Chapter 03: He's a Masochist

════════ ✥.❖.✥ ════════

❝Chapter 03❞

Napasinghap ang lahat nang marinig ang malakas na sampal ni Juliet kay Olivia. Ang kasiyahan sa buong plaza ay natigil nang makarating ang kinikilalang fiancee ng Crown Prince-si Juliet Lucienne, daughter of Duke William Moreau and Jubelline Moreau.

"You have no shame!" sigaw ni Juliet habang dinuduro ang kawawang Olivia.

"I don't understand-"

Nakatanggap muli ng malakas na sampal si Olivia dahilan upang matigil siya sa pagsasalita. Olivia doesn't know what to do. Hindi niya inaakalang sa kauna-unahang pagkikita nila ni Juliet ay makakatanggap siya ng sampal.

"The Crown Prince is mine! He's betrothed to me! Paano mo nagagawang makatulog ng mahimbing habang inaahas mo ang fiance ng iba? You're a fucking snake! A whore!"

"Hindi mo siya pag-aari! Kahit kailan ay hindi siya naging bagay para angkinin mo lang!" sigaw pabalik ni Olivia.

Pagak na natawa si Juliet. "And you have the nerve to shout?! A fucking commoner like you has some guts to steal someone's man. Andaming lalaki sa mundong 'to, why would you crawl and seduce my fiance? Hindi na ba gumagana ang pagkanta mo para makapagpagaling ng iba kaya gumagapang kana sa pagmamay-ari ng iba?"

"Oo! Mahirap lang ako! Pero wala akong intensyon na agawin ang pakakasalan mo. Kahit kailan ay hindi ako tumapak sa palasyo dahil ayokong makilala ako ng ibang mga tao. Kaya huwag mo akong paratangan ng mga salitang walang katotohanan!"

"Don't invalidated my feelings just because you have your own! Aminin mo na, you're a whore!"

"Juliet!"

Lahat ay sabay-sabay na napalingon sa mariin na boses na nagmula sa kararating lamang na prinsepe.

Lahat ay napayuko pwera nalang kay Juliet at Olivia. The Crown Prince went close to Olivia at sinipat ang katawan niya kung may sugat ba. Nang mapansin ang pamumula ng pisngi ay nagtagis ang bagang niya at mariing binalingan si Juliet.

"I'm okay-"

"What the fuck did you do, Juliet?!"

Juliet felt ashamed. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nasigawan siya... and it came from someone she loves the most. Dahil sa naisip ay mas lalo lamang lumaki ang pagkamuhi ni Juliet kay Olivia.

"I did not do anything!" she denied.

"Don't lie to me! Ikaw lang ang nag-iisang tao dito na may kakayahang makapanakit ng iba! You can't hold your anger, I know you!"

"So what?! She deserved it. Inagaw ka niya sa 'kin. Everyone sees me like I'm the mistress! That I forced you to marry me because your father adores me! But it's not true... I love you-"

"Bakit kailangan mong manakit ng iba? What if the rumors are not true? Mababayaran mo ba ang pisikal na pananakit mo?"

Hindi makapaniwala si Juliet dahil sa narinig. Nagtiim bagang siya at pinanlisikan ng mata si Olivia.

"I will never regret what I did! Not in my fucking whole life!"

"Then... let's cancel the engagement. Let's end it."

"What...?"

Napasinghap ang lahat dahil sa narinig. Natutop ni Olivia ang kanyang bibig dahil sa hindi inaasahang marinig mula sa prinsipe. Hindi iyon ang gusto niya dahil mas lalo lamang titindi ang galit ni Juliet sakanya kapag natuloy ang balak ng prinsipe.

"You highness-"

"I will not marry you, Juliet. I've had enough of your childish attitude. I won't ever accept any marriage contract coming from your family."

"No... no! You can't do that to me! Hindi tayo maghihiwalay! You're betrothed to me! You're mine!"

Tinalikuran na siya ng prinsipe at hinayaan siyang nagsisigaw habang hawak siya ng mga Imperial Knights.

That's how the supposed to be marriage of Juliet Lucienne and the Crown Prince ended. For everyone, it'll be a news that will spread negatively throughout the noble circles. But for Juliet, it's a nightmare that she can't accept.

