mga kaibigan niya, hindi rin alam kung nasaan siya. 

 Napabuntonghininga ako at muling tinawagan si Randolf. Naalala ko na iyong huli naming pag-uusap. Sinabi kong naglayas ako at hindi ko alam kung saan pupunta. Sinabi ko rin na kailangan ko siya pero ang sagot niya, “Puwede ba, Elyne? Wala akong panahong makinig sa mga kadramahan mo. Umuwi ka na sa inyo.” 

Mas lalo akong naiyak. Parang dinudurog ang puso dahil sa mga sinabi niya. Hindi ako sinamahan ni Randolf noong mga panahong kailangan ko siya. Mabuti na lang at nariyan si Roan. Kahit hindi ko siya pinapakinggan, dinamayan niya ako. 

Naalala ko rin nang sinabi ko kay Randolf na nakahanap na ako ng bagong matitirhan at gusto kong magkita kami dahil miss na miss ko na siya. Pero ang sagot sa akin, “Sa susunod na lang. Busy pa ako.” 

Busy? E, hindi ka nga pumapasok. 

Bakit hindi na lang niya sabihing busy siya sa letseng ML na iyan? Ang nakakabuwisit pa, ni hindi man lang niya sinabing miss din niya ako o kumusta na ba ako. Hindi naman ganoon si Randolf. Palagi nga niya akong inuuna noon, e. Pero ngayon, nakakapanibago ang malamig na pakikitungo niya sa akin. Parang bigla siyang nag-iba. 

“Huwag mo nang subukan na tawagan siya, Elyne. Hindi na siya sasagot sa mga mensahe mo at hindi na rin siya sasagot sa mga tawag mo. Pinapagod mo lang ang sarili mo,” sabi ni Roan.

Naningkit ang mga mata ko. Parang umuusok ang mga tainga ko sa narinig. “Sino ka para sabihin ‘yan?” maanghang na banat ko. “Wala ka namang alam, e. Kaya puwede ba? Badtrip na ako ngayon. Huwag ka nang sumabay, Roan.” Inirapan ko siya at muling sinubukang tawagan si Randolf. 

“Pa’no kung sabihin ko sa ‘yong nakita ko si Randolf kahapon?” 

Nagsalubong ang mga kilay ko. “Nakita mo siya? Saan? Ba’t hindi mo agad sinabi sa ‘kin—”

“Nakita ko siyang may kasamang ibang babae, Elyne.” 

“Ibang babae?” ulit ko pa upang makasiguradong tama ang mga narinig ko. Isang mabagal na tango ang isinagot ni Roan na biglang nagpakaba sa akin. Napalunok ako. “Baka... baka ate lang niya ‘yon o pinsan. Puwede rin naman na kaibigan.”

“Iba ang nakita ng mga mata ko,” mariing sabi ni Roan. Mas lalong kumabog nang malakas ang dibdib ko. “Hahalikan ba niya sa labi ang ate niya, ‘yong pinsan niya, o ‘yong kaibigan niya kahit nasa pampublikong lugar sila? Gumising ka, Elyne. Niloloko ka na ni Randolf!”

Naramdaman ko ang biglaang pamamanhid ng buong katawan ko. Nahirapan akong huminga at pakiramdam ko ay tumigil sa pagtibok ang puso ko. Ni hindi ako makagalaw. Parang bigla akong nawala sa aking sarili. Parang bang ikinasa ni Roan ang mga salitang iyon at walang awang ipinutok sa direksyon ko. 

Matalim ang mga matang tiningnan ko si Roan. “Bawiin mo ang sinabi mo, Roan. Sinungaling ka.” 

“Totoo lahat ng sinabi ko, Elyne. Maniwala ka sa ‘kin. Nakita ng dalawang mata ko!” giit niya.

