Chapter 7: 3-Year Later

Chapter 7

Three years later

Three years, ganoon kabilis ang panahong dumaan sa buhay ko. Sa sobrang bilis ay hindi ko na namalayang marami na palang nagbago. Pati ang buhay na nakasanayan ko ay ibang-iba na kaysa sa dati.

Patungo ako sa sala. Napangiti ako nang makarinig ng maliit at matinis na halakhak. I smiled when I saw Sam with Nanay Martha and Bea. They were laughing.

“Mommy, Mommy…” Sumalubong sa akin ang maliit niyang katawan. He embraced my leg with his tiny arms.

Agad namang kinuha ni ‘Nay Martha ang dala-dala kong tray na puno ng pagkain. Binuhat at pinupog ko ng halik ang buong mukha ng anak ko. He giggled at para iyong musika sa pandinig ko.

“Asus, over naman ang mag-inang ito, parang hindi araw-araw magkasama sa bahay,” react agad si Bea.

“Naiinggit ka lang,” tumatawang sagot ko, sabay dila.

“Mag-asawa ka na kasi, hija, at gumawa na rin ng ganyan kabibong bata. Para naman may kalaro na ang batang ito,” natatawang sabi ni ‘Nay Martha habang hinahanda ang pagkain namin sa maliit na mesa sa sala.

“Unli po talaga kayo, ‘Nay, eh. Laging iyan ang iginigiit n’yo sa akin. Hindi naman ganoon kadali para lang may kalaro itong inaanak ko,” nakasimangot na sabi ni Bea.

“Kawawa naman kasi itong anak ko, walang kalaro maliban sa ating tatlo. Maawa ka naman, Bey,” segunda ko na mas ikinakunot ng noo niya.

“Nakakainis ka, Cha, isa ka pa, eh. Can you please stop it? Paano naman kasi gagawa kung ni boyfriend, wala ako?” nayayamot niyang sabi.

Tumawa ako. “‘Sabagay. Kasi ayaw mo pang tumanggap ng manliligaw, eh. Kaya ‘ayan, napaka-boring ng buhay mo ngayon.”

“Wow, huh? Nagsalita ang wala ring love life,” Bea said and rolled her eyes.

Natawa na lang kami ni ‘Nay Martha.

“Hey, come on, gutom na ako. Mamaya na uli kayong mag-inang mag-bonding diyan,” sabi ni Bea at nauna nang umupo at hinarap ang pagkaing nasa lamesita.

Masaya kaming nagsalo-salo. Ganito kami lagi tuwing weekend after our working days. Bea and I would spend our time together with my son. Tulad ko, mahal na mahal din niya si Sam, at hindi siya sanay na hindi nakikita ang bata. Halos sa bahay na nga siya naglalagi every weekend.

I was pleased and blessed to have Bea as my best friend. Ang galing nga ni God dahil nawala man sa akin si Kathy, may Bea naman Siyang ipinalit.

Kapitbahay ko siya sa subdivision na kinatatayuan ng bahay namin. Bea was such a good companion. Ipinamulat niya sa akin na hindi lahat ng nakikipagkaibigan sa akin ay lolokohin ako. Hindi raw siya magiging katulad ni Kathy na handang isaalang-alang ang pinagsamahan namin para lang sa sariling hangad.

When I found out that I was pregnant, para akong pinagsakluban ng langit at lupa dahil nangyari nga ang kinatatakutan ko. Nagbunga ang isang gabing kahibangan ko sa buong buhay ko. Litong-lito at natakot ako noon kung ano ang dapat gawin. Lalo pa at hindi alam ng pamilya ko ang totoong kalagayan ko. Pero kahit ganoon ang nangyari sa akin, nagpapasalamat pa rin ako na hindi ako umabot sa punto na ipalaglag ang dinadala ko. Oo nga’t hindi pa ako handa, pero wala naman akong magagawa. Dumating siya sa buhay ko at kailangan ko ‘yong panindigan.

Sam Levine Cordova, that’s the name of my son. Levine, dahil katunog siya ng pangalan ng lalaking nakabuntis sa akin. Isinilang ko siyang walang ibang nakakaalam kundi si Nanay Martha lang at itong kaibigan kong si Bea.

Lumipas ang oras, araw, linggo, buwan, at tatlong taon nang patuloy pa rin ako sa pagtatago ng katotohanan sa sarili kong pamilya. Mabuti na lang at hindi na ako masyadong pinipilit ng aking pamilya na sumunod sa kanila sa Amerika. They were too busy to run their business there.