Yandere's love

'Chapter 03: Broken Marriage'

°•~━━✥❖✥━━~•°

Napanganga ako nang makita ang malahawak na bukirin. Sa sobrang healthy ata ng bundok ay green na green talaga ang makikita, isabay mo pa ang mga makakapal na ulap na dumagdag sa kagandahan ng view.

Ibang klase din talaga ang nagagawa ng imahenasyon, kayang gumawa ng mundong hindi apektado ng climate change.

Mas lalo akong napanganga nang makita ang naglilinyahang sakura tree. Kung may langaw lang talaga sa lugar na 'to ay baka napasukan na ang bibig ko. I know I'm overreacting pero why not diba? It's my first time kasi walang ganito sa Pilipinas.

Huminto muna kami sa pinakamalapit na bayan upang mapainom ng tubig ang mga kabayo. Ang sabi ng kabalyero ay malayo ang lugar na gusto kong tahakin kaya kailangang pagpahingahin muna ang dalawang kabayo. Pumayag naman ako at para makapagpasyal na din sa bayan.

The whole place was in chaos. Maraming mga nagtatakbuhan na mga bata, mga nagchichismisang mga may kaedarang babae, at may mga nag-iinuman din sa kahit anong direksyon man ako lumingon.

"This place... is wrecked," hindi makapaniwalang bulong ko sa sarili.

"It was once a lively village. Since it's the center village between our Kingdom and the neighbor Kingdom, this village was destroyed and became like this."

Napatango-tango ako. Kung ganoon ay nadamay lamang ang bayan na ito. It seems like they were not able to cope the disaster that happened that's why poverty took them.

Hinila ako ni Chelsea sa masikip na eskinita at binigay sa 'kin ang puting cloak. Kumunot ang noo ko, anong gagawin ko dito?

"You have to wear that when we exit the Ardan Kingdom, My lady. Livilian Kingdom are known for being strict when it comes to outsiders kaya kailangan nating mag-ingat."

Napanguso ako at isinuot na lamang ang puting cloak. Nagmumukha tuloy akong nasa historical action movies.

Bago pa man kami makalabas ng mansyon ay sinabihan ko na si Chelsea sa kung saan ako nagbabalak pumunta. At first, she was against of it. But later on ay pumayag din siya. I chose not to tell my father because of the fact that he wouldn't like it.

Importante ang pupuntahan ko. Baka kasi tama ang naiisip ko, na baka siya lang ang tanging pag-asa para makatakas ako sa kamatayan bilang si Juliet.

I've thought about it habang tinatry kong gamitin ang pansulat. I should escape the faith of Juliet in order for me to survive. Alam kong walang kasiguraduhan ang kung ano mang tatahakin ko pero walang mangyayari kung hindi ako gagalaw.

May advantage din naman ako kaya all I need is to negotiate with the villain man. He can destroy what he wants to destroy and I'll get my freedom.

Easy buhay at easy money.

But still it's 50-50. Hindi ko alam kung magiging successful ba ang plano ko o pinapadali ko lang ang kamatayan ko.

"We can go now, My lady," ani ng Kabalyero at tinulungan akong makapasok sa karwahe.

Nagpasalamat ako bago umupo ng maayos. Hinintay kong makapasok si Chelsea bago ako nanglumbaba sa bintana ng karwahe.

Livilian Kingdom, the Kingdom where Maximilian royalties rule. It was said in the book that the Maximilian family are known for being the bad guys. They only want bloodshed over a boring peace.

The villain introduction in the novel was exaggerate, nacringe pa nga ako habang binabasa ang chapter na 'yon. But later, nagustuhan ko din dahil naiimagine ko kung gaano kapogi si Cassius Maximilian.

Sana naman ay swak sa imahenasyon ko ang mukha ng lalakeng 'yon sa personal. Hindi naman sa sinasabi kong ayaw ko sa panget pero ayun na nga, ayaw ko talaga. Ganda ganda ni Juliet tapos sasayangin ko lang sa panget?

No thanks...

Gulat ang mga mata kong idinungaw sa labas ng bintana ang ulo ko upang mas lalong makita ang hindi ko inaasahang makita. After namin makalagpas sa naglilinyahang bundok ay nakarating kami sa lugar kung saan umaapaw ang snow.