Parang huminto ang lahat sa paligid ko sa kumpirmasyong iyon. Parang unti-unting pinupunit ang puso ko. “Hindi ako niloloko ni Randolf! Wala siyang ibang babae! Ako lang ang mahal niya! Bawiin mo ang sinabi mo!” Pumiyok ako nang namaos ang lalamunan ko. Sa isang hawak lang sa akin ni Roan, mabilis na bumuhos ang mga luha ko. “Sabihin mo sa 'kin na nagsisinungaling ka lang, Roan! Hindi magagawa sa ‘kin ni Randolf ‘yon! Hindi!” 

“Elyne...” 

Nahagip ng mga mata kong tumulo ang luha sa mga mata ni Roan at niyakap ako. “Roan... sabihin mo sa ‘kin na hindi totoo ‘yon. Pakiusap...” Napayuko ako kasabay ng mahinang paghikbi. “S-sabihin mo s-sa ‘kin...” Mas lalo lang niya akong niyakap at pareho kaming umiyak. 

Hindi matanggap ng utak ko ang mga sinabi ni Roan. At mas lalong hindi matanggap ng puso ko ang lahat ng kasinungalingang iyon. Hindi ako naniniwala pero nasasaktan ako. Kahit anong pangungumbinsi ko sa sarili, para bang paulit-ulit akong sinasampal ng mga katotohanang sinabi ni Roan. Kailanman ay hindi siya nagsinungaling sa akin.

Humiwalay ako sa kan’ya at marahas kong pinalis ang luha ko. “Sino ‘yong babae niya? Sino ang pinalit niya sa ‘kin?” Huminga ako ng malalim dahil pakiramdam ko’y unti-unti na akong nahihirapang huminga. Parang may malaking bato na nakadagan sa dibdib ko. “G-gusto k-kong m-malaman.”

“Alam kong hindi ka maniniwala kung sasabihin ko sa ‘yo kung sino ang babae niya. Pero sasamahan kita kung saan ko sila nakitang magkasama. Gusto kong makita mo sa sarili mong mga mata na tama ang sinabi ko. Niloloko ka ni Randolf. Niloloko ka nila.”

Bumalik ako sa reyalidad. Iniikot ko ang mga mata ko. Ilang araw na akong nakakulong sa kuwartong ito. Ilang araw na akong tulala at wala sa sarili. Ilang araw na akong hindi kumakain. Puro alak ang laman ng tiyan ko. Ang gusto ko lang, umiyak nang umiyak hanggang sa wala nang luha ang lumabas sa mga mata ko. 

Tumayo ako nang mahagip ng mga mata ko ang litrato ni Randolf na nakasiksik sa salaminng nasa tabi ng kama. Kinuha ko iyon at matamang tinitigan. “Randolf... bakit? Bakit mo ako niloko?” 

Halos mapunit ang larawang iyon nang bigla kong ikinuyom ang kamay ko. Muling gumuhit ang kirot sa dibdib ko nang maalala kung paano namin siya palihim na sinundan ni Roan. Halos hindi ko na maihakbang ang mga paa ko dahil sa sobrang kaba. May kutob na ako pero natatakot ako. Natatakot akong masaksihan ng mga mata ko ang lahat. 

Nilakasan ko na lang ang loob ko nang mga sandaling iyon. Lalo na nang huminto ang sinakyan ni Randolf sa harap ng isang motel. Lumabas siya mula sa kotse at ilang saglit pa, isang babae ang lumapit sa kan’ya.

Kahit may kaluyuan kami sa kinatatayuan nila, kitang-kita ko ang pamilyar na mukha ng babae. Bawat halik ni Randolf ay tinatanggap nito. Parang sabik na makita ang isa’t isa.

Huminga ako nang malalim at pinalis ang mga luha ko. Gumuho ang mundo ko nang mga sandaling iyon. Nanghihina ang mga tuhod ko. Nanghina ang buo kong katawan. Hindi lang si Randolf ang manloloko, pati si Chariol.

Tama nga si Roan. Niloloko nila ako!