Nag-resign din ako noon sa magandang trabaho ko bago pa man mahalata ng mga katrabaho ko ang ipinagbubuntis ko. Hindi naman dahil sa ikinakahiya ko ang anak ko sa mata ng iba, ayaw ko lang ma-stress sa kung ano mang sasabihin nila. Ayoko ring ma-issue at makaladkad ang pangalan ng mga magulang ko.

I just stayed at home at minsan lang akong lumabas ng bahay noon. Laking saya ko nang makapanganak na ako. Bea was there to support me.

“Mommy…” tawag ng anak ko na nagpabalik sa akin sa kasalukuyan.

“What is it, baby?” Pinisil-pisil ko ang ilong niya.

“I want,” turo niya sa ice cream na dala ng ninang niya.

“Oh. Gusto pala ito ng anak ko…” Sumandok ako nang kaunti at inilagay sa baso ng anak ko. “Let Mommy feed you, okay?”

“No.” Umiling siya at inagaw ang kutsara.

“‘Ayan, independent na ang bata. Ayaw nang magpasubo sa ‘yo.”

“Hay, naku, Bey, sinabi mo pa.” Napailing na lang ako at hinayaan na si Sam na kumain nang mag-isa.

“So, ano. Tuloy tayong mag-mall mamaya?”

“Oo, para naman maipasyal ko itong anak ko.” sagot ko. “What if ngayon na tayo umalis?”

“Hmm… Puwede.”

“Then let’s change our clothes now.”

“Sure. Pagkatapos kumain ni Sam.”

Pagkatapos kumain ni Sam ay nilinisan siya ni Nanay Martha. Nagtaka ako nang paalis na kami ay hindi pa rin nakabihis si Nanay Martha.

“‘Nay?”

“Hija, hindi na muna ako sasama sa inyo. Dito na lang ako at magpapahinga.”

“Okay po. Papasalubungan ka na lang namin ni Sam.”

“Salamat, anak. Mag-ingat kayo ng bata, hija.”

“Oho, ‘Nay. Salamat.”

Pagkarating namin sa isang mall ay pinaglaro ko agad si Sam sa toddler’s playground. Masaya namin siyang sinamahan ni Bea sa loob. Hinayaan ko siyang makipaglaro sa mga kaedad niya.

“Huy…” Kinalabit ako ni Bea sa braso ko.

Napatingin ako sa kanya. “Ano nga ‘yon?”

Bea frowned. “Bakit kanina ka pa tulala diyan?” Hindi ako sumagot. “Ah, siguro may progress na ang paghahanap mo sa ama ng anak mo, ano?”

“What?” Kumunot ang noo ko.

“Nahanap mo na ba siya?”

“Ikaw, kung ano-ano’ng iniisip mo diyan. Hindi ko siya hinahanap, ‘no. Isa pa, huwag ka ngang maingay at baka marinig ka ng anak ko,” mahinang sabi ko.

“‘Sus. Ang layo kaya ng anak mo sa atin, Cha. I doubt kung maririnig niya ako. Ano ba kasi ang iniisip mo? Is it Lee again?”

“Will you please stop mentioning that name? Hindi siya ang iniisip ko. I’m just recalling the past three years of my life. ‘Yon lang,” pagtatama ko sa maling iniisip niya.

“Eh, di kasali pa rin siya doon, ‘no. Kasi kung hindi dahil sa semilyang itinurok niya sa ‘yo, hindi tayo magkakakilala habang nagwo-walk exercise ka sa pagbubuntis mo. At hindi rin malamang mag-e-exist ‘yang napaka-cute mong anak ngayon, ‘di ba?”

“Okay, okay. But please don’t mention his name, huwag na nga iyan ang pag-usapan natin.”

“Ayaw talagang umamin, o. Siguro nagkita na talaga kayo, ‘no? Saan at kailan, Cha?”

“Hoy, Beatriz, ang kulit mo. Tigilan mo nga ako sa walang katotohanang pinagsasasabi mo diyan."

“Umamin na kasi.”

“Hindi ko na inaasahan iyan, Bey. He only said his first name, ni walang apelyido. So paano ko makilala ang lalaking iyon?” Napailing ako. “Isa pa, hindi ako interesadong makilala siya. Lalo pa ngayon.”

“Ikaw hindi, eh, ‘yang anak mo? Look, Cha, lumalaki siya at tiyak maghahanap din ‘yan sa mga susunod na taon.”

“Tsk! Alam ko, pero bahala na.”

“Alam mo, ang liit lang ng Pilipinas para hindi kayo magkatagpong muli.”

Sinimangutan ko na naman siya. “Alam mo, Bey, kahit gaano man kaliit ang mundo, kung hindi talaga itinadhana, hindi kayo magkikita. So, tigilan mo nga ako diyan.”

“Pero, umaasa akong magkikita pa rin kayo.”