"What a fantastic view! Ito ba ang tinatawag nilang snow? Shet! Ang ganda!" nagtitiling sigaw ko habang tinuturo ang bundok na natatabunan ng snow.

Para akong bata na ineenjoy ang field trip. I can't believe I'm seeing a winter season right now. Akalain mo 'yon?! May snow pala talaga dito!

Umayos na ako ng upo nang magsawa kakadungaw ngunit hindi pa rin nawawala ang excitement sa mga mata ko.

Kapag nakapag-ipon ako ng sandamakmak na ginto ay bibili ako ng lupa dito at dito ako titira.

Natutop ko ang bibig ko nang makakita ako ng mga wolves. Hindi sila umatake sa amin, I think they're not those wolves who loves to attack what they think are prey to them.

Pero ibang klase, ngayon lang ako nakakita ng mga lobo. Marami sila, pack ata ang tawag doon? Baka nagmemeeting sila kaya ganoon.

Nagsimulang bumigat ang paghinga ko dahil nagsink in na sa katawan ko ang lamig. Sa tuwing humihinga ako gamit ang bibig ay may lumalabas na usok na ang sayang tignan.

"My lady, wear this." Chelsea put a scraf on my neck. Inayos niya din ang cloak ko bago naghalungkat sa dala niyang maleta. Nang makita ang makapal na coat ay pinalibot niya ito sa katawan ko upang hindi ako lamigin.

Pinagmasdan ko lamang siya habang nakangiti. She's so sweet.

"H-Hindi k-ka b-ba nilalamig?" utal-utal kong tanong.

Umiling siya kaya napatango-tango na lamang ako. Kita ko namang hindi talaga siya nilalamig dahil hindi nanginginig ang mga kamay niya at kontrolado niya din ang paghinga niya.

Napanguso ako at huminga muli, buti nalang at ang sayang tignan ng usok na lumalabas sa bibig ko.

Ilang minuto din ang tinagal namin sa loob ng karwahe bago pa ito huminto. Dinungaw ko ang ulo sa labas ng bintana at napanganga nang makita ang naglilinyang village lights. Marami ring mga tao ang makikita sa buong lugar na akala mo'y nasa isang syudad.

Hindi ko namalayan ang byahe at gabi na pala. Kaya pala andilim ng dinadaanan namin at may mga lobong nagsilabasan kanina.

"My lady?"

Napalingon ako kay Chelsea at nakitang nasa labas na pala siya ng karwahe, hinihintay akong makalabas.

"Hindi ba masyadong marami atang tao sa bayang 'to? At ibang klase din ang mga infrastructures dito ah, pati na din yung mga village lights," namamanghang sabi ko kay Chelsea.

"This is the Livilian Kingdom, located at the northern part of Winter Island. Karugtong nito ang nagtataasang nagyeyelong bundok na makikita mo kapag nasa gitna kana ng bayan."

Napatango-tango ako habang nililibot ang tingin.

"Hindi ba parang mas maganda ata dito," bulong ko sa sarili.

Masyado ata akong bias pagdating sa winter. Pero totoo naman, sa paningin ko ay mas maganda talaga dito.

Kaming dalawa lang ni Chelsea ang nagpasyang maglakad papunta sa Maximilian Empire. Iniwan namin ang kabalyero upang may magbabantay sa karwahe.

Malayo-layo rin ang nilakad namin bago naagaw ang atensyon ko sa isang matandang lalake na nagpapakain ng mga white dove.

Walang paalam akong lumapit sa kinaroroonan ng matanda at pinagmasdan kung paano niya pakainin ang mga ibon. May mga ibon ding nakapatong sa mga braso at ulo niya. Tila kilalang-kilala siya ng mga ibon.

And I know him too...

"Hello there..."

Nagtama ang paningin namin at nasilayan ko ang matamis na ngiti mula sakanya. An old man with a baritone voice... it caught my attention.

"Hi," I greeted back and gave him a warm smile.

Hinaplos niya ang hawak niyang ibon habang ang tingin ay nasa akin pa rin. His eyes seems to be checking me.

"I guess they adore you that's why they chose to stay in winter instead of going south," I said not minding his stare.

He chuckled and nodded. "They chose to be fed and breed rather than running away from the winter."

Mas lalo akong napangiti dahil sa sinabi niya. Inangat ko ang kaliwang palad ko at sinalo ang mga nagbabagsakang snow.

"Who wouldn't love winter? It's cold and beautiful. Everything is perfect when it's winter."

Nawala ang ngiti sa labi niya. "I don't like winter, young lady. Whenever there's winter, there's a disaster. Everyone knows it, that's why this place became a disaster."

"Winter is beautiful," pag-angal ko. Naglaho na din ang ngiti sa labi ko.

"You think so? Prove it."

"Beautiful things doesn't need to be proven in order to be beautiful."

Nagliparan na ang mga white doves paalis maging ang hawak niya ay sumabay din sa paglipad ng iba. Naiwan kaming dalawa.

"We have different perspectives, if you think winter is beautiful then it's beautiful. But for me? It's not."

Ibang klase din 'tong si lolo, ayaw patalo sa usapan. Pero tama nga naman siya, agree ako sakanya sa part na yon.

"You're a wise old man." Diniin ko ang old man upang mas lalo niyang marinig.

"Yeah," tipid niyang sagot at nakapamulsang tumalikod.

Naknampucha, si idol pala talaga.

"Cassius..."

Napahinto siya na ikinangiti ko. Nawala din ang ngiti sa labi ko nang maglakad siya ulit at iniwan ako.

Loko, akala ko pa naman ay mapapadali ang mission ko. Ayun na 'yon e, kausap ko na siya.

Tapos pumalpak pa.

Cassius Maximilian is known to have the ability to change its appearance. Nabasa ko sa libro na mahilig siyang magpakain ng mga ibon. He sometimes change his appearance as a woman, a man, and an old man.

Alam na alam kong siya 'yon dahil bukod sa siya lang ang nagpapakain ng ibon ay siya lang din ang may kapangyarihang magtawag ng mga ibon.

Napasimangot ako at tumalikod. Mas lalo lamang akong napasimangot nang makita si Chelsea na walang ekspresyon ang mukha.

"Oo na, nawala ako kaya hinanap mo ako. Alam ko na 'yan! Kaya sige na, lumakad na tayo at dumiretso sa Maximilian Empire," bagot kong sabi at naunang maglakad sa kanya.

"You need to rest, My lady."

Umiling lamang ako at hindi na nagsalita. I need to make sure that he'll agree to my proposal.

Nang makarating kami sa palasyo ay hinarang kami ng mga Imperial Knights upang malaman kung saan kami galing. Buti nalang at dala ni Chelsea ang palatandaang may permisyon kaming makapasok sa palasyo.

Nang makapasok ay bumungad sa amin ang tahimik at madilim na pasilyo. Walang katao-tao at tanging ang tunog lamang ng aking takong ang nagbibigay ng ingay sa buong palasyo.

"What is this? A haunted house?" bulong ko sa sarili.

May sumundo sa amin na kabalyero at inihatid kami sa ikalawang palapag. Dumiretso kami sa pinakahulihang pinto sa dulo ng ikalawang palapag.

The knight knocked three times before the door slightly opened. Napanganga ako nang makita ang lalaking dumungaw.

A perfect good-looking man...

"Pardon me for intruding your meeting with the King, sire. The guest of the King has arrived."

Lumipat ang mga mata niya sa direksyon namin bago isinara muli ang pinto. Ilang segundo ang lumipas bago bumukas muli ang pinto at dumungaw siya.

"The king doesn't want to meet any guest for now, My lady. He's quite busy." Isinara niya na muli ang pinto.

Napanganga ako at hindi alam kung alin ang uunahin kong isipin. Kung ang pagtanggi ba ng hari, ang kagwapuhan ng lalakeng 'yon, o ang pagsara niya ng pinto.

Pagak akong natawa bago lumapit sa pinto. I firmly knocked the door three times before it opened.

Dumungaw ulit siya at hindi pa siya nakakapagsalita ay tinulak ko na ng malakas ang pinto at nilagpasan siya upang makapasok sa loob.

Unang bumungad sa 'kin ang lalakeng nakadekwatro habang naninigarilyo ng tobacco.

Napaubo ako dahil sa usok na ibinuga niya. Ni hindi ko na napuna ang itsura niya dahil sa usok.

"My lady-"

"An intruder."

Nanlamig ako dahil sa tono ng boses niya. Nagtama ang paningin namin at naestatwa ako nang makita ang malademonyong ngisi sa labi niya.

"Beautiful thing..." His voice sounds like the waves from the ocean. Parang nanghihila at nilulunod ako.

"Forgive me, Your Majesty. I already told her about what you ordered but she suddenly-"

Hindi niya natapos ang sasabihin niya nang malakas na tumawa ang lalaking nakadekwatro.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo at pinatay ang sindi ng tobacco niya. Magsasalita na sana ako nang bigla akong nakarinig ng kasa at nalamayan na lamang ang sariling nanganganib ang buhay dahil tinutukan niya ako ng shotgun.

"It seems like rats became so confident of pestering my life."

Ako? Daga?

Nilingon ko si Chelsea at napanganga nang makitang nasa labas ito at sakto niyang isinara ang pinto.

Walanghiya! Iniwan ako!

"Uhh, Am I allowed to say my dying words?" alinlangan kong tanong sa kanya.

He pursed his lips. He looks amused.

Lumapit ako ng ilang hakbang sakanya bago tumama sa noo ko ang ulo ng shotgun. Hinawakan ko ito at diniin sa noo ko.

"I have a proposal for you, I'll give you my death in exchange of marrying me."

Napahalakhak siya dahil sa narinig mula sa 'kin. His iris has the color of blue na bumabagay sakanya tuwing tumatawa siya. Nakakapagtaka nga na hindi gumagalaw ang kulay itim niyang buhok sa tuwing tumatawa siya.

"Any benefits?" he sarcastically asked.

"Makikita mo araw-araw ang kagandahan ko. Bukod pa doon, magaling akong magluto."

"Cut off her head, Adam," he firmly ordered.

Teka lang naman... hindi pa ako tapos e!

Napasinghap ang lalaking nagngangalang Adam. "Y-Your Majesty?"

"I know how to stop your immortality," pikit-matang saad ko dahil takot mapugutan ng ulo.

Nanahimik ang buong silid bago ko naramdaman ang pagbaba ng shotgun. Napahinga ako ng maluwag.

"Leave us, Adam."

Binuka ko ang mga mata ko at marahang sinundan ng tingin ang paglabas nung Adam.

Nang kami nalang ang natira ay diretso ko siyang tinignan. "Listen, if you give me what I want, I'll tell you how to stop your Immortality. That's what you're trying to find out right?" I tried to look as convincing as possible para maawa siya sa 'kin.

He leaned on the table and crossed his arms attractively. "What do you want again?"

"Marry me, that's what I want." Gusto kong manatili sa lugar na 'to. The lingering faith of Juliet which is death lingers on me whenever I'm in that place.

Matagal siyang tumahimik bago niya ako sinagot.

"No."

Napabuga ako ng hangin, kailangan kong habaan ang pasensya ko. "At bakit? Hindi ba't gusto mong mawala ang pagkaimortal mo? Eto na nga ako oh! Inooffer ang sarili sayo."

"I don't know where did you get that information but I don't really care about that. I won't accept your proposal because you're boring."

B-Boring? Tama ba ang narinig ko? Boring daw ako?

Ang isang dakilang call center agent na kilala bilang top employer dahil sa galing kong makipag-usap sa mga kliyente ay tinawag lang na boring?

Hindi makapaniwalang napatingin ako sa kanya. Kahit pa ang gwapo gwapo niya ay hindi ko matatanggap na tawagin niya akong boring. Itaga niya man sa puting balat niya!

"What did you say?"

"You're boring," simpleng sagot niya.

Dahil sa tindi ng inis na dumapo sa buong katawan ko ay nagmartsa ako palapit sakanya at sinampal siya. Hindi lang isang beses kundi apat na beses.

Bigla na lamang siyang napaluhod at namumula ang katawan ngunit binalewala ko 'yon. Dahil sa inis ay tinapakan ko pa ang ano niya bago inis na tumalikod.

Aalis na sana ako nang bigla niya akong hawakan sa kaliwang kamay.

"M-More..." he moaned.

Nagulat ako sa narinig at mabilis na binawi ang kamay mula sa kanya. Nang lingunan ko siya ay pulang-pula ang buong mukha niya na tila naghihirap and I saw the bulge under his pants.

What the heck?!

Hindi nakasulat sa libro 'to.

It was never said that Cassius Maximilian is a masochist!